Hebben jullie de drie paradigma’s nog? Lees anders even, hier.
Het is altijd interessant om commentaren te lezen en met enige close reading te bekijken wat er nu eigenlijk staat, en vooral wat er niet staat – en dus: in welk paradigma, denkschema, de auteur zich bevindt. Neem het redactionele commentaar in de Volkskrant van gisteren. Over wat al in een nieuw cliché de Gaza-crisis heet. Lees eerst zelf, voordat ik het ga fileren.
Oplossing Gaza-crisis vergt durf alle partijen
Toen Ariel Sharon drie jaar geleden aanstuurde op eenzijdige ontruiming van Gaza, gloorde de hoop dat de anderhalf miljoen bewoners van de verpauperde landstrook eindelijk uitizcht op een beter leven zouden krijgen. Of in elk geval een leven dat ze goeddeels in eigen handen zouden kunnen nemen. Maar die hoop vervloog snel. In plaats van Palestijns bestuur kwam er Palestijnse machtsstrijd, die vorig jaar door Hamas in zijn voordeel werd beslecht.
De Israelische afzijdigheid duurde ook niet lang. Palestijnse beschietingen leidden tot forse vergeldingsacties. De overval op een Israelische grenspost, waarbij soldaat Gilad Shalit werd ontvoerd, werd beantwoord met een grootscheepse aanval.
De afgelopen tien dagen hebben een verdere escalatie te zien gegeven. Vanwege aanhoudende raketaanvallen grendelde Israel, dat de doorvoer van diverse goederen naar Gaza de afgelopen drie maanden sterk beperkte het gebied bijna geheel af. Als gevolg daarvan kon de plaatselijke elekrticiteitscentrale niet in bedrijf blijven.
In deze penibele situatie deden de Hamas-leiders wat ze vermoedelijk al veel langer van plan waren: ze forceerden een opening in de enige grensovergang met Egypte. De zwak uitgeruste Egyptische grenspolitie had het nakijken. Vele tienduizenden Gazanen trokken de grens over om levensmiddelen, brandstof en andere benodigdheden in te slaan. Ook gisteren was er nog druk grensverkeer.
Tegelijk is er in Cairo sprake van druk diplomatiek verkeer. Want de Palestijnse ‘uitbraak’ heeft Gaza nu ook tot een acuut Egyptisch probleem gemaakt. Het bewind van president Hosni Mubarak moet weinig tot niets hebben van Hamas, een beweging die voortkomt uit de geduchte Moslim Broederschap. Anderzijds kan Cairo het zich niet permitteren de bevolking van Gaza geheel de rug toe te keren en hun ontberingen te negeren.
In feite geldt een soortgelijk dilemma voor de twee andere hoofdrolspelers in de Gaza-crisis: de Palestijnse president Mahmoud Abbas en de Israelische premier Ehud Olmert. Ook Abbas is Hamas liever kwijt dan rijk, maar hij kan evenmin de ogen sluiten voor wat de Palestijnen in Gaza overkomt. Hoe benarder hun situatie is, hoe mielijker het voor hem wordt Israel de handreikingen te doen die nodig zijn om tot een vredesregeling en de oprichting van een Palestijnse staat te komen. Op zijn beurt wordt Olmert hierdoor gedwongen om toch weer wat water in de wijn te doen als het gaat om de transportblokkade van Gaza, die overigens volkenrechtelijk eigenlijk geen pas geeft. Ook Olmert moet schipperen: tussen het belang om het overleg met Abbas gaande te houden en de eis van veel Israeli’s om een einde te maken aan de Palestijnse raketaanvallen.
Maar met louter geschipper kan de crisis niet worden bedwongen. Met name Egypte zou graag zien dat troepen van Abbas zoals vroeger de verantwoordelijkheid nemen voor de grenscontrole. Ook Abbas zelf mikt daarop. Maar dit is alleen haalbaar als Hamas daarbij op een of andere manier betrokken wordt en er afspraken worden gemaakt over aanvoer van elementaire levensmiddelen, in ruil voor stopzetting van de beschietingen op Israel: iets waarvoor alle partijen hun nek zullen moeten uitsteken.
Okee? Gaan we.
Toen Ariel Sharon drie jaar geleden aanstuurde op eenzijdige ontruiming van Gaza, gloorde de hoop dat de anderhalf miljoen bewoners van de verpauperde landstrook eindelijk uitzicht op een beter leven zouden krijgen. Of in elk geval een leven dat ze goeddeels in eigen handen zouden kunnen nemen.
Bij wie gloorde die hoop? Niet bij de Palestijnen, want die wisten wel beter. Dit is wat Sharon het westen wijsmaakte: ‘we zijn Gaza aan het ontruimen, we geven Gaza terug aan de Palestijnen’. Dit was de werkelijkheid: de nederzettingen, die te veel kostten, werden ontruimd, het leger werd in plaats van binnen de grens net buiten de grens gestationeerd. Voordeel voor de Gazanen: een beetje meer ruimte binnen de gevangenis, en geen checkpoints meer binnen de strook zelf. Tegelijkertijd werd de toegang tot Gaza meer belemmerd, arbeiders werden niet meer doorgelaten, en de infrastruktuur die had kunnen maken dat Gaza in eigen onderhoud had kunnen voorzien werd voor zover niet al vernield verder vernietigd. De grenzen, de zee, het luchtruim, het bevolkingsregister, het toezicht op wie er in en uit mochten bleven in handen van Israel, dat doorging met invasies, liquidaties, verwoesting van huizen in het zuiden en noorden dus dichtbij de grens. Hoe de Gazanen onder die omstandigheden hun leven ‘goeddeels in eigen handen’ hadden kunnen nemen mag iemand zeggen.
Maar die hoop vervloog snel. In plaats van Palestijns bestuur kwam er Palestijnse machtsstrijd, die vorig jaar door Hamas in zijn voordeel werd beslecht.
Die machtstrijd kwam dus kennelijk zomaar uit de lucht vallen. Zeker een Palestijnse gewoonte. Niet vermeld wordt dat er democratische verkiezingen werden gehouden, waarbij Hamas won. Niet vermeld wordt dat dit niet naar de smaak van de VS en Israel was, die meteen begonnen met een fikse boycot, mede ondersteund door Europa, waardoor de situatie binnen de strook verslechterde. Niet vermeld wordt dat Israel en de VS er alles aan deden om Abbas van wapens en geld te voorzien om binnenshuis Hamas te verslaan. En dus is ook niet duidelijk waarom Hamas op een gegeven ogenblik besloot om het niet af te wachten tot Fatah zou proberen hen met een coup onschadelijk te maken, maar zelf het initiatief nam. Fatah werd verslagen. Vervolgens werd de boycot verscherpt, en het wapen van collectieve straffen ingezet, naast de opgevoerde liquidaties, in een poging Hamas op de knieen te dwingen. Die daarop reageerde met ongeveer het enige wapen dat ze in handen hadden: de ongeleide projectielen die richting Israel werden afgeschoten.
De Israelische afzijdigheid duurde ook niet lang. Palestijnse beschietingen leidden tot forse vergeldingsacties. De overval op een Israelische grenspost, waarbij soldaat Gilad Shalit werd ontvoerd, werd beantwoord met een grootscheepse aanval.
Er is nooit sprake geweest van Israelische afzijdigheid. De Palestijnse beschietingen waren een reactie op de boycot en de verslechterde levensomstandigheden plus de liquidaties. Inderdaad werd er in een gewaagde actie een Israelische soldaat ontvoerd die nog steeds gevangen gehouden wordt. Wat in het verhaal niet voorkomt zijn de ongeveer honderdduizend Palestijnen die in Israel gevangen worden gehouden, waaronder veel mensen die er zitten zonder proces, waaronder kinderen, en waaronder Hamas parlementariers.
De afgelopen tien dagen hebben een verdere escalatie te zien gegeven. Vanwege aanhoudende raketaanvallen grendelde Israel, dat de doorvoer van diverse goederen naar Gaza de afgelopen drie maanden sterk beperkte het gebied bijna geheel af. Als gevolg daarvan kon de plaatselijke elekrticiteitscentrale niet in bedrijf blijven.
De Palestijnse raketaanvallen zijn een mooi excuus om door te gaan met de akties om Hamas op de knieen te dwingen. Zoals Avnery al stelde, hier, wanneer Israel een einde had willen maken aan de raketaanvallen hadden ze alleen maar in hoeven te gaan op het staakt-het-vuren aanbod van Hamas. Maar dat was de bedoeling niet. Ook wordt niet vermeld dat de elekriticiteitscentrale in Gaza eerst kapot gebombardeerd werd, om er voor te zorgen dat Gaza grotendeels van brandstof en elekrticiteit afhankelijk zou worden, om vervolgens het er uit trekken van de stekker als middel in de strijd in te kunnen zetten.
In deze penibele situatie deden de Hamas-leiders wat ze vermoedelijk al veel langer van plan waren: ze forceerden een opening in de enige grensovergang met Egypte. De zwak uitgeruste Egyptische grenspolitie had het nakijken. Vele tienduizenden Gazanen trokken de grens over om levensmiddelen, brandstof en andere benodigdheden in te slaan. Ook gisteren was er nog druk grensverkeer.
Inderdaad. Natuurlijk waren ze dat al langer van plan, net zoals het tunnelbouwen een kunst op zich is geworden en Gaza zich bewapent, en ze leren om betere raketten af te vuren. Wat ze hebben laten zien is dat het niet mogelijk is, zelfs niet met de meest geavanceerde militaire macht, om anderhalf miljoen mensen permanent van de wereld af te sluiten, zonder dat ze van alles zullen verzinnen om uit te breken.
Tegelijk is er in Cairo sprake van druk diplomatiek verkeer. Want de Palestijnse ‘uitbraak’ heeft Gaza nu ook tot een acuut Egyptisch probleem gemaakt. Het bewind van president Hosni Mubarak moet weinig tot niets hebben van Hamas, een beweging die voortkomt uit de geduchte Moslim Broederschap. Anderzijds kan Cairo het zich niet permitteren de bevolking van Gaza geheel de rug toe te keren en hun ontberingen te negeren.
In feite geldt een soortgelijk dilemma voor de twee andere hoofdrolspelers in de Gaza-crisis: de Palestijnse president Mahmoud Abbas en de Israelische premier Ehud Olmert. Ook Abbas is Hamas liever kwijt dan rijk, maar hij kan evenmin de ogen sluiten voor wat de Palestijnen in Gaza overkomt. Hoe benarder hun situatie is, hoe moeilijker het voor hem wordt Israel de handreikingen te doen die nodig zijn om tot een vredesregeling en de oprichting van een Palestijnse staat te komen. Op zijn beurt wordt Olmert hierdoor gedwongen om toch weer wat water in de wijn te doen als het gaat om de transportblokkade van Gaza, die overigens volkenrechtelijk eigenlijk geen pas geeft. Ook Olmert moet schipperen: tussen het belang om het overleg met Abbas gaande te houden en de eis van veel Israeli’s om een einde te maken aan de Palestijnse raketaanvallen.
Nu zou ik toch graag eens willen horen welke ‘handreikingen’ Abbas nu eigenlijk moet doen om tot een ‘vredesregeling’ te komen, en mogen we ook alvast weten welke Palestijnse staat er dan in het verschiet ligt? Heeft iemand Olmert een toezegging horen doen, heb ik iets gemist? Of wordt het langzamerhand waarschijnlijker dat Olmert graag de schijn ophoudt dat hij nog bezig is met ‘vredesregelingen’ terwijl hij ondertussen door gaat met nederzettingenbouw en liquidaties?
Subtiel ook deze zin over de transportblokkade: ‘ die overigens volkenrechtelijk eigenlijk geen pas geeft’ . Nou geeft de gehele bezetting, inclusief nederzettingenbouw, volkenrechtelijk gezien eigenlijk geen pas.
Natuurlijk blijkt nu dat ‘de partijen’ klem zitten en nu niet meer weten hoe verder. Maar ook dit wordt verhuld in dit commentaar: ook als de ‘Gaza-crisis’ wordt bedwongen, de grens weer wordt gesloten, onder wiens toezicht dan ook, is er nog niets veranderd aan het grootste onderliggende probleem: dat Israel nog steeds bezig is, in een opmerkelijke constistente politiek die nu al vele jaren voortduurt, om zoveel mogelijk land in te nemen met zo min mogelijk Palestijnen er op. Vanaf het moment dat Sharon het er over had dat het tijd werd voor een Palestijnse staat, wist iedereen die de situatie al wat scherper volgt dat er geen sprake zou zijn van een werkelijke staat, maar dat de ‘matrix of control’ zijn voltooiing nadert: de Palestijnen kunnen opgesloten worden in een reeks geheel door Israel omsingelde batoestans, waarbinnen ze hun eigen postzegels mogen drukken en in leven gehouden
mogen worden door de internationale gemeenschap, zoals dat feitelijk al sinds jaar en dag gebeurt. De kunst is nog om de buitenwereld er van te overtuigen dat Israel nu alles gedaan heeft om de Palestijnen tegemoet te komen, en de Palestijnen dat dit in hun eigen bestwil is en dat er verder niets meer te halen is. Zoals bekend: Abbas neigt er toe, Hamas niet. De bedoeling is nu om die twee partijen gescheiden te houden, tegen elkaar op te zetten, te voorkomen dat ze weer gaan samenwerken en er een Palestijnse strategie uit zou kunnen komen ergens tussen collaboratie en radicale afwijzing in.
Maar met louter geschipper kan de crisis niet worden bedwongen. Met name Egypte zou graag zien dat troepen van Abbas zoals vroeger de verantwoordelijkheid nemen voor de grenscontrole. Ook Abbas zelf mikt daarop. Maar dit is alleen haalbaar als Hamas daarbij op een of andere manier betrokken wordt en er afspraken worden gemaakt over aanvoer van elementaire levensmiddelen, in ruil voor stopzetting van de beschietingen op Israel: iets waarvoor alle partijen hun nek zullen moeten uitsteken.
Dit is het onderliggende paradigma door het hele commentaar heen: dat het zou gaan om gelijkwaardige partijen die elk concessies zouden moeten doen, ‘hun nek uit zouden moeten steken’, om tot een vergelijk te komen. Maar welk vergelijk, en welke concessies zouden de Palestijnen moeten en kunnen doen? Inderdaad, ze kunnen ophouden met raketten afschieten. Houdt Israel dan op met de liquidaties, de pogingen Abbas in te zetten tegen Hamas, de invasies, de afgrendeling? Dat aanbod hebben ze gehad en Israel zegt nee. Helpt het om eenzijdig te beslissen geen raketten meer af te schieten? Kijk naar de Westoever. Daar komen geen raketten vandaan. Maar daar wordt de situatie ook met de dag slechter. Meer checkpoints, meer nederzettingen, Jeruzalem geheel afgesloten, de muur hoeft alleen nog maar afgebouwd, en bijna dagelijks razzia’s. Het enige verschil: niemand in het westen die zich daarover druk maakt, want de Westoever is niet in het nieuws en niet in crisis, en heeft niet de aandacht van de gehele wereld getrokken door een flinke stunt. Ondanks het feit dat Abbas zich min of meer aanbiedt om als door Israel ingehuurde politieagent te spelen heeft hij voor zijn volk nog niets binnengehaald, geen centimeter land terug, geen checkpoint verwijderd.
Dat is de situatie, bekeken vanuit paradigma drie. Israel is een bezettende mogendheid, die nog steeds bezig is met een langzame etnische zuivering, die zich geen moment houdt aan internationaal recht, die een lijst wandaden pleegt die onder elke definitie van oorlogsmisdaden valt, en ook al gedragen de Palestijnen zich niet altijd zoals het hoort – kassamraketten afschieten waardoor burgers kunnen worden geraakt is ook tegen het internationale recht – is er niets wat ze kunnen doen om hun recht te krijgen. Behalve overleven, zich verzetten tegen de totale onderwerping, en hopen dat de beschaafde westerse wereld eens bij zinnen komt en Israel houdt aan waar een geciviliseerde democratie zich aan moet houden.
Dus dit is de enige uitspraak in het commentaar waar ik het vanuit paradigma drie geheel mee eens ben: met geschipper los je de crisis niet op.
Welke gek van de Volkskrant had dat stuk geschreven? Zit daar iemand van het Cidi in de redactie soms?
Stuur je je reaktie ook naar de Volkskrant? Ben benieuwd of ze het plaatsen!
Wanneer ik in aanmerking neem dat in 2006 meer dan 650 Palestijnen door de bezetter werden gedood (onder wie circa 120 kinderen) en de Palestijnen met o.a. hun rotjes (een ‘raket’ kun je dat kindervuurwerk niet noemen!) ‘slechts’ 27 Israëli’s doodden dan zegt dat genoeg.
Ik trek daar -zonder hulp van De Volkskrantredactie- mijn eigen conclusies wel uit…
Cijfers: http://www.amnesty.nl/landen_jaarboek/18431
Cidi is van Paradigma 1, Heleen. Die haal je er meteen uit. Dit is paradigma 2, dat lijkt altijd redelijker, zoveel begrip voor de beide partijen en is daarmee verneukeratiever. Je moet dan ook meer je best doen om te zien wat er niet staat.
14:20 High court permits Israel to cut power, fuel to Gaza Strip (Haaretz)
Dit is het laatste nieuws. Ons democratich israel laat via de rechtbank hun misdaden goedpraten. In deze kou anderhald miljoen mensen zonder stroom laten zitten.
Bedankt Anja voor het weer geweldig fileren.
Je staat toch altijd weer versteld hoe “journalisten” met deze situatie omgaan, de boel verdraaien en niet de geschiedenis kennen en/of willen kennen!!
Vorige week heb ik het NOS-journaal gemaild met de vraag hoe het toch komt dat Sander van Hoorn verslag doet vanuit Jerusalem( ik denk aan het boek van Joris Luyendijk) in plaats dat hij in Rafah aanwezig was. En op de dag van vandaag heb ik nog geen antwoord gehad??!!
De volgende dag vertelde Sander dat hij wel zou gaan maar dan wel op zo”n bepaalde toon.
Bedankt nogmaals voor je geweldige weergave van de ECHTE situatie!
Ja, de Vk gaat er ten onrechte van uit dat er een soort gelijkwaardigheid in slagkracht is tussen Hamas en Israël.
Verenigd Europa moet ondubbelzinnig kiezen voor het pleit van de Palestijnen. En de Europese media zouden het voortouw moeten nemen om de publieke opinie te overtuigen dat steun aan de gerechtvaardigde verlangens van het Palestijnse volk onontkoombaar is. Zonder een echt autonoom Palestina géén vrede!!!
Ik geef eerlijk toe dat het ooit ook bij mij lang duurde voor het licht aanging en ik zag wat ik lang gewoon niet zag. Dat is de pest met die paradigma’s, dat je er zo moeilijk uit loskomt. Mijn beeld van Israël was al vroeg in mijn jeugd uitsluitend ingekleurd door aangrijpende verhalen op school over de oorlog (die toen nog maar kort geleden was), verhalen in de kerk over de terugkeer naar het heilige land, jeugdboeken die ik las over sabra’s in de kibboetsen, bijvoorbeeld van Clara Asscher Pinkhof. En ik koester die beelden nog, ze hoeven ook niet weg en mogen ook niet weg. Maar er is een ander beeld overheen gevallen, dat van de volwassen geworden staat Israël die gesteund door en met geld van de internationale gemeenschap onbeschaamd de mensenrechten met voeten treedt.
Ik zat vanavond naar het nieuws te kijken en het is of wordt zo onontkoombaar duidelijk dat de sleutel ligt in gaan praten met Hamas, dat ik me niet kan voorstellen dat niet heel veel mensen ook tot die conclusie moeten komen. En zullen komen, ik ben ervan overtuigd. Er is geen alternatief. En als andere alternatieven toch worden geprobeerd, zullen ze leiden tot een instabiliteit die wereldbedreigend wordt en tot een nog grotere humanitaire ramp in de regio.
En ook dat beginnen steeds meer mensen te beseffen. Nou de Volkskrant nog.
Toevallig fileer ik de Volkskrant al een jaartje, en heb ik ontdekt dat Alex Burghoorn in Israël als reidgids voor het CIDI optreedt.
Lees: “Correspondent” Alex Burghoorn werkt voor CIDI
Deze ‘job’ doet hij samen met Joop Meijers (AD), voormalig voorzitter van de Zionisten Bond Nederland, en zijn dochter werkt voor het Israëlische leger.
Lees meer over Burghoorn, ANP, Volkskrant en dus de pro-Israël lobby: VolkskrantWatch
Mijn nieuwe weblog: De Nederlandse pro-Israël Lobby
met vriendelijke groet,
VolkskrantWatch
Wat ik opmaak uit het bericht dat ik lees op je weblog, is dat Burghoorn een keer een groep mensen te woord heeft gestaan die op reis waren gestuurd door het Cidi, over de funktie van de media. Daar kun je het mee oneens zijn, maar daar kun je niet van maken dat iemand ‘voor het Cidi werkt’. Wat iemands dochter doet lijkt me al helemaal niet relevant.
Ik hoef het niet altijd met Burghoorn eens te zijn, maar ik zie absoluut niet dat hij het standpunt van het Cidi vertegenwoordigt.
Kortom: ik vind het heel belangrijk om kritisch te blijven, maar het helpt echt niemand als je zo gaat overdrijven. Je schiet op deze wijze ver over je doel heen.
En wat bij mij ook al niet helpt is dat je je verschuilt en niet gewoon zegt wie je bent.
Een ‘ontmoeting’ met Alex Burghoorn zit in het reisprogramma. Hij werkt dus voor het CIDI. Dat u dat niet wilt geloven of onbelangrijk wil maken is mij best. Ik informeer alleen maar.
met vriendelijke groet,
VolkskrantWatch
Ik zal nog even herhalen wat ik bedoel, mevrouwmeneer Watch, want misschien is het niet zo duidelijk.
Als ik lees dat Alex Burghoorn werkt voor het Cidi, dan begrijp ik daaruit dat hij een functie vervult voor het Cidi, op de loonlijst staat, klussen doet in hun naam, bereid is om hun ideologie uit te dragen, of minstens iets in die geest. Dat zou voor een journalist die onafhankelijk hoort te zijn een ernstige zaak zijn – stiekem bij een ideologische club aangesloten zijn en in hun opdracht werken zou geen enkele fatsoenlijke redactie mogen accepteren.
Vervolgens ga ik lezen wat er staat, en dan blijkt dat het ‘werken voor het Cidi’ uit niets anders bestaat dan dat er een ontmoeting met twee journalisten waaronder Burghoorn op het programma stond van een reis die door het Cidi is georganiseerd. Dat kun je verkeerd vinden, maar er is daarbij geen sprake van dat hij ‘werkt voor het Cidi’ en dat blijkt ook niet uit zijn artikelen.
Als politica sta ik vaak mensen te woord met wie ik het helemaal niet eens hoef te zijn. Zolang ik mijn onafhankelijkheid bewaar en zeg wat ik vind en niet wat zij horen willen is daar niets mis mee. En als ik bereid ben wat te vertellen, op uitnodiging van een organisatie, partij, of groep mensen, dan betekent dat niet dat ik ‘voor ze werk’.
Dus ik herhaal: als je overdrijft, want ik vind dat je dat doet, en suggereert dat Burghoorn in dienst staat van het Cidi, of in hun opdracht werkt terwijl dat niet waar is, dan doe je de zaak geen goed. Er is al zoveel waar we ons met veel reden druk over moeten maken, dat we er echt niks bij hoeven te verzinnen of aan te dikken. En het heeft ook een averechtse werking. De volgende keer dat je iets beweert denk ik: eerst kijken wat er waar van is. Het maakt je als bron dus minder betrouwbaar.
Blijkbaar weet u niet wat het CIDI is, doet en beoogt, en ook niet wat de taak van een krant en een journalist is. Dat maakt ook verder niet uit, want zoals ik al schreef, iedereen mag van mij geloven wat hij wil. Maar stel dan niet dat het niet waar is, want dat is een mening die niet op feiten gebaseerd is.
met vriendelijke groet,
VolkskrantWatch
kom op anja,
een journalist die optreedt voor een betaalde propaganda instelling als het cidi, dat door haaretz omschreven wordt als een ‘pro-zionistische lobbygroep,’ een journalist die optreedt, meer dan eens begreep ik van de volkskrant ombudsman, voor een ‘pro-zionistische lobbygroep’ waarvan het bedrijf van een bestuurslid meerwerkt aan de bouw van een illegale muur laadt de verdenking op zich niet onafhankelijk te zijn. dat alex burghoorn niet onafhankelijk is heb ik op mijn blog herhaaldelijk aangetoond. wat ik precies bedoel is het volgende, wat ik al eerder op mijn blog schreef:
Ik wil voor alle duidelijkheid nog een keer terugkomen op de optredens van Alex Burghoorn voor het CIDI, het propaganda centrum voor Israel in Nederland. De Volkskrant-ombudsman gaf hierover de volgende verklaring:
‘Hij constateert dat er veel onbekendheid is met het land en de conflicten en wil daar verheldering over geven. Moet kunnen, niets mee mis… Het betrof hier een reisje voor bestuursleden van alle politieke partijen, althans de jongerenafdelingen. Er is niet betaald en het is gebleven bij een kort praatje.’
Mijn vragen over de vriendendiensten die Burghoorn als Volkskrant-correspondent verleent aan het CIDI kwamen bij me op toen ik dit reisverslag las van Christen Unie-jongeren die de CIDI-reis hadden gemaakt. Ze schreven:
‘Met de bus rijden we naar het noordelijk deel van de Westbank. Met eigen ogen zien we de veiligheidsbarriere, of te wel de muur. Best heftig als je bedenkt dat deze muur scheiding brengt tussen families en vrienden. Het moeilijke van die veiligheidsmuur is daarnaast dat hij niet synchroon loopt met de “green line”. Opvallend is hoe kritisch deze jonge aankomende christelijke politici zijn over de illegale afscheiding. Ze weten dat ‘deze muur scheiding brengt tussen families en vrienden’ en ‘daarnaast dat hij niet synchroon loopt me de ” green line”,’ de grens met Israel tot 1967. Met andere woorden: ze zien dat de afscheiding Palestijnse gemeenschappen uit elkaar rukt en over bezet Palestijns land loopt. De Christen Unie jongeren schrijven verder: ‘Alleen de arabieren achter de “greenline” zijn Israelische arabieren en hebben dus (zij het beperkte) rechten als inwoner van Israel. De arabieren die in het gebied tussen de greenline en de barriere wonen hebben daardoor geen status, maar vallen wel binnen het grondgebied van Israel.’ Kennelijk hebben ze niet alleen naar de gebruikelijke propaganda geluisterd, maar gebruikten ze wel degelijk ook hun ogen. Dat blijkt zodra ze ‘met twee Nederlandse correspondenten in Israel [spreken]. Joop Meijers (AD) en Alex Burghoorn (Volkskrant) geven ons een kijkje in de keuken van de Nederlandse mediaberichtgeving aan de hand van onze vragen. We praten onder andere over het belang van specifieke woorden. Is het veiligheidsmuur, veiligheidshek of veiligheidsbarriere of gewoon hek of muur? Alex: veiligheidsmuur. Joop: veiligheidsbarriere.’ Zie:http://www.perspectief.nu/page/9525
Duidelijk is dat de jonge politici in spe doordrongen zijn van ‘het belang van specifieke woorden.’ Dit in tegenstelling tot de ombudsman van de Volkskrant, Thom Meens, die met betrekking tot Alex Burghoorns positieve kwalificatie ‘ veiligheidsmuur’ schreef: ‘En hij heeft gekozen voor muur en soms veiligheidsmuur omdat het ding nu eenmaal een naam moet hebben.’ Het is wonderlijk dat een Volkskrant-ombudsman zo weinig inzicht heeft in de werking van de taal, notabene het belangrijkste instrument van journalisten. Toen ik uit zijn eufemistische wartaal een zinnig standpunt probeerde te destilleren schreef Meens mij geirriteerd: ‘Eerlijk gezegd heb ik geen zin in uw taalspelletjes. Er staat wat er staat: verslaggever vertelt iets over het land aan bezoekende reizigers. Klaar uit af.’ Geen enkel taalgevoel spreekt hieruit, terwijl een opiniemaker van alles met de taal kan doen, liegen, bedriegen, een schijnwereld opbouwen, de waarheid spreken etcetera. Er staat maar al te vaak juist niet wat er staat, anders zou propaganda nooit werken. Propaganda functioneert namelijk alleen als men zich er niet van bewust is dat het propaganda is. Propaganda werkt alleen bij mensen die denken dat ‘er staat wat er staat.’ In tegenstelling tot Thom Meens begrepen de jonge politici daarom maar al te goed ‘het belang van specifieke woorden.’ Vandaar dat ze met de twee Nederlandse correspondenten spraken over ‘het belang van specifieke woorden’ spraken. En juist vanwege dat ‘belang van specifieke woorden’ gebruikt de Volkskrant-correspondent in zijn krant en in zijn optredens voor het CIDI het specifieke woord ‘veiligheidsmuur.’
VEILIGHEIDSMUUR dus voor een afscheiding die illegaal is, Palestijnse gemeenschappen uit elkaar rukt, een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk maakt en die 90.000Palestijnen van hun land zal beroven. Een in de ogen van Alex Burghoorn VEILIGHEIDSMUUR waarover de vooraanstaande Amerikaanse wetenschapster Phyllis Bennis schrijft :
‘In December 2003, the UN General Assembly requested that the International Court of Justice in the Hague advise them on the legality of the Wall. In its July 9, 2004, opinion, the ICJ ruled explicitly that the Wall was illegal and that Israel must stop construction and dismantle any part of the Wall inside the occupied territory, including Arab East Jerusalem. “Israel,” the ICJ said, “is under an obligation to cease forthwith the works of construction of the wall being built in the Occupied Pelstinian Teritory, including in and around East Jerusalem, to dismantle forthwith the structure therein situated, and to repeal or render ineffective forthwith all legaslative and regulatory acts relating thereto.” Significantly, the ICJ opinion was not limited to the Wall alone. It also stressed the illegality of all the settlements built throughout the Palestinian territory, and in doing so linked the illegality of the Wall to that of the broader settlement project Israel had undertaken since its occupation of the Westbank, Gaza, and East Jerusalem in the 1967 war. Israel rejected the ICJ’s opinion before it was even issued. In January 2004, Israel’s then Prime Minister Ariel Sharon admitted that the Wall was causing problems for ordinary Palestinians and that the route of the Wall, which cut off huge swathes of West Bank territory, could cause “legal difficulties in defending the state’s position.” But he went on to assert that “there will be no change as a result of Palestinian or UN demands, including those from the [ International] court.” Then Justice Minister Yosef Lapid called on his own government to move the Wall, recognizing “the present route will bring upon us isolation in the world.” But Israel continued construction of the Wall on Palestinian land. The ICJ also stated directly that other countries have their own responsibility to pressure Israel to comply with the court’s opinion. “All states,” the Court declared, “are under an obligation not to recognize the illegal situation resulting from the construction of the Wall and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction.”
VEILIGHEIDSMUUR volgens Alex Burghoorn. Phyllis Bennis schrijft in het uitstekend gedocumenteerd boek Understanding the Palestinian-Israeli Conflict:
‘In 2003, Israel announced it would build another wall down the Jordan Valley, thus effectively sealing off a trucated, non-contiguous set of West Bank cantons with impenetrable steel. The result will be to ensure Sharon’s stated goal of allowing a Palestinian “entity” of no more than 40 percent of the West Bank, in several non-contiguous chuncks, plus most of Gaza.’ Met andere woorden: de VEILIGHEIDSMUUR van Alex Burghoorn laat ongeveer 10 procent over van de 47 procent die het VN-Verdelingsplan uit 1947 aan de Palestijnen gaf. Het Palestijns verzet is sinds 1976 akoord gegaan met slechts 22 procent van die 47 procent, zijnde de gehele Westbank en Gaza, maar ondanks het feit dat men bereid was maar liefst 47-22=25 procent in te leveren van hun eigen land, was dit voor Israel te weinig en heeft de ‘ joodse natie’ nu ongeveer 10 procent voor de Palestijnen overgelaten. Mede dankzij Burghoorns VEILIGHEIDSMUUR wordt dit mogelijk gemaakt.
met andere woorden: als bron vind ik zelf journalist zijnde, alex burghoorn onbetrouwbaar. zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=alex+burghoorn
vriendelijke groet
stan
@ Clara (7):
Ook ik heb ervaren dat in de jaren vijftig en zestig intensief propaganda gemaakt werd voor Israël, ook op scholen. Zo herinner ik mij nog de film “Shalom!”, die de leerlingen van mijn middelbare school collectief moesten gaan zien. Daarnaast deed in de bioscopen o.a. de film “Exodus” zijn werk, versterkt door de muziek.
De Zesdaagse Oorlog en de daarop volgende bezetting openden menigeen de ogen. Eind jaren zestig nam de gemengd-socialistische studentenvereniging Politeia (waarvan ik lid was) scherp stelling tegen de Israëlische bezetting en de Amerikaanse steun daaraan. En het Nederlands Palestina Comité deed vanaf 1969 uitstekend werk.
We zijn nu vele jaren verder, en nog steeds is de pro-Israëllobby -mede door de daaraan gespendeerde kapitalen- bijzonder sterk, maar de kennis van en het inzicht in de situatie wordt geleidelijk (langzaam maar zeker) toch steeds groter, gelukkig.