5 Het verdelingsplan
Een van de leerstukken van het zionisme is dat de Palestijnen hun lot aan zichzelf te danken hebben omdat ze het verdelingsplan hebben afgewezen. Als ze ja zouden hebben gezegd, is het verhaal, dan zouden ze nu vredig in een Palestijnse staat leven naast de joodse.
Daar zijn een aantal zaken tegenin te brengen.
Ten eerste, dat de Palestijnen heel goede redenen hadden om geen compromissen te willen sluiten met het zionistisch kolonialisme.
Al voor het verdelingsplan was aangeboden was het voor de insiders van de zionistische beweging duidelijk dat een half Palestina niet de bedoeling was. In een brief aan zijn zoon Amos in 1973 maakte Ben Goerion dat duidelijk:
Ik ben een enthousiaste aanhanger van de joodse staat, ook als dat betekent dat we nu Palestina moeten verdelen, want ik ga er van uit dat een gedeeltelijke joodse staat niet het eindpunt is maar het begin. We zijn al gelukkig wanneer we 1000 of 10.000 dunam kunnen veroveren. Want het verkrijgen van land is niet alleen op zich al belangrijk, maar het helpt ons om kracht te ontwikkelen, en elke groei van onze kracht helpt ons om het gehele land te verkrijgen. De formering van een staat, ook al is het nog maar een gedeeltelijke staat, zal de grootste bijdrage zijn aan onze kracht, en een machtige uitvalsbasis vormen bij ons historische streven om het gehele land te bevrijden.
(Neumann, p 59)
Het conflict, waar de Palestijnen mee geconfronteerd werden, had niets te maken met de historische conflicten zoals die ontstaan tussen twee bevolkingsgroepen die hetzelfde land willen. De kleine minderheid aan joden die er in Palestina al waren, waren geen zionisten en niet geinteresseerd in een eigen staat. Het conflict bestond uit een eenzijdige invasie van kolonisten, uit Europa afkomstig. Er is gen enkele reden waarom van de Palestijnen verwacht had kunnen worden dat ze bereid zouden zijn om de helft van hun land af te staan in een ‘compromis’, zegt Neumann, p 63 Tot de komst van de zionisten was er geen strijd tussen joden en Palestijnen.
De zionisten kwamen met een bedoeling, ze kwamen niet als vluchtelingen of immigranten die onderdak zochten, of een nieuw tehuis, ze kwamen om een joodse staat te vestigen en daartoe de inheemse niet-joodse bevolking als het moest met geweld te ‘verplaatsen’. Er is geen manier, oordeelt Neumann, waarop de zionisten van toen konden beweren dat ze niet wisten wat ze deden, en dat ze het verzet van de bevolking, en de bloedige gevolgen, niet hadden kunnen voorzien. Vanuit de Palestijnen gezien waren ze een dodelijke bedreiging.
Ten tweede, dat het verdelingsplan inherent onrechtvaardig was.
Ran HaCohen:
Feiten. Terug naar het verdelingsplan van 1947, toen de joden 55% van de oppervlakte van het mandaatgebied Palestina aangeboden kregen, en de Palestijnen 45%. Terwijl dit de verhouding was tussen de er toen wonende bevolking: joden 38% en Palestijnen 62%. Het is waar dat de Palestijnen, of je moet zeggen de Arabieren, het verdelingsplan afwezen. Maar niemand heeft het er meer over dat de joden in naam ja zeiden tegen het verdelingsplan, terwijl ze feitelijk de helft ervan afwezen. Want de helft ervan bestond uit een Palestijnse staat, die er nooit is gekomen. Meteen ging de joodse kant aan het werk om meer land te veroveren dan ze was aangeboden, en werd de Palestijnse bevolking op de vlucht gedreven. In het Israel van 1949 bestond de bevolking uit 650.000 joden en 100.000 Palestijnen die waren gebleven, minimaal 700.000 Palestijnen waren vluchteling geworden. En dit is duidelijk: HaCohen haalt een citaat aan van een uitspraak die Ben Goerion deed tegen Charles de Gaulle: Israel was van plan om het grondgebied zo snel mogelijk uit te breiden.
Tenderde, dat de zionisten zich alleen aan dat deel van de resolutie hield die hen het beste uitkwam. Beit Hallahmi vraagt zich af hoeveel mensen werkelijk de moeite hebben genomen om de 27 pagina’s van resolutie 181 van de VN te lezen. Daar staat onder andere in wat de voorwaarden waren voor de vestiging van een joodse staat:
1Het scheppen van een Arabische staat, waarvan de grenzen waren aangegeven.
2Het accepteren van een internationale zone, waarbinnen Jeruzalem zou komen te liggen. De kaart daarvoor was gedetailleerd.
3Het aannemen van een grondwet voor de joodse staat.
4Het scheppen van een economische unie en samenwerking tussen de twee staten.
5Geen onteigening van Arabisch land binnen de joodse staat tenzij in algemeen belang.
6Palestijnse burgers, zowel joden als Arabieren, die verblijven in Palestina, hebben recht op burgerschap in de staat waarin ze wonen.
7Jaffa is bestemd als een Arabische enclave binnen de Joodse staat.
Aan al deze voorwaarden voor het vestigen van een joodse staat heeft Israel niet voldaan.
Ten vierde hebben de historici duidelijk gemaakt dat het zionistische leiderschap nooit van plan was om het land met de Palestijnen te delen. Het accepteren van het verdelingsplan was een strategische zet: eerst voet aan de grond om de emigratie van joden naar de nieuwe staat makkelijker te maken, en dan het veroveren van de rest.
Hadden de zionisten het verdelingsplan werkelijk geaccepteerd, dan hadden ze niet alleen veel minder land gehad, maar dan zaten we met het probleem dat het deel dat hen was toebedeeld nog steeds bewoond werd door een groot aantal Arabieren, die volgens het verdelingsplan het recht hadden om er als burgers te blijven. En het zionistische idee was dat een joodse staat alleen zou kunnen bestaan met een stevige meerderheid aan joden, die in staat zouden zijn om de burgerrechten van een mogelijke minderheid aan niet-joden in te perken.
Dus werd de oorlog, die in de zionistische versie van de Israelische geschiedenis werd begonnen door de Arabieren, gebruikt als dekmantel voor de grootscheepse etnische zuivering. Niet alleen werd de vluchtelingen niet toegestaan terug te komen, het land dat was veroverd, ook het land ver voorbij het verdelingsplan werd niet teruggegeven.
Ben Gurion sprak er in 1948 zijn ongenoegen over uit dat het niet gelukt was in het oorlogsgewoel meer Arabieren kwijt te raken. Wat hem betreft lag dat aan een tekort aan discipline bij de Israëlische strijdkrachten. Als er een beter strategisch plan was geweest, als de militaire staf agressiever zou zijn opgetreden, dan zou het wel gelukt zijn om alle Arabische inwoners van Galilea, Jeruzalem, Ramleh, Lod en de Negev te ‘evacueren’ (IDF-archieven, geciteerd in Bashir 1998b). Het bloedbad van Deir Yassin, aangericht met de bedoeling de Arabieren tot vluchten aan te sporen, was zeker niet de laatste poging om de Arabische bevolking kwijt te raken, maar er bestond voortaan geen kans meer om onder de dekmantel van een oorlog de inheemse bevolking openlijk en massaal over de grenzen te jagen, wat we tegenwoordig aanduiden met de term etnische zuivering.
‘Als de Palestijnen niet tegen ons gevochten hadden, woonden ze nu nog in hun eigen huizen’, heeft de Israëlische schrijver Amos Oz gezegd (Sharabi 1998). Het is een van de mythen waarmee Israël zijn geweten probeert te sussen: het is hun eigen schuld. Behalve een mythe is het ook een onderschatting van het zionistische doel, dat de stichting van een Joodse staat beoogde en zeker geen vreedzame coëxistentie in een gedeelde democratie. Achteraf zou het van Palestijns standpunt uit gezien zeker beter zijn geweest het verdelingsplan van 1947, hoe onrechtvaardig ook, te accepteren.
In november 1999, toen ik met hem sprak, formuleerde Haider Abdel Shaffi, aanvoerder van de Palestijnse onderhandelingsdelegatie in Madrid, democraat en geducht tegenstander van Arafat, het als volgt: ‘Het is overduidelijk dat de zionistische beweging nooit van zins is geweest een verdeling van het land te accepteren. Ben Gurion zag het verdelingsplan als een tussenfase, tot het leger sterk genoeg zou zijn om het hele land te veroveren. En wat hebben wij gedaan? We hebben het hem gemakkelijk gemaakt door het verdelingsplan niet te accepteren. Toen kon hij zeggen: wij wilden het land wel verdelen, maar zij wilden niet. En zo is de mythe ontstaan dat Israël een verzoening wilde en de Palestijnen de uitgestoken hand hebben afgewezen. Natuurlijk, voor 1948 waren we nog een verdeeld en semi-feodaal volk, met veel rivaliteit tussen de clans, en niet in staat het hoofd te bieden aan een volk met een sterk leiderschap. Maar fouten hebben we ook later nog vaak gemaakt.’
Werkelijke coëxistentie met de Palestijnen is voor het merendeel van de zionisten nooit een serieuze optie geweest. Dat er een land werd veroverd waar al een ander volk aanwezig was, werd nooit als een moreel probleem gezien, zegt hoogleraar Arabische cultuur en Europese geschiedenis Hisham Sharabi, net zo min overigens als de onderwerping van inheemse bevolkingen voor de oude Europese kolonialistische mogendheden ooit een moreel probleem is geweest. Het nieuwe Israël zag de ongewenste aanwezigheid van een achtergebleven Arabische minderheid vooral als een technisch, een demografisch probleem waar alleen een politiek of militair antwoord op mogelijk was.
(Uit: het beroofde land, zij die bleven, p 123)
De VN-resolutie 181 van 1947 riep weliswaar op tot de verdeling van Palestina – wat door de Arabieren verworpen werd – maar ook werden de grenzen vastgesteld die door Israel gnegeerd werden nadat het zijn grondgebied tijdens de oorlog van 1948 had uitgebreid. Fisk, p 517
Beste Anja,
Ik hoorde het deze week weer eens iemand zeggen: “De Palestijnen hadden het verdelingsplan van ’47 moeten accepteren”. Ik ben blij dat ik hier zo duidelijk op een rij de argumenten te vinden die hiertegen pleiten. Op zaterdag 21 en zaterdag 28 november zullen er in Amsterdam twee bijeenkomsten plaatsvinden over de positie van de Protestantse Kerk Nederland in deze, vanuit de vraag of de PKN “onopgeefbaar verbonden is met Israel of niet?”. E.e.a. wordt georganiseerd door het Leerhuis Tenach en Evangelie. Sprekers zijn Johan Snoek, Dick Boer en Maarten den Dulk. Je aanwezigheid aldaar zou een welkome aanvulling zijn. Thomaskerk, Prinses Irenestraat 36, aanvang 10.30 uur.
U schrijft:’De zionisten kwamen met een bedoeling, ze kwamen niet als vluchtelingen of immigranten die onderdak zochten, of een nieuw tehuis, ze kwamen om een joodse staat te vestigen en daartoe de inheemse niet-joodse bevolking als het moest met geweld te ‘verplaatsen’
Bij mijn weten kwamen de zionisten naar Israel vanwege toenemend racisme en geweld in Europa. Tijdens WO 2 zijn boten vluchtelingen uit Europa geweerd door het toenmalig Brits bestuur, waarom er na 1945 Joodse vluchtelingen naar Palestina kwamen voor een nieuw tehuis moge duidelijk zijn
U schrijft:
“Maar niemand heeft het er meer over dat de joden in naam ja zeiden tegen het verdelingsplan, terwijl ze feitelijk de helft ervan afwezen. Want de helft ervan bestond uit een Palestijnse staat, die er nooit is gekomen. Meteen ging de joodse kant aan het werk om meer land te veroveren dan ze was aangeboden, en werd de Palestijnse bevolking op de vlucht gedreven”
Bij mijn weten werd Israel binnen 24 uur na de onafhankelijkheidsverklaring aangevallen door de buurlanden, dat is toch iets anders dan ‘ meteen ging de joodse kant aan het werk om meer land te verover dan ze was aangeboden, en werd de Palestijnse bevolking op de vlucht gedreven.
U schrijft:Aan al deze voorwaarden voor het vestigen van een joodse staat heeft Israel niet voldaan.U heeft hier misschien een punt, echter u vergeet dat Israel na de onafhankelijkheidsverklaring direct de oorlog werd verklaard door de omringende landen, sindsdien heeft het ook niet echt de gelegenheid gehad om aan al die voorwaarden te voldoen, na volgende oorlogen en intifada’s
U schrijft:Behalve een mythe is het ook een onderschatting van het zionistische doel, dat de stichting van een Joodse staat beoogde en zeker geen vreedzame coëxistentie in een gedeelde democratie.
For the record er wonen op dit moment 1.425.000 Arabieren in Israel.
U schrijft:
Dat er een land werd veroverd waar al een ander volk aanwezig was, werd nooit als een moreel probleem gezien, zegt hoogleraar Arabische cultuur en Europese geschiedenis Hisham Sharabi, net zo min overigens als de onderwerping van inheemse bevolkingen voor de oude Europese kolonialistische mogendheden ooit een moreel probleem is geweest.
Naar mijn mening is het joodse volk in Palestina evenzeer een inheemse bevolking die daar van oudsher zijn wortels heeft, en daar terugkeert op een tijdstip dat het Joodse volk niet meer veilig is in Europa.Het werd hen ook niet gegund om zich weer te vestigen in hun thuisland van oudsher.
Deze situatie is toch wel even van een andere orde dan die van een oude Europese kolonialistische mogendheid die een voor hun totaal vreemd inheems gebied onderwerpt. Daarbij is de staat Israel uitgeroepen na steun van de VN, na het verdelingsplan.
Ik mag hopen dat er een oplossing komt voor het Palestijnse volk, voor de 5.415.000 Joodse inwoners van Israel wens ik eveneens dat zij in vrede op dat kleine stukje land kunnen wonen waar van oudsher niet alleen Palestijnse maar ook Joodse roots liggen. Als je dat kleine stukje grond afzet tegen het enorme gebied waar Arabieren over beschikken is dat toch niet te veel gevraagd lijkt me.
Ook al heeft de Arabische bevolking niets van doen gehad met de noodzaak van vertrek uit Europa van het Joodse volk, ook in Arabische landen zijn Joodse bewoners niet altijd gelijkwaardig behandeld geweest, en werd er ook de noodzaak gevoeld tot een terugkeer naar Israel.
Daar gaan we dan weer….
U schrijft:’De zionisten kwamen met een bedoeling, ze kwamen niet als vluchtelingen of immigranten die onderdak zochten, of een nieuw tehuis, ze kwamen om een joodse staat te vestigen en daartoe de inheemse niet-joodse bevolking als het moest met geweld te ‘verplaatsen’
Bij mijn weten kwamen de zionisten naar Israel vanwege toenemend racisme en geweld in Europa. Tijdens WO 2 zijn boten vluchtelingen uit Europa geweerd door het toenmalig Brits bestuur, waarom er na 1945 Joodse vluchtelingen naar Palestina kwamen voor een nieuw tehuis moge duidelijk zijn
Het feit dat de joden uit Europa vluchtten vanwege het racisme en geweld is niet in tegenspraak met wat ik zeg. De zionisten wilden een joodse staat stichten in een land waar al anderen woonden. Ze gebruikten de vluchtelingen voor dat doel, om hun nieuwe staat te bevolken. Lees de geschiedenis er op na: de zionisten deden erg hun best om er voor te zorgen dat die vluchtelingen niet naar de VS gingen, wat veel van hen liever hadden gewild.
U schrijft:
“Maar niemand heeft het er meer over dat de joden in naam ja zeiden tegen het verdelingsplan, terwijl ze feitelijk de helft ervan afwezen. Want de helft ervan bestond uit een Palestijnse staat, die er nooit is gekomen. Meteen ging de joodse kant aan het werk om meer land te veroveren dan ze was aangeboden, en werd de Palestijnse bevolking op de vlucht gedreven”
Bij mijn weten werd Israel binnen 24 uur na de onafhankelijkheidsverklaring aangevallen door de buurlanden, dat is toch iets anders dan ‘ meteen ging de joodse kant aan het werk om meer land te verover dan ze was aangeboden, en werd de Palestijnse bevolking op de vlucht gedreven.
Ook dat is niet in tegenspraak met wat ik zeg. De zionistische troepen waren al voor de onafhankelijkheidsverklaring bezig met een veroveringsoorlog tegen de Palestijnen. Kijk even naar de datum van Deir Yasseen, lees Pappe, lees Morris. Vervolgens hielden ze zich niet aan het verdelingsplan, precies zoals ik het zeg.
U schrijft:Aan al deze voorwaarden voor het vestigen van een joodse staat heeft Israel niet voldaan.U heeft hier misschien een punt, echter u vergeet dat Israel na de onafhankelijkheidsverklaring direct de oorlog werd verklaard door de omringende landen, sindsdien heeft het ook niet echt de gelegenheid gehad om aan al die voorwaarden te voldoen, na volgende oorlogen en intifada’s
Nogmaals: de oorlog was allang door de zionisten begonnen voor de Arabische troepen binnen vielen. En Israel heeft wel degeljk veel mogelijkheden gehad om aan de voorwaarden te voldoen, ze waren bijvoorbeeld niet verplicht meer land in te pikken dan hen was toegewezen, en niemand heeft hen gedwongen de Westoever en de Gazastrook in 1967 te bezetten. Niemand heeft hen verder gedwongen de Westoever vol te pleuren met nederzettingen, zodat het nu vrijwel onmogelijk is om nog een oplossing te vinden.
U schrijft:Behalve een mythe is het ook een onderschatting van het zionistische doel, dat de stichting van een Joodse staat beoogde en zeker geen vreedzame coëxistentie in een gedeelde democratie.
For the record er wonen op dit moment 1.425.000 Arabieren in Israel.
Is ook alweer niet in strijd met wat ik zeg. Israel had geen dekmantel meer nadat de oorlog afgelopen was om nog lang door te gaan met de massale etnische zuivering. Er bleef een minderheid achter. De zionistische historicus Benny Morris betreurt het dan ook dat Israel destijds de etnische zuivering niet heeft voltooid. De Palestijnen die nu nog in Israel wonen, hebben daar zoals bekend een tweederangsstatus.
U schrijft:
Dat er een land werd veroverd waar al een ander volk aanwezig was, werd nooit als een moreel probleem gezien, zegt hoogleraar Arabische cultuur en Europese geschiedenis Hisham Sharabi, net zo min overigens als de onderwerping van inheemse bevolkingen voor de oude Europese kolonialistische mogendheden ooit een moreel probleem is geweest.
Naar mijn mening is het joodse volk in Palestina evenzeer een inheemse bevolking die daar van oudsher zijn wortels heeft, en daar terugkeert op een tijdstip dat het Joodse volk niet meer veilig is in Europa.Het werd hen ook niet gegund om zich weer te vestigen in hun thuisland van oudsher.
De joden die er woonden waren niet dezelfde joden die als zionisten naar Palestina kwamen. De joden die er woonden probeerden niet van Palestina hun staat te maken, maar leefden er vreedzaam met hun christelijke en islamitische buren. Zij waren dan ook absoluut niet gelukkig met de komst van de zionisten, lees Yakov Rabkin, In naam van de Thora.
Er waren veel volken en mensen met verschillende religies die hun wortels hadden in Palestina. Er is historisch gezien geen enkele reden waarom de joden daar meer rechten zouden hebben dan de mensen die daar al eeuwen woonden, of de volken die er al waren voor er een joodse religie ontstond. En zelfs als ze het recht zouden hebben om er te wonen, betekent dat nog niet dat ze het recht hadden de er wonende bevolking te verdrijven, hun huizen te stelen, hun dorpen af te breken, de rest die bleef niet als volwaardige burgers op te nemen en ook nog de mensen die naar de Westoever en Gaza waren gevlucht onder bezetting te houden.
Als iedereen zich kon beroepen op ‘roots’ en een land in beslag kon nemen omdat daar vele eeuwen geleden mensen gewoond zouden hebben met hetzelfde geloof, kun je even nagaan wat er allemaal nog mogelijk is op onze planeet. De Indianen gooien iedereen die blank is weer uit Amerika, ik kan met een stelletje christenen nu ook Palestina gaan veroveren want hebben wij daar geen roots dan, Jezus kwam daar vandaan, de moslims pakken Spanje weer terug, en wat er nog over is aan Batavieren schopt alles uit Nederland met een andere afstamming.
Deze situatie is toch wel even van een andere orde dan die van een oude Europese kolonialistische mogendheid die een voor hun totaal vreemd inheems gebied onderwerpt. Daarbij is de staat Israel uitgeroepen na steun van de VN, na het verdelingsplan.
Dat zeiden we al, Karin. Nog afgezien of dat verdelingsplan rechtsgeldig is volgens het internationaal recht dat zelfbeschikking van alle volken voorschrijft, terwijl de helft van Palestina werd weggegeven o.a. door de Britten die daar waren als kolonisten, inderdaad, waren we al tot de conclusie gekomen dat Israel zich niet hield aan het verdelingsplan van de VN.
Ik mag hopen dat er een oplossing komt voor het Palestijnse volk, voor de 5.415.000 Joodse inwoners van Israel wens ik eveneens dat zij in vrede op dat kleine stukje land kunnen wonen waar van oudsher niet alleen Palestijnse maar ook Joodse roots liggen. Als je dat kleine stukje grond afzet tegen het enorme gebied waar Arabieren over beschikken is dat toch niet te veel gevraagd lijkt me.
Dat is een vaste truc van de zionistisch angehauchte lui, dat ‘de Arabieren hebben al zoveel’. Arabieren is een verzamelterm voor alle volken en nationaliteiten die Arabisch spreken en verder niet. Je kunt ook niet Belgie onder de voet lopen en zeggen gaan jullie maar weg, de christenen, of de blanken, hebben al zoveel land. Er is bovendien geen enkele reden waarom de joden ten koste van een daar wonend volk, dat er al eeuwen was gevestigd, een eigen staat moesten hebben. Tenslotte wonen er in de VS meer joden dan in Israel, en naar we weten naar tevredenheid, want ze haasten zich in ieder geval niet om in Israel te gaan wonen. Sowieso staat de gedachte aan een eigen nationalistische staat haaks op het judaisme. Vergeet niet dat niemand de joden die dat wilden in al die eeuwen tegenhield om er te gaan wonen.
In de Arabische landen leefden de Arabische joden over het algemeen een heel redelijk leven, met ups en downs, daar kwam in de meeste landen een einde aan met de komst van het zionisme. De Arabische joden, de mizrahim, die naar Israel vertrokken ‘keerden’ niet ’terug’, ze gingen om verschillende redenen: omdat ze gewantrouwd werden in de Arabische landen vanwege het zionisme, omdat ze in Israel meer kansen zagen, en de zionisten deden er alles aan om ze over te halen om te vertrekken. Hoe dan ook, waar de joden in de Arabische landen slecht behandeld werden is dat uiteraard niet de schuld van de Palestijnen. Die hebben de Palestijnse joden, tot de komst van de zionistische joden, nooit slecht behandeld.
Kortom, Karin, jij werkt als een brave leerling die de zionistische canon netjes uit haar hoofd heeft geleerd je lijstje af, maar zoals dat te doen gebruikelijk is bij mensen die nog muurvast zitten in paradigma 1 (zie hier) weiger jij nog steeds om de geschiedenis eens te bekijken vanuit het oogpunt van de ‘slachtoffers van de slachtoffers’, je weigert om te begrijpen dat het zionistische project een misdaad was tegenover de Palestijnen, en dat het onrecht tot op de dag van vandaag voortduurt. De hoop dat er nog eens een oplossing komt, komt dan ook zeker niet van jou.
Ook al heeft de Arabische bevolking niets van doen gehad met de noodzaak van vertrek uit Europa van het Joodse volk, ook in Arabische landen zijn Joodse bewoners niet altijd gelijkwaardig behandeld geweest, en werd er ook de noodzaak gevoeld tot een terugkeer naar Israel.
Overigens is alles wat ik hier weer eens een keer herhaal oude koek. Je kunt alles nog eens nalezen in mijn boek, Oorlog als er vrede dreigt, met een overdaad aan feitenmateriaal met bronvermelding
Mevrouw Meulenbelt,
Laat ik persoonlijke beledigingen achterwege laten, aangezien die vaak een discussie vertroebelen, maar ik kan u verzekeren dat ik een ‘zionistische canon’ niet uit mijn hoofd heb geleerd. Ik pleeg gewoon mijn gezond verstand te gebruiken.
U beschuldigt Israel van een massale etnische zuivering waar Israel geen dekmantel meer voor had na de oorlog, welke?. U beweert hier nog al wat hoe kunt u dat onderbouwen?
Van 1 ding kan ik u met zekerheid betwisten en dat is dat”de hoop dat er nog eens een oplossing komt, komt dan zeker niet van jou”, die hoop heb ik dus wel degelijk.
De hoop op een oplossing voor zowel het Palestijnse volk als de wens voor de veiligheid van Israel is niet voorbehouden aan 1 richting, stroming maar wordt door velen gedeeld, ook door degenen die het mogelijk niet met u eens zijn, of die de zaak van twee kanten bekijkt.
Bronnen voor de geschiedenis van de etnisch zuivering rondom 1948 staan er al: Pappe en Morris, onder andere.
Het allerbeste met uw gezonde verstand verder.