Alweer dinsdag. Ze maken de weken tegenwoordig zo kort. Eens was een week een eeuwigdurende tijd en zat ik op maandag somber op school omdat ik me nauwelijks voor kon stellen dat het ooit nog zaterdag zou worden als de verlossing kwam. De weken van tegenwoordig zijn in een zucht om.
Dinsdag dus Den Haag. Weinig tijd. Stukken lezen voor de fractievergadering. Tineke heeft vragen vanwege de Europese Code inzake de sociale zekerheid. Arjan moet vandaag in debat over de NAVO. Paul komt met een concept over het Europadebat. En ik moet de handelingen nog lezen vanwege de wet bevordering eigenwoningbezit. Tiny en Tuur zitten in Straatsburg.
Vluggertje uit de kranten geplukt is er ook niet bij vandaag, want de kranten waren er niet om zes uur, de tijd dat ik de lift naar beneden neem om ze uit mijn vakje te halen. Ik neem het de besteller niet kwalijk, het regende pijpenstelen.
Dus scheep ik jullie vandaag af met een gedicht van Herman de Coninck. Zijn mooiste gedicht, over olifanten en de liefde, hoe kan beton knuffelen? staat al op het weblog, hier, dus vandaag een lentegedicht, dat ik opnieuw hoorde in het programma van Kim. (Hier.)
De berken staan grauwwit
als dunne aspergeachtige damesbenen
voor het eerst zonder nylons
het kreupelhout schuurt langs onze kleren
misschien is ’t te vroeg
het is niet meteen duidelijk of we mekaar zo stevig vastpakken
uit kou of uit liefde
maar misschien is dat hetzelfde.
Het is alleszins een beetje killetjes
en ik weet niet of jouw rilletjes afkomstig zijn
van genot of van kouwe billetjes
op deze zondag 1 aprilletjes.
Het “hier”bij de naam Kim werkt niet!
Anneke Jos
Aj. Nu wel. Dank
April doet wat zij wil en de ouderdom komt met gebreken.:)(ervaringsdeskundige)
Hoi Anja,
Ondanks dat “ze” de weken tegenwoordig zo kort maken krijg je het toch voor elkaar om elke dag 1 of meer stukjes op je weblog te plaatsen. En ik krijg het voor elkaar, ondanks dat “ze” dat bij mijn weken ook al doen, om ze elke dag te lezen. Ach dan valt het allemaal nog mee.
En een gedicht van Herman de Coninck, dat is niet afschepen hoor.
Els
Ik heb ooit een theorie verzonnen waarvan ik zelf dacht dat’ie flauwekul was, totdat tot mijn opperste verrukking bleek dat hij echt bestond: voor een kind dat zijn eerste verjaardag viert is een jaar zijn hele leven. Viert dat kind zijn tweede verjaardag dan is een jaar al de helft van zijn leven. Dus hoe ouder je wordt, hoe korter een jaar in je beleving duurt. Kan je nagaan hoe dramatisch het met weken is.