Vannacht heeft het Israelische leger weer een paar luchtaanvallen uitgevoerd op Gaza. En na veel druk van onder andere de VN is er weer voldoende diesel binnengelaten om voor de komende drie dagen electriciteit op te kunnen wekken voor in ieder geval een deel van Gaza. Zie Haaretz, hier.

Journalist Gideon Levy schreef over de bendeoorlog die er gaande is. Ik vertaalde het.

De bendeoorlog.

Aan beide zijden van de muur die de Gazastrook afsluit wordt de wanhoopsoorlog voortgezet. Hamas vecht tegen de onverdragelijke belegering waar Gaza al vele maanden onder lijdt, en het Israëlische leger is voornamelijk bezig met acties om de daden van Hamas te vergelden. Beide kanten zijn druk bezig met machtsvertoon en wraak. Het was al voldoende om afgelopen week een commandant van een een IDF compagnie die drie mannen was verloren in de strijd zijn manschappen op te horen roepen om zoveel mogelijk terroristen te doden en het gehele gebied waar de aanval vandaan was gekomen te verwoesten, om te begrijpen dat de twee kanten steeds meer op elkaar beginnen te lijken.

Ook de ethische verschillen verdwijnen. Als het B’Tselem rapport correct is, bijvoorbeeld, dan gebruikt het IDF meer flechette tank mortieren (mortieren die gevuld zijn met honderden vlijmscherpe pijltjes) waarmee er naar willekeur gedood wordt, net als Hamas doet. Beide kanten vermijden enige dialoog met elkaar, Israel voert de schandalige internationale boycot van Hamas aan en iedereen die een poging doet deze onverdragelijke spiraal te doorbreken, zoals voormalig Amerikaanse president Jimmy Carter, wordt meteen schandelijk veroordeeld door Israel.

Het evenwicht tussen de twee kanten is allesbehalve gelijk. Al die bangmakerij door de woordvoerders van het Israelische militaire bewind – de uitspraken dat Hamas sterker wordt, zich verder bewapend, en de (overdreven) voorstelling dat ze nu al Hezbollah achternagaan – veranderen niets aan het feit dat de uitputtingsslag die in het zuiden plaats vindt er een is tussen een geavanceerd leger met elk mogelijk wapen in hun arsenaal, en een primitieve groep met een paar wapens en nauwelijks enige militaire organisatie. Dit mogen we niet vergeten. De aanval vorige zaterdag op Kerem Shalom, hoe gedurfd en slim ook, verandert niets aan het feit dat er geen sprake is van enig machtsevenwicht. Dat uit zich, onder andere, in het aantal doden: de Palestijnen slaagden er in om drie soldaten in een hinderlaag te lokken en te doden, het antwoord is 20 Palestijnse doden, inclusief een journalist en verschillende jongeren. Dit is hoe een bende oorlog wordt uitgevochten.

Deze wanhoopsspiraal kan nooit met geweld worden doorbroken. Wij gaan door met doden en gedood worden. onze veiligheid lijdt er onder, en de kansen dat er ooit een overeenstemming wordt gevonden raakt verder en verder weg. Het geloof dat de belegering van de Gazastrook er toe zal leiden dat Hamas aan steun zal verliezen is idioot: uit ervaring weten we dat het tegendeel het geval is. Elke keer dat de dreiging op een terroristische aanval groeide, schoof de Israelische publieke opinie op naar rechts. Elke aanval versterkte alleen maar ons nationalisme en onze haat tegen de Palestijnen, dus hoe komen we op het idee dat de belegering en het doden aan de andere kant een ander effect zal hebben? Het idee dat als we anderhalf miljoen burgers uithongeren en er voor zorgen dat ze te weinig water hebben, te weinig medische behandeling, en niets om van te kunnen bestaan, zij wel hun opvattingen over ons zullen veranderen en ons gunstiger gezind zullen zijn, daar weten we al van dat dat achterlijk is. Sinds de belegering is ingezet is er geen enkel teken dat Hamas is verzwakt.

Wat we wel weten is dat de geschiedenis bol staat van voorbeelden dat matiging en compromissen alleen het gevolg waren van overleg en onderhandelen. Wanneer de twee kanten met elkaar praten, moeten ze de oude slogans, de oude haat en het extremisme wel afleggen, en daarvoor in de plaats komt de bereidheid om compromissen te sluiten – dat gebeurde zelfs met de meest extremistische en gewelddadige vrijheidsstrijders en terroristen, die veranderden toen ze eenmaal aan de onderhandelingstafel zaten. Menachem Begin, Yasser Arafat, Nelson Mandela, de leiders van de IRA – zij leken niet meer op hun oude zelf toen ze aan tafel gingen om te praten. De terroristen van gisteren werden de staatsmannen van morgen, toen we eenmaal aan de macht kwamen en partners werden in de onderhandelingen.

We kunnen er van uitgaan dat de meesten van ons dat ook wel beseffen en dat dat ook bij ons het geval zal zijn. De vraag is wanneer we gaan beginnen om daarnaar te handelen. Of, in ander woorden, hoeveel spiralen van bloedvergieten willen we nog meemaken? Hamas zal het niet opgeven, de Palestijnen zullen niet verdwijnen, ze zullen alleen maar extremistischer worden als we steeds maar doorgaan met hen met geweld te benaderen.

Als de minister president werkelijk rust wilde voor de bewoners in de Negev, als hij werkelijk een doorbraak wilde, dan zou Ehud Olmert nog deze ochtend Carter bellen en hem vragen wat Khaled Meshal hem heeft gezegd. Hij zou Carter zeggen dat hij bereid is om Meshal te ontmoeten, zonder voorwaarden vooraf, en ondertussen zou hij werken aan een wederzijds staakt-het-vuren met de Westoever en Gaza. Israel heeft niets te vrezen behalve de wens van de bendeleiders om het verlies van hun maten te wreken. Op een dag moet het toch, net als het gebeurde met de PLO, en hoe dan ook zal het al veel te laat zijn.