Update 13.00
Achtentwintig. En er wordt gezegd dat er drie Israelische soldaten zijn gedood bij de invasie in Jabalya. Dat staat nog niet in Haaretz. Volgens Khaled is dit het plan: een aantal stroken bij de grens herbezetten, alle regeringsgebouwen vernietigen, de leiding van Hamas liquideren. Behalve dat het laatste ze niet gaat lukken. En de raketten blijven volgen. En bij het sturen van grondtroepen ook Israelische soldaten sneuvelen want het verzet bestaat niet meer uit jongens die stenen gooien maar uit mannen die wapens hebben en hebben leren schieten.
Update, 12.30 hier.
Zevenentwintig doden vanochtend. De zoon van dr. Said, die ik hier al eens heb ontmoet. Jongen van zestien, briljant, deed het goed op school, beloofde wat te worden. Dood. Zijn vader zit huilend thuis, hij kan niet naar het ziekenhuis, waar zijn dode zoon ligt want het leger omsingelt zijn huis.
Op het NCCR werken we door, zij het dat iedereen er bedrukt bij loopt.
Trees belt uit Sakhnin. Wat moeten we doen? Waarom snappen ze er in Nederland zo weinig van? Waarom is dit niet eens nieuws?
10.00
Veertien doden vanochtend. Tanks in de Gazastrook. Op weg naar het kantoor moesten we omrijden, straten afgezet, er werd net een rouwtent ingericht bij het ministerie van binnenlandse zaken. Jongetjes op straat speelden intifadaatje: kartonnen dozen op straat zetten als barrikade, tussen de rijdende auto’s doorrennen, met een plastic machinegeweer zwaaien.
Dit is het bericht van gisteren:
Ken je de Arabische uitdrukking voor als er iets onmogelijk is: ja, als de kamelen gaan vliegen, vraagt Walid. Nou, toen de muur omlaag was zagen we hoe de kamelen met hijskranen Gaza invlogen. In Gaza is alles mogelijk.
Ik vertel hoe de beelden Nederland binnenkwamen, en dat dat hielp in de beeldvorming, nu eens niet gemaskerde en schreeuwende vechters, maar gewone families met boodschappentassen. Sana’a was er niet zo vrolijk over. Het was vernederend, zegt ze.
Zoals Egypte zei: de mensen van Gaza hebben honger, ze mogen er even uit, en als ze dan genoeg gegeten hebben moeten ze weer naar huis. Alsof we schapen zijn die even het hok uit mogen om gras te eten. Alsof dat ons werkelijke probleem is! Dat er te weinig voedsel hebben, dat is toch niet ons grootste probleem! Alsof alles in orde zou zijn als we maar genoeg te eten hadden.
Khaled, king of surprises, heeft weer een verrassing. Vanmiddag was er een feestje in zijn huis. Voor een huisvriendin, Iman en haar dochters. Iman is weduwe, haar man overleed een paar jaar geleden. Ze redt het wel, met haar zes kinderen, want de familie van haar man is welgesteld. Maar nu overleed ook haar lievelingsbroer. Je vergeet wel eens dat in Gaza mensen ook nog gewoon dood kunnen gaan aan een autoongeluk of aan kanker. En nu zat ze bedroefd thuis en kwam er niet meer uit. Khaled, die eigenlijk heel geschikt zou zijn geweest voor een groot gezin speelt al tijden oom voor de meiden. En nu had hij een kleine samenzwering met ze om hun moeder het huis uit te krijgen: een verjaardagsfeestje. Met taart en cola – die is er weer, zelfgeproduceerde – en met Walid als dj. Dus dansten de meiden, en Sana’a trok haar dansjurk aan, een wulps geval met veel gouden glimmers en rinkelende muntjes, en ze danste, met blote armen en benen. En helaas, mocht ik wel foto’s maken maar moest ik beloven dat die niet op mijn weblog zouden komen, want als ze nog eens minister wordt, wat bij de mogelijkheden hoort, dan wil ze niet gechanteerd worden met foto’s waar ze op staat als een halfnaakte Egyptische buikdanseres. De meiden deden hun hoofddoeken af en lieten hun haren wapperen, en uiteindelijk deed ook Iman haar jas uit, haar hoofddoek af, en danste. En lachte. En iedereen klapte en Khaled riep ayowah, yalla, en ook ik moest meedoen al kan ik lang niet zo mooi met mijn billen en buik trillen als Sana’a.
Zie je, zegt Sana’a, wij zijn mensen – we kunnen dansen en huilen en lachen en zingen tegelijk. En vechten. En dood gaan.
Daar moet ik dan weer eem beetje van huilen. Van de moed der wanhoop waarmee ze hier samen plezier hebben.
Existence is resistence.
De staatssecretaris van defensie heeft gezegd dat het misschien nu wel tijd is voor een shoah in Gaza. Voor de mensen die de term niet kennen: dat is een ander woord voor de holocaust. Tot op heden kon Israel zich nog altijd verdedigen met de mededeling dat alles wat ze doen aan verdrijving, liquidaties, langzame etnische zuivering, eindeloze schendingen van mensenrechten niet zo erg is als de holocaust die de joden hebben ondergaan en daarom toch wel te verdedigen. En als iemand in het westen weer zo stom is om een vergelijking te maken tussen Israel en de nazi’s, of tussen de langzame moord en de langzame etnische zuivering en genocide, dan weet je wat je te wachten staat. Dat taboe doorbreken de Israeli’s nu zelf, want bij mijn weten is de staatssecretaris nog niet de laan uitgestuurd.
Donderdag hoorde ik Maxime Verhagen op de radio zeggen dat voor hem mensenrechten gelden áltijd en óveral. Ik snap niet hoe hij dat durft zeggen. Als Israel zó met mensen omgaat. En Europa en Nederland kijken er naar en treden daar niet tegen op. Met Hamas wil Verhagen niet praten, want dat is een terroristische organisatie. In Israel zitten naar mijn oordeel wel grotere terroristen. Daar praat hij wel mee, maar treedt niet tegen hen op. Ik vind dit zo erg.
Anja, wens al je mensen in Gaza heel veel sterkte. Ik heb grote bewondering voor hen hoe zij de moed er in houden. Ik hoop toch zo dat die ellende snel op mag houden.
Volkskrant gecheckt. Daar staat weer zoals gewoonlijk dat de Israelische aanvallen volgden op de raketbeschietingen op Sderot. Wat er niet staat is dat de raketbeschietingen volgden op de liquidatie van 5 Palestijnse leiders in Khan Younis.
Wat er wel staat is wat Israel ons wil laten geloven: dat de aanvallen de bedoeling hebben om de raketaanvallen te laten stoppen. Een kleuter kan ondertussen bedenken dat meer aanvallen betekent meer raketaanvallen. En we weten hoe je de raketaanvallen wel kunt stoppen: een wapenstilstand, maar dan een wederzijdse. Israel wil niet.
Er is een initiatief, zie Gush Shalom, waarbij Israeli’s en Palestijnen samen pleiten voor een wapenstilstand. Hamas heeft het al aangeboden, meer dan zestig procent van de Israelische bevolking is voor.
Het gebeurt niet.
Palestijnen zijn geen voorpaginanieuws meer.
Of je nu 10 palestijnen dood, of 2 of zoals in de laatste 12 uur 27. Of het nu vrouwen zijn die vermoord worden of kinderen of strijders van Hamas, het maakt allemaal niets meer uit.
Onze nederlandse pers is bang om niet meer te scoren, en gaat er vanuit dat de lezers misschien wel “palestijnenenmoe” zijn, dus des te meer doden des te minder nieuwswaarde het heeft.
Er zijn te veel Palestijnen gedood en het gaat al zoveel jaren door, dus schrijven ze er niet meer over. Een dode in Sderot is wel nieuws. Uiteraard, dat is nog niet zoveel voorgekomen. Palestijnen die raketten richting Israel sturen,raketten die weinig schade brachten, leveren nu opeens slachtoffers aan de andere kant van de grens op.
Nu zijn er enkele doden gevallen,en dat geeft Israel weer de kans om nog meer Palestijnse slachtoffers te maken, en inderdaad, dit kunnen ze ongestraft doen,want des te meer doden en gewonden, des te meer ‘palestijnenenmoe” de westerse pers wordt. En men schrijft er niet over. In Nederland is de “bourkini” voorpaginanieuws, dit is zo’n vreselijk belangrijk item, wauw, dat is echt nieuws.
Maar tientallen Palestijnse doden en gewonden is uiteraard niet belangrijk.
In enkele artiklen waarin het wel vermeld wordt, word het excuus aangevoerd dat de Israelische acties komen als retaliation voor de gazaanse Qassam raketten.
Zullen we het eens omdraaien. Misschien komen die Qassamraketten wel als retaliation voor het jarenlang uithongeren van de Gaza strip, voor het opsluiten van een miljoen mensen op zo’n klein stukje grond,voor het decennias lang stelen van land.
Voordat de Qassams afgeschoten warden , werden de Palestijnen al jarenlang onderdrukt.
Al jaren lang warden ze vermoord, uitgehongerd, tegengehouden bij de grenzen, hun leven kapotgemaakt.
En nu vandaag de dag is men “Palestijnenmoe”, de hele pers, de westerse wereld moet zich de ogen uit de kop schamen dat men hier niets tegen probeert te doen, tegen deze slachting.
Ik zit vandaag achter mijn computer omdat ik het gevoel heb dat ik mensen wakker moet schudden om aan deze ellende een einde te maken. Maar ik heb al zovaak achter mijn computer gezeten met hetzelfde gevoel en waar zijn jullie? Het maakt geen donder uit.
Des te meer doden des te saaier het item wordt.
Natuurlijk is het voor velen de ver van mijn bed show, maar men moet niet vergeten dat ook Nederland verantwoordelijk is voor deze situatie. De nederlandse regering die altijd gezien wordt als een van de grootste supporters van Israel. De nederlandse regering die bij de festiviteiten van het 60 jarig bestaan als een van de eersten hun felicitaties zullen komen overhandigen. Ze zijn allemaal medeplichtig aan deze slachting.Natuurlijk roepen ze Israel op om zich een beetje in te houden,niet te veel doden te maken, en verder komen ze allemaal glimlachend handjes schudden met degenen die hier in Israel de opdrachten geven om de bommen boven Gaza af te schieten en degenen die de westbank terroriseren.
Ik praat niet over het feit of Israel bestaansrecht heeft, ik praat niet over politiek, ik praat over het feit dat als Israel deze slachtingen aanricht,iedereen een oogje dichtknijpt. Want Israel heeft het recht om zichzelf te beschermen, palestijnen niet.
Wat een lafbekken zijn het toch, en de pers, waar zijn jullie verdorie?
Godallemachtig. En de Nederlandse media noemen het niet, natuurlijk. Heb je een bron waar we naar kunnen verwijzen? Misschien als het op allerlei blogs verschijnt, dat het dan toch een hoop mensen bereikt, en misschien zit er wel een wijze columnist tussen die het oppikt en in de mainstream media brengt.
Oh, wacht daar gaat dat andere stuk over. Sorry, even gemist. De BBC heeft het dus wel gebracht, columnisten van Nederland. …?
Annemarie, bijna alle Nederlandse kranten hebben dit Shoah-citaat of vanochtend in de krant, of inmiddels op hun site.