Ik ben er weer goed doorheengekomen en in Gaza. Blij om mijn mensen weer in de armen te sluiten, maar leuk is het hier niet. Net door Erez heen hoorde ik een paar doffe dreunen, zag twee flinke zwarte rookpluimen, vuur. Er werden net weer twee auto’s – in Beit Hanoun – uit de lucht gebombardeerd. De taxi die me ophaalde deed de radio aan. Twee shahid, twee martelaars. Dat maakt de oogst van vandaag en gisteren 27 doden.

Toch een klein feestje, ik had schoenen mee voor Khaled die door zijn broer in Duitsland voor hem waren gekocht, handig dat ik ze mee kon nemen want sturen zit er niet bij. Chocola voor de jongens, contactlenzen voor Fatma die ook langs was gekomen. Kaarsen. Ondertussen de verhalen. De benzine is weer op. Dus kunnen de ambulances niet rijden. Dus kon het gebeuren dat Fatma gisteren de vader langs het NCCR zag lopen met zijn dode vijf maanden oude kind in de armen. Er zijn een stuk of vijf zes kinderen onder de doden, ook twee jongens die net uit school kwamen. Het ziekenhuis ligt weer vol met gewonden die er met de paar auto’s die nog benzine hebben en ezelskarretjes heen zijn gebracht. Ze kunnen ons niet allemaal dood maken zegt Walid. Walid is twaalf.

Weer een paar doffe dreunen. Fatma haast zich naar haar huis want ze wil haar kinderen niet alleen laten en iedereen is ongerust want je weet maar nooit, als je net achter zo’n auto rijdt die wordt gebombardeerd heb jij ook pech. Dus iedereen blijft zoveel mogelijk thuis.

Ik zit hier safe, trouwens. In de flat van Khaled wonen buitenlanders van de VN. En kapitein Levy van Erez had het ons al een keer uitgelegd, als we even onze coordinaten aan hem op wilden geven dan zorgde hij er wel voor dat op de radarschermpjes van de F16’s en de Apache helicopters aangegegeven zou worden waar er niet gebombardeerd mag worden. Dat hebben we niet gedaan. Maar we zitten wel in een flat met VN mensen die dat wel hebben gedaan.

Weer een dreun.

Ik heb geprobeerd naar Nederland te bellen maar het net lag er uit. Dat krijg je als iedereen wil weten of iedereen nog leeft.

En bij alle opladers en snoertjes die ik in mijn tas had gestopt zit nou net niet dat ene snoertje waarmee ik foto’s van mijn camera in mijn laptop en dan op mijn weblog kan prutsen. Dat wordt dus kale tekst tot ik weer terug ben.

Ik vind dat iedereen er doodmoe uitziet.
Vroeg naar bed.

(Foto gejat uit Haaretz. Er is gebombardeerd in de buurt van Haniye’s huis. Dat is in het Shati vluchtelingenkamp, dichtbevolkt dus. De vrouw inspeceert wat er over is van haar slaapkamer. Haartz loopt nog een beetje achter met doden tellen. Daar waren het er net nog maar 16)