Kobus had nare klitten op zijn rug, bij zijn staart. Nu is Kobus een kneus, als hij probeert met zijn snuit bij zijn stuit te komen valt hij om en geeft het op. Met Kobus naar dokkie dokkie. Behalve dat de diagnose kneus nu officieel is – dat heet een neurologische afwijking – bleek hij zere kiesjes te hebben, en ook dat hielp niet bij het schoonhouden van zijn vacht. Dus liet ik mijn lieve kneus achter bij de dokter om de klitten weg te scheren en zijn kiesjes te laten trekken, en kreeg een paar uur later een slappe kat mee naar huis met een grote kale plek bij zijn bips en miste daardoor een interessante boekpresentatie – zo is het leven. Poes gaat voor boek.
Nu moet er elke dag een pilletje in Kobus, tegen de pijn. Maar Kobus lust geen pilletjes. En al is hij een neurologische kneus, zijn radartje doet het uitstekend, en zogauw ik maar denk aan dat pilletje is hij zoek. Moet ik hem onder het bed vandaan trekken en een pilletje tussen zijn opeengeklemde zere kaakjes wurmen. Okee, vandaag ook weer gelukt.
Ondertussen heeft Hans, van de firma Droom in uitvoering, de laatste kasten en planken in mijn huis getimmerd, en nu heb ik geen enkel excuus meer voor slordige stapels boeken naast mijn bed en bank, en volgepropte keukenkastjes waardoor je een blik op je hoofd krijgt als je die openmaakt. Bijna een jaar na mijn verhuizing heeft nu alles in principe een plaats in la of op plank. Ik onderdruk een oude neiging om dingen in kasten te stoppen waarvan ik denk misschien komt dat nog wel eens van pas, en gooi meer weg dan ooit, want ik weet nu wat dertig jaar opgestapelde dingen waarvan je niet eens meer wist dat je ze had betekenen als je gaat verhuizen. Nooit meer. Voortaan kan ik alles vinden neem ik mij voor. En ga ik geen nieuwe lampjes kopen omdat die ergens in een doos onder veel andere dozen zitten en het makkelijker is om nieuwe te halen dan om naar oude lampen te zoeken. En de verleiding te weerstaan om er nog een paar reserve te kopen, zodat er jaren later wel honderd lampjes tevoorschijn komen zoals gebeurde bij mijn verhuizing. De lampjes zitten nu allemaal overzichtelijk in een bak waar ik ook bij kan. Ook zitten alle gummetjes die tevoorschijn kwamen hoewel ik eigenlijk nooit meer gum, in het juiste vakje in de juiste la. En alle hotelzeepjes hoewel ik allang douche met gel. In een bak. Mijn stemming is nu, eh, opgeruimd.
We hebben nu een nieuw ding in huis waarvan we tot voor kort niet wisten dat het bestond: een poezenklittenharkje. Kobus laat zich nu geduldig ontklitten. Josephine niet, die ziet me komen met dat harkje en denkt ga weg eng mens, dat doe ik zelf wel. Nu moet ik alleen nog bedenken waar dat harkje moet worden opgeborgen, zodat ik het ook weer kan vinden, zodat we over een jaar geen zes poezenklittenharkjes hebben.
Zo te zien zit er in het harkje een handig gaatje. Dus een lange spijker gepakt en een hamer en ergens op een strategische plek ophangen dunkt me zo. Bij voorkeur natuurlijk niet op ooghoogte. Ik ben niet zo’n voorstander van spijkers ergens intikken op ooghoogte, vooral niet als ze als ophanghaakje dienen. Rest alleen nog een strategische plek uitzoeken. Bij voorkeur eentje waar een spijker inkan… 🙂
Ja en je dacht dat ik dan elke keer zoet dat harkje aan dat spijkertje ging hangen, ha! Ken je me niet.
Moet ze eerst de hamer zoeken, ruurd.
Ook dat, haha, hoewel die op dit moment in een overzichtelijke bak te vinden is bij de spijkers en de nijptang op de nieuwe plank in de kast naast het ontluchtingsding. Nu nog wel.
Toch is een ‘vaste plek’ voor sleutels en andere belangrijke zaken heel plezierig, Anja. Dan weet je waar je alles moet zoeken. Het vergt inderdaad enige discipline, maar dit harkje kan je misschien gewoon ophangen boven de kattenbakken? Als je die verschoont zie je het vanzelf? En die discipline om het harkje na gebruik en schoonmaken weer terug te hangen waar het hoort is een kwestie van aanleren. Kan je best… ik kon het ook. Had alleen geen harkje, maar wel een rubberen borstel en een kam met wijd uiteen staande tanden (die andere tanden waren gebroken :D). Die lagen altijd op een plankje boven de wasmachine in de badkamer. Vaste prik. Ik heb me rot lopen zoeken tot ik mezelf ertoe dwong alles netjes terug te leggen op dat plankje. Als ik het kan met bv mijn huissleutels en andere, kleine dinkies, dan kan jij het ook. Aai voor Kobus en Josephine… 😀
Ik heb ook zo’n harkje, voor mijn langharige poezendame. Als ‘ie niet kwijt is ligt harkje op de rand van de bank. Binnen handbereik als poes lekker op schoot ligt.
Gelukkig vindt Brownie (alias La Fluff) een bescheiden soigneersessie wel fijn, maar precies op háár manier: hier ja, nee niet hier, harder, zachter… Ik laat me meestal vier keer slaan tot ik het opgeef.
Spontaan kreeg ik direct precies hetzelfde idee als Lydial in nr. 5.
Met de overweging dat aannemelijk is dat je niet telkens nieuwe kattenbakken koopt, Anja, want dan gaat de vlieger natuurlijk niet meer op. 🙂
Zet gewoon een bak naast de spijkerbak op de nieuwe plank in de kast naast het ontluchtingsding. Doe daar de katten in benevens het harkje alsmede de inentingspapieren en het voer. Deksel erop en voila.
Een keurige heer in Zaltbommel
deed zijn kinderen ’s nachts in een trommel
“Zo blijven ze zoet
en het spaart beddengoed
en op die manier heb je nooit rommel.”
(Daan Zonderland)