Gaza, 10.30.
Vannacht een paar keer wakker geworden van de overvliegende straaljagers. Hier een dreigend geluid, want boven Gaza kan en mag niets anders vliegen dan Israeli’s, en dat is dus altijd slecht nieuws. Maar ik heb geen klappen meer gehoord. Misschien in het zuiden. Straks hoor ik of er nog nieuwe slachtoffers zijn gevallen. In het huis van Khaled gaat de tv zelden meer aan voor het nieuws, toen hij merkte dat hij en zijn zoons permanent leefden met een oog op de tv. Hij probeert van zijn huis een warme, geborgen plek te maken waar het kwaad niet binnenkomt, want wat heb je er aan om de hele tijd depressief te zijn. Dus soms heb ik ook geen zin om te vragen hoe erg het nou weer is.

De elektriciteit is uit en ook het internet. Ik kan niet bij Haaretz gaan kijken. Ook niet of de Nederlandse kranten er nog iets over zeggen. Geen benzine in Gaza, dat is geen nieuws meer. Dat hadden we al. Zo gaat dat, de belegering wordt weer opgevoerd, er komt even protest, Israël doet een klein stapje terug, we hebben toch weer humanitaire hulp toegelaten zeggen ze, en als dan even niemand oplet schroeven ze de zaak weer op. Of als er zoals eergisteren een slachtoffer was door een Kassam raket Dan schroeven ze de belegering meteen flink op, bombarderen links en rechts, en dan staat er in de Nederlandse kranten dat dat was als vergelding van de raketten. Hoewel iedereen weet dat je die zo niet kunt stoppen,

Op de vraag waarom die raketten nog afgeschoten worden, als de vergelding steeds opnieuw weer veel meer doden oplevert krijg ik verschillende antwoorden. Sommige mensen zijn er tegen: omdat het niet goed is als er aan de andere kant doden vallen onder burgers – al zijn dat er veel minder dan er dood gaan in het verkeer – het is niet goed voor hoe mensen over de Palestijnen denken en het is zinloos. Anderen zeggen: dit is de enige manier om er voor te zorgen dat de Israeli’s bang voor ons blijven en begrijpen dat wij het niet opgeven, hoeveel geweld ze ook inzetten. Kijk naar de Westoever, daar schieten ze niet, is het daar beter? Ook daar wordt met de dag de bezetting verder opgevoerd, meer nederzettingen gebouwd, Palestijnen bij razzia’s opgesloten, leiders geliquideerd.

Kan er dan niets aan worden gedaan? Jawel. Hamas heeft een wapenstilstand aangeboden en ze hebben al een keer laten zien dat ze zich er aan kunnen houden: anderhalf jaar lang. Maar Israël ging gewoon door met de aanvallen en de liquidaties. Dus dood gaan we toch, zeggen ze. Dan zij ook maar in angst tot ze ja zeggen tegen een wapenstilstand waar zij zich ook aan moeten houden.

Er zijn problemen met het water. Maar veertig procent van de mensen hier hebben een kraan. Maar nu is de chlorine op waarmee het water drinkbaar gemaakt kan worden. Veel mensen hebben wel waterfilters, maar die houden gen bacteriën tegen. Nu moet de mensen aangeraden worden, zeker voor de kleine kinderen en de ouderen, om het water te koken voor ze het drinken. Maar dan moeten ze genoeg gas hebben om water te koken. Of geld om water in flessen te kopen. Met de riolering gaat het ook slecht, want zonder voldoende benzine kan de zuiveringsinstallatie niet werken. Dus gaat al het afvalwater zo de zee in. Israël heeft al geklaagd, dat de troep al hun kant op drijft. Tja, dan moet er maar meer benzine toegelaten worden. We bedenken een nieuwe actie: kakken tegen Israël Heel veel poepen zodat de Palestijnse drollen het Israëlische strand opdrijven, Maar ja, daar moet je eerst veel voor kunnen eten, en dat gaat ook niet.

Khaled en Fatma zijn het oneens, en ze maakten gisteravond nog net geen ruzie. Khaled is de voorzitter en de oprichter van het NCCR, de club waar we hier voor werken, Fatma is in de loop van de jaren opgeklommen in de organisatie en is als project manager nu een soort onderdirecteur. Ik ken haar nog als een verlegen vrouw die nooit haar mond opendeed maar wel geweldig kon zitten mokken, en nu is ze assertief en weet wat ze waard is. Fatma vindt dat Khaled veel te soft is, en dat hij mensen die hun werk niet goed genoeg doen zou moeten ontslaan. We weten over wie ze het heeft. Een vrouw met veel zorgen die het nogal eens af laat weten. Maar, zegt Khaled, je weet dat haar man geen werk heeft, je weet dat ze drie dochters hebben met hun gezinnen, die ook niet kunnen verdienen, wat wil je, wat wil je op je geweten hebben als we haar gaan ontslaan?
We zijn geen sociale instelling, zegt Fatma. Dat zijn we wel, zegt Khaled. Jij hebt een hart van ijs.

Khaled bestiert zijn organisatie alsof het een grote familie is. Als iemand in de zorgen zit komen ze naar hem en niet naar Fatma. Soms leent hij ze geld, soms geeft hij het, uit eigen zak. Dat mag niemand weten, anders staat er morgen een lange rij. Hij kent iedereen, kent de familierelaties, weet waar het dreigt mis te gaan, helpt bij het sluiten van huwelijken. Soms mag een meisje in zijn huis kennis maken met een jongen, omdat dat nergens anders kan, maar ook dat mag niet bekend worden. Het is geen moderne vorm van management. Er is zoveel behoefte aan geborgenheid en zorg voor elkaar, hier in Gaza.

Morgen meer.