I would like to dedicate my words today to a young woman of thirty years old Miasar Abu Maatak, and to her children Rudeina and Hana, ages 3 and 6, to her son Salah age 4 and to her baby Musaab, age 15 months who were killed on the 28.4.2008 by Israeli soldiers as they were eating in their home yard in Gaza. Four children and their mother have joined the evergrowing underground kingdom of dead children where my own little girl lies alongside Palestinian children in perfect equality.
Aan het woord was Nurit Peled-Elhanan, de moeder van een dochter die omkwam bij een Palestijnse aanslag. Ze sprak op een bijeenkomst van SIVMO en Een Ander Joods Geluid, op 7 mei. En indrukwekkend verhaal. Hieronder nog een citaat, en lees het verder op de website van EAJG, hier.
Als ik tijd kan vinden zal ik het vertalen.
And the murderers? What about them? Do they know they have committed a crime? Do they toss and turn in their beds at night? Are they tormented by images of the small bodies that convulse and fall under their rifles, bombs and shells? Probably not. We know of no case in which an Israeli or any other soldier turned himself in and expressed remorse for his actions. This is the biggest success of Israeli education: the distinction between blood and blood, between a Jewish dead child and an Arab dead child, and the inculcating of the conviction that the murder of Palestinians and their children is not a crime. Everyone who enlists in the Israeli army knows that and is being prepared for that in 12 years of schooling.
However, no child is born evil. Not even Israeli children. The young men who killed the Al-Maatak family, like those who invaded the Centre for Remedial Education in Gaza and wrecked it to pieces, those who torture people in the checkpoints and order old women to undress at gun point, who harass and destroy and spread terror around them, were not born evil. They are all the product of education .
The cruelty that cannot be expressed in words, the orderly, ingenious abuse, that the best Jewish brains have been put to work planning and perfecting, did not emerge from a void. It is the fruit of systematic, deep, total education.
Israel’s children are educated within an uncompromisingly racist discourse. A racist discourse that does not stop at checkpoints, but governs all human relations in this country.
Lees verder: hier.
Op de site van EAJG waar je naar verwijst, Anja, staat al een link naar een redelijke vertaling van Serge van Erkelens, deze. Het is een word-document.
Met alle begrip voor de ellende die mevr. Nurit Peled-Elhanan beschrijft zou ik toch wensen dat hiermee ingezien werd dat door de staat bepaald onderwijs dus niet kindvriendelijk is.
Dat wat wij in Nederland tot eind vorige eeuw kenden als ‘vrije schoolonderwijs’, dat wil zeggen vrij van staatsbemoeienis, is in het begin van de vorige eeuw in Duitsland begonnen als reactie op het Duitse staatsonderwijs toentertijd dat als motto had: “Die Liebe zum Kaiser soll geplegt werden.” Het Israëlische onderwijs is een variant daarop.
Groet,
Sorry, “gepflegt werden”