Klein dilemma: pak ik mijn koffer of niet?

Ik moet naar Gaza. Als ik mijn koffer pak en het gaat niet door, komt de kleine kater van weer uitpakken, de chocola voor de jongens, de make-up voor de meiden van Fatma en voor mijn schoonzusje Sana’a. Als ik mijn koffer nog niet pak en het gaat door, dan wordt het straks haasten.

Twee weken geleden heeft Joes voor drie mensen van stichting Kifaia een aanvraag gedaan tot toegang tot Gaza. Dan wordt het wachten, en bellen. Tachtig keer op een dag bellen. Meestal wordt er eenvoudig niet opgenomen. Krijg je eindelijk iemand aan de lijn dan kijken die even in de computer naar de nummers van onze paspoorten, en zegt: het is nog onder procedure, bel na het weekeinde nog maar eens. Moet Joes uitleggen dat we vrijdagochtend de grens over moeten, voordat de soldaten sabbath hebben en er niemand aan de loketten zit. Dus na het weekeinde bellen is te laat. Dan moeten we al bijna weer terug. Maakt geen indruk. Vandaag is de laatste dag dat ze ons de toestemming kunnen geven.

Morgenochtend heel vroeg gaat mijn vliegtuig. Dat wordt dus vandaag op hete kolen zitten, gaan we wel gaan we niet gaan we wel gaan we niet. Toch maar een stapeltje spullen maken die meemoeten.

Gisteren vroeg een collega maar kan de ambassade niet helpen, of het ministerie? Wie gaat daarover? Hahaha. Het leger gaat daarover. En die hoeven aan niemand verantwoording af te leggen, want alles wat ze beslissen heet ‘security’. Krijgen we geen toestemming, dan horen we geen reden, dan was dat ‘security’. Een hogere instantie is er niet. Het leger heeft het alleenrecht om te beslissen wie er in de gevangenis Gaza op bezoek mag. Onze Palestijnse vrienden zijn niet onder de indruk van onze zenuwen. Dit is voor hen dagelijkse kost. Ik herinner me die keer dat ik Gaza niet meer uit kon, en daar negen dagen vast zat. Hoe lang wacht je, vroeg een Palestijn me. Meer dan een week zei ik. Moest hij erg van lachen. Hij wachtte al twee jaar.

Moeten we proberen om voor de zomer een visum aan te vragen voor man en de kinderen? Vorig jaar hadden we een visum. Ging de grens dicht en bleef dat tot op heden. Er is geen enkel zicht op dat de grens binnenkort weer opengaat. We kunnen ons de procedure om een visum te krijgen wel besparen.

Amira Hass zei het eens: het is niet alleen land dat Israel van de Palestijnen heeft gestolen. Wat ze vooral van de Palestijnen hebben gestolen is tijd. En tijd kun je nooit meer teruggeven.

Dat wordt dus wachten vandaag en bellen en wachten en bellen en wachten.

Update 9.00: meneer nam de telefoon op. Deny en ik hebben toestemming, Joes nog niet. Straks weer bellen.

Update: 16.00: de hele dag gebeld. Niemand neemt op. Nog een paar uur dan is de Liaison Office dicht. En morgen is die ook dicht, want dan heeft Israel feest en dan kan er niemand over de grens. Dan is de grens vrijdagochtend een paar uur open, en dan zouden we er met z’n drieen doorheen moeten, want vrijdagmiddag en zaterdag is het weer dicht, want dan heeft Israel sabbath. En nu zitten we te dubben, moeten we er ook zonder toestemming voor Joes heen, met het risico dat Deny en ik worden toegelaten en hij niet, en hij dan in zijn eentje in Israel zit tot we het vliegtuig weer terug nemen, of besluit hij dan om niet mee te gaan? We hebben nog een uur of twee.

Shit, shit, shit. Joes heeft geen clearance. Klinkt niet alsof er een bedoeling achter zat, gewoon de gewone onverschilligheid, kan het hun wat schelen dat we al twee weken wachten, dat we tickets hebben, dat er op ons gerekend wordt. Vanochtend werd er nog gezegd dat we ’s middags terug moesten bellen, vanmiddag was er niemand meer. En we weten inmiddels dat er tot zondag niemand meer is van security, en dat de soldaten die ons vrijdagochtend door moeten laten Joes zonder clearance niet zullen laten gaan. Driedubbel kut. (Sorry jongens.) Met elkaar gebeld. Deny en ik gaan wel. We hebben werk te doen. Joes blijft thuis. We hebben er flink de schurft in.
Joes is er redelijk stoicijns onder: dit is wat Khaled zo vaak heeft meegemaakt. Voor Palestijnen is dit heel gewoon.

Ik heb mijn koffer gepakt. Morgenochtend heel vroeg op.