Ali Abunimah, Palestijnse Amerikaan, die ik ontmoette in Londen, (hier o.a.) in een fel stuk op de Electronic Intifada, (hieronder de volledige tekst in het Engels):
hoe snel de veroordelingen en de condoleances komen bij de acht doden van de Mercaz HaRav Yeshiva (Thora school) in Jeruzalem. Van Bush, van Ban Ki-Moon van de VN, van Javier Solana van de EU.

De dag ervoor, toen in de kranten al stond dat het Israelische leger zich had ’teruggetrokken’ uit Gaza – ’terugtrekken’ wordt langzamerhand een fraai staaltje Newspeak – reden de tanks alweer de strook binnen, maar nu in het zuiden. Baby Amira Abu ‘Aser, 20 dagen oud, werd door haar hoofd geschoten door een Israelische soldaat. Je hoeft er niet bij te vertellen, zegt Abinumah, dat ze toen ze werd doodgeschoten niet bezig was met het afschieten van raketten op Sderot. Evenmin als een huisgenoot, die de volgende dag dood werd gevonden, met een kogel in zijn rug, en zijn hoofd verpletterd door een legerjeep.

Bij deze twee doden geen internationale veroordelingen, noch condoleances. Evenmin als bij die tientallen doden van de dagen ervoor.

Wat is het verschil, vraagt Abunimah zich af. Duidelijk: de Israelische doden worden gezien als slachtoffer van terrorisme, en de Palestijnse doden zijn niet meer dan een onfortuinlijk bijverschijnsel van de strijd tegen het terrorisme. Maar die twee gebeurtenissen, de doden aan de ene en de doden aan de andere kant zijn met elkaar verbonden. Wat in Jeruzalem gebeurde is een direct gevolg van wat er in Gaza gebeurde. En wat er in Gaza al vele jaren gebeurt.

Laat me duidelijk zijn, zegt Abunimah: het doden van burgers, of dat nu Israeli’s of Palestijnen zijn, is altijd verkeerd, verwerpelijk, en zal op geen enkele manier het einde van een nu honderdjarige oorlog veroorzaakt door de zionistische kolonisatie van Palestina tot een einde brengen. Als altijd zal de Israelische propaganda er op uit zijn om het Palestijnse geweld uit te leggen als het gevolg van haat, en ontkennen dat het iets te maken heeft met de wrede bezetting waaronder de Palestijnen moeten zien te overleven.

Van de Israelische media hoef je niet te verwachten dat ze begrijpen dat de aanslag niet zomaar is gericht tegen een groep religieuze studenten, maar dat de yeshiva het bolwerk is van de meest fanatieke nationalistische zionisten. Het zijn de direkte opvolgers van Baruch Goldman die in 1994 29 Palestijnen vermoordde in Hebron. Datzelfde Hebron waar diezelfde kolonisten ‘Arabieren naar de gaskamers’ kladden op Palestijnse huizen.

In 2002 verklaarde general Moshe Yaalon dat de Palestijnen nu maar eens moeten begrijpen dat ze verslagen zijn, en hij vertelde hoe dat in zijn werk zou gaan: een massief en constant uitoefenen van geweld tot die boodschap tot ze is doorgedrongen. Zo ook uitte zich professor Soffer, een van de architekten van de zogenaamde terugtrekking uit Gaza zich in 2004: als de Palestijnen een enkele raket over de grens sturen, zullen wij dat tienvoudig beantwoorden. Vrouwen en kinderen zullen gedood worden. Na het vijfde van zulke incidenten zullen Palestijnse moeders niet meer toestaan dat hun mannen nog een raket afschieten, want dan weten ze wat ze te wachten staat.

Soffer voorspelde nog wat: over een paar jaar tijd leven er 2,5 miljoen Palestijnen in een afgesloten Gaza. Dat gaat een grote ramp worden. Die mensen zullen nog ergere beesten worden dan ze al waren, met de hulp van een krankzinnig fundamentalisme. De druk bij de grenzen zal verschrikkelijk zijn, het gaat een verschrikkelijke oorlog worden. Dus: als wij (Israeli’s) in leven willen blijven dan moeten we doden en doden en doden. Elke dag, de hele dag.

Om eerlijk te zijn, zegt Abunimah, moet ik nog vermelden dat Soffer ook zijn humane kanten heeft. Het enige waar ik me zorgen over maak, zei hij, in de Jerusalem Post van 21 mei 2004, is hoe de jongens en mannen die het doden uit moeten voeren weer thuis kunnen komen bij hun families als normale mensen.

Nu al tientallen jaren voert Israel de druk op, in een bewuste poging om een burgerbevolking die in opstand is tegen koloniale overheersing te vermorzelen. Maar helaas, de Palestijnen spelen niet mee. Na zestig jaar van deportaties, bloedbaden, het vermoorden van hun leiders, martelingen, en massale gevangenschap begrijpen die Palestijnen nog steeds niet dat ze zijn verslagen.

Het overgrote deel van de Palestijnen verdraagt de onderdrukking van het Israelische leger plus de kolonisten zonder hun toevlucht te nemen tot geweld. Dat komt overeen met het verzet van alle andere verzetsbewegingen tegen koloniale overheersing, zoals we na kunnen lezen in het boek van William Polke, Violent Politics. Het is de vastberaden beslissing om niet opzij te gaan en vol te houden tot ze hun rechten hebben.

Zou het geen tijd zijn, vraagt Abunimah, voor de rest van de wereld om Israel te dwingen onder ogen te zien dat de Palestijnen niet verslagen kunnen worden, zodat ze eindelijk eens ophouden met het zinloze bloedvergieten, en de volken aan beide kanten, Israeli’s zowel als Palestijnen zich eindelijk een toekomst voor kunnen stellen die geen parade is van begrafenissen?