Het Israelische leger heeft vandaag het ministerie van binnenlandse zaken in Gaza stad gebombardeerd. Het stond al een tijd leeg. Maar hoeveel gewonden en doden er aan omstanders zijn is nog niet bekend. Mohammed Omer, de Palestijnse journalist die in Nederland was is er bij, en zegt dat er doden zijn vanwege een bruiloftsfeest vlakbij.
Hier, te zien op RTL4.
Lieve Anja,
Het spijt me: ik was degene die je tipte voor de videolink voor de Israëlische aanval op internet van vandaag.
Maar RTL heeft de videolink al vanavond (al dezelfde dag van) de website weggehaald. Er is geen beeld meer.
Het gebouw van de Gazaanse Binnnenlandse Zaken was leeg, okay. Het was vrijdag, de gebedsdag.
Maar er waren door een huwelijk zó veel kleine kinderen in de omgeving geraakt én zwaar gewond, en allemaal in die beelden te zien hóe ze geraakt en zwaar gewond zijn geworden, omdat zij – gewoon als kind – in de omgeving waren …
De NOS heeft om 20u ook aandacht besteed aan deze aanval .. al hebben ze de eerdere aanslag van afgelopen dinsdag totaal genegeerd en ook niet – ter naslag – op hun website opgenomen.
Het lijkt op onze nieuwsmedia op TV wel alsof de Gazastrook niet bestaat, of maar tijdelijk, voor één dag. Zomaar uit ons menselijk geweten ‘verdwijnt’: We blijven horen over Kenia, Irak en Afganistan en de rest van de wereld.
Maar het nieuws over de 1,5 miljoen mensen in de Israëlische zandbakgevangenis die de Gazestrook heet, zonder recht op / of krijgen van: eten, medicatie, energie, licht, verwarming .. die verdwijnt na 18.00 uur van ons TV-scherm.
Hoe moeten wij het blijven weten dan van ….
NRC, 18 januari:
Volgens een Israëlische woordvoerder zijn de grenzen met de Gazastrook voor alle goederen gesloten, uitgezonderd „humanitaire gevallen”, waarvoor vooraf toestemming moet worden gevraagd. „Als de melkvoorraad klein is in Gaza, zal de minister worden gevraagd een melkzending goed te keuren en dan komt er melk”, aldus de woordvoerder. Hij zei dat het niet de bedoeling is de bevolking uit te hongeren. Maar „het is onaanvaardbaar dat de mensen in Sderot [dat vaak doelwit is van raketten] elke dag in angst leven en de mensen in Gaza hun normale leven leven”.
Ik word er misselijk van, hoe kun je de wereld de ogen toch openen? Dat ‘normale leven’ in Gaza, hoeveel mensen weten eigenlijk werkelijk hoe dat eruit ziet?
En hoe kun je Maxime Verhagen nog geloven als hij over China zegt dat hij grote zorg heeft over de mensenrechten, terwijl hij geen poot wenst uit te steken als diezelfde mensenrechten in Gaza dagelijks verkracht worden? Moeten we twintig jaar wachten, Maxime, voordat jij net als je voorganger Dries van Agt eindelijk begint te zien wat hij (nu pas) en zovelen (allang) zien?
Dank je, Helma. Ja dat waren aangrijpende beelden, bloedende kinderen die in de armen van volwassenen naar ambulance of ziekenhuis werden gedragen. En wat je zelfs op zulke akelige eerlijke beelden ook niet ziet: hoeveel kinderen doodsbang worden. Want dit kan je zomaar gebeuren; dat er een bom uit de lucht komt vallen. Dat jij of je zusje of je vader daar dood aan gaan. Na zo’n aanval plast de helft van de kinderen in Gaza weer in hun bed, of kunnen niet slapen, of worden schreeuwend wakker van een nachtmerrie, of zijn overdag ‘onhandelbaar’. Je ziet het ook bij jongetjes die nog te jong zijn, hoeveel haast ze hebben om net zo groot te worden als hun broers, zodat ze mee kunnen vechten. Hoe ze al oefenen in gevoelloos en heldhaftig worden. Alles beter dan hulpeloos afwachten wanneer en waarvandaan er weer een aanval komt.
Ik viel exact over dezelfde passage, Clara. Hoe die man dat uit zijn strot krijgt. En hoe geen journalist op de gedachte komt dat de mensen in Sderot weg kunnen, als ze niet willen dat hun kinderen in angst leven, wat ik hen ook niet gun. Iemand zich al afgevraagd waarom de regering van Israel zo dringend wil dat die mensen in Sderot daar blijven zitten? Toen er eens een groep inwoners wilden evacueren werd dat tegengehouden door de overheid.
In Gaza kan niemand meer ergens heen.
Ik lees het hier en in de kranten; ik hoor het op de radio; ik zie het op TV en ik heb geen enkel weerwoord. Dichtgeslagen… maar mijn hart huilt.