Mark Steyn (hier) is niet de enige die inziet dat de joodse meerderheid in Israel/Palestina verdwijnt. Steyn ziet dat vooral als de mogelijke ondergang van de joodse staat, anderen zien het als een kans om van Israel/Palestina een werkelijke democratische staat te maken. Zoals Lodewijk van Oord schreef in Trouw. Zijn artikel staat op de webstite van EAJG. Hier.
Hieronder een fragment.
Dit betekent dat Israël op korte termijn zal moeten besluiten of het verder wil als Joodse of als democratische staat. Het verenigen van beide principes is niet langer mogelijk, zelfs niet als taalkundige façade. Eerder dit jaar sprak de Israëlische premier Ehud Olmert zich hierover uit: „Als Israel moet leven met de realiteit van één staat voor twee volken, dan zal dat het einde van de Joodse staat betekenen.” Hij vervolgde met enige retorische vragen: „Wat zal er gebeuren als we ons niet van de Palestijnen afscheiden? Zullen we voortaan leven in een verwarrende realiteit waarin meer dan 50 procent van de bevolking geen gelijke rechten heeft en niet mag stemmen?”
De Palestijnen verliezen langzaam aan hun interesse in de twee staten-oplossing. Waar moet die Palestijnse staat immers precies verrijzen? Veel Palestijns land is er tenslotte niet meer. De Joodse nederzettingen, verbindingswegen, militaire posten, de afscheidingsmuur en geannexeerde gebieden hebben de oprichting van een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk gemaakt.
Olmert is zich bewust van de veranderingen in het Palestijnse denken. „Ze willen de essentie van het conflict veranderen. Van het verzet tegen de bezetting naar een strijd voor one man, one vote. Dat gevecht is zuiverder en populairder, en op de lange termijn veel krachtiger.” Olmerts analyse is haarscherp. Nu de minderheid de meerderheid gaat domineren, zal de vergelijking met het apartheidsregime in Zuid-Afrika steeds vaker gemaakt worden. Die vergelijking zal voor het exclusief Joodse karakter van Israël niet goed uitpakken.
Wat Israël rest is de democratische optie. Joden en Palestijnen bewonen al vele generaties hetzelfde land tussen de Middellandse Zee en de rivier de Jordaan. Sommige Palestijnen zouden de Joden het liefst de zee induwen, evenals er Joden zijn die de Palestijnen uit het land zouden willen verwijderen. Maar geen van deze twee volken is van plan te vertrekken. De elf miljoen bewoners van Israël-Palestina zullen daarom met elkaar moeten leren leven.
Beginnen de “blinden” eindelijk weer wat te zien??? J.F. Verhagen
Van het idee van de eenstaatsoplossing word ik warm van binnen. En ik ben blij dat steeds meer Palestijnen dat als optie zien. Het idee van “een transformatieproces van etnische heerschappij naar democratie, waarin alle burgers ongeacht etnische en religieuze afkomst voor de wet gelijk zijn” (Van Oort) heeft een enorm potentieel, mits ook wordt erkend dat elk individu cultureel vrij moet zijn.
Het zionisme en de uitwerking daarvan laat wel het meest duidelijk de onwerkbaarheid zien van het idee van ‘het zelfbeschikkingsrecht der volkeren’, of zoals Omar Barghouti het afgelopen maandag tijdens een bijeenkomst georganiseerd door het Institute for Social Studies in Den Haag zei (vanuit mijn herinnering): “Een etnische staat is per definitie geen democratie.”
En Olmert is, net als zijn voorgangers, geen dom mens, niet “blind”.
Groet,
Twee volken in één staat, beiden besmet met angst en wantrouwen voor elkaar…. er zal heel wat water door de Jordaan moeten stromen.
Ik heb het niet over de velen in dat land (misschien wel in de meerderheid) die zich daarvoor willen inzetten, maar over de invloed van hen die zullen blijven haten.
Bovendien een democratie waarin de Palestijnen in de meerderheid zijn…. ik moet het nog zien. Ben ik een zwartkijker?
Je bent een zwartkijker, Jov.
Ik zeg niet dat het makkelijk is en ik zeg niet dat er niet veel zou moeten gebeuren. Ik zeg ook niet dat er geen mensen zouden zijn die niet meer over de haat heen kunnen komen, zoals je dat na elke oorlog hebt. Ik ken nu nog steeds mensen die gruwen van alles wat Duits is. Maar een paar dingen weet ik: Palestijnen zijn niet haatdragend van aard, en zeker de ouderen hebben nu nog steeds de herinnering aan samen wonen en samen werken met joden. Ten tweede: wie had gedacht dat het ooit nog goed kon komen tussen Duitsland en Nederland, laat staan tussen Duitsland en Israel. Ten derde: ook Palestijnen zijn in grote meerderheid gericht op democratie, op elkaar in waarde laten en laten leven.
Of het ooit zo uit zal komen, één staat voor twee volken, of een federatie, of toch twee staten naast elkaar – het is allemaal nog koffiedik kijken. Maar dat er mogelijkheden zijn om met of naast elkaar te leven, daar ben ik met mijn ervaring van overtuigd.
Nou Anja, een grijskijker dan: ik heb me laten bevestigen dat Palestijnen inderdaad niet haatdragend zijn. Maar je zegt niets van de Joden in dit conflict. De Joden zijn eeuwen lang een vervolgde minderheid geweest en nu eindelijk niet meer. Daarom willen ze juist graag een Joodse staat. In één staat zijn ze opnieuw minderheid, met een meerderheid die ze, wellicht ten onrechte, niet vertrouwen. Daar zit een levensgroot trauma onder.
Daar heb je gelijk in Jov, en wat dat betreft ben ik ook een grijskijker: een groot deel van de Israeli’s zitten opgesloten in hun eigen trauma, en zijn niet bereid of in staat om wie dan ook te vertrouwen. Uri Avnery schreef er over: hoe zenuwachtig veel Israeli’s worden als er vrede dreigt, en hoe gerustgesteld ze zijn als het weer eens niet door gaat. Ik zoek de link nog naar dat stuk. En ik zet vandaag of morgen een ander stuk op m’n weblog over de psychologie van Israel.
Hoewel je toch ook dit kunt zeggen: tussen Israel en Duitsland is het wel degelijk goed gekomen en de ironie wil dat de Israeli’s die ‘voor het geval dat’ een tweede paspoort op zak hebben, het merendeel kiest voor een …. Duits paspoort.
In de strijd om de wieg, oftewel ‘het demografisch probleem’ wordt exact bijgehouden hoe de stand is, wie er meer babies krijgen, de Palestijnen of de joden. Met Jeruzalem heeft de Israelische regering de bedoeling dat er een flinke meerderheid aan joden moet wonen, en dat wordt vooral ‘gereguleerd’ door het er voor Palestijnse Jeruzalemieten erg moeilijk te maken er te blijven wonen – zo is ‘gezinshereniging’ voor Palestijnen wettelijk niet toegestaan.
Er wordt al voorzichtig hoera geroepen door Israel, want het Arabische geboortecijfer is iets gedaald en het joodse gestegen al blijft het nog steeds bij het Arabische achter – in Jeruzalem wonen veel orthodoxe joden. Blijft het probleem dat er meer joden vertrekken, ook in Jeruzalem, dan er bij komen. En over het probleem dat de orthodoxie, eens een minderheid, langzamerhand op weg is om een meerderheid te worden, hebben ze het nu maar even niet. Want er zijn al flink wat spanningen tussen orthodoxe en seculiere Israeli’s, de seculiere nemen het de orthodoxe kwalijk dat ze te ver ingrijpen in de leefstijl van ongelovigen, bijvoorbeeld de verplichte sluitingen van café’s en bioscopen op shabat, de onmogelijkheid om een burgerlijk huwelijk te sluiten – en dan nog het verwijt dat ze wel vaak leven van een uitkering, maar niet bereid zijn om in het leger te dienen. En dan hebben we het nog niet over het orthodoxe machtsblok in de politiek.
Maar op korte termijn vindt de regering het dus goed nieuws, als ze maar genoeg babies maken. Zie Haaretz, hier.