Khaled heeft voor mijn laatste dag weer feesteten georganiseerd, Fatma uitgenodigd die twee van haar dochters mee heeft genomen, Nour en Wala’a. Nour en Wassim die door de families “Picasso en Michelangelo” worden genoemd maken tekeningen, Nour maakt er een van mij, dan moet ik wel stilzitten en niet zo met mijn handen praten. Fatma zit ondertussen aan haar mobieltje benzine te regelen. Er is weer een vracht benzine de Gazastrook ingekomen, maar dat gaat naar Hamas en eerst naar de ambulances die ik de volgende dag dan ook weer kan horen loeien als er doden en gewonden worden afgevoerd. Maar voor het NCCR is nog geen benzine over, hoe Fatma ook pleit. Ze hebben nog een kleine voorraad.

Dan weer een klap, behoorlijk dichtbij. Khaled kijkt op zijn mobieltje, waar hij het nieuws mee ontvangt, want de tv gaat niet meer aan omdat de kinderen anders niet meer slapen van de vreselijke beelden. Shit, het is in de wijk van Skinny Mohammed en Sarhan. Bellen. Ze zijn ongedeerd, het doelwit was een straat verderop. Ik praat nog met Mohammed. Don’t worry, zegt hij, het is alleen moeilijk de kinderen nu weer tot bedaren te krijgen want het was een harde klap.

De dochters van Fatma die nog thuis zijn bellen. De tweede dochter is over haar toeren, en zit maar te janken als een hondje. Nu woont Fatma met haar man die ook Khaled heet en hun zes kinderen, plus nog bakken met familie, heel erg ongunstig, aan de rand van Jabalya, vlak bij een politiebureau vanwaaruit ze voortdurend op de vliegtuigen schieten en vlak bij een open vlakte waar raketten vandaan worden afgeschoten – en dus schieten de Israeli’s terug. Fatma belt haar man, waar ben je, waarom ben je niet thuis? Omdat hij geen zin heeft om door de kogelregen naar huis te rennen. Even later weer telefoon. Hij is thuis, heeft de kinderen in de auto gepakt en komt er aan.

Nu wordt het echt een feestje. Mijn Khaled heeft bedacht dat de dochter die overstuur is de ellende er maar uit moet dansen, heeft een scheut van zijn geheime voorraad drank in haar cola gedaan, en port mij op: dansen. Okee. En dan dansen de meiden ook, de een na de ander, terwijl Walid fungeert als dj. Tot ze niet meer kunnen.

(En helaas, vriendelijk verzoek vanuit Gaza om de foto’s waarop de meiden dansen er af te halen. Kan misverstanden geven – dat we feest vieren terwijl er zoveel doden zijn, en ook zit de oudste op de Islamitische Universiteit, die zijn erg bekrompen, zegt Fatma. Jammer)

Het is donker geworden. Wat nu? De dochter die al overstuur was begint weer te piepen van angst dat ze weer naar huis zou moeten, watje, pest de oudste dochter haar. Het is nu even geen tijd voor een college over angst, en dat je dat niet in de hand hebt, en dat je iemand die bang is vooral niet ook nog moet gaan pesten, dus ik doe mijn arm maar om de bange dochter en zou die oudste wel een mep willen verkopen maar doe het niet. We bedenken dat ze kunnen slapen in de lege flat naast ons, waar anders buitenlanders zitten die nu zijn vertrokken. Hun vader gaat naar huis, Fatma en de kinderen gaan naar de flat.

Rust. Khaled en ik kijken naar de tv. Vreselijke beelden. Een dood kind, nog een. Schreeuwende ouders die net twee dochters hebben verloren. Geren en geschreeuw en gezeul met bloedende lichamen, dood of nog levend. Bericht dat Egypte de grens open heeft gedaan voor de ambulances met de gewonden. Er zijn niet voldoende koelcellen voor de lijken. Over een maand, twee maanden, heeft het NCCR het weer druk, dan kan de revalidatie beginnen van de mensen die gehandicapt zijn geraakt.

Ik ben niet zo bang uitgevallen. Het is geen verdienste, je kiest er niet voor. Maar langzamerhand raak ik ook aardig uit het evenwicht, wordt schrikachtig, schiet overeind als er ergens door de wind een deur dichtslaat, vergeet dingen, wordt vijf keer in de nacht wakker als ik wat hoor. En ik ben hier nog maar een paar dagen.

De volgende ochtend word ik geinterviewd door twee jonge Palestijnse journalisten, Sausan en Hikmat, en ik interview hen ondertussen. We zijn het er over eens, Israel presenteert zich in de westerse wereld veel beter dan de Palestijnen, wat pr betreft kunnen zij daar nog veel van leren. Hoe maakt je mensen in het westen duidelijk dat ze gewone mensen zijn die gewoon willen leven, en niet allemaal godsdienstfanaten en potentiele terroristen? Dan zie je op CNN weer een keurige vriendelijke dame die netjes Engels spreekt, en die spreekt voor Israel, en dan hoor je weer zo’n schreeuwende Palestijn die een demonstratie toespreekt. Wij moeten er voor zorgen dat ze in Europa meer van ons begrijpen, zeggen ze. Ik wens ze sterkte en zeg dat ik nog eens zal kijken of er geen media training voor ze te organiseren valt.

(Fatma)

(“Skinny” Mohammed)

(Reem)

In Gaza zitten veel straten vol diepe gaten, het is goed uitkijken en slalomrijden. Er is geen asfalt om de wegen mee te repareren, en niet genoeg cement om de kapot gebombardeerde huizen mee te herstellen. En niet genoeg cement voor de graven.

Ik laat me naar Erez rijden. De taxichauffeur die ik al ken zegt dat de grens open is. Voor mij. Niet voor hem. Niet voor mijn familie daar en mijn vrienden die ik opnieuw in de steek ga laten.