Ze zijn uit Den Haag gekomen, en uit andere plaatsen: de laatste ‘witte illegalen’. De gastarbeiders uit de jaren zeventig en tachtig, meestal eens uit Turkije gekomen, soms uit Marokko. We zitten in een sousterrain in Amsterdam, van het SAP. Zo’n veertig mannen, en een paar Nederlanders die wel willen helpen, activisten, een arts, een voormalig missionaris, iemand van de Protestantse Diaconie. De mannen kwamen hier vele jaren geleden illegaal binnen, dat kon toen nog makkelijk, om te komen werken. Nederland stond dat oogluikend toe, hun arbeid kon best gebruikt worden, en ze konden een sofinummer krijgen, en daarmee bijna alle voorzieningen die andere bewoners ook hebben: kinderbijslag, de mogelijkheid zich tegen ziekte te verzekeren, een uitkering als ze zonder werk kwamen te zitten. Ze betaalden hun huur, hun premies, hun belastingen. Ze kregen alleen geen permanente verblijfsvergunning.
Met de koppelingswet werd alles moeilijker, want opeens vielen ze uit de boot van de voorzieningen als ze geen verblijfsvergunning hadden. Van semi-legaal werden ze opeens illegaal. Er kwamen regelingen om hen, de ‘witte illegalen’ van een verblijfsvergunning te voorzien, en de meesten van hen vielen binnen de strenge eisen, het aantal jaar dat ze hier onafgebroken gewerkt moesten hebben wat ze moesten kunnen bewijzen. Van de witte illegalen die net buiten de boot vielen zijn er nog een aantal gelegaliseerd, ongeveer 16.000 mensen, als schrijnende gevallen, maar alleen als ze zich gemeld hadden voor 18 maart 2005. Een een aantal van hen wist dat niet, en kon dat ook niet weten, zegt de aanwezige advokate die veel witte illegalen onder haar clienten heeft, omdat ze toevallig in aanraking kwamen met rechtsbijstand die ook niet wist dat de regeling, die er uitzag als een regeling voor asielzoekers, ook bedoeld was voor de witte illegalen.
Ze zitten om de tafel, oudere mannen, en doen hun verhaal. Vaak in niet geweldig Nederlands, van hen werd nooit verwacht dat ze in zouden burgeren, alleen dat ze hun werk zouden doen. Ze werkten als ijzervlechter, in de bloementeelt, overal waar ze werk konden krijgen, ze werkten en ze klaagden niet, ze waren geziene arbeidskrachten. En ze begrijpen het niet. En zijn boos. Een paar van hen komen met stapels papieren, al hun documenten om te laten zien waar ze hebben gewerkt. De een werkte hier al 18 jaar, de andere nog langer. Hier, de papieren van de premies die ze hebben betaald. Hier, de tijdelijke vergunningen in hun paspoort, pagina na pagina. Ik ben niet fout, zegt een man. Een andere man zegt: ik ben ziek van het wachten, papier, papier, papier. Dan waren ze weer eens afgewezen. Dan kwam de politie, vernederend.
Het is niet simpel om in Nederland ‘illegaal’ te zijn. Als je na al die jaren werk nergens meer voor in aanmerking komt. Als je afhankelijk bent van die arts die ook illegalen wel wil helpen. Als je je niet kunt verzekeren, geen huursubsidie krijgt, niet in aanmerking komt voor een fatsoenlijke woning, geen uitkering krijgt als je niet meer kunt werken, en geen werk krijgt als je dat wel kunt.
Veel van de mannen zijn alleenstaand. Mannen met kinderen in Nederland hadden meer kans om als schrijnend geval toch nog binnengelaten te worden. Een man alleen, die hier meer dan twintig jaar is en in Turkije niemand meer heeft, die is niet schrijnend. En man die niet meer kan werken, zijn ogen zijn kapot, zegt hij, niet schrijnend genoeg. Er zijn ook mannen die graag willen werken maar niet meer mogen. Normale mensen overlijden maar één keer, zegt een man, ik ben vele keren overleden.
Wat hebben ze verkeerd gedaan? Ze hebben verkeerd advies gekregen en niet op tijd een brief ingediend. Of ze hebben een keer een kleine overtreding gemaakt en een boete betaald. Of ze waren ontmoedigd na de vele jaren procederen en zijn niet op tijd in beroep gegaan. Of de papieren die ze van hun werkgevers hebben meegekregen deugen niet. Of ze zijn net te land terug geweest naar Turkije. Of ze wisten gewoon niet wat ze doen moesten.
Hoeveel zijn het er? Er hebben zich 170 mannen gemeld. De schatting is dat het er 500 zijn. Het is belangrijk om die laatsten nog op te sporen. De advokate doet haar best om ze stuk voor stuk nog binnen te krijgen, die met kinderen, dat lukt nog wel. Maar zou het nou toch echt niet mogelijk zijn om deze laatste gestrande mannen na vele jaren werk en vele jaren procederen niet gewoon een verblijfsvergunning te geven? Het zijn de laatsten. Van enige ‘aanzuigende werking’ is geen sprake meer. Dit zijn de mensen die we wel wilden hebben om hier te werken. Jarenlang. Hebben die nu geen recht om hier te blijven?
SAP/Grenzeloos is de actie begonnen om de allerlaatste witte illegalen te legaliseren. Het comité Geen mens is illegaal, dat al dacht klaar te zijn met hun werk gaat weer nieuw leven ingeblazen worden. Er zijn mensen die mee willen werken. De vraag is nu hoe.
Zie voor een artikel uit 2003, hier.
Zie de Fabel van de illegalen, voor een contact waar witte illegalen die zich nog niet gemeld hebben heen kunnen, hier. En meer informatie van het actiecomité Geen mens is illegaal, hier.
Geachte mevrouw Anja meulenbelt,
Langs deze weg geef ik mijn dank namens het landelijk comite’ geen mens is illegaal en namens Amsterdams Comite’ oude witte illegalen voor uw inzet en ondersteuning.
Met vriendelijke groeten,
Youssef
Geachte Mevrouw, heer,
Deze petitie bevat een oproep aan de Tweede Kamer-leden en aan ministerie van vreemdelingenzaken om een regeling ter legalisering van witte illegalen te steunen. Deze groep witte illegalen Amsterdam willen in actie gaan voor een generaalpardon en voor de legalisering van alle witte illgelagen in Nederland. Jarenlange pogingen van deze groep om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning mochten ondanks twee, voor witte illegalen bedoelde, regelingen niet baten.Een terugblik De scherpe beoordeling van de aanvragen die werden gedaan op grond de zes-jaarsregeling uit 1995 zorgde er voor dat veel witte illegalen ondanks een lang verblijf in Nederland en ondanks dat ze jarenlang wit hadden gewerkt werden afgewezen. Invoering van de Koppelingswet op 1 juli 1998 bracht hen verder in de knel doordat zij werden afgesneden van tal van voorzieningen waarvoor zij, dankzij een schijnbaar legaal bestaan, wel rechten hadden opgebouwd.
Hongerstakingen in november 1998 en maart 1999 leidden tot de erkenning dat de regeling uit 1995 ‘schuurde’ en uiteindelijk tot het ontstaan van de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen.. Maar helaas vond, ondanks alle inspanningen, o.a. van de Burgemeesterscommissie, deels een herhaling plaats.De Tijdelijke Regeling Witte Illegalen. De bedoeling van de regeling was een oplossing te creëren voor een groep schrijnende gevallen. Een aantal factoren in de (uitvoering van deze) regeling en de hantering
van overige wet- en regelgeving werkten echter dusdanig uit dat een groot deel van de groep opnieuw niet gelegaliseerd werd. Zonder een verdere weging van factoren vinkte de IND op de 8 toelatingscriteria af voor doorzending naar de Burgemeesterscommissie. Deze criteria houden overigens niet of nauwelijks verband met de mate van inburgering of schrijnendheid van de omstandigheden. Ook werd geen enkele waarde toegekend aan de zelfstandige belangen van ingeburgerde kinderen van witte illegalen. Dit is in strijd met art. 3 van het VN-Verdrag inzake de rechten van het Kind, waarin staat dat bij alle maatregelen waarbij kinderen betrokken zijn hun belang voorop dienen te staan.
Het doel van de Burgemeesterscommissie – het traceren van schrijnende gevallen waarin sprake is van vergaande inburgering – kon feitelijk niet worden gerealiseerd. Langdurig werkzame witte illegalen struikelden vroegtijdig bij de poort van de IND en kregen nooit de kans voor de Burgemeesterscommissie te verschijnen. Te meer klemt deze gang van zaken omdat de Burgemeesterscommissie in vrijwel alle wel voorgelegde zaken positief adviseerde, waarna een verblijfsstatus volgde.Een onvoldoende
duidelijke toelichting door de Staatssecretaris, gecombineerd met een regeling die te weinig aanwijzingen gaf hoe aan de voorwaarden moest worden voldaan liet veel ruimte tot interpretatie. De indruk is daardoor gewekt dat de IND inconsequent en willekeurig te werk ging aan de hand van de voorwaarden. De bewijslast lag hierbij steeds zwaar bij de aanvrager, terwijl er geen sprake was van enig voordeel van de twijfel. Bij verschillende criteria ontstonden hierdoor problemen en vielen aanvragers buiten de boot. Zo werd niet steeds hetzelfde omgesprongen met aangedragen bewijsmateriaal waaruit moest blijken dat iemand in Nederland verbleef.
Ook oordeelde rechters niet steeds hetzelfde over de aanwezigheid van gegevens en papieren. Oordeelde de ene rechter dat ingeleverd bewijstukken en papieren niet relevant waren voor de procedure, waarna een verblijfsvergunning werd toegewezen in een ander geval volgde een afwijzing vanwege valse papieren. IND liet op belangrijke punten na gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid bij de beoordeling, terwijl art. 4:84 Awb de Staatssecretaris verplicht om, in individuele gevallen die daartoe aanleiding geven, de resttoets toe te passen. Ook uit juridische procedures kan worden afgelezen dat de IND deze bevoegdheid niet gebruikte. Zij nam het standpunt in dat de regeling reeds een vertaling is van de discretionaire bevoegdheid en dat er geen ruimte is witte illegalen die aan één of meer voorwaarden niet voldoen door te sturen naar de Burgemeesterscommissie. Ook in de rechtsspraak blijkt in grote lijnen dat er slechts in zeer uitzonderlijke gevallen, en zeker niet consequent, werd ingegrepen in zaken waarin aan één of meer voorwaarden van de TRWI niet werd voldaan, maar andere omstandigheden een rol speelden.
De rigide uitvoering van beide regelingen en de willekeur in de uitvoering van de TRWI zorgde ervoor dat een groot deel van de mensen waarvoor beide regelingen bedoeld waren, die al vele jaren hier wonen (vaak meer dan 10 jaar) en jarenlang wit hebben gewerkt, nog steeds niet gelegaliseerd zijn. Hoewel in omstandigheden en achtergronden gelijk volgde voor sommigen een verblijfsvergunning, maar voor een flink deel van de groep werd het (semi)illegale bestaan opnieuw voortgezet. De overheid heeft daarmee steeds de suggestie gewekt het probleem op te lossen terwijl de praktijk door de wijze van uitvoeren opnieuw een hard gelag betekende voor veel witte illegalen.Oproep Witte illegalen hebben zich nooit neergelegd bij hun situatie en zijn altijd blijven ageren tegen de willekeur die bij de uitvoering van de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen tentoon werd gespreid. De stelselmatige weigering van de politiek om te erkennen dat twee regelingen geen fatsoenlijke oplossing hebben geboden heeft een
groep witte illegalen opnieuw doen besluiten in actie te gaan om op die manier hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen.
De navolgende organisaties doen een dringend beroep op u om voor de inmiddels lang hier verblijvende witte illegalen te komen tot een legaliseringsregeling.
Ondertekend door:…………………………………………….
Organisatie:………………………………………………………
Persoon:………………………………………………………….
Telefoon:…………………………………………………………
Emailadres:……………………………………………………..
Handtekening:…………………………………………………
Amsterdams Comite’ witte illegalen
Landelijk Platform” Legalisering van witte illegalen”
Email: :s-lac-htoffer@hotmail.com
Postadres:
Landelijk Platform: “Legalisering van witte illegalen”
Eerste van der heijdenstraat 64-sous
1072 TX Amsterdam
Telefoonnummer: 071-5127619
Faxnummer: 071-5134907
Uitnodiging
Bijeenkomst voor de legalisering van witte illegalen
Op Maandag 26 mei 2008 organiseert Amsterdams Comite’ witte illegalen een Amsterdamse bijeenkomst over de strijd voor de legalisering van de resterende witte illegalen.
De bijeenkomst is bedoeld voor alle witte illegalen in Amsterdam, sympathiserende organisaties en individuen om samen ervaringen en ideeën uit te wisselen over de actie voor legalisering van witte illegalen.
Plaats: SAP/Grenzeloos, Eerste Jan van der Heijdenstraat 64-sous
Tijd: Maandag 26 mei 2008, van 13:00 tot 14:30 uur.
Neem voor meer informatie contact op met Amsterdams Comite’ witte illegalen
E-mail: s-lac-htoffer@hotmail.com
Internet: http://www.defabel.nl
Witte illegalen:
Witte illegalen zijn arbeidsmigranten die voor 1992 naar Nederland zijn gekomen. Ze hebben een sofinummer en hebben jarenlang belasting betaald. Door de invoering van de Koppelingswet in juli 1998 werden ze plotseling volkomen illegaal gemaakt. In de jaren daarop hebben zo’n 3.000 witte illegalen via hongerstakingen en allerlei andere acties alsnog een verblijfsvergunning afgedwongen. Een flink aantal viel echter buiten de boot vanwege de soms zeer rigide toepassing van de legaliseringsregels. Tien jaar na de invoering van de Koppelingswet heeft een groep van inmiddels zo’n 170 witte illegalen de handen ineen geslagen om opnieuw de strijd aan te gaan voor verblijfsvergunningen.
————————————————————————————————————————————————–
Voor meer informatie over de bijeenkomst van 28-4-2008 zie op internet
weblog /Anja Meulenbelt.
Aanmeldingen voor Amsterdamse bijeenkomst:
Naam van de organisatie:………………..
Contactpersoon:…………………………….
Email:……………………………………………..
Telefoon:…………………………….
Geachte Mevrouw Anja Meulenbelt,
Ik ben Musa Kocaoglu. Ik ben geboren op 01-03-1964 te Turkije. Ik ben op 1987 naar Nederland gekomen. Vanaf toen werk ik officieel wit. Wij hebben alles. Ik heb 2 kinderen die in Amsterdam geboren zjn. En ze gaan allebei naar school. Ik heb een dochter die is geboren op 13-10-1993, en een zoon die is geboren op 03-06-1995 te Amsterdam. We hebben een huis we betalen altijd de huur. We hebben geen problemen met het betalen van> de huur. We zijn verzekerd aan Agis. Dat is ook goed. We kunnen overal naar toe. We hebben alles alleen geen verblijfsvergunning. Wilt u ons a.u.b helpen?
ik ben dhr fateh ik ben sinds 1989 in nederland heb gewerkt en heb een sofie nummer ik ben witte illigalen ben nu hopeloos weet niet wat ik moet doen heb gewerkt maar heb nergens recht op heb er alles aangedaan maar het lukt niet om een verblijfsvergunning te krijgen wie kan ij aub helpen ben ten einder raad wie helpt me aub
Persbericht, 6 juni 2008
Auteurs: Comités witte illegalen
——————————————————————————–
Comités van witte illegalen vragen staatssecretaris van Justitie om legalisering
Van: comités witte illegalen
Tel: 071-5127619
Bijlage: Aanbiedingsbrief aan Albayrak
Op vrijdag 6 juni 2008 om 15:00 uur zullen vertegenwoordigers van verschillende comités van witte illegalen een petitie aanbieden aan Mevrouw N. Albayrak, Staatssecretaris van Justitie. Daarin wordt opgeroepen tot legalisering van de laatste witte illegalen. De aanbieding vindt plaats op het Ministerie van Justitie, Schedeldoekshaven 100 in Den Haag.
Witte illegalen zijn arbeidsmigranten die voor de inwerkingtreding van de Koppelingswet per 1 juli 1998 jarenlang wit hebben gewerkt, premies hebben betaald en toegang hadden tot collectieve voorzieningen. Met de koppeling van computerbestanden van collectieve voorzieningen aan de verblijfsstatus werden zij in een klap nagenoeg rechteloos gemaakt.
Onder druk van politieke actie door witte illegalen, waaronder hongerstakingen, kwam de zogenaamde Tijdelijke Regeling Witte Illegalen (verder: TRWI) tot stand. De TWRI had als doel een oplossing te creëren voor een groep schrijnende gevallen die buiten de zogenaamde Zesjaarsregeling vielen. Een aantal factoren in de (uitvoering van deze) TRWI en de hantering van overige wet- en regelgeving werkten echter dusdanig uit dat een groot deel van de groep opnieuw niet werd gelegaliseerd. Zonder een verdere weging van factoren vinkte de IND op de 8 toelatingscriteria af voor doorzending naar de Burgemeesterscommissie.
Het doel van de Burgemeesterscommissie – het traceren van schrijnende gevallen waarin sprake is van vergaande inburgering – kon feitelijk niet worden gerealiseerd. Langdurig werkzame witte illegalen struikelden vroegtijdig bij de poort van de IND en kregen nooit de kans voor de Burgemeesterscommissie te verschijnen. Temeer klemde deze gang van zaken omdat de Burgemeesterscommissie in vrijwel alle wel voorgelegde zaken positief adviseerde, waarna een verblijfsstatus volgde.
Een onvoldoende duidelijke toelichting door de Staatssecretaris, gecombineerd met een regeling die te weinig aanwijzingen gaf hoe aan de voorwaarden moest worden voldaan liet veel ruimte tot interpretatie. De indruk is daardoor gewekt dat de IND inconsequent en willekeurig te werk ging met de voorwaarden. De bewijslast lag hierbij steeds zwaar bij de aanvrager, terwijl er geen sprake was van enig voordeel van de twijfel.
De stelselmatige weigering van de politiek om te erkennen dat de eerdere regeling geen fatsoenlijke oplossing heeft geboden hebben de comités van witte illegalen doen besluiten in actie te komen om hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen van het Kabinet, de Tweede Kamer en het algemeen publiek. Er is een zeker vergelijk te maken met de uitzichtloze en schrijnende situatie van afwezen asielzoekers, die door middel van het creeren van politieke en juridische ruimte in de vorm van een generaal pardon, weer zicht hebben gekregen op een normale toekomst.
De comités van witte illegalen verzoeken de Staatssecretaris van Justitie, gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid om de laatste groep witte illegalen in Nederland te legaliseren teneinde hen een menswaardig bestaan te bieden.
Maandag 9 juni zullen SP-Tweede Kamerleden de problematiek van de witte illegalen agenderen tijdens de vergadering van de Vaste Kamercommissie voor Justitie. Vertegenwoordigers van de comités van witte illegalen zullen op de publieke tribune plaatsnemen.
Met vriendelijke groeten,
Haags Comité Turkse werkgroep witte illegalen, Haags Comité Marokkaanse werkgroep witte illegalen, Amsterdams Comité witte illegalen, Comité witte illegalen de Pijp, Comité witte illegalen Zeeburg, Comité witte illegalen Rotterdam, Comité witte illegalen Volendam/Edam.
Meer informatie over de witte illegalen problematiek: http://www.defabel.nl
——————————————————————————–
Comités witte illegalen
Postadres:
Koppenhinksteeg 2
2312 HX Leiden
Tel: 071-5127619
Aan de Staatssecretaris van Justitie,
Mevrouw drs. N. Albayrak,
Ministerie van Justitie
Postbus 20301
2500 EH Den Haag
Amsterdam, 6 juni 2008
Betreft: Verzoek tot legalisering van de laatste witte illegalen in Nederland
Geachte mevrouw Albayrak,
Bij deze bieden wij u, het Kabinet en de Tweede Kamer een petitie aan waarin u opgeroepen wordt een regeling te treffen voor de laatste witte illegalen die nog in Nederland zijn. Het betreft een beperkte groep mensen.
Witte illegalen in Den Haag, Rotterdam, Leiden, Amsterdam en Volendam/Edam hebben zich verenigd om hun schrijnende situatie opnieuw onder de aandacht te brengen van de politiek en het publiek. Het doel is gelegaliseerd te worden teneinde een menswaardig bestaan op te kunnen bouwen in Nederland. Jarenlange pogingen van deze overgebleven groep witte illegalen om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning mochten ondanks twee, voor witte illegalen bedoelde, regelingen niet baten.
Een terugblik. De scherpe beoordeling van de aanvragen op grond van de zogenaamde Zesjaarsregeling uit 1995 zorgde er voor dat veel witte illegalen ondanks een lang verblijf in Nederland en ondanks dat ze jarenlang wit hadden gewerkt werden afgewezen. De invoering van de Koppelingswet op 1 juli 1998 bracht hen verder in de knel doordat zij werden afgesneden van tal van voorzieningen waarvoor zij, dankzij een schijnbaar legaal bestaan, wel rechten hadden opgebouwd. Hongerstakingen in november 1998 en maart 1999 leidden tot de erkenning dat de regeling uit 1995 ‘schuurde’ en uiteindelijk tot de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen (verder: TRWI). Helaas vond, ondanks alle inspanningen, o.a. van de Burgemeesterscommissie, deels een herhaling plaats.
De TWRI had als doel een oplossing te creëren voor een groep schrijnende gevallen. Een aantal factoren in de (uitvoering van deze) regeling en de hantering van overige wet- en regelgeving werkten echter dusdanig uit dat een groot deel van de groep opnieuw niet werd gelegaliseerd. Zonder een verdere weging van factoren vinkte de IND op de 8 toelatingscriteria af voor doorzending naar de Burgemeesterscommissie. Deze criteria hielden overigens niet of nauwelijks verband met de mate van inburgering of schrijnendheid van de omstandigheden. Ook werd geen enkele waarde toegekend aan de zelfstandige belangen van ingeburgerde kinderen van witte illegalen. Dit is in strijd met art. 3 van het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind, waarin staat dat bij alle maatregelen waarbij kinderen betrokken zijn hun belang voorop dient te staan.
Het doel van de Burgemeesterscommissie – het traceren van schrijnende gevallen waarin sprake is van vergaande inburgering – kon feitelijk niet worden gerealiseerd. Langdurig werkzame witte illegalen struikelden vroegtijdig bij de poort van de IND en kregen nooit de kans voor de Burgemeesterscommissie te verschijnen. Temeer klemde deze gang van zaken omdat de Burgemeesterscommissie in vrijwel alle wel voorgelegde zaken positief adviseerde, waarna een verblijfsstatus volgde.
Een onvoldoende duidelijke toelichting door de Staatssecretaris, gecombineerd met een regeling die te weinig aanwijzingen gaf hoe aan de voorwaarden moest worden voldaan, liet veel ruimte tot interpretatie. De indruk is daardoor gewekt dat de IND inconsequent en willekeurig te werk ging met de voorwaarden. De bewijslast lag hierbij steeds zwaar bij de aanvrager, terwijl er geen sprake was van enig voordeel van de twijfel. Bij verschillende criteria ontstonden hierdoor problemen en vielen aanvragers buiten de boot. Zo werd niet steeds hetzelfde omgesprongen met aangedragen bewijsmateriaal waaruit moest blijken dat iemand in Nederland verbleef. Ook oordeelden rechters niet steeds hetzelfde over de aanwezigheid van gegevens en papieren. In sommige gevallen oordeelden rechters dat ingeleverde bewijsstukken en papieren niet relevant waren voor de procedure, waarna een verblijfsvergunning toegewezen kon worden, in andere gevallen oordeelden rechters echter dat onvoldoende bewijsstukken een reden voor afwijzing waren.
De IND liet op belangrijke punten na gebruik te maken van de mogelijkheid van de discretionaire bevoegdheid bij de beoordeling, terwijl art. 4:84 Awb de Staatssecretaris verplicht om, in individuele gevallen die daartoe aanleiding geven, de resttoets toe te passen. Ook uit juridische procedures kan worden afgelezen dat de IND deze bevoegdheid niet gebruikte. Zij nam het standpunt in dat de TRWI reeds een vertaling was van de discretionaire bevoegdheid en dat er geen ruimte was witte illegalen die aan één of meer voorwaarden niet voldeden door te sturen naar de Burgemeesterscommissie. Ook in de rechtspraak blijkt in grote lijnen dat er slechts in zeer uitzonderlijke gevallen, en zeker niet consequent, werd ingegrepen in zaken waarin aan één of meer voorwaarden van de TRWI niet werd voldaan, maar andere omstandigheden een rol speelden. De vele beroepszaken die zijn gevoerd heeft nog tot een aanzienlijk aantal verblijfsvergunningen geleid.
De rigide uitvoering van eerder genoemde regelingen en de willekeur in de uitvoering van de TRWI zorgde ervoor dat een groot deel van de mensen waarvoor beide regelingen bedoeld waren, die al vele jaren hier wonen (vaak meer dan 16 jaar) en jarenlang wit hebben gewerkt, nog steeds niet gelegaliseerd werden. Hoewel in omstandigheden en achtergronden gelijk volgde voor velen een verblijfsvergunning, maar voor een flink deel van de groep werd het (semi-)illegale bestaan opnieuw voortgezet. De overheid heeft steeds de suggestie gewekt het probleem op te lossen terwijl de praktijk door de wijze van uitvoeren opnieuw een hard gelag betekende voor veel witte illegalen.
De witte illegalen hebben zich nooit neergelegd bij hun situatie en zijn altijd blijven ageren tegen de willekeur die bij de uitvoering van de TWRI tentoon werd gespreid. De stelselmatige weigering van de politiek om te erkennen dat twee regelingen geen fatsoenlijke oplossing hebben geboden hebben de Comités van witte illegalen doen besluiten in actie te komen om hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen van het Kabinet, de Tweede Kamer en het algemene publiek. Er is een zeker vergelijk te maken met de uitzichtloze en schrijnende situatie van afwezen asielzoekers, die door middel van het creëren van politieke en juridische ruimte in de vorm van een generaal pardon, weer zicht hebben gekregen op een normale toekomst.
Wij verzoeken u, in uw hoedanigheid van Staatssecretaris van Justitie, gebruik te maken van uw discretionaire bevoegdheid om de laatste groep witte illegalen in Nederland te legaliseren teneinde hen een menswaardig bestaan te bieden..
Wij bieden u hierbij een petitie met gelijke strekking daartoe aan.
Met vriendelijke groet,
Haags Comité Turkse werkgroep witte illegalen
Haagse Comité Marokkaanse werkgroep witte illegalen
Amsterdams Comité witte illegalen
Comité witte illegalen de Pijp
Comité witte illegalen Zeeburg
Comité witte illegalen Rotterdam
Comité witte illegalen Volendam/ Edam
================================================================
reacties van mensen met hart en eer over de moelijke toestand van Witte illegalen:
================================================================
Bijdrage van Sylvia braber op 24-07-2003:
Ik ben dan ook zeer verbaasd over de inhumane en onrechtvaardige manier waarop de regering deze mensen behandeld. Een regering die wel de mond vol heeft over normen en waarden maar daar zelf niet naar handelt. Daarom steun ik deze mensen
Na de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen (1999) hadden veel mensen het idee dat er eindelijk recht gedaan was aan de “witte” illegalen. Voor een flink aantal van hen was dat inderdaad het geval. Maar voor naar schatting 1.500 “witte” illegalen bracht de regeling geen oplossing. Hoewel zij vaak even lang en onder dezelfde omstandigheden “wit” gewerkt en belasting betaald hadden als hun wel gelegaliseerde collega’s, werden zij vanwege vaak relatief kleine dingetjes afgewezen.
Gevreesd wordt dat de mannen na hun meer dan zeven weken durende onthouding van voedsel onherstelbare schade hebben opgelopen aan hun nieren en wellicht ook andere organen. Toch gaan ze door want ze kunnen geen kant meer op. En datgene wat ze willen is niet meer of minder dan dat waarop ze recht hebben.
Ik doe dan ook een dringend beroep op de Nedeland politic om de dossiers van deze mensen opnieuw te bekijken. Deze mensen hebben recht op een permanente verblijfsvergunning!
Met vriendelijke groet,
Bijdrage van Talib op 24-07-2003:
Wij zijn in de jaren 70, 80 en 90 naar Nederland gekomen. Eerst werden we nog spontane arbeidsmigranten genoemd, later illegalen. Jarenlang hebben we onder moeilijke omstandigheden en tegen zeer lage lonen zwaar werk verricht. Zo hebben we een grote bijdrage geleverd aan de Nederlandse economie. De regering gaf ons wel een sofi-nummer om “wit” te werken en om belastingen en premies te betalen, maar ze gaf ons geen verblijfsvergunning. We werden als illegale arbeidsmigranten gedoogd. We waren welkom om te werken, maar niet om te leven. In 1979 en 1981 vonden na protesten legaliseringsronden plaats, waarvan helaas lang niet iedereen gebruik kon maken. Vanaf 1992 was het wettelijk niet langer mogelijk om een sofi-nummer te krijgen en groeide onze groep, de “witte” illegale arbeidsmigranten, niet verder aan. Vanaf 1995 konden we voor legalisering een beroep doen op de Zesjaarsregeling, maar velen van ons deden dat zonder succes. De regeling was te streng. Vanaf 1 juli 1998 werden we het slachtoffer van de Koppelingswet en werden we van alle voorzieningen uitgesloten. We verloren ons werk, ons huis, onze verzekering, kortom: we verpauperden. Daarom organiseerden we vanaf eind 1998 een serie hongerstakingen en vele andere protesten die eind 1999 uitmondden in de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen. Maar ook die regeling heeft velen van ons nog in de kou laten staan.
Wij hadden nauwelijks nog hoop. Totdat minister Nawijn met het plan kwam om alsnog een verblijfsvergunning te verlenen aan uitgeprocedeerde mensen die minstens 5 jaar in Nederland zijn en die zich in een schrijnende situatie bevinden. De hoop op rechtvaardigheid vlamde op: dat geldt immers ook voor ons, voor de “witte” illegalen. Opvallend is dat juist de LPF pleit voor zo’n regeling. Kennelijk is het zelfs voor de voorstanders van een nog restrictiever toelatingsbeleid niet meer dan logisch dat er ‘wisselgeld’ komt, dat men de mensen die het slachtoffer zijn van oudere regelgeving tegemoet komt. De discussie over een eventuele nieuwe regeling loopt nog, en lijkt te worden meegenomen bij de coalitiebesprekingen over een nieuw te vormen kabinet. Wij balanceren nu tussen hoop en vrees. Vrees om het slachtoffer te worden van de mogelijke invoering van de identificatieplicht, van het toenemende preventief fouilleren, van de belastingteams die overal speuren naar mensen zonder papieren.
Wij zijn de slachtoffers van de Koppelingswet, de Zesjaarsregeling en de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen. We gaan proberen om onze problemen weer op de politieke agenda te zetten. We willen dat er opnieuw naar onze dossiers gekeken wordt. Dat ook onze zaken worden meegenomen bij een Nawijn-regeling. We willen ook dat een aantal van de voorwaarden om in aanmerking te komen voor de Tijdelijke Regeling van tafel gaan: namelijk de eis dat we nooit uitgezet mogen zijn en dat we nooit valse papieren mogen hebben gebruikt. Want uitgezet worden en valse papieren benutten hangt nauw samen met het leven in de illegaliteit. Deze voorwaarden komen er bijna op neer dat men eigenlijk niet illegaal geweest mag zijn om gelegaliseerd te kunnen worden. Ook willen we dat er met een aantal van de andere voorwaarden soepeler wordt omgesprongen. Zoals de voorwaarde dat de aanvraag voor 1 december 1999 moet zijn ingediend, dat men aantoonbaar onafgebroken in Nederland is geweest, dat men altijd een sofi-nummer heeft gehad, en dat men niet eerder via een andere regeling tijdelijk legaal is geweest.
Vanaf vandaag, 6 maart 2003, slaan we de handen opnieuw ineen en gaan we weer actie voeren. We gaan intensiever lobbyen, solidariteit organiseren, petities aanbieden en demonstreren. En daar zullen we het, als het nodig is, niet bij laten. Eerder hebben we al laten zien dat we bereid zijn om tot het uiterste te gaan om voor onze rechten op te komen.
De “witte” illegale arbeidsmigranten
Wij worden gesteund door het landelijk comité Geen mens is illegaal, dat bestaat uit OIB/HTIB, Plus6min6, ACWI, KMAN, Nederland Bekent Kleur, PRIME en De Fabel van de illegaal.
Bijdrage van Kees Verduen op 23-07-2003:
Grote meerderheid in Amsterdam voor generaal pardon voor “witte” illegalen
Op verzoek van het comité Geen mens is illegaal heeft het bureau voor Onderzoek en Statistiek van de gemeente Amsterdam een enquête gehouden onder een representatieve groep Amsterdammers over de kwestie van de “witte” illegalen. Uit het onderzoek blijkt helder dat een grote meerderheid (67%) van de Amsterdammers achter een generaal pardon voor de “witte” illegalen staat.
Voor het comité is het duidelijk dat dit een ferme steun in de rug betekent voor alle “witte” illegalen. De uitslag van de enquête maakt duidelijk dat maar liefst 81% van de Amsterdammers vindt dat de gemeente Amsterdam zich moet inspannen voor het lot van de “witte” illegalen. Door nu een helder signaal af te geven aan Den Haag zou de gemeente Amsterdam de “witte” illegalen niet zo zeer hoop als wel een kans geven op een oplossing van hun problemen.
Het onderzoek
Er waren in totaal 449 respondenten. De vragen werden zo ingeleid: “Witte illegalen zijn mensen zonder verblijfsvergunning die al meer dan 10 jaar in Nederland wonen en werken. Zij hadden een sofi-nummer en betaalden gewoon belasting en premies en kwamen in aanmerking voor vrijwel alle voorzieningen. Door een regeling in 1999 is een groep van 2.500 van hen gelegaliseerd. Een groep van zo’n 1.500 witte illegalen is echter niet door de strenge regels heen gekomen en verkeerd alweer 4 jaar tussen wal en schip. Een groot deel van hen woont en werkt in Amsterdam.”
1. Vindt u dat de minister van Vreemdelingenzaken de “witte” illegalen een kans moet geven door hun gevallen individueel te bekijken? Antwoord: ja – 87,3%, nee – 8,9%, weet niet – 3,8%.
2. Vindt u dat er voor de “witte” illegalen een generaal pardon moet komen, dat wil zeggen dat zij een verblijfsvergunning krijgen? Antwoord: ja – 67,3%, nee – 28,3%, weet niet – 4,5%.
3. Vindt u dat de gemeente Amsterdam zich moet inspannen voor het lot van de “witte” illegalen? Antwoord: ja – 81,7 %, nee – 13,6%, weet niet – 4,7%.
Voor meer informatie kunt u bellen met Geen mens is illegaal: 071-5127619.
Bijdrage van Albert Neuvel op 23-07-2003:
Humanitair en democratish gezien hebben die mensen recht op een permanent verblijfverguning
Bijdrage van Kees Verduyen op 22-07-2003:
Geachte heer/mevrouw,
Als Nederland een beschaafd,ontwikkeld gecultiveerd welopgevoed geciviliseerd en democratische land is moet zeker een pardon komen aan die mensen.
Omdat Nederland nog altijd een tekort aan arbeiders had, waren die mensen bereid vies, ongeschoold werk te doen kneep men een oogje dicht. Illegalen mochten sofi-nummers aanvragen, premies betalen(10 jaar of meer) maar geen statut dat noem ik eerlijke zeggen een moderne manier van slaverij en dat mag niet in een geciviliseerd en democratische land als Nederland of is alles gepolitiseerd in nederland, nogmaals waar zijn jullie waarden en normen mensen van de politic ( meneer Jan Peter Balkenende,Gerrit Zalm, Piet Hein Donner…..).
Antwoord staatssecretaris petitie witte illegalen negatief Staatssecretaris Albayrak van justitie heeft op 28 juli 2008 per brief een negatief antwoord gegeven op de vraag om legalisering van de witte illegalen. Zij wil geen nieuwe regeling maken voor de overgebleven witte illegalen. Witte illegalen zijn arbeidsmigranten die jarenlang wit hebben gewerkt, belasting hebben afgedragen en toegang hadden tot collectieve voorzieningen. In 1998 met de in werking treding van de Koppelingswet, zijn zij compleet rechteloos gemaakt. Er zijn regelingen geweest om deze groep te legaliseren, maar door de strenge toepassing van de voorwaarden van deze regelingen, vielen velen alsnog buiten de boot. Op 6 juni 2008 heeft een delegatie van de nog overgebleven witte illegalen een petitie aan de staatssecretaris van Justitie aangeboden met daarin de vraag om de overgebleven witte illegalen te legaliseren. Het gaat om een groep van enkele honderden mensen die na 1998 steeds verder zijn uitgesloten van de maatschappij. De meesten van hen hebben door het zware werk lichamelijke en/of geestelijke klachten, maar hebben geen recht op onderdak of inkomen. Zij hebben jarenlang belasting afgedragen, maar kunnen geen beroep meer doen op de collectieve voorzieningen waarvoor zij die belasting hebben afgedragen. De witte illegalen, vertegenwoordigd in meerdere stedelijke comité’s, hebben de staatssecretaris gevraagd een nieuwe regeling te maken danwel gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid. De staatssecretaris wilde echter geen nieuwe regelingen maken. Zij verwees daarbij naar de oude regelingen en zei daarover: “Daarbij was sprake van duidelijke voorwaarden waaronder men voor verblijf in aanmerking kon komen. Indien niet aan deze voorwaarden werd voldaan, werd daarmee aan betrokkenen duidelijkheid geboden ten aanzien van het niet langer kunnen voortzetten van het verblijf in Nederland. Daarom is er geen aanleiding om nogmaals een regeling tot stand te brengen ten behoeve van een overgebleven groep witte illegalen.” Ook via haar discretionaire bevoegdheid wilde ze niets doen. In de beantwoording van kamervragen van de PVV over de aangeboden petitie herhaalt zij nogmaals dat er geen voornemen is een nieuwe regeling te maken. Dat deze mensen nog in Nederland zijn wijt ze eraan dat “deze vreemdelingen zich aan het vreemdelingentoezicht weten te onttrekken”. Ze verwijst hierbij naar maatregelen die ze gaat nemen om illegaliteit aan te pakken. Er is dus niet veel goeds te verwachten van de staatssecretaris voor de witte illegalen. Na dit negatieve antwoord, zullen de comité’s van de witte illegalen zich beraden op verdere stappen. Voor meer informatie over de witte illegalen zie http://www.defabel.nl/gmii.htm
Geen pardon voor ‘witte illegalen’
Dinsdag 12 augustus 2008 | Redactie Wereldjournalisten
Staatssecretaris Nebahat Albayrak wil een groep van 270 overgebleven ‘witte illegalen’ niet alsnog een verblijfsvergunning geven. Het gaat om mensen die hier een aantal jaar premies en belasting hebben betaald, maar buiten de boot vielen toen er een regeling kwam voor duizenden ‘witte illegalen’.
De groep illegale migranten vroeg de staatssecretaris in juni met een petitie om een regeling waardoor ze hier legaal kan blijven. De illegalen zijn hier voor 1992 gekomen. Aanvankelijk betaalden ze belasting en premies, maar toen in 1998 de Koppelingswet in werking trad konden ze niet meer legaal werken en ook geen gebruik meer maken van de voorzieiningen.
De Koppelingswet bepaalt dat mensen die niet legaal in Nederland verblijven, geen recht hebben op voorzieningen. Ze kunnen bijvoorbeeld ook geen sofinummer meer krijgen.
De 270 mensen om wie het gaat hebben dus in de afgelopen tien jaar in Nederland gewoond zonder premies te betalen of gebruik te maken van voorzieningen. Dat ze hier nog zijn wijt minister Hirsch Ballin aan het feit dat “deze vreemdelingen zich aan het vreemdelingentoezicht weten te onttrekken”, zo schrijft hij in antwoord op vragen van PVV-Kamerlid Fritsma.
Albayrak heeft een brief gestuurd aan de indieners van de petitie waarin ze laat weten dat er geen nieuwe regeling komt en ze ook geen gebruik zal maken van haar discretionaire bevoegdheid. Met verwijzing naar eerdere regelingen laat ze weten: “Daarbij was sprake van duidelijke voorwaarden waaronder men voor verblijf in aanmerking kon komen. Indien niet aan deze voorwaarden werd voldaan, werd daarmee aan betrokkenen duidelijkheid geboden ten aanzien van het niet langer kunnen voortzetten van het verblijf in Nederland. Daarom is er geen aanleiding om nogmaals een regeling tot stand te brengen ten behoeve van een overgebleven groep witte illegalen.”
In verschillende steden zijn comité’s van witte illegalen opgericht. Die beraden zich nu op verdere stappen, laat de belangenbehartiger “De Fabel van de Illegaal’ weten.
meer Binnenland »
Bron: Wereldjournalisten
Persverklaring, 12 augustus 2008
Auteur: De Fabel van de illegaal
——————————————————————————–
Antwoord staatssecretaris petitie witte illegalen negatief
Staatssecretaris Albayrak van justitie heeft op 28 juli 2008 per brief een negatief antwoord gegeven op de vraag om legalisering van de witte illegalen. Zij wil geen nieuwe regeling maken voor de overgebleven witte illegalen.
Witte illegalen zijn arbeidsmigranten die jarenlang wit hebben gewerkt, belasting hebben afgedragen en toegang hadden tot collectieve voorzieningen. In 1998 met de in werking treding van de Koppelingswet, zijn zij compleet rechteloos gemaakt. Er zijn regelingen geweest om deze groep te legaliseren, maar door de strenge toepassing van de voorwaarden van deze regelingen, vielen velen alsnog buiten de boot.
Op 6 juni 2008 heeft een delegatie van de nog overgebleven witte illegalen een petitie aan de staatssecretaris van Justitie aangeboden met daarin de vraag om de overgebleven witte illegalen te legaliseren. Het gaat om een groep van enkele honderden mensen die na 1998 steeds verder zijn uitgesloten van de maatschappij. De meesten van hen hebben door het zware werk lichamelijke en/of geestelijke klachten, maar hebben geen recht op onderdak of inkomen. Zij hebben jarenlang belasting afgedragen, maar kunnen geen beroep meer doen op de collectieve voorzieningen waarvoor zij die belasting hebben afgedragen.
De witte illegalen, vertegenwoordigd in meerdere stedelijke comité’s, hebben de staatssecretaris gevraagd een nieuwe regeling te maken danwel gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid. De staatssecretaris wilde echter geen nieuwe regelingen maken. Zij verwees daarbij naar de oude regelingen en zei daarover: “Daarbij was sprake van duidelijke voorwaarden waaronder men voor verblijf in aanmerking kon komen. Indien niet aan deze voorwaarden werd voldaan, werd daarmee aan betrokkenen duidelijkheid geboden ten aanzien van het niet langer kunnen voortzetten van het verblijf in Nederland. Daarom is er geen aanleiding om nogmaals een regeling tot stand te brengen ten behoeve van een overgebleven groep witte illegalen.” Ook via haar discretionaire bevoegdheid wilde ze niets doen.
In de beantwoording van kamervragen van de PVV over de aangeboden petitie herhaalt zij nogmaals dat er geen voornemen is een nieuwe regeling te maken. Dat deze mensen nog in Nederland zijn wijt ze eraan dat “deze vreemdelingen zich aan het vreemdelingentoezicht weten te onttrekken”. Ze verwijst hierbij naar maatregelen die ze gaat nemen om illegaliteit aan te pakken. Er is dus niet veel goeds te verwachten van de staatssecretaris voor de witte illegalen.
Na dit negatieve antwoord, zullen de comité’s van de witte illegalen zich beraden op verdere stappen.
Voor meer informatie zie de speciale witte illegalen-pagina op de Fabel Website.
Geen pardon voor ‘witte illegalen’
Dinsdag 12 augustus 2008 | Redactie Wereldjournalisten
Staatssecretaris Nebahat Albayrak wil een groep van 270 overgebleven ‘witte illegalen’ niet alsnog een verblijfsvergunning geven. Het gaat om mensen die hier een aantal jaar premies en belasting hebben betaald, maar buiten de boot vielen toen er een regeling kwam voor duizenden ‘witte illegalen’.
De groep illegale migranten vroeg de staatssecretaris in juni met een petitie om een regeling waardoor ze hier legaal kan blijven. De illegalen zijn hier voor 1992 gekomen. Aanvankelijk betaalden ze belasting en premies, maar toen in 1998 de Koppelingswet in werking trad konden ze niet meer legaal werken en ook geen gebruik meer maken van de voorzieiningen.
De Koppelingswet bepaalt dat mensen die niet legaal in Nederland verblijven, geen recht hebben op voorzieningen. Ze kunnen bijvoorbeeld ook geen sofinummer meer krijgen.
De 270 mensen om wie het gaat hebben dus in de afgelopen tien jaar in Nederland gewoond zonder premies te betalen of gebruik te maken van voorzieningen. Dat ze hier nog zijn wijt minister Hirsch Ballin aan het feit dat “deze vreemdelingen zich aan het vreemdelingentoezicht weten te onttrekken”, zo schrijft hij in antwoord op vragen van PVV-Kamerlid Fritsma.
Albayrak heeft een brief gestuurd aan de indieners van de petitie waarin ze laat weten dat er geen nieuwe regeling komt en ze ook geen gebruik zal maken van haar discretionaire bevoegdheid. Met verwijzing naar eerdere regelingen laat ze weten: “Daarbij was sprake van duidelijke voorwaarden waaronder men voor verblijf in aanmerking kon komen. Indien niet aan deze voorwaarden werd voldaan, werd daarmee aan betrokkenen duidelijkheid geboden ten aanzien van het niet langer kunnen voortzetten van het verblijf in Nederland. Daarom is er geen aanleiding om nogmaals een regeling tot stand te brengen ten behoeve van een overgebleven groep witte illegalen.”
In verschillende steden zijn comité’s van witte illegalen opgericht. Die beraden zich nu op verdere stappen, laat de belangenbehartiger “De Fabel van de Illegaal’ weten.
meer Binnenland »
Bron: Wereldjournalisten
————————————-
Amsterdams Comités witte illegalen
Eerste jan van der heijdenstraat 64-sous
1072 TX Amsterdam
E-mail s-lac-htoffer@hotmail.com
Aan de Staatssecretaris van Justitie,
Mevrouw drs. N. Albayrak,
Ministerie van Justitie
Postbus 20301
2500 EH Den Haag
Amsterdam, 6 juni 2008
Betreft: Verzoek tot legalisering van de laatste witte illegalen in Nederland
Geachte mevrouw Albayrak,
Bij deze bieden wij u, het Kabinet en de Tweede Kamer een petitie aan waarin u opgeroepen wordt een regeling te treffen voor de laatste witte illegalen die nog in Nederland zijn. Het betreft een beperkte groep mensen.
Witte illegalen in Den Haag, Rotterdam, Leiden, Amsterdam en Volendam/Edam hebben zich verenigd om hun schrijnende situatie opnieuw onder de aandacht te brengen van de politiek en het publiek. Het doel is gelegaliseerd te worden teneinde een menswaardig bestaan op te kunnen bouwen in Nederland. Jarenlange pogingen van deze overgebleven groep witte illegalen om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning mochten ondanks twee, voor witte illegalen bedoelde, regelingen niet baten.
Een terugblik. De scherpe beoordeling van de aanvragen op grond van de zogenaamde Zesjaarsregeling uit 1995 zorgde er voor dat veel witte illegalen ondanks een lang verblijf in Nederland en ondanks dat ze jarenlang wit hadden gewerkt werden afgewezen. De invoering van de Koppelingswet op 1 juli 1998 bracht hen verder in de knel doordat zij werden afgesneden van tal van voorzieningen waarvoor zij, dankzij een schijnbaar legaal bestaan, wel rechten hadden opgebouwd. Hongerstakingen in november 1998 en maart 1999 leidden tot de erkenning dat de regeling uit 1995 ‘schuurde’ en uiteindelijk tot de Tijdelijke Regeling Witte Illegalen (verder: TRWI). Helaas vond, ondanks alle inspanningen, o.a. van de Burgemeesterscommissie, deels een herhaling plaats.
De TWRI had als doel een oplossing te creëren voor een groep schrijnende gevallen. Een aantal factoren in de (uitvoering van deze) regeling en de hantering van overige wet- en regelgeving werkten echter dusdanig uit dat een groot deel van de groep opnieuw niet werd gelegaliseerd. Zonder een verdere weging van factoren vinkte de IND op de 8 toelatingscriteria af voor doorzending naar de Burgemeesterscommissie. Deze criteria hielden overigens niet of nauwelijks verband met de mate van inburgering of schrijnendheid van de omstandigheden. Ook werd geen enkele waarde toegekend aan de zelfstandige belangen van ingeburgerde kinderen van witte illegalen. Dit is in strijd met art. 3 van het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind, waarin staat dat bij alle maatregelen waarbij kinderen betrokken zijn hun belang voorop dient te staan.
Het doel van de Burgemeesterscommissie – het traceren van schrijnende gevallen waarin sprake is van vergaande inburgering – kon feitelijk niet worden gerealiseerd. Langdurig werkzame witte illegalen struikelden vroegtijdig bij de poort van de IND en kregen nooit de kans voor de Burgemeesterscommissie te verschijnen. Temeer klemde deze gang van zaken omdat de Burgemeesterscommissie in vrijwel alle wel voorgelegde zaken positief adviseerde, waarna een verblijfsstatus volgde.
Een onvoldoende duidelijke toelichting door de Staatssecretaris, gecombineerd met een regeling die te weinig aanwijzingen gaf hoe aan de voorwaarden moest worden voldaan, liet veel ruimte tot interpretatie. De indruk is daardoor gewekt dat de IND inconsequent en willekeurig te werk ging met de voorwaarden. De bewijslast lag hierbij steeds zwaar bij de aanvrager, terwijl er geen sprake was van enig voordeel van de twijfel. Bij verschillende criteria ontstonden hierdoor problemen en vielen aanvragers buiten de boot. Zo werd niet steeds hetzelfde omgesprongen met aangedragen bewijsmateriaal waaruit moest blijken dat iemand in Nederland verbleef. Ook oordeelden rechters niet steeds hetzelfde over de aanwezigheid van gegevens en papieren. In sommige gevallen oordeelden rechters dat ingeleverde bewijsstukken en papieren niet relevant waren voor de procedure, waarna een verblijfsvergunning toegewezen kon worden, in andere gevallen oordeelden rechters echter dat onvoldoende bewijsstukken een reden voor afwijzing waren.
De IND liet op belangrijke punten na gebruik te maken van de mogelijkheid van de discretionaire bevoegdheid bij de beoordeling, terwijl art. 4:84 Awb de Staatssecretaris verplicht om, in individuele gevallen die daartoe aanleiding geven, de resttoets toe te passen. Ook uit juridische procedures kan worden afgelezen dat de IND deze bevoegdheid niet gebruikte. Zij nam het standpunt in dat de TRWI reeds een vertaling was van de discretionaire bevoegdheid en dat er geen ruimte was witte illegalen die aan één of meer voorwaarden niet voldeden door te sturen naar de Burgemeesterscommissie. Ook in de rechtspraak blijkt in grote lijnen dat er slechts in zeer uitzonderlijke gevallen, en zeker niet consequent, werd ingegrepen in zaken waarin aan één of meer voorwaarden van de TRWI niet werd voldaan, maar andere omstandigheden een rol speelden. De vele beroepszaken die zijn gevoerd heeft nog tot een aanzienlijk aantal verblijfsvergunningen geleid.
De rigide uitvoering van eerder genoemde regelingen en de willekeur in de uitvoering van de TRWI zorgde ervoor dat een groot deel van de mensen waarvoor beide regelingen bedoeld waren, die al vele jaren hier wonen (vaak meer dan 16 jaar) en jarenlang wit hebben gewerkt, nog steeds niet gelegaliseerd werden. Hoewel in omstandigheden en achtergronden gelijk volgde voor velen een verblijfsvergunning, maar voor een flink deel van de groep werd het (semi-)illegale bestaan opnieuw voortgezet. De overheid heeft steeds de suggestie gewekt het probleem op te lossen terwijl de praktijk door de wijze van uitvoeren opnieuw een hard gelag betekende voor veel witte illegalen.
De witte illegalen hebben zich nooit neergelegd bij hun situatie en zijn altijd blijven ageren tegen de willekeur die bij de uitvoering van de TWRI tentoon werd gespreid. De stelselmatige weigering van de politiek om te erkennen dat twee regelingen geen fatsoenlijke oplossing hebben geboden hebben de Comités van witte illegalen doen besluiten in actie te komen om hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen van het Kabinet, de Tweede Kamer en het algemene publiek. Er is een zeker vergelijk te maken met de uitzichtloze en schrijnende situatie van afwezen asielzoekers, die door middel van het creëren van politieke en juridische ruimte in de vorm van een generaal pardon, weer zicht hebben gekregen op een normale toekomst.
Wij verzoeken u, in uw hoedanigheid van Staatssecretaris van Justitie, gebruik te maken van uw discretionaire bevoegdheid om de laatste groep witte illegalen in Nederland te legaliseren teneinde hen een menswaardig bestaan te bieden..
Wij bieden u hierbij een petitie met gelijke strekking daartoe aan.
Met vriendelijke groet,
Landelijk platform geen mens is illegaal
Haags Comité Turkse werkgroep witte illegalen
Haagse Comité Marokkaanse werkgroep witte illegalen
Amsterdams Comité witte illegalen
Comité witte illegalen de Pijp
Comité witte illegalen Zeeburg
Comité witte illegalen Rotterdam
Comité witte illegalen Volendam/ Edam
Comite’ witte illegalen Nador
Comite’ witte illegalen Ajdir
ikregeer.nl
/static/inloggen
Laatste kamervragen | Laatste antwoorden | Laatste kamerstukken
Vragen van het lid Kamp (VVD) aan de staatssecretaris van Justitie over «witte illegalen». (Ingezonden 15 september 2008)
Bestand: V070829640
Inhoud: Vragen naar aanleiding van een bericht (website http://www.wereldjournalisten.nl) over een groep van 270 personen die zich ‘witte illegalen’ noemt, al meer dan 16 jaar illegaal in Nederland verblijft en voortdurend de publiciteit zoekt. Indiener vraagt of de staatssecretaris van justitie inmiddels voldoende gegevens heeft om de groep op te sproen en over de grens te zetten.
Rubrieken: Staats- en bestuursrecht (Vreemdelingenrecht)
Welzijn (Vreemdelingen en asielzoekers)
Trefwoord: Vreemdelingen
Vindplaats: Kamervragen 2007-2008, vraagnr. 2070829640, Tweede Kamer
Document nummer: vraagnr. 2070829640
Indiener: Kamp(VVD)
Publicatiedatum: 17-09-2008
Datum indiening: 15-09-2008
Document-id: 192363
Omvang: 1 pagina
Beoordeel deze vraag: [ Gesteund: 0; Verworpen: 0] | Antwoord-service: uit | | 0 reacties
Over ikregeer.nl
Zoek in 192600 Eerste en Tweede Kamer documenten.
Blog
Laatste kamervragen op Twitter
Actuele trefwoorden
Internationale betrekkingen Godsdiensten Bijstand Huurwoningen Criminaliteitsbestrijding Mededinging Vreemdelingen Prijzen Delicten Dierenwelzijn Inkomstenbelasting Klachtrecht EU Overheidsfinanci Gezondheidszorg Ontwikkelingssamenwerking Parlement Jeugdigen Pati Openbare orde en veiligheid Rijksbegroting Buitenlandse Zaken Gemeenten Strafvervolging Inkomens Ondernemingen
Reageer op dit kamerstuk
Om gebruik te maken van het forum moet u ingelogged zijn.
Log in of registreer
Reacties
Reageer als eerste…
Tweede Kamer der Staten-Generaal
2
Vergaderjaar 2007–2008 Vragen gesteld door de leden der Kamer
2070829640
Vragen van het lid Kamp (VVD) aan
de staatssecretaris van Justitie over
«witte illegalen». (Ingezonden
15 september 2008)
1
Realiseert u zich dat een groep van
270 personen die zich «witte
illegalen» noemt al meer dan 16 jaar
illegaal in Nederland verblijft en
voortdurend de publiciteit zoekt?1
2
Beschikt u inmiddels over voldoende
gegevens om deze illegalen op te
sporen en uit te zetten?
3
Welke activiteiten zijn inmiddels
ondernomen om deze «witte
illegalen» op te sporen en uit te
zetten?
4
Wanneer denkt u de uitzettingen te
hebben gerealiseerd?
1
Geen pardon voor «witte illegalen»,
http://www.wereldjournalisten.nl, 12 augustus 2008.
0708tkkvl2070829640
Sdu Uitgevers
’s-Gravenhage 2008 Tweede Kamer, vergaderjaar 2007–2008, Vragen
wat bezielt u maneer kamps om deze mensen eruit te willen zetten deze mensen hebben het recht het meeste recht in nederland dat u minister bent om deze woorden te schrijven echt erg deze mensen zijn al 18 of twintig jaar hier wel 50.000 asielzoeker weer binnenhalen en u wilt deze mensen sturen wat voor een rechtstaat is dat deze mensen hebben hard gewerkt en een sofie nummer denkt u even naar astublieft over deze woorden en als je de geschiedenis goed kijk t generaal pardon was in eerste instanties voor de witte illigalen ben boos op u woorden wat u zecht denk even na wat u schrijft wat ik schrijf is eerlijk niks meer niks minder wacht op u antwoord met vriendelijke groet valisia
Zonder ID
4-9-2009
Datum:
24-9-2009
Tijd:
20:00
Bron:
GroenLinks Amsterdam
Donderdag 24 september 2009 organiseren actieve leden van GroenLinks een discussie over de positie van Amsterdammers zonder identiteitbewijs. Hierbij zijn ook niet GroenLinksleden van harte welkom.
Doel van deze discussie is bijdragen aan de meningvorming over dit onderwerp en doen van praktische suggesties voor oplossingen op gemeentelijk en stadsdeelniveau. Verschillende organisaties die te maken hebben met ongedocumenteerden zijn uitgenodigd.
Samen willen we de problemen waar men tegen aanloopt inventariseren en kijken waar de situatie mogelijk kan worden verbeterd. De uitkomsten van het debat worden verwerkt in een artikel met aanbevelingen naar alle programmacommissies van GroenLinks.
Centrale vraag van de avond is: “Wat kunnen de stadsdelen en de centrale stad betekenen in het menswaardiger omgaan met ongedocumenteerden in Amsterdam?”
Het landelijk beleid is steeds repressiever geworden. Een belangrijk argument voor de harde omgang met ongedocumenteerden is dat dit zou werken als afschrikmiddel tegen een te grote toestroom van illegale migranten. Tegelijkertijd is deze behandeling in strijd met de principes van de Nederlandse samenleving. Een interne inconsistentie, want niet alleen een burger heeft rechten, mensenrechten gelden voor ons allemaal.
Toch moet het mogelijk zijn om humaner met ongedocumenteerden om te gaan dan nu gebeurt. Daarvoor moeten we beter zicht krijgen op hun situatie en problemen op gebied van de veiligheid en leefomstandigheden.
Datum: Donderdagavond 24 september 2009
Tijd; 20.00uur, met inloop vanaf 19.30uur
Plaats: HITB, Eerste Weteringplantsoen 2, Amsterdam
————————————————————
Amsterdams Comite’ witte illegalen (ACWI)
Eerste jan van der Heijdenstraat 64-sous
1072 TX Amsterdam
06-48398078
06-84096446