Zondag zaten we weer zoet te fröbelen: negenhonderd enveloppen te vullen, adres er op, postzegel er op. De Nieuwjaarsnieuwsbrief. Onder de leiding van Helma, de sociale werkplaats, tevens personeelsuitje.

De donateurs van stichting Kifaia hebben de brief net ontvangen, plus een door gehandicapte vrouw in Gaza geborduurde kaart, en degenen die in het afgelopen jaar een incasso hebben gestuurd hebben eindelijk het cadeautje dat ze zouden krijgen. Met excuses nog. Voor wie jaloers is: meteen wat geld overmaken op giro 8207589 ten name van Stichting Kifaia, Amsterdam.

Dit is reclame en niet sluik ook. Dit is wat er gebeurt met het geld dat we binnenkrijgen: daarvan betalen we de reiskosten van onze trainingen, er gaat een minimum af voor de onkosten zoals enveloppen en postzegels, want wij doen verder alles voor niks en hebben ook geen kantoor en geen duur drukwerk, we adverteren niet, en het overgrote deel gaat linea recta naar Gaza, naar het NCCR. Die hebben dat, voor wie mijn verslagen hebben gevolgd, heel erg hard nodig.

Dankzij de giften uit Nederland, ook van het Liliane Fonds, van Kinderpostzegels en van ICCO kan het NCCR doorgaan met de verzorging en ondersteuning van gehandicapten in de Gazastrook. Het geld van Stichting Kifaia wordt vooral gebruikt voor de lopende kosten, zoals de bescheiden salarissen van bijna 50 mensen. Die zijn op hun beurt meestal kostwinners voor gemiddeld zo’n zes mensen, want het merendeel van de mensen is werkloos en sociale voorzieningen zijn er niet. We houden dus met onze eurootjes heel wat mensen in leven maar het gaat om meer dan dat: het gaat ook om regelrechte solidariteit, om de mensen daar te laten weten dat we ze niet vergeten. En ook een tientje helpt. En wie nu een nieuwe donateur wordt krijgt ook weer een (ander) Palestijns cadeautje. Dus doe maar, en ga even na of je niet nog een solidaire tante hebt die al een tijdje zegt dat het een schande is hoe ze met die Palestijnen omgaan want haar tientje willen we ook.

Gisteren hele dag Eerste Kamer. Veel over de jeugdzorg. Ik spijbelde even om te gaan kijken bij de picket die op het Plein stond, en zag nog net de laatste parlementariers die een petitie in ontvangst hadden genomen, allemaal vanwege het overleg van de vaste kamercommissie buitenland met het hoofd van de UNRWA, Karen Koning AbuZayd.

’s Avonds sprak ik haar zelf, met René Aquarone, beide ken ik uit Gaza.

Karen AbuZayd houdt het al lang vol, en kan met droge humor vertellen hoe het is als je maandelijks moet soebatten met de Israelische autoriteiten om het voedsel voor het basispakket waar inmiddels 70% van de bevolking van afhankelijk is over de grens te krijgen. Dat lukt uiteindelijk altijd, want Israel vindt het prima dat de VN dat doet, want eigenlijk is dat hun taak. We hebben het over het bekende dilemma, ja, de internationale gemeenschap houdt de Gazanen in leven en ja, daarmee betaal je eigenlijk hun bezetting. Maar je kunt het niet niet doen. Ondertussen verschaft de UNRWA de wereld de informatie over hoe het daar gaat, en dat is nuttig. Zo kon Karen AbuZayd vertellen dat er geen kwestie van was dat het Hamas zelf zou zijn geweest die de elektriciteit als stunt zou hebben uitgedraaid – natuurlijk komen zulke beschuldigingen uit de koker van mensen die graag doen aan een spelletje blaming the victim – het is allemaal hun eigen schuld – de brandstof was inderdaad op, dat houden ze bij. Er komt op dit moment veel minder over de grens dan nodig is om het gewone dagelijkse leven vol te houden. En het is er koud. Telefoon vanochtend: ‘er komt ijs uit de lucht’. Hagel. Gebeurt daar zelden. En alles is nat, want het regent veel, en alles is modder.

AbuZayd is zorgvuldig met haar woorden. Nee, het is nog geen humanitaire ramp, het is alleen een heel erg groot humanitair probleem, mensen gaan dankzij de UNRWA nog niet dood van de honger want ze krijgen linzen, rijst, meel, een beetje bakolie en een beetje suiker. Maar er is verder aan alles tekort. En ze ergert zich net als ik aan zo’n vraag van een journalist die gezien heeft dat er families bezig waren om een koelkast over de Egyptische grens te sjouwen, als ze nog koelkasten hebben is het dan wel echt erg genoeg om je kwaad over te maken?

Je moet er eens aan denken wat wij hier zouden doen wanneer we geen kleren meer kunnen kopen, er geen gloeilampen meer zijn, het papier op is, we ons huis niet meer kunnen verwarmen, mensen dood gaan omdat er geen medicijnen meer voor ze zijn. Gaza is geen derde wereldland, ik moet dat nog wel eens uitleggen. Het is in principe een modern land, met een voor de Arabische wereld hoog opleidingsniveau, bijna geen analfabeten meer, met kantoren met computers, met ziekenhuizen en universiteiten, met een arbeidsleger van academici tot bouwvakkers die gewend zijn om hun eigen salaris te verdienen, een land waar je met de olijven en sinaasappels (bomen nu grotendeels ontworteld door Israelische bulldozers) en vis (visvangst erg aan banden gelegd, af en toe wordt er weer een visser beschoten die te ver gaat) al een heel eind zou komen. Als ze gewoon hun eigen leven zouden mogen leven. De armoede in Gaza is geen gevolg van een gebrek aan ontwikkeling, of aan techniek of arbeidskrachten, die armoede is door een bezettende mogendheid veroorzaakt. Met opzet.

Dus gaat Stichting Kifaia door met tientjes verzamelen en wil Karen Koning AbuZayd een paar miljoen van Koenders.