Ik was gevraagd om in Asse, in het Smiske, als gast op te treden in het Palestinia weekeinde. Naar model van de ‘zomergasten’ op de tv, met filmfragmenten, en een interview daaromheen. Eline Demey had het georganiseerd, met de Oxfam-Wereldwinkels, en met steun van de Provincie Vlaams-Brabant – en er was voor gekozen om het nu eens in de provincie te doen en niet in een van de grote steden. Dus Asse. Zo kom ik nog eens ergens.
We begonnen met een fotoserie die ik had gemaakt. Om eens een andere kant van de Palestijnen te laten zien: gewone straattafreeltjes, mijn familie, de prachtige dansende dochters van mijn vrienden daar, die iets laten zien van de hardnekkigheid waarmee Gazanen zelfs onder de rottigste omstandigheden proberen wat van hun leven te maken. Mijn werk daar met gehandicapten, de demonstratie, iets van de ongebroken weerbarstigheid.
Al is ‘ongebroken’ misschien niet het juiste woord, want in het filmfragment dat ik had uitgekozen, uit de documentaire Occupation 101 (nog steeds zeer aanbevolen, hier) werd getoond hoe de kinderen in Gaza er aan toe zijn, wat het betekent als je eigen ouders je niet meer kunnen beschermen, wat het betekent als je je eigen vader vernederd hebt zien worden.
Nog twee filmpjes, van René Boer (hier en hier) over hoe Israël de Westoever als vuilstortplaats gebruikt, en een over een demonstratie in Bil’in tegen de muur. En hoe het leger schiet op de demonstranten. Een van de reacties: waarom zien we dit nooit?
En daarmee, met de vragen van Ludo die in beantwoordde, en de vragen uit het publiek was de avond al weer om, en was het tijd voor een pilsje. Ludo de Brabander, die er zelf minstens zoveel van weet als ik is trouwens een fantastische aangever. Zie meer van hem hier, de uitpers, waar hij redactielid van is.
Een goede avond, en we doen het nog eens op 29 april, in Leuven.
Leuk ! Anja, je was zeer boeiende lentegast op het Palestijns weekend te Asse die dan ook nog eens een fotoverslag op internet zet ! Bedankt. Erik
Beste Anja,
Je uitleg en verhaal vrijdagavond in Asse was bijzonder boeiend en meeslepend. Je gedrevenheid sloeg echt wel aan.
Zelf ben ik in de Westbank geweest met Follow the women 2007. Dit jaar ga ik weer in mei 2008.
Een vraag: in welke mate word je werk in de senaat in Nederland beïnvloed door je Palestijnse ervaringen en kennis? Kan je de Nederlandse politiek “beïnvloeden” met je Palestijnse kennis en ervaring?
Een andere vraag: wat vind je eigenlijk van een initiatief als Follow the women? We (de Belgische madammen) staan er zelf nogal kritisch tegenover, dus je hoeft je niet in te houden :).
Ik heb verscheidene van je boeken gelezen: habibi habibi; het beroofde land; en uiteraard: de schaamte voorbij; en nog enkele boeken die ik me niet meer kan herinneren, maar die ik zo’n 22 jaar geleden heb gelezen, als jonge vrouw, op zoek naar een identiteit. Ik ben erg blij om je ontmoet te hebben en aangenaam verrast je boeksgewijs opnieuw tegen te komen rond hetzelfde thema (Palestina). Ik lees je graag.
Groeten,
Ann
Hallo Ann,
Over mijn werk in de senaat: aangezien die er vooral is voor het controleren van wetten kan ik in de Eerste Kamer weinig kwijt over Palestina/Israel. Ik heb een keer het debat gevoerd met de ministers van Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking, of wat ik zei echt wat uithaalde, ik denk het niet. Wel heb ik kunnen lobbyen voor meer noodhulp aan Gaza, dat lukte wel.
Ik was al veel eerder in Palestina dan in de politiek, en ik ben bij de SP gegaan omdat zij het duidelijkste standpunt hebben over Palestina, hoewel GroenLinks ook goed is. Mijn voorwaarde was dat ik mijn werk in Gaza kon blijven doen. Ik heb ook met Harry van Bommel samen de Palestina/Israel nota geschreven, en ben er erg tevreden over dat ik daar mijn visie in kwijt kon.
Het grote probleem in Nederland is dat links geen meerderheid heeft om de regering te verplichten kritischer te zijn tegenover Israel – dat hangt nu erg op de sociaal-democraten, de PvdA. Daarbinnen is wel een interessante werkgroep actief, maar het probleem is natuurlijk dat de PvdA met de christenen in de coalitie zitten en zich dus erg inhouden.
We zullen zien, maar het gaat allemaal erg langzaam.
Ik zal eerst eens kijken naar je link naar Follow the Women en je dan vertellen wat ik vind.
Met vriendelijks
Lees zaterdag in de Volkskrant dat als Nederland het geboortecijfer had van de Gazastrook er nu 61 miljoen Nederlanders zouden zijn. Tsja, zo wordt het natuurlijk nooit wat daar. Wordt het geen tijd voor een één-kind politiek in die contreien?
Ga het ze maar vertellen, Boris.
Doe jij dat maar. Jij zit daar toch bijna permanent? Kom je nog weleens in de Eerste Kamer? Daar wordt je toch voor betaald?
Zie je mij al in Gaza? Jullie mogen voortaan maar één kind. Hoezo? Ja dat moet van Boris. Zal vast indruk maken.
Ik ga vier a vijf keer per jaar naar Gaza, wat je zo op dit weblog kunt volgen.
En verder zit ik elke dinsdag dat ik er zijn moet in de Eerste Kamer, wat je ook zo op dit weblog kunt volgen.
En verder kom je hier kennelijk voornamelijk kiften en zieken, en dat mag je vanaf nu elders gaan doen.
Dag Boris.