Aangrijpendste beeld gisteren: honderden misschien een paar duizend blauwe gasflessen netjes op een rij. Het kookgas is op. Dat komt onder andere omdat de benzine op is en mensen hun auto hebben omgesleuteld en nu rijden op gas. Ik vraag hoelang ze al staan te wachten. Sinds gisteren, De mensen vooraan al twee dagen, Ze slapen hier. Of Israel zo vriendelijk is om gas binnen te laten, en wanneer, geen idee. Maar ze blijven wachten, om de eersten te zijn als het komt.
Er zijn bijna geen auto’s op de wegen. Iedereen loopt. Ik zie massa’s kinderen op straat. Ze krijgen nu les in drie shifts inplaats van twee, omdat de klassen te groot zijn geworden, maar er zijn ook kinderen voor wie de school echt te ver is. Er zijn al auto’s die rijden op kookolie. Dat stinkt geweldig, de eerste mensen met longproblemen zijn al gemeld bij het ziekenhuis. Het jaagt de prijs van de kookolie bovendien op, zodat mensen weer niet te eten hebben.
Het ruikt niet lekker in Gaza. Vuilnishopen langs de weg, de ophaaldienst redt het ook net meer. En als we langs het strand rijden ruikt het ook niet lekker. Zelfs de zee stinkt, en we kunnen de troebele vlekken in het water zien, Al weken lang lopen er miljoenen liters rioolwater ongezuiverd de zee in. Hoe moet dat wanneer het echt heet wordt en de kinderen de zee in willen, het enige vermaak dat ze hier nog hebben?
Het NCCR heeft nog een voorraad diesel, met vooruitziende blik gehamsterd, om de gehandicapten te kunnen bezoeken. We rijden lnaar het team in Nuseirat, het middenkamp, en dan naar Abassan, voor de zuidelijke branch het home visit team, die Khan Younis en Rafah bedienen. De samenstelling van de teams is een beetje aangepast aan waar iedereen woont, vanwege het feit dat ze nauwelijks kunnen reizen. We zien langs de weg groepen mensen staan wachten, in de hoop met iemand mee te kunnen rijden. Dat is de reden waarom Khaled, die met zijn poliobeen niet ver rijden kan, de auto zo min mogelijk gebruikt. Het is te pijnlijk om langs al die wachtende mensen te rijden.
Er zijn twee mensen van de vijfkoppige staf ziek. We komen er al snel achter dat dat niet helemaal toevallig is. Ze zitten dicht tegen burnout aan. Er zijn veel gehandicapten bijgekomen. Deels door de aanvallen en de interne gevechten. Deels omdat andere organisaties het op hebben gegeven en de tent hebben gesloten. Ook omdat de hulp uit Nederland er is redt het NCCR het nog, en houden vol. Maar nu hebben ze te veel patienten, en ze kunnen geen mensen wegsturen omdat die nergens anders meer heen kunnen. En dat, gaan we nu zien, gaat ten koste van de kwaliteit van het home care concept. Er moeten te veel mensen op een dag bezocht worden, tien op een dag, dat betekent dat de fysiotherapeut zijn werk niet goed kan doen, dat de psychologe niet voldoende tijd krijgt om een fatsoenlijk gesprek te houden. Het betekent dat ze de lichtere gevallen na enige constructies aan de familie overlaten, en er mensen op de wachtlijst staan. Het betekent dat ze mensen moeten zeggen kom maar naar het centrum, we kunnen jullie niet bezoeken. Maar dat betekent bij elkaar ook meer verwaarloosde wonden en kans op infecties, en nieuwe doorligwonden en dat betekent straks weer meer werk. Ook de ‘uitbehandelde’ mensen worden niet meer bezocht voor een follow up, en dat betekent te weinig zorg voor mensen met dwarslaesies die spastisch worden. Komt nog een fiks probleem bij: de medische spullen die ze nodig hebben raken op. Er zijn grote voorraden pampers nodig, en ander incontinentiemateriaal, want het verhaal van gehandicapten gaat vaak over poep en pies. Dus meer infecties. En dan zijn er te weinig medicijnen. Tot nu toe hebben ze de standaard van zorg die we in jaren samen hebben ontwikkeld goed volgehouden, nu staan ze voor een spiraal naar beneden.
Met een paar gesprekken heeft Deny de ellende boven tafel, en vooral de ellende die nog gaat komen.
’s Avonds praten we er over door, met Khaled, Fatma, Sarhan. We hebben net een heerlijke maaltijd met kip achter de kiezen. Daar heeft Khaled nog zijn best voor moeten doen, want alle restaurants zijn dicht, en ook de showarma en falaffeltentjes doen het niet meer, inclusief ons favoriete restaruant Matoug. Maar dat is een vriend van Khaled, dus hij heeft thuis, op zijn eigen gas voor ons gekookt.
Gisteren ging de elektriciteit weer uit. Zoals verwacht, om tien uur ’s avonds. Voor die tijd moest Khaled Deny nog naar z’n flat brengen, want de lift doet het dan ook niet meer en Khaleds flat is op acht hoog. We zitten met kaarsen aan. Happy Christmas, zeg ik en al mijn mannen lachen.
Ik voel me zo boos en zo machteloos. Maar ik denk dat de Plaestijnen in de Gazastrook zich nog bozer en machtelozer voelen. Ik hoop dat die boosheid en machteloosheid niet tot onherstelbare dingen leidt. Kunnen ze niet met anderhalf miljoen mensen die grenzen omverlopen. Gewoon met zijn alle gaan lopen en dan niet richting Egypte ,maar richting Israel. Ik weet het het kan niet het zou tot te veel doden leiden ( endat is juist wat ik hoop dat er niet zal gebeuren) ,maar misschien zou dan eindelijk tot de wereld doordringen waar Israel mee bezig is.
Heel veel sterkte met de almaar groeiende ellende. Ik maak een extra ‘druppel op de groeiende plaat’ over voor Kifaia, met bloedend hart, aangezien er niets te koop is en zoveel verschrikkelijke nood.
Tell your dear ones in Gaza I will support their admirable work as long as needed by these murderous policies. Tell them I feel the shame of being against my will part of the world who tolerates their unspeakable ordeal. With all my love and hope that they will at last overcome. Tell them also that the french and dutch news didn’t mention Iraêl’s anniversary without mentioning also the Nakba, which gives one a sparkle of hope.
Lieve Anja en Deny, dear friends and collegues of the NCCR,
It is almost unbearable to read Anja’s stories and to see that the pressure on you is getting too high. Yesterday evening I had a long phone conversation with Deny and Anja in order to analyse the actual situation and to see what we can do to support you more. You can be sure that we’ll do anything that is in our hands to help you. In the next days and weeks we’ll make plans and try to get more money and help.
It affects me deeply to see and hear that the increasing number of cases that you have to deal with and the absolute lack of all basic means that you need for your work in fact exceeds your capacities in both personal and material way. And I have a deep admiration for all of you that you keep on doing your work as good as possible. And please be careful to yourself and your collegues, that you don’t get burned out. I realise that this sounds very simple, sitting here in a free country, having a few days off, but I’m sure that you know how much I am involved with you and your work.
And it is also unbearable to sit here, while I should have been with you!!! Now I experience myself (in only a very small way) what it means when you are completely dependent on outside forces who can do with you whatever they want without any explanation.
Anyway, I hope to see you all soon again, insh’allah!
Joes
Beste lezer van Anja’s weblog,
Hoewel ik me heel goed realiseer dat dit eigenlijk niet de plaats om dit te doen, kan ik het toch niet laten.
Uit de vele stukken die Anja heeft geschreven over de uiterst schrijnende situatie in de Gazastrook, en zeker uit het stuk van vandaag moge duidelijk zijn dat (zelfs) het werk van het NCCR, het geven van goede, verantwoorde thuiszorg aan gehandicapten, onder enorme druk komt te staan. Het alsmaar groeiende aantal aanmeldingen van nieuwe cliënten(mede het gevolg van het stoppen van andere organisaties) kan nauwelijks meer worden opgevangen door de huidige drie teams.
Daarnaast is er aan werkelijk alles op het gebied van zorgverlening tekort. Luiers, verbandmiddelen, medicijnen, catheters, rolstoelen enz. met alle gevolgen van dien. Brandstof voor de auto’s om de thuiszorgteams daadwerkelijk bij de cliënten thuis te krijgen is onbetaalbaar.
Ik doe een dringend beroep op iedereen die het werk van de Stichting Kifaia (en dus van Anja en haar maten)en het NCCR een warm hart toedraagt om een bijdrage te storten op (postbank)rek.nr. 8207589 tnv Stichting Kifaia te Amsterdam.
Met deze gift toont u niet alleen dat u het werk van Kifaia en NCCR steunt, maar geeft u ook blijk van uw solidariteit met een bevolking die door de hele wereld lijkt te zijn vergeten.
Ik sta zelf (mede) garant voor de besteding van het geld en weet, uit de vele reizen naar Gaza die ik inmiddels gemaakt heb hoe verantwoord die besteding is.
Laat palestina en het NCCR niet in de steek!
Joes Meens,
Coördinator trainingen
Stichting Kifaia
Lieve Joes, ik krijg binnenkort vakantiegeld dat de afgelopen 12 maanden is ingehouden op mijn bijstand. Ik spaar voor een verhuizing, maar ik denk dat ik wel wat kan missen. Zorgen jullie goed voor jezelf, alsjeblieft? Ik heb een Burn-Out gehad en geen hulp en daarom denk ik dat ik dit mag en kan zeggen…. let goed op je mensen. Als ze verzuimen, of energie kwijtraken, laat ze rust nemen en als je iemand hebt die ze kan helpen, laat ze dan helpen, want anders kan een Burn-Out je verdere leven behoorlijk beïnvloeden, zo niet verzieken??
Dr. Joes, we were so sad to know that you were not able to come to Gaza, because we always wish to see you and benefit from you. we all appreciate your great efforts in the field of disability, especially here in Palestine, and we would like to thank you for all what you have done so far for the Home Care programme.
wish to see you soon in Gaza.
Regards,
Home Care Team
Dear lovely Anja ,
i want first to tell you that it’s the sixth time i wite this response because of bad internet connection and electricity cut. Anyway Anja :
i wish you could catch your plane on time as we are really sooo sorry for the taxi delay ,and i hope you have spent an interesting journey till your arrival safely to your kome land…..
Dear Jous :
i would like to tell you that we actually recognise how much your heart and thoughts were with us last days as we all know that you are an essential pillar and supported member in the team . we love you and respect your efforts and attitude towards us hoping to meet you in another chance ….
With all my love
Fatma
NCCR – Gaza
Dear Anja,
i feel you have experienced different moments last days in Gaza , iwas really eager to read your posting on this visit to know more about your reaction and also about Mr. Deny’s . it really was a very short visit for both of you , still i’m so happy to see you here more times along with other people : Dr. Jous and Dr.Jan . i love you all and admire your efforts for us , many many thanks ….
Rasha
NCCR – Gaza