Zaterdag. Ontbijt in Hotel Jeruzalem. Het hotel ligt in Oost-Jeruzalem, en wordt gerund door christelijke Palestijnen, en is een bekende hang-out voor verpalestijnste buitenlanders, minder betaalde journalisten (die van de grote tv-stations zitten in het duurdere American Colony Hotel) en Palestijnen die hier graag een biertje komen drinken.
Deny die nog een beetje bij moest slapen is nog niet opgedoken.

Gisteren waren we om negen uur bij Erez. Jonge man in het hokje waar we altijd eerst langs moeten, in onvervalst Amerikaans: de lui van de grens-politie zijn er nog niet. Ze hadden er al horen te zijn.
We gaan zitten wachten onder het afdankje voor het handjevol taxichauffeurs dat er nog zit, in de hoop dat er nog buitenlanders door de grens komen, dan wel dat ze ons, als we er niet doorkomen, weer terug kunnen brengen naar Tel Aviv of Jeruzalem.

Tien uur. Elf uur. Er hebben zich inmiddels een heel stel andere mensen bij ons gevoegd, die ook allemaal naar Gaza willen. Een paar journalisten, een blanke Britse, een Britse Pakistaan, een Tsjech die met de Russisch-Israelische soldaten Russisch kan spreken, een Spaanse gdie vanuit Cairo werkt en Arabisch spreekt, en nog een jeudige Hongaar. En de leukste vondst, voor ons, want je komt hier geheid de meest interessante mensen tegen, een Britse vrouw die al twintig jaar op de Westoever woont, en vandaaruit bijna elk weekeinde naar Gaza reist om handen te opereren en er les over te geven aan de Palestijnse universiteiten. Chirurg annex activiste. We mogen haar naam niet noemen want ze probeert niet op te vallen, ze wil nog jaren over de grens kunnen.

We spreken met haar over al die nieuwe geamputeerden die in Gaza geen moderne protheses kunnen krijgen en daar weet ze alles van, ook al is zij gespecialiseerd in handen. We hebben het over de nieuwe wapens die Israel gebruikt, en ze beaamt mijn vermoeden, dat Israel (en via hen de VS) Gaza gebruikt om nieuwe wapens op uit te proberen. Ze weet van de flechettes, ze weet ook over de granaten die als ze afgingen fosfor verspreidden waar mensen vreselijke brandwonden van kregen. Wat dat rare nieuwe wapen is dat op dijbeenhoogte alle benen afsnijdt weet ze niet, want het vreemde is dat in de vreselijke zwarte wonden geen metaalresten gevonden worden, zoals bij de flechettes. En ook zei beaamt: de Israeli’s schieten vaak niet om te doden maar om te verminken. Ze laat het precies zien, kijk, als je ze hier in het been schiet, op die zenuw, dan zijn ze voor de rest van hun leven kreupel, maar ze gaan er niet dood aan. Ze schieten vooral op jonge jongens.

We moeten dringend met haar een afspraak maken in Gaza, om te kijken of zij mee kan helpen aan de keten die nodig is om Gazaanse gehandicapten aan protheses te helepn; het grote voordeel van haar is dat ze bijna elke week de grens over kan, en een vergunning heeft om medische spullen mee te nemen, dus zou ze in principe ook gipstafgietsels van de stompen mee uit Gaza kunnen nemen, en protheses mee terug. Hier had Joes, onze arts, bij moeten zijn. Maar voorlopig komen we Gaza helemaal niet in.

Iedereen heelft lopen bellen, om te kijken of er nog wat gedaan kan worden. Af en toe gaat er een van de mensen naar het loketje, en krijgt elke keer weer een ander verhaal. Ze zijn in staking. Of: kom morgen maar terug, dan is het zeker open. Niet luisteren zeggen de meer ervaren mensen onder ons, want morgen is het zaterdag, dan is het altijd dicht, want dan is het sabbath. Zouden ze de grens dan niet morgen open willen doen omdat wij vandaag voor niks hebben staan wachten? Hahaha. Je bent hier zeker voor het eerst. De baas van het leger is er, maar wil de pers niet te woord staan. Maar hij is niet van de grenspolitie, daar gaat hij niet over, en hij is ook niet van de bewakingsdienst. Het leger laat ons niet door zonder een stempel in ons paspoort, en dat mag alleen maar de grenspolitie doen. Speculeren is de grootste hobby van mensen die staan te wachten op wat een volstrekt onberekenbare en dictatoriale bureaucratie doet. Misschien hadden ze gewoon geen zin om voor die paar uur tussen de feestdagen in naar Erez te komen. Misschien zijn ze echt in staking. Misschien is er iets aan de hand waarom ze de grens dichtdoen, komt er weer een aanval, is voorspeld, na het feestje van zestig jaar Israel, zolang die hotemetoten nog in het land zijn houden ze het rustig, want dan moet je niet net weer een aan flarden geschoten gezin in de pers krijgen, of iets anders waar Bush toch misschien een kleine opmerking zou maken, of een van de vele journalisten iets over zou vragen, en dus verwacht iedereen dat na het feest de aanvallen verdubbeld door zullen gaan, maar zo vroeg al? Bush komt pas 14 of 15 mei. We weten het niet, daar komt het op neer, en niemand vertelt ons waarom we hiere uren staan te wachten nadat we al weken bezig zijn geweest om een clearance te krijgen. Ook de perskaarten helpen deze keer niet.

De Palestijnen hebben deze keer mazzel, althans die stuk of tien die de grens over mogen. Want die hoeven geen stempel in hun paspoort en die mogen door het leger doorgelaten worden. Er moet aan de andere kant van de grens een klont buitenlanders staan die er uit willen, want we zien ook niemand er uit komen, mensen die hun vliegtuig niet gaan halen, die niet aan het werk kunnen, die afspraken missen. Het is niet anders. Zo gaat dat als je met Gaza te maken wilt hebben. We verpalestijnsen waar je bij staat.

Ik heb het ondertussen een beetje aan de stok gekregen met een meneer van de security, in burger, die rondhangt om ons een beetje in de gaten te houden. Wat ik heb gefotografeerd. De mensen hier, zeg ik. Of ik die ballon heb gefotografeerd. Er hangt al jarenlang aan de grens Van Gaza een zeppelinvormige ballon in de lucht, waar een camera onder hangt die het hele grensgebied permanent in de gaten houdt. De lolligsten onder ons zwaaien er altijd even naar. Nee, die ballon heb ik niet gefotografeerd, want die interesseert me niet en waarom zou ik die niet mogen fotograferen? Security, zegt de man. Het standaardantwoord op elke vraag, de staatsgodsdienst van Israel. Luister, zeg ik, en probeer vooral beleefd te blijven, ik ben al honderd keer over de grens geweest en als ik me zou interesseren voor die ballon had ik daar al duizend foto’s van kunnen maken vanuit Gaza. De man haalt een beetje verlegen zijn schouders op. Ik moet toch uw foto’s controleren, zegt hij. Ik laat hem de foto’s zien, ik maak geen moeilijkheden, ik wil niet dat ze straks mijn camera in beslag gaan nemen. Niks geen ballon, alleen mensen. Okee, zegt de man, sorry hoor, maar u begrijpt, security.

Uiteindelijk heeft Kylie Morris, de meest prestigieuze journaliste aanwezig, van het Britse Channel 4 News, de hoogste ome van de grenspolitie aan de lijn. De grens gaat vandaag niet meer open, zegt hij, en hij mag niet vertellen waarom niet. Security.

Het is twaalf uur, we bellen naar wie we bellen moeten, Helma hebben we al gevraagd of ze in Jeruzalem ons vaste hotel kan reserveren, we bellen naar Gaza die op ons zitten te wachten. We komen niet. Misschien zondag. Als de grens zondag ook dicht is moeten we terug naar Nederland. SHIT, zegt Khaled onkarakteristiek. Want het is niet alleen dat wij er niet inkomen en er zelfs onder de beste omstandigheden dus twee dagen van ons pogramma afgaan, het kan ook betekenen dat er nu al een aanval ingezet gaat worden waar ze liever geen buitenlanders en zeker geen journalisten bij willen hebben. Hoewel die pas over een week verwacht worden. We rijden met de chirurge naar Jeruzalem, die met ons een hapje komt eten op het vrolijke terras onder de wijnranken. Gelukkig zijn er net twee gasten die hun reservering hebben afgezegd. Er zit nog een Franse mevrouw bij ons aan tafel die in Nabloes werkt en die zo kwaad is op Israel en het zionisme en de hele wereld, dat we geen woord meer tussen haar foeterende tirade krijgen. Palestina doet wat met je.

’s Avonds is er live muziek, als op elke vrijdagavond. We zien mensen die we kennen, als altijd. De man die ons al eens heeft rondgeleid bij de muur. De filmmaker, Mohammed Alatar, die ik het laatst nog zag in Nijmegen. Een Palestijns geworden Vlaamse verkoopt T-shirtjes, met de tekst Gaza on my mind, in het Arabisch en Engels. Er zitten die Fransen bij ons aan tafel die iets met architectuur doen, en zich afvragen wat er in Nederland toch aan de hand is, zij kennen ook xenofobie, maar wat wij aan het doen zijn.. En Mohammed vertelt dat hij het vroeger altijd leuk vond in Amsterdam, maar zich de laatste keer heel ongemakkelijk voelde, met zijn donkere Arabische uiterlijk. Een klein meisje met rood haar danst. Dan dansen ook de mannen. Het staat er blauw van de rook van de waterpijpen.

in Gaza nemen ze de telefoon niet meer op, daar is als het donker is iedereen naar bed.

En vanochtend hebben de mensen van het NCCR wat op het weblog gezet, zie de reacties bij de volgende posting.

(Dear friends, Deny and me have been waiting on the other side of Erez to get in, but they didn’t open the border. Joes is not with us, because he did not get his clearance in time. We will try again on sunday, we hope the border will be open then, insha’Allah. We can’t eat all that chocolate without you!) (And Khaled, if you read this Deny and me try to reach you on the mobile, and not succeeding. Can you try to call Deny, about the program?)