Gisteren zag ik de voorstelling ‘Mijn naam is Rachel Corrie’, gespeeld door Laura van Dolron, in een besloten voorstelling voor Een Ander Joods Geluid. Ik was niet de enige die in tranen was, en stil bleef zitten toen het was afgelopen.

Eerlijk, ik verwachtte er niet veel van. Ik ken het verhaal, ik ken het verhaal van Gaza uittentreure. Wat zou het nog toevoegen aan alle ellende die ik zelf regelmatig in Gaza zie? Waar ik niet op had gerekend was hoe aangrijpend het zou zijn. Rachel Corrie, een jonge Amerikaanse, beetje gek, beetje veel fantasie, beetje chaotisch, wil wat doen – omdat de zalmen die gevangen zaten in de riolering en weer naar het meer zwemmen tegen de stroom in haar dat hebben gezegd – en gaat naar Gaza. En maakt mee wat zoveel Gazagangers meemaken: je komt bij hele gewone hele aardige hele gastvrije mensen thuis, en die mensen worden belaagd door bulldozers en tanks, hun huizen niet veilig, hun leven niet veilig. En wat dat dan met je doet.

Heel naturel door Laura gespeeld, teksten allemaal uit de dagboeken en emails van Rachel zelf, geheel zonder propaganda, zonder drama, zonder effecten, zonder middelen: een jonge vrouw op gympen in het midden van een leeg podium, het verhaal van Rachel die naar Gaza ging om de mensen te helpen en doodgereden werd door een Israelische bulldozer. Een leven van 23 jaar dat eindigde op 16 maart, drie jaar geleden.

Het is een feit dat we soms overspoeld raken door de ellende van de wereld, de beelden komen niet meer aan, het aantal doden blijft een aantal. En dan opeens is het leven van één jong mens wat je precies in je hart raakt.

Ga er heen, het speelt in Bellevue. Hier.

Ik schreef eerder over Rachel Corrie, hier.

Een interview met Rachel, hier.

De beelden van de herdenking in Gaza, een paar dagen na haar dood. Hier.

Een herdenkingsfilmpje. Hier.

En nog een. Hier.