Israel gebruikt in Palestina (en Libanon) graag wapens die elders in de wereld al verboden zijn, omdat ze, bijvoorbeeld, disproportioneel veel slachtoffers veroorzaken. Ook wordt er graag geexperimenteerd met nieuwe wapens – nog steeds is niet opgehelderd welk wapen werd gebruikt dat mensen helemaal gek maakte, een soort zenuwgas moet het zijn geweest, of een poederachtig spul dat diepe brandwonden veroorzaakte. Ook wordt er geexperimenteerd met een soort bom die net boven de grond afgaat en daarbij alles op een bepaalde hoogte als met een mes wegmaait – iedereen die in de buurt staat waar zo’n ding afgaat is zijn benen kwijt. Zoals wij kunnen getuigen: er zijn bij de gehandicapten van het NCCR op dit moment veel amputatiegevallen, veel meer dan de dwarslaesies die we eerst kregen: gevolg van scherpschutters die doelbewust in ruggen schoten.

Het cynische verhaal gaat, ik kan het niet verantwoorden, maar het past geheel binnen het bekende militaire beleid, is dat er vooral gewerkt wordt aan wapens die mensen niet doden, maar ‘uitschakelen’ en voor het leven verminken. Want doden komen in de krant, het aantal voor hun leven gehandicapten niet. En er was nog een verklaring die helaas even plausibel klinkt: een dode Palestijn is een martelaar, een held, en bij een gehandicapte Palestijn rekende de Israelische adviseurs er op dat de plaatselijke bevolking die nog oude religieuze vooroordelen zou hebben tegenover gehandicapten die niet als slachtoffers zouden vereren.

Bij dat laatste hebben ze ongelijk gekregen. De nieuwe organisaties voor gehandicapten, zoals de NCCR waar wij voor werken, is opgericht door gehandicapten zelf, mensen die in de eerste intifada al gehandicapt raakten, of lang in de gevangenis hebben gezeten. Hun doel is niet alleen revalidatie en rehabilitatie voor de gewonden van de oorlog tegen de Palestijnen, maar tegelijk door voor alle gehandicapten, ook voor een kind dat met een open ruggetje wordt geboren of een jongetje dat van een dak is afgevallen. Hier, de foto van een van de eerste gehandicapten van de eerste intifada, nu afdelingshoofd van het NCCR in Khan Younis.

En hieronder meer over het wapen waarmee onlangs de journalist werd gedood, en ook de omstanders werden geraakt: dit zijn de pijltjes, flechettes, die in een mortiergranaat zitten die wordt afgeschoten. Overleeft iemand dat, dan hebben de chirurgen vele uren werk om die dingen weer uit een lichaam te prutsen. Dat zulke wapens verboden zijn in dichtbevolkte gebieden als Gaza, daar trekt Israel zich uiteraard niets van aan.

Guardian, hier.

En natuurlijk is het voor Israel vervelend dat er net zo’n verhaal in de kranten kwam over een moeder en vier kinderen die gedood werden in Beit Hanoun, net nu ze wereldwijd hun zestigjarige feestje willen vieren, en natuurlijk zetten ze weer alles op alles om aan damage control te doen en te beweren dat het de schuld is van de Palestijnen zelf. De explosie zou er een gevolg van zijn dat een Israelisch schot de ammunitie raakte die een van de strijders in een rugzak zou hebben. En dan kunnen zij het natuurlijk niet helpen.

Rare strijders, die ammunitie bij zich hebben, moeten wij dan kennelijk denken. Nog een interessante zin: de gewapende strijders zouden van plan zijn geweest om midden in een woonwijk ten strijde te trekken. Wat? Tegen wie zouden die stijders ten strijde hebben moeten trekken wanneer niet tegen het Israelische leger, en wat deed die daar? En heeft iemand wel eens naar de kaart van Gaza gekeken en beseft dat met anderhalf miljoen inwoners op een stukje land van tien kilometer in de breedte en veertig in de lengte vrijwel de gehele strook uit woonwijken bestaat? Wat willen ze dat het Palestijnse verzet doet? Op het strand gaan staan terwijl de Israelische tanks Gaza binnentrekken in de vluchtelingenkampen, in Rafah, in Khan Younis, in Beit Hanoun, in de buitenwijken van Gazastad?

Er wordt gevochten waar het Israelische leger binnentrekt, die daar helemaal niet hoort te zijn. En wie op mensen schiet die staan voor een woonhuis weet dat ze daarmee disproportioneel veel burgers zullen raken. Israel is wat dat betreft al vaker op de vingers getikt, als je een bom gooit op een flatgebouw waar gezinnen slapen om één persoon te doden kun je niet roepen dat de andere doden helaas bij de onvermijdelijke collateral damage horen. Maar Israel luistert uiteraard niet. Die luistert er ook niet naar dat zogenaamde targeted killings, executies zonder proces, illegaal zijn. Het zal het Israelische leger een zorg zijn, als de dode omstanders mannen zijn dan declareer je die met terugwerkende kracht weg als dode militanten, alleen als het in een keer een moeder is, met vier kleine kinderen, tja, dat ziet er in de media niet gezellig uit. En dan krijgen we weer een rondje blame the victim om vooral het verjaardagsfeestje niet te verstoren.

Zie verder: B’Tselem over internationaal recht en het gebruik van wapens: hier

Over flechettes, hier