Voor mensen die volgens de krant niks te doen hebben, hebben wij Eerste Kamerleden het nog tamelijk druk. Want naast onze kerntaak: het bewaken van de kwaliteit van wetten, hebben we nog ander werkzaamheden. Zo is onze voorzitter mevrouw Timmerman-Buck op het idee gekomen om onze kiezers, dat zijn de leden van de Provinciale Staten per provincie uit te nodigen naar de Eerste Kamer. En dan is het wel aardig als er ook een aantal Eerste Kamerleden bij zijn, dus toog ik op donderdag weer naar Den Haag.

Donderdag was het de beurt aan Zeeland. Koffie met taart. Informele kennismaking. Het informatieve gedeelte in de Plenaire Zaal, en eerlijk, dat was nog interessant ook. Want als stadse kom ik wel eens in Zeeland, om uit te waaien, ik hou erg van die ruige ruimte en de mensen die niet deftig doen, maar ik wist er weinig van. Eerst was meneer Poppelaars aan het woord, en als co-referent onze enige eigen echte Zeeuw, Kees Slager.

Hebben we wel eens tot ons door laten dringen, wij lui uit Amsterdam en Den Haag, hoe groot Zeeland eigenlijk is? We kregen een kaartje om het duidelijk te maken. Even groot als het gebied tussen Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag. Met hele andere problemen. Terwijl de randstad klaagt over de files hebben de Zeeuwen een ander probleem, een dunbevolkt gebied, en het gaat alleen nog maar krimpen, en lange afstanden met veel water dat overgestoken moet worden. Dus is het openbaar vervoer een punt, voor mensen die naar werk, school, ziekenhuis moeten. Nu kleine ziekenhuizen sluiten (zijn wij van de SP tegen) en de ziekenzorg gecentraliseerd wordt, wordt het nijpender of een ambulance wel op tijd kan komen. En de brandweer. Later zei mevrouw Peijs, nu aanwezig in de gedaante van Commissaris der Koningin, dat er helikopters ingezet moeten gaan worden. Veiligheid is een punt hoog op de prioriteitenlijst.

We hadden het over de hete hangijzers, het voortbestaan van de Zeeuwse mosselen, en de inpoldering of ontpoldering van de Westerschelde. De strijd tussen natuur en cultuur. Economie versus ecologie. Kees had nog een mooie speech, waarin hij vertelde dat de eerste grote demonstratie na de oorlog bij het Binnenhof, op 13 juni 1953, over het behoud van de vrije veren over de Westerschelde, van zijn provincie kwam. Wie stonden er te schreeuwen? De Zeeuwen!
Het punt: dat de Zeeuwen altijd moeten betalen om naar de andere kant van Nederland te komen.

We kregen een mooie lunch aangeboden, waar onze voorzitter wel bij zei dat niemand moest denken dat de senatoren elke dinsdag zo sjiek eten. Ik maakte kennis met onze Zeeuwse SP fractie. (Bovenste foto) Zij gingen nog een rondleiding doen en ik ging weer naar huis.