Een huisbezoek, vorige keer. Ik kwam er niet meer aan toe om er een bericht over te maken. Een jonge man, meer jongen nog dan man. Donkere huid, Afrikaanse invloed, petje op. Israelisch schot in de rug. Dunne slappe benen. Incontinent, dus met een luier om. Het team kwam er vooral om zijn doorligwonden te verzorgen. Diep. Er kon een vinger in. Daar voelde hij vanwege zijn verlamming niets van. Het zou wel goed komen, de wond was schoon. Zijn moeder en zijn broer zorgden goed voor hem. Het team werkt graag met deze familie samen.
Toen. Alweer die vraag, aan Joes, de buitenlandse arts. Of hij ooit weer zou lopen. Joes ging er voor zitten. Wil je het echt weten? Hij wilde het echt weten. Je zult nooit meer kunnen lopen, zei Joes. We zagen hem slikken, en zaten bij hem, om hem heen, zwijgend.
Zijn moeder zag de tranen in mijn ogen, en zonder iets te zeggen schoof ze zo mijn armen in, om te huilen. Daar sta je dan, midden in Gaza, en houdt een verdrietige moeder in je armen die je nog maar een half uur kent en het is alsof het zo zijn moest. Alsof je daar moest zijn om die moeder even vast te houden. En zij jou.
Toen ik er vorige week weer was zat die jongen met zijn moeder bij de evaluatievergadering in Gazastad.
Anja Ik heb sinds mei 2007 al zoveel op je weblog gezien en gelezen. Ik vraag mij af hoe veel mensen je weblog bezoeken. Maar het gaat nog meer om: Hoe kunnen wij: je bezoekers er aan doen dat veel meer mensen dit alles lezen en zien ?! groeten Joop
Ik zou het niet weten, Joop. Meer dan vrienden en bekenden er eens op te wijzen kun je niet. Niet iedereen wil weten wat ik hier over Palestina te vertellen heb. Wat ik me voor kan stellen: je wordt er ook niet vrolijk van.
Ondertussen komen er al verbazingwekkend veel mensen langs, verbazingwekkend gezien het feit dat het hier zelden tijd is voor een lolletje. Vorige maand waren dat 38611 unieke bezoekers, met een gemiddelde van drie en een half duizend mensen per dag. Ik vind dat voor een weblog als deze erg veel en doe het er graag voor.
Dag Joop, ik ken je/u niet, dus ik weet niet wat je allemaal al doet. Je vraagt wat je kunt doen om te zorgen dat meer mensen dit blog bezoeken en de informatie tot zich laten doordringen. En Anja kan op je preciese vraag niet meer bedenken dan: vrienden en bekenden informeren.
Maar ik neem aan dat je ook wilt dat het Nederlandse beleid t.a.v. het midden-oosten verandert. En als dat zo is, DAN kun je ontzettend veel doen: Info-bijeenkomsten organiseren in je woonplaats, al dan niet met plaatselijke afdelingen van partijen. Stukjes naar plaatselijke kranten schrijven, die nemen vaak meer ingezonden reacties op dan landelijke. Vrouwen-in’-t’zwart bijeenkomsten organiseren: in Groningen doen heel wat mannen trouw mee. Of een picket houden met een oproep voor boycot van producten uit Israel.. Bestaande foto-tentoonstellingen naar je woonplats halen, in een cultureel centrum, gemeentehuis of bibliotheek…
Enzovoort, enzoverder; maar misschien weet je dit al, of bedoel je dat niet…
Ik weet niet waar je woont, ik weet wel dat plaatselijke activiteiten heel belangrijk zijn.
Voor mensen die een beetje aan het werk zijn, is dit weblog een bron van informatie om te HANDELEN, niet alleen om te WETEN.
Anja berichtte over het initiatief van en IN de PvdA, een paar dagen geleden. Vraag plaatselijke afdelingen het onderwerp te agenderen op ledenvergaderingen. Ik denk dat de PvdA een heel belangrijke kern-positie inneemt, en ze draaien “er” tot nu mooi omheen. Ze zijn voor humanitaire hulp, en bang kritiek op Isrel te leveren…
Hartelijke groet!
Mijn kleine bescheiden bijdrage:
er staat een verwijzing naar Anja’s blog op mijn HYVES, ik boycot producten uit Israel, en als boekverkoper probeer ik de boeken van o.m Illan Pappe goed op voorraad te houden.
Beste Joop,
De bezoekers worden door jou direct in het “wij” clubje
opgenomen. Waarschijnlijk zijn er – buiten mijzelf – meerdere
bezoekers die dit liever niet zo zien.
Ik wil mij echter wel laten informeren – hoe eenzijdig vaak ook gebracht – door mensen met een andere mening. Vandaar mijn bezoeken.
Peter van Diest
Er is – goddank – een ‘wij’ aan mensen dat zich wel betrokken voelt bij het lot van de Palestijnen, Peter. En veel van hen bezoeken dit weblog, en terecht, want voor hen is het ook bedoeld. Het is wat omslachtig om elke keer als we dat ‘wij’ gebruiken te zeggen ‘wij behalve Peter van Diest die er niet bij wil horen’.
Je bent geheel welkom om mijn weblog te bezoeken om je van mijn verschrikkelijk eenzijdige mening op de hoogte te stellen. Maar bemoei je er verder maar niet mee dat WIJ meer willen doen dan ons alleen maar op de hoogte te stellen van andere meningen. Het gaat namelijk om jongens als hierboven.
Anja Hartelijk dank voor je gegevens! Tegenover 3,5 duizend bezoekers vind ik het jammer dat er relatief weinig reacties binnen komen,maar hier op komt toch wat meer! en dat kan ik warderen. Joop
Dag Fennie Ik stel het op prijs dat je gereageerd hebt. Ik kan er best wat van ‘gebruiken’! Toen de Duitsers op Pinster-zondag 12 mei 1940 ons dorp binnen trokken was ik 12,5 jaar. Ik heb de oorlog dus ook als jonge man mee gemaakt. Met mijn leeftijd kan ik niet zoveel meer,maar ik heb nog steeds hoop dat de Israeliers nog eens ‘bakzijl’ zullen halen en ik dat nog mag beleven. groetjes J.F. Verhagen Leiden
Ik zou niet weten wat ik verder kan doen behalve dan de politiek benaderen. Misschien helpt dit iets…..
http://www.2dehands.nl/boycot-producten-uit-israël-54645956.html?qq=boycot%20israel
groet,
Hans