Dacht ik toch dat ik ondertussen elke link naar goede websites wel kende. Hier de website van journalist John Pilger, een gewetensvolle journalist die veel in Gaza is geweest en dus weet waar hij het over heeft. Hieronder een van zijn artikelen, van vorig jaar, helaas actueler dan ooit.
Zijn website: Hier.
Met dank aan Paul Peters.
Imprisoning a whole nation
22 May 2007
In an article for the New Statesman, John Pilger describes how Gaza in Palestine has come to symbolise the imposition of great power on the powerless, in the Middle East and all over the world, and how a vocabulary of double standard is employed to justify this epic tragedy.
Israel is destroying any notion of a state of Palestine and is being allowed to imprison an entire nation. That is clear from the latest attacks on Gaza, whose suffering has become a metaphor for the tragedy imposed on the peoples of the Middle East and beyond. These attacks, reported on Britain’s Channel 4 News, were “targeting key militants of Hamas” and the “Hamas infrastructure”. The BBC described a “clash” between the same militants and Israeli F-16 aircraft.
Consider one such clash. The militants’ car was blown to pieces by a missile from a fighter-bomber. Who were these militants? In my experience, all the people of Gaza are militant in their resistance to their jailer and tormentor. As for the “Hamas infrastructure”, this was the headquarters of the party that won last year’s democratic elections in Palestine. To report that would give the wrong impression. It would suggest that the people in the car and all the others over the years, the babies and the elderly who have also “clashed” with fighter-bombers, were victims of a monstrous injustice. It would suggest the truth.
“Some say,” said the Channel 4 reporter, that “Hamas has courted this [attack]…” Perhaps he was referring to the rockets fired at Israel from within the prison of Gaza which killed no one. Under international law an occupied people has the right to use arms against the occupier’s forces. This right is never reported. The Channel 4 reporter referred to an “endless war”, suggesting equivalents. There is no war. There is resistance among the poorest, most vulnerable people on earth to an enduring, illegal occupation imposed by the world’s fourth largest military power, whose weapons of mass destruction range from cluster bombs to thermonuclear devices, bankrolled by the superpower. In the past six years alone, wrote the historian Ilan Pappé, “Israeli forces have killed more than 4,000 Palestinians, half of them children”.
Consider how this power works. According to documents obtained by United Press International, the Israelis once secretly funded Hamas as “a direct attempt to divide and dilute support for a strong, secular PLO [Palestine Liberation Organisation] by using a competing religious alternative”, in the words of a former CIA official.
Today, Israel and the US have reversed this ploy and openly back Hamas’s rival, Fatah, with bribes of millions of dollars. Israel recently secretly allowed 500 Fatah fighters to cross into Gaza from Egypt, where they had been trained by another American client, the Cairo dictatorship. The Israelis’ aim is to undermine the elected Palestinian government and ignite a civil war. They have not quite succeeded. In response, the Palestinians forged a government of national unity, of both Hamas and Fatah. The latest attacks are aimed at destroying this.
With Gaza secured in chaos and the West Bank walled in, the Israeli plan, wrote the Palestinian academic Karma Nabulsi, is “a Hobbesian vision of an anarchic society: truncated, violent, powerless, destroyed, cowed, ruled by disparate militias, gangs, religious ideologues and extremists, broken up into ethnic and religious tribalism and co-opted collaborationists. Look to the Iraq of today…”
On 19 May, the Guardian received this letter from Omar Jabary al-Sarafeh, a Ramallah resident: “Land, water and air are under constant sight of a sophisticated military surveillance system that makes Gaza like The Truman Show,” he wrote. “In this film every Gazan actor has a predefined role and the [Israeli] army behaves as a director… The Gaza strip needs to be shown as what it is… an Israeli laboratory backed by the international community where human beings are used as rabbits to test the most dramatic and perverse practices of economic suffocation and starvation.”
The remarkable Israeli journalist Gideon Levy has described the starvation sweeping Gaza’s more than a million and a quarter inhabitants and the “thousands of wounded, disabled and shell-shocked people unable to receive any treatment… The shadows of human beings roam the ruins… They only know the [Israeli army] will return and they know what this will mean for them: more imprisonment in their homes for weeks, more death and destruction in monstrous proportions”.
Whenever I have been in Gaza, I have been consumed by this melancholia, as if I were a trespasser in a secret place of mourning. Skeins of smoke from wood fires hang over the same Mediterranean Sea that free peoples know, but not here. Along beaches that tourists would regard as picturesque trudge the incarcerated of Gaza; lines of sepia figures become silhouettes, marching at the water’s edge, through lapping sewage. The water and power are cut off, yet again, when the generators are bombed, yet again. Iconic murals on walls pockmarked by bullets commemorate the dead, such as the family of 18 men, women and children who “clashed” with a 500lb American/Israeli bomb, dropped on their block of flats as they slept. Presumably, they were militants.
More than 40 per cent of the population of Gaza are children under the age of 15. Reporting on a four-year field study in occupied Palestine for the British Medical Journal, Dr Derek Summerfield wrote that “two-thirds of the 621 children killed at checkpoints, in the street, on the way to school, in their homes, died from small arms fire, directed in over half of cases to the head, neck and chest – the sniper’s wound”. A friend of mine with the United Nations calls them “children of the dust”. Their wonderful childishness, their rowdiness and giggles and charm, belie their nightmare.
I met Dr Khalid Dahlan, a psychiatrist who heads one of several children’s community health projects in Gaza. He told me about his latest survey. “The statistic I personally find unbearable,” he said, “is that 99.4 per cent of the children we studied suffer trauma. Once you look at the rates of exposure to trauma, you see why: 99.2 per cent of the study group’s homes were bombarded; 97.5 per cent were exposed to tear gas; 96.6 per cent witnessed shootings; 95.8 per cent witnessed bombardment and funerals; almost a quarter saw family members injured or killed.”
He said children as young as three faced the dichotomy caused by having to cope with these conditions. They dreamt about becoming doctors and nurses, then this was overtaken by an apocalyptic vision of themselves as the next generation of suicide bombers. They experienced this invariably after an attack by the Israelis. For some boys, their heroes were no longer football players, but a confusion of Palestinian “martyrs” and even the enemy, “because Israeli soldiers are the strongest and have Apache gunships”.
Shortly before he died, Edward Said bitterly reproached foreign journalists for what he called their destructive role in “stripping the context of Palestinian violence, the response of a desperate and horribly oppressed people, and the terrible suffering from which it arises”. Just as the invasion of Iraq was a “war by media”, so the same can be said of the grotesquely one-sided “conflict” in Palestine. As the pioneering work of the Glasgow University Media Group shows, television viewers are rarely told that the Palestinians are victims of an illegal military occupation; the term “occupied territories” is seldom explained. Only 9 per cent of young people interviewed in the UK know that the Israelis are the occupying force and the illegal settlers are Jewish; many believe them to be Palestinian. The selective use of language by broadcasters is crucial in maintaining this confusion and ignorance. Words such as “terrorism”, “murder” and “savage, cold-blooded killing” describe the deaths of Israelis, almost never Palestinians.
There are honourable exceptions. The kidnapped BBC reporter Alan Johnston is one of them. Yet, amidst the avalanche of coverage of his abduction, no mention is made of the thousands of Palestinians abducted by Israel, many of whom will not see their families for years. There are no appeals for them. In Jerusalem, the Foreign Press Association documents the shooting and intimidation of its members by Israeli soldiers. In one eight-month period, as many journalists, including the CNN bureau chief in Jerusalem, were wounded by the Israelis, some of them seriously. In each case, the FPA complained. In each case, there was no satisfactory reply.
A censorship by omission runs deep in western journalism on Israel, especially in the US. Hamas is dismissed as a “terrorist group sworn to Israel’s destruction” and one that “refuses to recognise Israel and wants to fight not talk”. This theme suppresses the truth: that Israel is bent on Palestine’s destruction. Moreover, Hamas’s long-standing proposals for a ten-year ceasefire are ignored, along with a recent, hopeful ideological shift within Hamas itself that amounts to a historic acceptance of the sovereignty of Israel. “The [Hamas] charter is not the Quran,” said a senior Hamas official, Mohammed Ghazal. “Historically, we believe all Palestine belongs to Palestinians, but we’re talking now about reality, about political solutions… If Israel reached a stage where it was able to talk to Hamas, I don’t think there would be a problem of negotiating with the Israelis [for a solution].”
When I last saw Gaza, driving towards the Israeli checkpoint and the razor wire, I was rewarded with a spectacle of Palestinian flags fluttering from inside the walled compounds. Children were responsible for this, I was told. They make flagpoles out of sticks tied together and one or two will climb on to a wall and hold the flag between them, silently. They do it when there are foreigners around and they believe they can tell the world.
Ik lees veel over het Israel Palestina conflict en probeer zoveel mogelijk te leren over dit conflict, waar het vandaan komt, hoe we het mogelijk zouden kunnen oplossen.
Maar toen ik laatst een speech zag van een pro-Israel spreker moest ik wel even nadenken.
Hij vroeg waarom er eigenlijk zoveel aandacht bestaat voor dit specifieke conflict?
Er gebeuren daar zeker zaken die het daglicht niet kunnen verdragen en er wordt onrecht gepleegd dat zeker bekritiseerd moet worden.
Maar waar komt die disproportionele aandacht vandaan?
Terwijl er toch veel meer humanitaire rampen en conflicten zijn in de wereld.
Conflicten waar nog veel meer mensenrechten schendingen plaats vinden.
Darfur bijvoorbeeld of Tibet of de strijd van de Koerden en je kunt een hele lijst maken van conflicten in de wereld die dit conflict doen verbleken.
En toch bestaat er al deze aandacht voor dit conflict tussen 4 miljoen Joden en 3-4 miljoen Arabieren ergens in een stukje woestijn.
Is dit terecht? Of is het selectief en zit er toch een soort racisme achter verscholen?
Iets wat totaal niets met de feitelijke situatie daar te maken heeft?
Dat is vragen naar de bekende weg, Hendrik.
Het onrecht dat Israel pleegt, de schendingen van mensenrechten en internationaal recht gaan nog dagelijks door, en we hebben de plicht daar aan te doen wat we kunnen.
Verder is het Israel zelf die zich presenteert als een westerse democratie, en zich op onze steun en solidariteit beroept. En die van het westen nog steeds veel geld krijgt. Wij hebben sinds jaar en dag de bezetting betaald, en dat verplicht – we zijn medeplichtig als we Israel zijn gang laten gaan.
Bovendien is de politiek van Israel voor de Arabische wereld en dus voor de gehele wereld een enorm gevaar. Het wantrouwen tegen het westen wordt voor een groot deel gevoed door de blinde Amerikaanse steun aan Israel.
De aandacht is dus in het geheel niet disproportioneel en hoort door te gaan tot Israël eindelijk luistert en zich aan de mensenrechten en het internationaal recht gaat houden.
Mensenrechten zijn ondeelbaar, net als met diefstal kan niemand zich er ooit op beroepen dat zijn buurman ook jat, en misschien nog wel meer, zo kan een land ook niet zeggen wij mogen de mensenrechten wel overtreden want die daar zijn nog erger. En al helemaal niet als je de pretentie hebt een democratie te zijn, en je afgesproken hebt je aan de verdragen te houden.
Dat er andere conflicten en brandhaarden zijn is waar, en wat mij betreft moet ook daar meer aan gedaan worden. Maar ik geloof geen moment dat de mensen die proberen mij en anderen er van af te houden om voor de Palestijnen op te komen zich ook maar in de verte druk maken over Tibet of de Koerden. Ik zie ze daar in ieder geval nooit wat aan doen. Het is dus een smoes om de aandacht af te leiden, niets meer en niets minder.
En met racisme heeft het al helemaal niks te maken, uiteraard.
Hendrik, je hebt gelijk.
Altijd dat over Israel en de Palestijnen.
Zimbabwe: hoor je er iemand over?
Tibet? Nu eindelijk wel.
De Koerden? Niemand.
De vervolging van Christen in Irak, Saoedi Arabië, Iran?
De toestanden in Noord Korea?
Eritrea, Soedan?
Wit Rusland?
ETC etc.
De SP richt haar pijlen alleen op Israel.
Anja Meulenbelt niet alleen
Monique, (#3)
Het lijstje bestrijd ik niet. Maar wil je hier mee zeggen dat, “omdat het elders (mogelijk …) erger is”, we maar onze mond dicht moeten houden over het feitelijke Apartheids Bantustan op de Westelijke Jordaanoever en de hedendaagse variant van het Ghetto van Warschau die Gaza heet?
Mazzel & broge, Evert
Het begint een beetje zielig te worden.
Als het niet mogelijk is om met goede argumenten te komen waarom Israel al meer dan veertig jaar de mensenrechten schendt en alle resoluties van de Verenigde Naties naast zich neerlegt en toch wil volhouden dat het een echte democratie is gaan we op de toer van kijk nou toch eens de andere kant uit en laat ons met rust.
Arafat is het zwijgen opgelegd, als jullie je aandacht nu eens op wat anders richten dan kunnen wij vrij onze gang gaan.
Je hebt volstrekt ongelijk, Monique. Iedereen die even de moeite wil nemen om dat op te zoeken kan weten dat het buitenlandbeleid en de ontwikkelingssamenwerkingbeleid van de SP, zie het werk van de kamerleden die daar over gaan, over erg veel meer gaat dan over Palestina/Israel. Waar het de laatste tijd onder andere over is gegaan is Irak, Iran, Afghanistan, Rusland, Afrika. En de Koerden, waar Harry van Bommel voor opkomt. En meer. Maar zeker óók Palestina/Israel.
Ik hoor vaak pro-Israelisch vragen waarom al die aandacht voor Israel. Mijn wedervraag is dan altijd ‘Waarom niet?.
Zo ondertussen is deze vraag een soort afleidingsmanouvre aan het worden, om de aandacht op andere zaken te brengen. En verdomd, het werkt, Hendrik is er ingetrapt. Door zo’n vraag ga je je schuldig voelen, schuldig dat je niet bezig ben met andere onrechtvaardige zaken. En ook ik ben er vaak ingetrapt. Want inderdaad, waarom moet je je nu perse bezig houden met Israel versus palestijnen. En ook ik vind dat het nodig is om je bezig te houden met alles waar onrechtvaardigheid is. Er zijn mensen bezig met Zimbabwe Monique, en ook met Tibet (Trouwens waar hou jij je mee bezig?). Daar kiezen deze mensen voor, zoals ik ( en ook Anja denk ik) een keus gemaakt hebben om ons bezig te houden met Israel. Daarbij komt dat veel onrechtvaardige zaken erkent worden. Iedereen weet en erkent ook dat Mugabe een dictator is en dat er vreselijke dingen gebeuren in Zimbabwe, zo ook Tibet, en vele andere plekken op de wereld. Maar zogauw we het over Israel/Palestijnen hebben, dan is het gekke dat men altijd wel een excuus heeft voor Israel, en dat de Palestijnen de onderdrukkers zijn.Dus daarom is het zo hard nodig om te blijven zeggen dat Israel de bezetter is, en zolang men niet wil luisteren en er iedere dag palestijnen omkomen gaan we door met onze aandacht hier aan te geven. En het is niet aan een pro-Israelier om te beslissen of er aandacht is, uiteraard wil zo iemand liever niet praten over mensenrechtenschendingen van Israel, dus daarom haalt zo iemand Zimbabwe aan en weet ik veel wie nog meer. Pure afleiding van waar het wrkelijk om gaat, Hendrik, trap er niet in.