We gaan al weer. Twee volle, intense dagen.
Gisteren; gesproken met het Gaza en Noord team. Met de fondsenwervers die de rapporten schrijven. Met de coordinatoren. ’s Avonds met Fatma en Khaled de evaluatie en de conclusies. Die liegen er niet om. Er moet wat gebeuren. Het is echt erg urgent.
De paradox is dat het het NCCR boven het hoofd dreigt te groeien onder andere omdat ze het zo goed doen. Ze zijn bekend geworden, en ze bleven onder alle omstandigheden doorwerken tijdens de ergste crises, ook toen er in golven opeens een hele zwik nieuwe gehandicapten bij kwamen, door de aanvallen van Israel, door de interne gevechten. Dus iedereeen die hulp nodig heeft komt nu naar hen. En die politieke crisis zal nog blijven. Als Bush weer weg is wordt er een nieuwe grote aanval op Gaza verwacht.
We hebben het uitgebreid met ze doorgenomen, wat kunnen jullie doen om meer gehandicapten te bedienen met dezelfde hoeveelheid staf? Terwijl door de economische nood de families in nog veel meer problemen zitten dan ervoor? Het kan niet, is de conclusie. Of ze moeten op een gegeven ogenblik mensen in nood gaan weigeren, wat ze niet willen, zeker omdat die nergens anders heen kunnen, of ze moeten de kwaliteit van de dienstverlening verlagen, wat ze zeker ook niet willen en wat bovendien betekent dat mensen af gaan haken, of er moeten twee teams bij. Dat kost op jaarbasis zo’n 70.000 euro. Die moet dan maar ergens vandaan komen, en het is onze taak om met de betrokken mensen en organisaties de koppen bij elkaar te steken waar we dat vandaan krijgen.
En dan is er nog het gigsntische probleem met de medische spullen. Neem alleen al het incontinentiemateriaal, zeg maar de luiers. Er zijn duizend mensen die dagelijks pampers nodig hebben. En die kunnen alleen in Israel gekocht worden en zijn duur. Vroeger droeg het ministerie bij, door de boycot niet meer, daarna was het USAID, die is ook afgehaakt. Op jaarbasis kost dat, we schrikken ons dood, een half miljoen euro. En dan heb je nog de rolstoelen, het verbandmateriaal waar Joes zich altijd een breuk aan sjouwt, de medicijnen die hier niet te krijgen zijn.
Dat gaat ons vermogen als kleine organisatie ver te boven. Maar ergens moet dat spul vandaan komen.
Affiijn, we gaan naar huis met een opdracht. Gisteren vroegen we Khaled nog hoe het kwam dat we nu pas, door de kritische vragen van Deny, dat we horen hoe erg het echt is. Je kent ons toch, zegt Khaled, we hebben onze Arabische traditie, we willen onze vrienden niet overvragen, jullie doen al zo veel.
Vanochtend is er weer aangevallen, Deny is er wakker door geworden, ik ben er doorheen geslapen. We zullen straks wel horen hoe erg het nou weer was, en wij moeten zien dat we Gaza weer uitkomen.
Er komt meer. Nu eerst mijn koffer pakken, een stuk minder zwaar dan waarmee ik kwam.
