(Aanvallende kolonisten, beeld B’Tselem)
Dat er nu aangedrongen wordt op een onderzoek naar de dood van de journalist van Reuters is vooral omdat er beelden bestaan, door hemzelf gemaakt voordat hij stierf, van de tank die anderhalve kilometer verder op de auto schoot. Het is de negende journalist die sneuvelde in de Palestijnse gebieden. En in meerdere gevallen duidelijk niet per ongeluk. Deze journalist was vanuit de verte al duidelijk herkenbaar, met koeienletters staat TV op de auto. Hij was bovendien niet eens in de buurt van gevechten. Twee kinderen die nieuwsgierig bij de auto hingen lieten ook het leven.
Palestijnen leren steeds beter terug te vechten, en ik bedoel niet alleen met wapens. Met de camera, want zonder beelden is er geen nieuws, zonder beelden zijn zeven doden op een dag geen krantenbericht waard, en moeten het er minstens 20 worden voor een klein berichtje, waaronder een paar Israelische soldaten. Of een journalist. Nu kan ik meevoelen met de redacteurs van kranten, want op dit weblog heb ik het ook: moet ik weer een berichtje schrijven over hoeveel huizen opgeblazen, hoeveel mannen opgepakt waaronder hoeveel kinderen, hoeveel angstaanjagende invasies er vannacht weer zijn geweest, hoeveel mishandelingen bij de checkpoints?
Nog lastiger: veel van wat er gebeurt gebeurt zonder dat er journalisten in de buurt zijn. De regelmatige aanvallen van kolonisten die de er wonende Palestijnen terroriseren bijvoorbeeld. Dit is de bedoeling: zolang Palestijnse boeren hun land verbouwen en hun oogst binnenhalen is het land nog van hen, zolang de staat Israel het ten minste niet in beslag neemt om een een autoweg alleen voor joden of een stuk van de muur of een uitbreiding van de nederzettingen op te bouwen. Wat kolonisten doen is proberen de Palestijnen weg te treiteren. Is een stukje land een tijd onbebouwd, dan kan de staat het in beslag nemen. Zo werken kolonisten erg goed samen met de Israelische overheid die stelselmatig Palestijnen van hun land afwerkt.
B’Tselem, de Israelische mensenrechtenorganisatie heeft nu een nieuw middel ingezet: ze geven Palestijnen die wonen op terrein waar veel kolonisten op af komen, of de bewoners in Hebron, waar ze last hebben van de meest fanatieke en agressieve kolonisten een cameraatje. Het project heet ‘shooting back’. Een reeks van die videobeelden, simpele en soms onhandige filmpjes, zijn nu te zien op de B’Tselem website. Voor de mensen die hier graag komen vertellen dat Palestijnen hun kinderen indoctrineren om joden te haten, kijk even wat de kolonistenkindertjes leren van hun pappa en mamma.
De mevrouw hieronder, koloniste uit Hebron, heeft er plezier in om Palestijnse vrouwen uit te schelden voor hoer. Kijk. Hier.
Tien jaar geleden schreef ik voor Het beroofde land een hoofdstuk over Hebron. Hier.
Ik zag een filmpje op internet waarin de hoofdredacteur van Reuters eist dat Israël een onderzoek naar de dood van de journalist instelt. Wat zou hij daarvan verwachten?
Weinig. Maar het is de poging waard. Werken ze niet mee dan ontmaskeren ze zichzelf, werken ze wel mee dan komt waarschijnlijk aan het licht dat het leger schoot op een als pers herkenbare auto, die op dat moment op geen enkele manier in de buurt van gevechten was. Ook komt er een discussie over de gebruikte wapens. Fadel Shana’a werd gedood door een ‘flechette granaat’, waarin honderden vlijmscherpe pijltjes zitten die het zeer waarschijnlijk maken dat ze bij het afschieten ook omstanders doden.
Hoe dan ook: Israel pretendeert een democratie te zijn, en je moet ze dus aan blijven spreken op de schendingen van mensenrechten en internationaal recht, en op het feit dat het leger bijna gehele volmacht heeft om ongestraft te doen wat ze willen.
B’Tselem heeft met de fimpjes ook een klein succesje geboekt. (Zie posting van vandaag) Al blijft het altijd maar aan de oppervlakte van waar het werkelijk om gaat: alsof de bezetting wel in orde zou zijn als ze het een beetje vriendelijker doen.