De anti-homofobie demonstratie. Meer politieagenten dan demonstranten. En een enorme bak pers. Het was de eerste keer dat homo’s, lesbo’s en transsexuele mensen samen demonstreerden in Ankara.

Zijn die politie agenten er om jullie te beschermen of om jullie aan te vallen, vroeg ik. Daar moesten ze om lachen. Nee, de politie is niet hun vriend, zoals vooral de transsexuelen kunnen vertellen, die weten dat ze maar beter niet voorbij een politiebureau moeten lopen. De bescherming werd geboden door de tv camera’s, en het feit dat er buitenlandse gasten vooropliepen, zoals ik, zoals Michael Cashman, eens de eerste homoseksuele acteur die in Engeland een man zoende op de tv, en nu een Europarlementarier die opkomt voor de rechten van de – ik oefen nog één keer – de LGBT mensen.

Bij het parlementsgebouw las een van de jonge mannen een statement voor. Er werden spreekkoren aangeheven, er werd gezongen. En toen het voorbij was, er geen klappen waren gevallen, konden we lachend, arm in arm, weer terug naar de conferentie. Ik heb een ongelooflijk respect voor de Turkse alphabet people die hun nek uitsteken en de weg vrijmaken voor de anderen, die nog te veel reden hebben om nog niet uit te komen.

Er komt nog een verhaal over gay rights, Turkije en Europa, want ik heb een schat aan informatie opgedaan.