Tussen zes en zeven ’s ochtends met koffie in bed de kranten lezen hoort bij mijn favoriete uurtjes van de dag. Helaas wordt mijn humeur daarbij nogal eens op de proef gesteld door de Volkskrant. Vanochtend bijvoorbeeld weer. Daar mag meneer Gerstenfeld van het Jerusalem Center for Public Affairs uitleggen dat islamofobie niet hetzelfde is als antisemitisme. Dat zou een nuttige bijdrage kunnen zijn aan de discussie, want natuurlijk zijn er behalve evidente overeenkomsten ook verschillen: antisemitisme en islamofobie hebben een verschillende historische en actuele achtergrond. Maar als je Gerstenfeld al eerder bent tegengekomen, en weet dat het Jerusalem Center er vooral is om alles wat Israel doet goed te praten, dan zie je al aankomen uit welke hoek de wind gaat waaien.

En ja hoor. Antisemitisme is het resultaat van eeuwenoude haatpropaganda – wat waar is – maar islamofobie vindt zijn oorsprong in het concrete geweld dat velen in de moslimwereld steunen. Weggevaagd is maar even een lange geschiedenis van westers anti-arabisme, en anti-islamisme – zie de kruistochten, zie de angst voor moslimoverheersing vanuit de christelijke kerken die een reden had: eens was de islam opgetrokken tot in Spanje. We lijden aan collectief geheugenverlies als we niet bedenken dat het vijandbeeld over de islam, over Mohammed, een lange geschiedenis kent.

Een ander verschil, dat, hoe toevallig alweer, ongunstig uit pakt voor de moslims, is dat het jodendom geen proselieten wil maken, en de islam wel. Nu is het absoluut waar dat het heel veel eenvoudiger is om moslim te worden – je hoeft er alleen maar de shahada, de geloofsbelijdenis voor te doen, dan om jood te worden. Waar niet-joden in Israel over mee kunnen praten. Zie hier. Nu zou je natuurlijk ook kunnen zeggen dat de islam mensen die toe willen treden meer welkom heten dan het jodendom, maar dat is niet de bedoeling van Gerstenfeld. Die speelt graag in op de angst van de islamofoben in Nederland dat de moslims er op uit zouden zijn, als ze de kans zouden krijgen, en als ze de meerderheid zouden hebben, om iedere christen, jood, of ongelovige met het kromzwaard op de keel te ‘bekeren’. Ook dat hoort bij het oude vijandbeeld van de christelijke kerken van destijds, die bang waren verdrongen te worden. Maar het heeft geen enkele realistische aanleiding die te vinden zou zijn bij de Nederlandse moslims.

Ik sla een paar van de bekende dooddoeners tegen, zoals dat ‘de gematigde moslims’ maar zouden zwijgen als een islamitische leider beweert dat de moslims eens het Westen zullen veroveren, zoals Algerijnse president in 1974 (sic!) zou hebben beweerd. Nee, toen hadden we hier ook nog geen massa ‘gematigde moslims’ en de ‘gematigde moslims’ die ik ken krijgen een beetje genoeg van dat er a. niet naar ze geluisterd wordt om vervolgens b. te beweren dat ze nooit hun mond open doen. Zoals al zo vaak gezegd: ik hoef me als christen ook niet dagelijks te verdedigen als de paus iets stoms zegt over homo’s of vrouwen in de kerk. Want waar het om gaat, en wat voorspelbaar was – waarom zou Gerstenfeld zich druk maken over de verschillen tussen antisemitisme en islamofobie – is dat het wederom gaat om Israel. Voorspelbare aap uit mouw.

Gerstenfeld citeert Sarkozy, die dit gezegd heeft: ‘ Ik doe een beroep op de progressieve islam het recht te erkennen van het volk Israel, dat zo veel geleden heeft, in vrijheid te leven. Ik doe een beroep op de bevolking van Israel het Plestijnse volk niet hetzelfde onrecht aan te doen waaronder zij gedurende zoveel eeuwen hebben geleden’. En dat schept voor Gerstenfeld een valse vergelijking. En dan krijgen we weer een standaard paradigma-eentje.

Palestijnen hadden al in 1948 een staat kunnen hebben, maar samen met de Arabische naties weigerden ze die en probeerden een massamoord op de joden te plegen. Ze konden opnieuw een staat krijgen in 2000 tijdens de Camp Davidonderhandelingen. Dat de Palestijnen slachtoffers zijn is vooral het gevolg van hun vele pogingen om joodse slachtoffers te maken.
Bovendien: als de Israeliers de Palestijnen hetzelfde onrecht hadden aangedaan dat anderen hen door de eeuwen hebben aangedaan dan zouden er nu in het beste geval heel weinig Palestijnen in het voormalige Britse Mandaatgebied van Palestina over zijn. De anderen zouden op gruwelijke manier om het leven zijn gebracht.

Met andere woorden: het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan mag de Israeli’s niet worden aangerekend a. omdat het minder erg was dan de holocaust – waarmee je Israel een gigantische vrijbrief geeft voor het plegen van veel onrecht, want alles is minder erg dan een industriele massamoord op miljoenen, en b. draait Gerstenfeld weer op bekende wijze de zaken om door te suggereren dat het aan de Palestijnen zelf ligt dat ze nog geen staat hebben – en dat ligt er aan dat ze liever een massamoord op de joden zouden willen plegen en dat ook hebben geprobeerd.

Niets over het feit dat Israel, de joodse staat, gesticht is in een land waar al anderen woonden, niets over het geweld waarmee dat gepaard is gegaan, en dat ondertussen toch ruimschoots gedocumenteerd is. Elk verzet tegen de onteigening, de verdrijving, de bloedbaden die daarbij gepleegd zijn, en het sindsdien even ruimschoots schenden van een lange lijst met mensenrechten en van het internationale recht worden hier eenvoudig ontkend. Het zijn de Palestijnen die de joden belagen, niet andersom, en zo kunnen de Israel-apologeten ook nu nog Israel afschilderen als het slachtoffer van Arabische cq islamitische agressie.

Het is mij meteen opgevallen dat er met de groei van islamofobie in Nederland ogenblikkelijk een kongsie tot stand kwam met de Israel-verdedigers. Het kwam de paradigma-eners ontzettend goed uit: Sharon sprong na 9/11 meteen achterop de fiets bij Bush om zijn strijd tegen de Palestijnen te declareren als onderdeel van de Amerikaanse strijd tegen het Arabische terrorisme. En die retoriek werd in een snel tempo overgenomen door islamofoob rechts. Het heeft een functie. Rondom 1948 was het nog mogelijk om de inheemse bevolking van Palestina nog af te doen als naamloze, geschiedenisloze, irrelevante inboorlingen, geheel in de traditie van het kolonialisme. Maar Israel was laat in de geschiedenis met dit koloniale project: overal wierpen voormalige koloni”en hun juk af en werden onafhankelijk. De Palestijnen die zich niet zoek hebben laten maken kregen een gezicht, als volk, ze kregen langzamerhand een beetje erkenning. Ze bestaan, en ze hebben rechten, al krijgen ze die niet. Wat is er dan handiger dan een nieuw vijandbeeld te cultiveren: het zijn niet alleen Palestijnen, het zijn moslims. En zoals we te horen krijgen: die deugen niet, ze willen de hele wereld met geweld veroveren, en het zijn van nature jodenhaters.

En zo zien we dat er vrijwel meteen een hecht verbond is gesloten door islamofoob rechts en de verdedigers van Israel.

Gelukkig ken ik ook joden die wel erkennen dat Palestijnen rechten hebben die door Israel worden geschonden, en die wel de paralellen zien tussen de huidige islamofobie en het antisemitisme van destijds. Die een geweten hebben. Die zeggen: wat ons destijds overkwam, laat het nooit meer gebeuren. En dan niet alleen bedoelen: laat het ons niet gebeuren, maar laat het niemand gebeuren.