(Malalai Joya, foto De Groene)

Aanbeveling voor Kerst: koop eens het kerstnummer van de Groene Amsterdammer. En overweeg daarna een abonnement.

De Groene blijft mijn favoriete weekblad. Er gaat wel eens een week voorbij dat er toevallig weinig in staat dat mijn belangstelling heeft, maar soms ben ik er uren zoet mee. In de Groene vind je nog echte, onmodieuze maar bij de tijdse journalistiek, de lezer wordt niet naar de mond gepraat, niemand gaat voor je op z’n hurken zitten, er worden geen concessies gedaan met opgeleukte vorm zonder inhoud. En dus zit de Groene al sinds jaar en dag op het randje van noodlijdend. De enige concessie die ze doen is dat ze tegenwoordig ook een website hebben, waar een aantal van hun artikelen te vinden zijn. Maar ik zou het ernstig overwegen: neem een abonnement.

Zo’n artikel van René Boer over Palestina (van gisteren) staat bijvoorbeeld niet op hun website, en ik moet zeggen dat ik er bijna gelukkig van word om een verslaggever tegen te komen die de moeite neemt om werkelijk zelf te gaan kijken en zijn verontwaardiging niet verbergt als hij ziet hoe Israel zijn vuil dumpt bij de Palestijnen, of schiet op ongewapende demonstranten.

In de Groene kon ik al geruime tijd de meest informatieve en kritische artikelen over de missie in Uruzgan vinden, bijvoorbeeld. En een greep uit het kerstnummer:

Koen Haegens over De wet van Gullit: Nederlanders zijn de afgelopen decennia meer gan werken. Maar ze hebben er vervolgens weinig aan, want de huizenprijzen zijn gestegen, dankzij het feit dat er meer mensen zijn die zich een duurdere woning kunnen permitteren. En zolang vrouwen wel meer zijn gaan werken maar mannen niet meer van de zorgtaken op zich zijn gaan nemen, wordt er meer van het extra verdiende geld uitgegeven aan werksters, kinderopvang en kant-en-klaar maaltijden. Voor veel stellen met twee banen wordt de tweede auto een noodzaak. En hoe minder tijd we hebben voor recreatie, hoe meer geld er aan uitgegeven wordt en hoe duurder het wordt om met de kinderen wat leuks te gaan doen. Johan Schaberg: “het ziet er naar uit dat we met z’n allen in een fuik gezommen zijn. We werken harder maar we zijn er niet op vooruit gegaan. Maar terug, stoppen met hard en dubbel werken kan niet meer’. Want de hypotheek moet betaald, de huur is hoog, de kinderen zijn gewend aan hun clubs en dure cadeautjes. De cijfers van het SCP tonen aan dat het groeiende aantal werkuren ten koste gaan van ontspanning en sociale contacten. We zijn er met deze tijdroof met z’n allen ingetuind.

Een artikel over bemoeizorg, de preventie in het nieuwe jeugdbeleid.

Een prachtig interview met Afghaanse parlementariër Malalai Joya, die al jaren strijd voert voor vrouwenrechten, en als gevolg daarvan wordt bedreigd. Joya heeft geen geld om haar eigen beveiliging te betalen. Conclusie van Joeri Boom: “als de strijd van Malalai Joya net zoveel aandacht en fondsen zou opleveren als die van Hirsi Ali zou er wellicht wat kunnen veranderen in Afghanistan”.

Over de kosten van de oorlog in Irak. Vier ton oorlog per minuut. Van anderhalve week Irak zouden negen miljoen Amerikaanse kinderen tegen ziektekosten verzekerd kunnen worden.

Interview met Martijn van Dam. Met Freek de Jonge. Met A.F.TH. Met Jeanette Winterson. Kritisch artikel over de prijs van de vrije markt. “Waar Nederland zich altijd openstelde voor het grote buitenland is de geest nu klein, provinciaals en xenofoob. De handelsnatie is verworden tot een land van benepen renteniers”. Artikel over Turkse ondernemers in Amsterdam-Oost. Over dat we straks allemaal honderd worden en wie de ouderen dan zal verzorgen. Over de vieze transvetten in ons eten, die in je buik gaan zitten en daar niet meer weg te joggen zijn en nog steeds niet zijn verboden. En meer. Over cultuur, altijd een paar artikelen.

Kortom: een blad dat nog zonder excuses intellectueel is, maar wel midden in de wereld, en waarbij ‘kritisch’ betekent dat er nog wordt nagedacht. Laat ik daar maar eens onbeschaamd reclame voor maken. Ga naar de website. Hier.