Deir al Balah, het vluchtelingenkamp aan zee. Een enkele werkloze man zit over de golven te staren, maar verder interesseert de zee niemand. De armoedige huizen zijn gesloten, naar binnen gekeerd. Wat koop je voor uitzicht, uitzicht kun je niet eten. Een paar vrouwen verkopen vis die gevangen is op zo’n bootje dat uit een eeuwenoude Egyptische afbeelding lijkt te komen. Als overal willen alle kinderen op de foto.
Khan Younis. Twee mannen lopen langs een etalage vol wezenloze bruidsjurken. Rafah. Kinderen spelen in het zand. Met niets. Met zand. Ik fotografeer vanuit de auto. Alweer: veel mannen op straat. Bij de grens met Egypte zitten alle huizen die nog overeind staan vol kogelgaten.
Hoe vreselijk ik de beelden ook vind, ik vind het goed dat na iedere reis je ons wakker schudt Anja. Ook ik – als Palestijnse Nederlander – schrik nog steeds als ik de armoede, de ellende en de totale afhankelijkheid van Israel zie bij de Palestijnen. Gelukkig heb je ook leuke berichtjes geplaatst, waarin je terecht de Palestijnse warmte en humor keer op keer onderstreept. Het doet mij denken aan één van de eerste keren dat een brief mij vreselijk ontroerende. Het was een brief van een vriendin die in Bir Zeit verbleef gedurende de eerste Intifada. Ze beschreef alle ellende en hoe het Israelische leger keer op keer uitgaansverboden afkondigde. Ze eindigde met een relaas van een verjaardag in het studentenhuis waar ze verbleef en dat ze – ondanks het schieten en het afsluiten van electriciteit, enorme lol hadden. Ze schreef: ‘humor, dat is iets wat kennelijk niemand de Palestijnen kan ontnemen’ en ‘zonder humor zouden ze allang ten onder zijn gegaan.’
Ik hoop van harte dat de situatie in Gaza verandert. Als ik zo de foto’s bekijk en als ik iedere keer weer de ellendige houding van de wereld rondom het oplossen van de ellende, het stoppen van de bezetting en het accepteren dat ook de Palestijnen mensenrechten hebben en dat Israel die 24/7 schendt, dan verlies ik soms niet alleen hoop, maar de humor en zit ik zwartgallig voor me uit te staren. Dan denk ik aan mijn familie in Nablus, aan de vernietiging van Nablus, aan het feit dat niemand daar een normale jeugd kan krijgen en niemand van een rustige oude dag kan genieten. Dankzij mensen zoals jij Anja, kan ik me troosten met de gedachte dat de Palestijnen niet vergeten zijn. Het doet me goed je weblog te volgen. Chapeau voor je daden. Daar waar kan sluit ik me aan, daar waar mogelijk is doe ik mijn best om informatie te verschaffen over de Palestijnse zaak, maar samen Anja en alle andere die het lot van de Palestijnen aantrekken, staan we het sterkst. Mijn zwartgallig denken maakt plaats voor rooskleurigheid dankzij het besef dat steeds meer mensen inzien dat het lot van de Palestijnen ons allen aangaat, vooral omdat wij allen de ellende toelieten….
Selam walaikoum,
Afgelopen kerstvakantie was ik in Falasteen. Was zeer geslaagd! Jammer dat Israel weer moest treiteren. Bij Gaza waren de mensen die van Meccah afkwamen zonder enige reden opgepakt. En ja het enige waar mijn familie altijd tegen op zit is de vliegreis. Al die controlens en getreiter. We zijn naar Jenin geweest, daar was het gelukkig al iets beter. Je ziet ook steeds meer nieuwe huizen komen. Soumoud en Sabr, 2 mooie woorden, die daar iedere dag weer worden gebruikt. Ik voel me daar zo rijk altijd met mijn familie om me heen. Het zijn prachtige mensen. In de zomer hoop ik Gaza weer binnen te kunnen komen. Ik vind de Palestijnen in Gaza bijzonder. Het zijn slimme mensen. Mevrouw Meulenbelt, ik blijf het zeggen, maar u geeft mij echt een goed gevoel. Dat u naar Gaza en Palestina blijft terug keren doet me zo goed. U doet nog meer moeite dan de meeste Palestijnen hier in Nederland. Voor mij bent u een Palestijnse zuster.
Groetjes en heel veel liefs, Ines M.