Er wachten nog ongeveer tienduizend Palestijnen tot ze weer terug mogen naar huis. Tweeduizend van hen wachten in Egypte. (Laatste nieuws, ze zijn de grens over) Voor de anderen, die uit Saudi Arabie of uit Syrie komen houdt Egypte de grenzen dicht. Ze hebben geen zin in al die duizenden Palestijnen die misschien willen blijven als ze de kans krijgen, of die in opstand komen bij de grens met Gaza. Ze hebben reden om kwaad te zijn. Een paar duizend kregen toestemming om via Rafah naar Egypte te reizen, om van daaruit op hajj te gaan. Maar nu mogen ze niet meer via Rafah terug, omdat er misschien Hamasmensen tussen zouden zitten of er geld gesmokkeld zou worden. Dus dreigt er opstand aan de Egytische kant van de grens.
De paar honderd Gazanen die na de hajj via Erez, aan de Israelische kant er weer in mochten hadden ook weinig geluk. Het verhaal is dat de massa mensen die uit de bussen kwamen en naar het eerste loket liepen niet stopten toen ze door het leger gemaand werden om te wachten. Dus schoot het leger op ze. Een vrouw dood, en veel gewonden. Wel een mooie dood, als je net terug komt van hajj, zegt iemand cynisch.
Nog een verhaal. De buren van Sana’a wachten al maanden op hun drie dochters, 14, 16 en 19, die van de zomer bij hun oom in Egypte logeerden. Maar in juni al ging de grens dicht, en ze mochten niet meer terug. Ze hebben er ene heel schooljaar door verspeeld, en in Egypte mochten ze ook niet naar school, want als Palestijnen hebben ze geen verblijfsvergunning. Eindelijk kregen ze een plaats in een van de bussen die met mondjesmaat met zieken en humanitaire gevallen over de grens mochten, en eergisteren werden ze thuis verwacht. De familie was al in feeststemming. Alle vijf bussen waren al de Egyptische grens over, hun paspoorten afgestempeld, de eerste drie bussen waren ook door de Israelische grens heen, toen deden ze de grens weer dicht. En de meiden zaten in bus vier. In niemandsland, want terug kunnen ze ook niet. En in het grensgebied doen hun mobieltjes het niet. Ze zijn onbereikbaar. Hoe lang ze daar in die bus zitten, of ze te eten hebben, of er een wc is, of er een slaapplaats is, niemand die het weet. Waarom? Daarom.
En nu heeft Fatma een humeur om op te schieten, want ze heeft net een telefoontje uit Ramallah gekregen dat het visum dat haar man heeft aangevraagd om naar Europa te gaan is afgewezen. En nu heeft ze helemaal geen zin om naar huis te gaan en de onheilstijding te brengen. NIet dat hij dan wel weg zou kunnen, want de grens is nog dicht, maar dan was de eerste horde vast genomen. We hebben net de flat in orde gemaakt voor de Kifaiaploeg die er aan komt, genoeg dekens voor iedereen, nog een paar vloerkleden om geen koude pootjes te krijgen, de gasfles aangesloten zodat er broodjes opgewarmd en eieren gebakken kunnen worden, want eieren zijn er nog. En mirakel, er is weer 7up. Zal ik maar hier blijven zegt Fatma die af en toe haar zes kinderen achter het behang kan plakken, en zucht, en doet toch haar hoofddoek maar weer om en gaat naar huis.
https://www.anjameulenbelt.nl/weblog/wp-content/uploads/2008/01/gazajan07-83.jpg