Ik was er nog nooit geweest, ondanks het feit dat ik in Amsterdam woon, en ondanks het feit dat de Pieterpoortsteeg eens tot mijn jachtterrein hoorde als ik iemand wilde versieren. Ja ja, mijn wilde jaren. Nu is er een erg aardig mini mini theatertje, het Parooltheater, waar net veertig mensen inkunnen en waar leuke dingen gebeuren. Volg het, zie www.parool.nl. Hier dus.

Ik was te gast in De vliegende rat, een terugkerend avondprogramma waarin drie mensen, studenten geloof ik, elk iemand naar keuze kunnen interviewen. Met muziek. Dat heeft iets fris en iets ontwapenends, wat het zijn deze keer niet de gehaaide beroepsinterviewers, maar mensen die iemand hebben uitgekozen die ze om wat voor reden dan ook interessant vinden. En zo kom ik ook nog eens mensen tegen waar ik zelf niet op gekomen zou zijn, want behalve ik was er een kunstenares te gast, Tinkebell, en de band Ceasar, die er mee op gaat houden.

Ik werd geinterviewd door Rene Boer, over Palestina en Gaza, en dat was extra leuk omdat ik Rene een tijd geleden op mijn weblog introduceerde omdat zijn filmpjes over de Westoever me opvielen. Zie hier en hier en hier. Vooral omdat er een echte betrokkenheid uit sprak, die voor mij veel overtuigende is dan de schijnbare neutraliteit waarin beroepsjournalisten zich horen te hullen. En nu nodigde hij mij dus uit. We waren net een tweepersoons-wederzijdse-fanclub, hoewel we elkaar nog nooit ontmoet hadden.

Dat liep als een trein, want het is heerlijk wanneer iemand die je interviewt er wat van af weet, zodat je de meest stupide en geijkte vragen gelijk kan overslaan. Het was jammer dat we maar twintig minuten hadden, want ik had Rene ook wel meer aan het woord willen horen: hoewel de Westoever en Gaza beide Palestina zijn, liggen de omstandigheden ver uiteen, en is het vrije Ramallah met veel studenten, veel solidaire buitenlanders, en veel uitgaansleven niet te vergelijken met het afgesloten Gaza waar tegenwoordig om acht uur ’s avonds het licht uitgaat en je nergens meer heen kunt. Gelukkig was er nog iemand die absoluut nog wat vragen wilde stellen na afloop, en zo konden we nog wat kwijt, want bij Rene is het ook al erg, druk de knop in en de verhalen buitelen over elkaar heen. Het was ook prettig om een toehoorder te hebben die gewoon vroeg, leg eens uit, een checkpoint, wat is dat eigenlijk, hoe gaat dat.

Er waren dus ook andere gasten. De kunstenares Tinkebell die regelmatig in opspraak komt omdat ze van alles uithaalt met dieren, een installatie waar honderd hamsters in plastic ballen door de expositieruimte rolden werd vanwege protest van een dierenbeschermster gesloten. Terwijl die ballen al jarenlang in de gewone dierhandel te koop zijn, zei ze. Ook haalde ze de kranten met een installatie waarbij mensen levende kuikens konden kopen, die anders in de ervoor klaar staande shredder zouden verdwijnen. Het waren mannetjeskuikens die anders ook gedood zouden worden, legde Tinkebell uit. Haar bedoeling is het om mensen na te laten denken hoe raar ze met dieren omgaan. Nu is het de vraag of mensen die met zulke kunst worden geconfronteerd over zichzelf na gaan denken of dat ze na gaan denken over hoe raar ze de kunstenares eigenlijk vinden die toch ook tamelijk raar met dieren omgaat.

Haar nieuwe kunstwerk is een hondje, gemaakt van wat eens een echte hond was, waarvan je het ritsje open kan trekken, en het ding dan om kan draaien in een poes, die ook eens een echte poes is geweest. Makaber en ik vond het niet zo smakelijk. Al heeft ze een punt. Is wat mensen met dieren doen, miljoenen kuikens vergassen omdat het anders van die lawaaiige hanen worden, minder raar?
Nou ja. Zeg zelf.

En twee mensen die vertelden over hun band, Ceasar, en waarom ze er na vele jaren succes mee op hielden. En tussendoor, aangename zang, eigen liedjes, liedjes van Patty Klein die me terugvoeren naar de tijd dat de Pieterspoortsteeg nog jachtterrein was. Mooi. Nu ben ik de naam van de zingende vrouw kwijt. iemand zal me er wel aan helpen.

Leuke avond, vooral omdat je zomaar ergens in terecht komt, in gesprek raakt met mensen die je niet kent, een programma voorgeschoteld krijgt dat je niet verwacht. Ik zou er eens heen gaan.