Ik ben er.
Geen moeilijkheden op Ben Goerion.

Bij Erez was het ongewoon druk. Een paar christelijke families die terugkwamen van kerst met hun familie op de westoever – opeens hadden een paar honded christelijke Gazanen toestemming gekregen. Een paar mannen die van hajj terugkwamen, en in plaats van door Rafah nu door Erez moesten. Een man met vers verband om zijn oog. Een een gevangene die voor mijn ogen van zijn handboeien en voetboeien werd ontdaan. Blote voeten op plastic sandaaltjes. Een plastic zakje met wat schamele kleren.

Nadat ik die hordes heb genomen komt er nog een volgende. De auto wordt aangehouden, een paar mannen met baarden in burger willen mijn bagage doornemen. Ik was al gewaarschuwd door de taxichauffeur, gisteren werd er een fles wijn van een Armeense, dus christelijke familie in beslag genomen en kapot gegooid, drank is voortaan in Gaza verboden, ook voor christenen. Wat is dit, vraagt een van de mannen, die mijn fles met gin omhoog houdt. Lijkt me nogal duidelijk. Mijn chauffeur praat als Brugman, ik begrijp wat hij zegt, christelijk, buitenlander, vriend van Gaza. Ik mag mijn fles meenemen. Joepie. Een hele week op water en sinas zonder prik lijkt me niks, al ben ik verder graag solidair met mijn vrienden hier.

In Gaza is het donker, nog maar een paar winkels zijn open en verlicht. Veel mensen lopend op straat. Fatma legde het me uit: elk jaar is dit het feest van Fatah, die hun oprichting vieren. Hamas heeft geprobeerd alle Fatah vlaggen te verwijderen, en er zijn winkeliers die een papier hebben moeten ondertekenen dat ze geen snoep zullen verkopen aan Fatah mensen. Kinderachtig, zegt Fatma. Haar dichters willen op school demonstreren met kefiya’s om. (De geruite doek die nu als aanhang van Arafat wordt beschouwd.) Fatma vindt het geen goed idee, demonstreren doe je maar thuis. We horen wat knallen. Fatma gaat vroeg naa huis, misschien komt er gedonder, en ik wacht op Khaled, die te hulp is geroepen door zijn familie omdat er drie zoons van een zuster door Hamas zijn opgepakt.