Elf senatoren, een hoopvolle hond die onder de tafel zat te wachten op aandacht en nootjes, en een lieve man die voor ons kookte. Weesp, bij Eric thuis. Dagje fractie.

Twee, drie keer per jaar trekken we een dag uit om met de hele Eerste Kamer fractie van de SP een paar onderwerpen uit te diepen, pas op de plaats te maken hoe we het doen, plannen te maken voor de toekomst, en tijd te hebben om eens met elkaar te praten over van alles wat ons bezig houdt en waar we anders geen tijd voor hebben. Zo’n dag is zo om, want wat een praters zijn we. Dagvoorzitter Tineke had er weer de handen vol aan om de zaak enigszins in het gareel te houden, soms lijkt het meer een stelletje anarchisten dan een gedisciplineerde club socialisten die luisteren naar de leider.

Waar we het over hadden: Europa. Paul en Tuur hadden een inleiding voorbereid. Het is nog steeds niet makkelijk om greep te krijgen op de procedures waarmee in de EU beslissingen worden genomen, en we willen daar in de komende tijd meer in doordringen. Wat de SP heeft wel het image tegen Europa te zijn, de werkelijkheid is dat we erg voor samenwerking zijn waar dat nuttig is. En waar de burger meer te vertellen krijgt dan de economie.

Over hoe we van dossier komen tot de behandeling van een wet. Op Eric en Paul na heeft nu iedereen een maidenspeech gehouden, en zit er helemaal midden in. De stapels papier die je te verwerken krijgt zijn gigantisch. We wisselen ervaringen uit hoe we aan een goed onderbouwde mening komen wanneer we een wet plenair gaan behandelen. Geert neemt eerst de belangrijkste zaken zelf door, het wetgevingsdossier, het advies van de Raad van State, belt en praat met mensen en deskundigen, en kijkt dan pas in de handelingen wat ‘de overkant’ dat wil zeggen, de Tweede Kamer fractie met die wet heeft gedaan. Ik werk net andersom: eerst de handelingen, de artikelen, ik bedenk of ik wat aan te vullen heb, of we vanuit de EK een andere invalshoek moeten nemen, overleg, en lees dan pas alle stukken die ik nodig heb. Het maakt niet uit hoe we het doen, als we maar met een degelijk en aansprekend verhaal komen. Sineke en Nanneke namen de richtlijnen nog eens door voor ons, wat de belangrijkste zaken zijn om naar te kijken. Waar we als SPers altijd een belangrijk criterium aan toevoegen: wie profiteert er van deze wet en wie niet? En is dat rechtvaardig?

Over de werklast van iedereen. Of we het goed hebben verdeeld. Ik heb op wonen, wijken, integratie nog weinig te doen gehad, justitie was een zware commissie. Maar dat kan over enige tijd weer anders liggen.

Geert heeft een stuk voorbereid over de ‘delegatie’ waarbij details van een wet, vooral als het gaat om zaken die blijven veranderen zoals de hoogte van de uitkeringen, worden vastgelegd in een Algemene Maatregel van Bestuur of in een Ministeriele Regeling. Hoe we er op kunnen letten dat er niet ten onrechte zaken in worden geschoven waar je als parlement dan geen controle meer over hebt. Ik leer weer veel bij.

Een wandeling door Weesp. De borrel op tafel. Een heerlijke Italiaanse maaltijd, gekookt door Rindert, de man van Eric. En tsjonge, wat praten we. Onze eerste taak in de EK is dat we de wetten goed behandelen. Maar we zouden de SP niet zijn als we het zicht op waar we heen willen, wat voor een samenleving, hoe zou dat er voor elk departement uit moeten zien stel dat we eens mee moeten regeren, als we die doelen niet in het oog hielden.

Ondertussen. Eerlijk: niet alle klussen die we te doen hebben in de EK zijn even opwindend. Er zitten saaie, technische en ambtelijke wetten tussen, met dikke in politikinees geschreven dossiers waar ik wel eens van moet zuchten. Er zijn wetten bij waar geen eer aan te behalen valt, je werkt je het schompes, en verder interesseert zich er praktisch niemand voor. En toch moet het, want dat is nu eenmaal de afspraak. Je bent volksvertegenwoordiger, dat is een eer en het verplicht. We doen ons werk zo goed mogelijk. Wat daar bij helpt: nooit vergeten voor wie wij dit doen. En als tweede: het plezier van samenwerken met een groep eigenwijze, inspirerende en betrokken collega’s. Dit is wat meerderen zeiden: ongeacht de agenda gaan we altijd met plezier naar Den Haag.