Jawel, we herdenken de oorlog, ‘onze’ oorlog, we vieren de bevrijding, Hitler noch Anne Frank zijn twintigste eeuwse figuren die makkelijk vergeten zullen worden. Vergelijkingen met die ijkpunten uit onze geschiedenis van de vorige eeuw worden gemakkelijk gemaakt en misschien te gemakkelijk, zegt Tony Judt. Elke onfrisse ideologie wordt meteen vergeleken met fascisme, en de vergelijkingen met Hitler zijn ook nooit van de lucht. Volgens Judt komt dat door een vals historisch bewustzijn. Alsof we er niet veel van hebben geleerd.
Ik heb zijn boek: Reappraisals: Reflections on the Forgotten Twentieth Century, (in het Nederlands vertaald onder de titel De vergeten twintigste eeuw) nog niet gelezen maar zal dat zeker doen. De bespreking ervan in De Groene (door Casper Thomas) zet me er toe aan:
Toch bevatten Judts essays (die voornamelijk over de VS en Groot-Brittanie gaan) ook waardevolle lessen voor Nederland. De strijd tegen ‘islamo-fascisme’ kent ook hier pleitbezorgers en de oorlog in Irak kreeg de fiat van de regering Balkenende. Daarbij dragen ook wij ons steentje bij aan de strijd tegen ‘islamitische dictatuur’ en ook bij ons is -het etiket ‘opbouwmissie’ ten spijt – het geloof inn gewapende strijd als nuttig instrument niet minder geworden. ‘Irak’ en ‘Afghanistan’ worden nauwelijks verklaard vanuit een analyse van de twintigste eeuw, als waren conflicten zonder historische wortels. (..) Dat verleden is materiaal voor de geschiedenisboekjes, niet voor actueel debat. Alleen het verre verleden wordt doorgetrokken naar vandaag. Nederlandse intellectuelen steggelen graag over de erfenis van de Verlichting en leuren met Spinoza, maar door ver te kijken zien we niet wat er direct onder onze neus ligt.
Twee andere boeken die actuele lessen uit de geschiedenis bieden las ik al wel: een van de Palestijns-Amerikaanse historicus Rashid Khalidi, Resurrecting Empire. Western Footprints and America’s Perilous Path in the Middle East, en het boek Violent Politics van William Polk.
Op die beruchte dag – 11 september – die we zien als waterscheiding in de Amerikaanse maar indirect ook Europese geschiedenis was ik – of all places – in de Verenigde Staten. Op een congres van wetenschappers en professionele hulpverleners. Mensen die hadden doorgeleerd. Wat mij verbijsterde was de niet alleen geschokte maar vooral onnozele reactie op de aanval op de Twin Towers – wie hebben dat gedaan, dat moeten Palestijnen of andere Arabieren zijn – wat hebben ze toch tegen ons? Hebben wij Palestijnen niet altijd geholpen?
Nou, dat hebben de Amerikanen niet. En ook andere Arabische volken hebben weinig reden om de VS dankbaar te zijn. Maar als je geen enkel besef hebt van je eigen, van de westerse geschiedenis, dan weet je dat niet, en dan krijg je onzinnige theorieen in de trant van: dat is godsdienstwaanzin, ‘ze’ willen de hele wereld islamiseren, of: ze zijn jaloers op onze vrijheid en democratie, die ze willen vernietigen. Khalidi schreef tussen twee boeken over de recente Palestijnse geschiedenis in een klein, noodzakelijk boek om die vraag te verhelderen: wat hebben ze in het Midden Oosten toch tegen ons, het Westen?
Nou, tamelijk veel en met tamelijk veel reden. De Amerikanen marcheerden als koloniale overheersers het Midden Oosten in om daar eens orde op zaken te stellen, en traden daarmee in de nog verse voetsporen van de Europese koloniale mogendheden die net waren opgehoepeld, stelt Khalidi. Wanneer je die recente geschiedenis voor de verandering eens bekijkt vanuit de ogen van de Arabische landen is het geen verrassing dat de VS zich niet erg geliefd maakt. De focus van de westerse media en commentatoren is vooral op wat er mis is met hun, een debat vol met denigrerende stereotypen over islam en Arabieren, en met een vrijwel volledige blindheid voor de worstelingen van al die landen om eerst aan het Westerse kolonialisme te ontkomen, om nu, de in een wat ander jasje en vocabulaire gehulde pogingen van de VS om over het Midden Oosten te heersen het hoofd te bieden. Misschien dat Amerikanen zo geschokt waren en er zo weinig van begrepen, omdat ze zelf in hun korte geschiedenis nooit te maken hebben gekregen met vreemde overheersing en aanvallen op hun land – niet tot aan 9/11 tenminste.
Wat ze in ieder geval niet weten, is dat veel van die landen waar ze graag op neer kijken, al in verschillende stadia waren om vorm te geven aan een parlementair systeem, en dat het hun eigen democratische Amerikaanse regering was die de meeste van die pogingen meteen ondermijnde. Khalidi zet daarvoor meerdere voorbeelden op een rij. En we hebben het het meest recent gezien in 2006, toen de Palestijnen in een impeccabel verlopen verkiezing voor een regering kozen die niet de goedkeuring kreeg van de VS. Eerst kregen ze de poging om de ene helft van de Palestijnen in te zetten om de andere te verslaan, praktisch uitlokking tot burgeroorlog, en toen dat niet lukte een boycot en een belegering van Gaza – zelfs USAID mag er geen hulp meer bieden. Van wat het begin van een democratie was is niets meer over, de helft van de parlementariers zitten in de Israelische gevangenissen en de VS protesteren niet. Over ‘democratie brengen’ naar al die ‘achterlijke landen’ hoor je de VS ondertussen niet meer, Irak is een puinhoop, Afghanistan is een puinhoop, Israel, de 51ste staat van de VS mag Libanon gaan verwoesten en beide, Israel en de VS kijken alvast met een schuin oog naar het volgende doelwit: Iran.
Over de vraag of de VS wel het recht hadden om in te grijpen in de zaken van andere landen, of democratie wel ‘overgeplant’ kan worden met militaire middelen, en of dat feitelijk alleen een verkooppraatje was of de werkelijke bedoeling te verhullen – daar zul je weinig mensen in het Amerikaanse publiek over horen. En natuurlijk, als we met Khalidi mee even doordenken, komen we tot de conclusie dat het brengen van democratie niet de Amerikaanse bedoeling kan zijn – want wat zou een democratisch land in het Midden Oosten zeker als eerste doen? De militaire bases van de VS er uit gooien, en Israel onder druk zetten om de bezetting van de Palestijnse gebieden op te heffen. En dat is niet de bedoeling van de VS. Wat de bedoeling is van de VS is om in zoveel mogelijk landen een regime aan de macht te krijgen dat doet wat zij willen, zie de steun aan Abbas, ook als dat helemaal niet de keuze is van de bevolking zelf. En dat zal weinig burgers in al die landen zijn ontgaan.
In een ontluisterend en feitelijk onderbouwd verhaal gaat Khalidi na hoe de koloniale retoriek van destijds naadloos overgaat in de nieuwe retoriek van de neocons. En hoe het verzet van de bevolkingen van die landen tegen vreemde overheersing nog steeds gevoed wordt door dezelfde pogingen om te ontkomen aan de arrogantie van de westerse macht. Want arrogant, dat was het, en is het gebleven. Wie wil weten wat de bevolkingen in het Midden Oosten toch tegen het Westen hebben: lees het boek van Khalidi.
Een ander belangrijk boek dat ons laat zien hoeveel moeite we hebben lessen te leren uit onze eigen geschiedenis is dat van Polk. Violent Politics. Polk is een historicus die zich gespecialiseerd heeft in het Midden Oosten en vooral veel weet van de militaire geschiedenis. Hij heeft al het materiaal verzameld dat er bestaat over de geschiedenissen van bevolkingen die in opstand kwamen tegen overheersers, dus van terrorisme, guerillaoorlogen en opstanden, van de Amerikaanse burgeroorlog, de Spaanse opstand tegen Frankrijk, de Ierse onafhankelijkheisstrijd, tot aan Tito, de MauMau, de Algerijnen, Vietnam en Afghanistan. Wat hebben die allemaal gemeenschappelijk? Dat het altijd gaat om bevolkingen die in opstand komen tegen vreemde overheersing. Of het om simpele stammen gaat of om redelijk geavanceerde staten: de komst van vreemdelingen als migranten of vluchtelingen kan nog geaccepteerd worden, maar elke bevolking komt vroeger of later in opstand als de binnendringende vreemdelingen optreden als heersers – of dat nu zionistische joden uit Europa zijn die hun eigen staat wilden stichten in een land waar al een volk leeft, of Amerikanen die niet alleen een dictator in Irak om zeep komen helpen, maar vervolgens blijven ‘om orde op zaken te stellen’.
En dit is de conclusie die het Westen maar niet onder ogen wil zien: er is geen manier waarop een leger van vreemdelingen van een opstandige bevolking kan winnen, tenzij ze overgaan tot regelrechte genocide. Kijk naar Vietnam, zegt Polk. Daar gooiden we meer bommen dan alle legers samen in de Tweede Wereldoorlog, we vergiftigden en verbrandden een groot deel van het land, en we doodden er twee miljoen mensen. Ondanks dat verloren we de oorlog. We hebben destijds niets geleerd van Vietnam en snappen het nog steeds niet.
Wat de godsdienst of de graad van ontwikkeling is van bevolkingen die zich tegen vreemde overheersing weren is niet relevant. Alle bevolkingen die zich bedreigd voelden, Christenen, moslims, joden, hindoes, boeddhisten, atheïsten, hebben terrorisme en guerrillatechnieken ingezet om de vreemde overheersing te verdrijven beginnend met kleine radicale groepen, die er in slaagden om de steun van de bevolking te krijgen. Het is dat feit: dat een opstand voortkomt uit een bevolking zelf, die maakt dat ze met een regulier leger, hoe technisch geavanceerd dat ook mag zijn, niet zijn te verslaan.
De VS zijn op dit moment, vergezeld van ‘bondgenoten’ waaronder wij, militair actief in Afghanistan en Irak, en indirect in Somalie en de Philipijnen, ondersteunt Israel, en heeft vele ‘Special Operations Commands’ verspreid over minstens twintig ambassades in Latijns Amerika, Afrika en het Midden Oosten. De trend is steeds meer naar ‘pre-emptive strikes‘, begin alvast maar met de oorlog als een regime, waar dan ook, niet doet wat de VS willen dat ze doen.
Neem Irak. Ondanks het hoge aantal doden onder de Amerikaanse soldaten en een nog veel hoger aantal slachtoffers onder de burgerbevolking (waarschijnlijk meer dan 600.000), ondanks het feit dat twee miljoen Irakezen zijn gevlucht, en anderhalf miljoen Irakezen in Irak zelf ‘displaced persons‘ zijn geworden, gaat de VS door. De schade is enorm, ook onder de Amerikanen, een op de vijf soldaten die in Irak heeft gediend is gehandicapt, honderdduizenden veteranen lijden onder post-traumatische stress – ongeveer eenderde moet ervoor in behandeling. De economische kosten zijn gigantisch – tot op heden vijftien keer zo hoog als Bush heeft aangekondigd. En wat levert het op?
Niets. Het land is in chaos. De aanwezigheid van de troepen veroorzaakt geen eenheid binnen de bevolking, maar leidt tot bijna een burgeroorlog. Hoe meer troepen er gestationeerd worden, hoe meer doelwitten er zijn voor de opstandelingen, en dus moeten er meer troepen heen om de troepen te beschermen die er al zijn en komt er meer opstand. Worden wapens buitgemaakt op het leger. En blijkt het godsonmogelijk om onder die omstandigheden iets te doen dat op ‘opbouw’ lijkt. Elke poging van het leger om een onderscheid te maken tussen burgerbevolking en opstandelingen is futiel. Dat lukte zelfs in Vietnam, waar de VS nog bondgenoten hadden in het Zuid Vietnamese leger niet. Nergens ter wereld is het een vreemd leger gelukt om de guerrillabewegingen en het opstandige terrorisme te scheiden van de bevolking. Uiteindelijk gaat elk bezettingsleger over tot het gebruik van zoveel geweld dat de burgerbevolking eronder lijdt, waardoor ze de laatste gedachte dat het als buitenlandse mogendheid mogelijk zou zijn om de ‘hearts and minds‘ van de lokale bevolking te winnen op moeten geven. In feite versterkt de buitenlandse aanwezigheid de plaatselijke groepen, zoals de Taliban, en andere fundamentalistisch gerichte verzetsbewegingen meer dan dat ze die kunnen verzwakken. In de chaos krijgen criminele bendes hun kans, en kunnen ook marionettenregeringen niet op tegen warlords, bendes en uit het volk ontstane militante en soms religieuze bewegingen die vaak ook nog slaags raken met elkaar.
De VS kunnen niet winnen in Irak en Afghanistan, Israel kan niet winnen van Hezbollah en Hamas. En wat er aan gruwelen gaan gebeuren wanneer er nog eens een aanval op Iran komt kunnen we raden. Ondertussen zijn de lessen van de vorige eeuw nog niet geleerd.
Lees Polk, lees Khalidi.
Geachte Mevrouw Meulenbelt.
Uw relaas is zeer treffend en weet de angel in ieder conflict precies weer te geven.
De gevolgen van het kolonialisme zijn dan ook nog steeds wereldwijd te ondervinden en zorgen nog dagelijks voor veel leed.
Een van de vergeten conflicten die nog dagelijks voor onderdrukking van cultuur, vrijheid en zelfbeschikking leid is de helaas door pers en politiek zo vaak verzwegen bezetting van de West-Sahara.
Vergelijkbaar met Palestina leven honderdduizenden Saharanen in een uitzichtloze armoedige toestand in vluchtelingenkampen net over de grens in Algerije, en worden de achtergebleven Saharanen stelselmatige onderdrukt in het door Marokko bezette gebied.
Sinds de Spaanse kolonisator in 1975 het land verlaten heeft met de belofte het bestuur over te dragen aan de onafhankelijkheidsbeweging Polisario heeft koning Hassan II eerst op politieke en vervolgens op militaire wijze getracht om het land in te nemen vanuit een criminele droom om een Groot Marokko te vormen, waarvan de grenzen ook Mauritanië en delen van Algerije, Mali en zelfs Senegal zouden omvatten.
Een “bevrijdingsleger” (dit soort eufemismen worden helaas niet alleen door westerse bezetters gebruikt) van 350.000 Marokkanen trekt op gezag van de koning West-Sahara binnen.
De VN-Veiligheidsraad eist dat de Marokkanen zich onmiddellijk terugtrekken, maar men legt dit protest gelijk aan de Israëli doodleuk naast zich neer en verdeeld het land met Mauritanië welke het zuidelijke deel van de kuststrook bezette.
Gedurende drie jaar trachten de Saharanen zich te verzetten maar worden ze middels bombardementen met Napalm en Fosfor de woestijn in verjaagd.
Nadat in 1978 De Mauritaanse president Ould Daddah werd afgezet heeft men met het Saharaanse verzet een staakt het vuren en uiteindelijk een vredesverdrag gesloten waarop de Mauritaanse troepen werden teruggetrokken.
De Marokkaanse reactie hierop was het bezetten van de kuststrook die door het vredesverdrag weer aan de Saharanen was teruggegeven.
De volgende stap van Marokko , ze konden in 1980 het verzet in de woestijn maar niet breken, was om evenals Israel recentelijk nog gedaan heeft, een afscheidingsmuur te bouwen. In totaal zes muren van 1980 tot 1987, met een totale lengte van 2.720 kilometer. Dit is langer dan de Chinese Muur.
Onder druk van de VN wordt in 1991 na een staakt het vuren een vredesplan opgetekend om de oorspronkelijke Saharaanse bevolking via een referendum te laten kiezen tussen onafhankelijkheid of aansluiting bij Marokko.
Om dit door beide partijen geaccepteerde plan te saboteren worden tussen 1991 en 1995 op last van de koning 170.000 Marokkanen verhuist naar West-Sahara om zich als kiezer te laten registreren. Deze kolonisten wonen in zogenaamde ‘eenheidskampen’ en worden onderhouden door de Marokkaanse staat.
Als gevolg hiervan komt het referendum in een juridische kwestie terecht welke zo’n tien jaar in beslag zal leggen, zonder enige hoop op verbetering van de leefsituatie van de Saharanen.
Als in 2003 James baker met een alternatief vredesplan komt dat de onafhankelijkheid omzet naar autonomie met een stemclausule na vijf jaar welke ook een grote groep Marokkaanse stemgerechtigden omvat, stemt Polisario er mee in, maar schiet Marokko het plan in 2004 weer af.
In 2005 komt er vervolgens een volksopstand welke door Marokko met harde hand wordt neergeslagen, met als gevolg nog meer gevangengenomen Saharanen die zonder enige vorm van proces gemarteld en opgesloten worden.
Als gevolg hiervan heeft uw partijgenoot Erik Meijer enkele prangende vragen gesteld aan het Europarlement aangaande de Marokkaanse druk om in Europa door middel van voorlichtingsmateriaal de blijvende Marokkaanse soevereiniteit over bezet West-Sahara erkend te krijgen.
Voor de rest is deze kwestie echter in totale stilte gehuld gebleven.
De Speciale VN Afgezant Van Waslum wordt vervolgens door Kofi Annan aangesteld, maar heeft de Saharanen dit jaar in de steek gelaten door het onafhankelijkheidsstreven als “onrealistisch” te bestempelen en daarmee in feite het bijltje er bij neer te leggen.
Voor de Saharanen en Polisario is dit niks minder dan verraad aan de beloften die de VN hadden gedaan om te strijden namens de principes waaraan de VN haar bestaansrecht ontleent.
Het Saharaanse volk zucht nu al 33 jaar onder bezetting, verdrukking van vrijheid en cultuur, rechteloosheid en mishandeling door een bezetter die VN-resoluties botweg negeert, terwijl honderdduizenden vluchtelingen in Algerije in een uitzichtloze toestand verkeren en een afscheidingsmuur families en gezinnen van elkaar gescheiden houd.
Ik hoop dat u tezamen met uw partij ook voor deze vergeten groep onderdrukten een voetnootje kunt spenderen in uw onvermoeibare strijd voor onafhankelijkheid van onder andere het Palestijnse volk, mijn dank daarvoor zal groot zijn.
Met vriendelijke groet,
Brahim Mahayub, Saharaan in ballingschap.
BrahimMahayub@gmail.com
Zaterdag zijn in Middelburg de Roosevelt Four Freedom Awards uitgereikt. Karen Armstrong kreeg hem voor de vrijheid van Godsdienst en Jan Egeland kreeg hem voor vrijwaring van gebrek. Willemijn Verloop kreeg hem voor vrijwaring van angst en Kakhdar Brahimi kreeg hem voor vrijheid van meningsuiting. Richard von Weiszäcker kreeg de algemene Four Freedoms medaille. Jan Egeland noemde in zijn speech ook Palestina nog bij de onderdrukte landen. Karen haalde de teksten uit de bijbel aan, “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet” en “Jezus zei: Heb uw vijdanden lief”. JP was er ook. Dat hij dat maar eens goed tot zich door laat dringen. Vanmiddag zat ik nog even op Google om te kijken wat ze over Karen Armstrong te vertellen hebben. Kwam ik bij Hoei hoei. Wat een smeerlapperij daar over haar verteld wordt. Verschrikkelijk. Wat voor een lui zijn dat die zoiets schrijven. Wat zouden die nou van zichzelf denken?
Vanavond is op België 2 (Canvas) om 21.10 “Cooking in the danger zone”. Dat gaat over het leven van de Palestijnen op de West Bank heb ik begrepen. en in Tegenlicht op Ned. 2 om 20.55 Alistair Crooke. “A way out of the War on terror”.
Het verhaal van Brahim Mahayub grijpt mij ook aan. Ik had wel eens van die muur gehoord, maar verder is het daar over stil in de media, geloof ik. Ook dat is erg.
Zoals dat altijd zo is…..stilte.
Als iets onbegrijpelijk wordt of al heel lang is volgt er stilte.
In het klein en in het groot.
Miljoenen worden uitgegeven aan twee democraatjes van een groot land.
Grote woorden, veel machtsvertoon. Ieder op hun eigen, hoop ik dan nog “zeer goed bedoelde” wijze. Dat is het westen.
De vergeten landen, volken, gebieden, gezinnen ( hoe klein kan het zijn), daar gaat het al lang niet meer over.
We zien slechts dodenaantallen…..in de media. De schrik van die ooit zes miljoen zijn op ons netvlies gezet. Erger kan het niet…..
En toen werd het stil.
Eigenlijk net als de schok van die twee vliegtuigen. Ook daarna kwam een stop in het denken.
Dat dat al heel lang de werkelijkheid is van veel anderen……..sja dan wordt het ijzig stil.
Gaan mensen pas voelen als het hun broer, moeder of oom betreft? Ik vrees het van wel.
Els
halllo Brahim, een paar weken geleden was ik op een vrouwenconferentie in marrakech, en daar ontmoette ik 2 vrouwen uit mauretanie. Ik verstond met een beetje moeite hun arabisch. Ze hebben me zo veel verteld over hun werk, over de situatie waarin ze leven, ongelooflijk, wat een indrukwekkende vrouwen waren dat. Ze vertelden me ook dat er tot nu toe haast geen hulporganizaties bezig zijn in mauretanie. De conferentie was georganiseerd door o.a. The Global Fund for women, een vrouwendonororganisatie uit de US http://www.globalfundforwomen.org. Zij gingen voor het eerst naar mauretanie om deze vrouwen te bezoeken en te kijken wat er gedaan moet worden in Mauretanie.Uit de gesprekken emt deze vrouwen begreep ik dat het inderdaad een vergeten gebied en een vergeten conflict is, terwijler dagelijks zo veel lijden is.Ik was ook zeer onder de indruk van de vrouwen. Dank voor je verhaal. Trees
“En dit is de conclusie die het Westen maar niet onder ogen wil zien: er is geen manier waarop een leger van vreemdelingen van een opstandige bevolking kan winnen, tenzij ze overgaan tot regelrechte genocide.”
Daarom probeert men juist ook het eigen Afgaanse en Irakese leger, met lokale mensen op te bouwen. Ik geef toe, dat gaat met vallen en opstaan, maar het is nooit het idee geweest om van de gewone bevolking te “winnen”.
Wel om de gewone bevolking voor je te winnen.
Zeer belangrijk, bovenstaand verhaal. Voor mij is er een lijn zichtbaar vanaf de negentiende eeuw waarin het Duitse idealisme van Goethe, Schiller en tijdgenoten doodbloed of de voet dwars gezet wordt en tegen het eind van die eeuw de wortels ontstaan van de angelsaksische heerschappij over de wereld. Bronnen voor mij zijn onder andere: Renate Riemeck (Duits historica in de vorige eeuw) “Mitteleuropa, Bilanz eines Jahrhunderts”, in 1990 in vertaling verschenen onder de titel: “Midden-Europa, balans van onze eeuw” en de essays van Ezrah Bakker zoals “Dossier Eerste Wereldoorlog The War to End All Wars” waarin Bakker een periode beschrijft van de aanzet tot de Eerste Wereldoorlog tot heden en laat zien hoe langzaam de huidige wereldorde, geschetst door Amerikaans president ten tijde van WO1, Woodrow Wilson, vorm krijgt.
In deel V “1919-1989-?” geeft Ezrah Bakker een beeld van het intellectuele kaliber van de de heersers ten tijde van de WO1: “Neem anderen als Wilson, de Tsaar, Keizer Wilhelm II, commandanten als Haig, Falkenhayn, Foch, Pershing, om een paar te noemen. Nooit namen zij verantwoordelijkheid voor hun handelingen: op cruciale momenten hadden zij totaal geen ideeën, regelmatig werden zij overvallen door enorme emotionele uitbarstingen of ze hadden weer eens een tijdelijke inzinking. Zij joegen miljoenen mensen de dood in, vernietigden de cultuur en ruïneerden de economie. En als alles compleet kapot is, denken zij dat het aan hen is om de toekomst te bepalen.” Onwillekeurig moet ik dan denken aan de huidige wereld heersers zoals Bush.
Voortbordurend geeft Bakker wat verder in zijn essay het volgende beeld: “Het mag dan ook geen verbazing wekken dat in toenemende mate duidelijk wordt dat we al met al, net als in het begin van de 20e eeuw, nog steeds onderdeel zijn van een spelletje Risk. Met het grote verschil, dat tegenwoordig veel meer mensen verantwoordelijkheid dragen dan de 100 personen van 90 jaar geleden.”
Laatste grote tegenstrever van Wilson’s wereldorde is China. De strijd met China wordt vooralsnog langs economische wegen gestreden.
Het primaat van de mens uit het Duitse idealisme is vervangen door het primaat van de economie. Hoe komen we weer terug bij de mens?
Groet,
En dat lukt dus niet, Johan. Dat lukte al niet in Vietnam. Dat is het verhaal wat Polk ons probeert te vertellen. En je kunt het zien: de bevolking maakt geen onderscheid tussen oorlogstroepen en ‘opbouwtroepen’ zeker niet aangezien die laatsten, de Nederlanders, net zo goed vechten en net zo goed slachtoffers maken onder de burgerbevolking. En wanneer het opbouwen van een ‘eigen leger’ gebeurt in samenwerking met de invasie van buiten worden die gezien als collaborateurs. Die dan vervolgens weer beschermd en verdedigd moeten worden. Denk aan Srebrenica. Wij beloofden die mensen te beschermen, en dat konden we niet. Als het er op aan kwam kozen we toch altijd voor de bescherming van onze eigen mensen en lieten we hen aan hun lot over.
De plaatselijke bevolkingen hebben meer dan voldoende reden om niet te vertrouwen op die ‘hulp’ van buiten af.
Aanrader: Tegenlicht 26/05/08
Bedankt voor de aanbeveling van het boek van Judt!
Sophie
Ad 1, ad 4,
dag Mahayub, dag Trees.
Trees, het slot van je reactie is voor mij een beetje onduidelijk. Mauretanie en West-Sahara zijn twee verschillende landen. Voor beide landen is weinig aandacht, maar alleen (een groot deel van) West-Sahara is illegaal bezet door Marokko.
Dat VN-afgezant Van Walsum meldt dat de wereld zich maar bij een voldongen-feiten-situatie neer moet leggen is schandalig en triest. Het internationaal recht is niet opgebouwd om vervolgens het recht van de sterkste krachten te accepteren.
Nederlandse politieke partijen (niet alleen de linkse) baseren zich op dit interntionaal recht. Het volk van West-Sahara heeft een moreel recht op veel meer aandacht. Dat zou er ook aan bij kunnen dragen dat veel nieuwe Nederlanders met een Marokkaanse achtergrond niet langer alleen maar door de Marokkaanse media (in dit geval: onjuist) geinformeerd worden, en ontkennen dat er sprake is van een bezetting. Meer achtergrond-informatie (in aanvulling op de informatie van Mahajub) is te vinden op: http://www.west-sahara.nl.
Een voorbeeld van de medeplichtigheid van Europa wil ik nog melden. De zee voor de kust van Marokko en West-Sahara is zeer visrijk (simpel gezegd: de vis zwemt een beetje in de fuik door de Canarische eilanden). De EU heeft een visserijverdrag gesloten met Marokko, op zich zelf niks op tegen. Maar dit verdrag beperkt zich NIET tot het legale gebied van Marokko, een geografische aanduiding daartoe is NIET opgenomen in het verdrag. Natuurlijke rijkdommen van een bezet gebied mogen volgens internationaal recht niet gestolen worden. DE EU betaalt de bezetter Marokko voor de vis die gevangen wordt voor de Saharaanse kust…
Op termijn moet dit verdrag verlengd worden. Het zou goed zijn als lezers van dit weblog zich er bij politieke partijen voor inzetten (Euopese verkiezingen komen er aan, programma’s worden opgesteld!) dat een nieuw visserijverdrag met Marokko zich beperkt tot Marokko.
O, ja, en er zijn plannen voor levering/verkoop dor Nederlandse bedrijven van militaire fregatten aan Marokko. Het Nederlands wapen-export-beleid heeft als uitgangspunt: geen leveringen aan spanningsgebieden. De exportvergunning voor die fregatten moet er dus niet komen!
Hartelijke groet, Fennie
@ Corrie van der Hart (2) en Sophie (8):
Die uitzending van “Tegenlicht” over het Conflicts Forum, opgericht door de vroegere inlichtingendienstman (MI5) Alastair Crooke, was zeer interessant. (Ook huidig MP Ancram neemt deel aan die organisatie).
Vanuit de wetenschap dat de benadering van de vroegere Europese kolonisatoren en de VS -nl. veronderstelde superioriteit van de westerse samenleving en behartiging van de westerse belangen met geweld- totaal averechts heeft gewerkt, gaat deze organisatie uit van het serieus nemen van, zich verdiepen in en luisteren naar de wederpartij, ook Hezbollah en Hamas. Dat is de enige realistische benadering, die op den duur succes kan boeken.
Een ieder gaat hier voorbij aan de primaire oorzaken van conflicten.
Er worden in deze reacties net eenvoudig houdingen en volkeren beoordeelt en veroordeelt die onder licht andere omstandigheden een ander oordeel zouden krijgen.
Er wordt dus geen rekening gehouden met de motivaties en de oorzaken. Het is niet zinnig of mogelijk om te concluderen dat Israel Gaza wil aanvallen en dat graag doet ofwel dat Amerika graag Arabische landen dwarsligt, treitert en pest.
Geen enkel volwassen mens is onschuldig. De grenzen in het Midden Oosten zijn getrokken door de Engelsen en de Fransen nadat ze een oorlog hadden gewoon tegen de Turken. Pakistan is ontstaan uit gevluchte moslims uit India. Nadat de Engelsen India verlaten hebben. Zelfs de US zijn verplaatste Europeanen.
Wij zijn in Europa zo goed en makkelijk met te oordelen maar we laten ons niet beoordelen. We hebben het allemaal gedaan.
Sterker nog. We blijven de drijvende motor achter al deze conflicten.
Laten we nu eens ophouden met ons telkens weer achter de underdog te scharen ook al is dat zo’n menselijke reactie. Volgend jaar is er weer een nieuwe underdog.
Wil Europa zijn schuldenlast een beetje beginnen in te lossen ( ja ook wij) dan moeten we beginnen met de verantwoordelijkheid te nemen en met rationele kostbare oplossingen komen.
Maar ja, er is eigenlijk geen Europa. We zijn allen losse soevereine landen en geen eenheid. Een beetje zoals het Midden Oosten.
Je haalt erg veel door elkaar, Peter.
Natuurlijk is het niet alleen maar zinnig maar ook noodzakelijk om te weten wat Israel aan het doen is en van plan is met Gaza, en natuurlijk moet je dan partij kiezen, en natuurlijk kom je dan op voor de onderdrukte partij.
Mij krijg je daar in ieder geval niet van af, ik zou niet weten waarom.
Hier is waarom.
Van de Muhjahedinn tot Taliban en van Fatah to Hamas en van
Joodse volk tot Israel het zijn allemaal dezelfde mensen die wij
het ene jaar ondersteunen en het volgende jaar vervolgen.
Als wij een bijdrage willen leveren aan een betere wereld dan kunnen we alleen maar ons oordeel laten varen over alle mensen, hoe moeilijk ook en geen partij kiezen.
Maar de mensen een platform bieden, een neutrale plaats waar ieder in conflict in gematigde vorm kan samenkomen.
Als je partij kiest wordt je onderdeel van het probleem. Het proces van een zijde kiezen is juist datgene wat doorbroken moet worden. Daarom heb je ongelijk.Deze houding faciliteert het voortbestaan van de kwesties.
Dat gezegd hebbende. Het is je goed recht kwaad te veroordelen en wellicht zal dat ook altijd moeten.
De brutaliteiten waar mensen toe in staat zijn kennen geen grens en zijn niet voorbehouden aan een enkel volk of entiteit.
Van slavenhandel en apartheid tot Rwanda en Cambodja.
Nodig de vechtenden uit in je woonkamer.
Daar gaan we het dus niet over eens worden, Peter. Vechtenden uitnodigen in je woonkamer is leuk als het conflict gebaseerd is op wederzijdse misverstanden. En niet als het gaat om een partij die bezet en een partij die bezet wordt.
Om je er even aan te herinneren: eens werden wij bezet door de Duitsers. Gelukkig waren er toen de Geallieerden die anders dachten dan jij, en die gewoon partij kozen.
Dit is een erge ouwe discussie, Peter.
Dus laat maar verder.
En zo blijven we gescheiden strijdend voor gelijk en idealen.
Behalve dat ik jou met je opvatting dat het allemaal niet uitmaakt omdat het allemaal maar mensen zijn nog niet ergens voor zie strijden, maar laat die ook maar zitten.
Ik zal het toelichten.
Onze korte discussie is slechts om een punt duidelijk te krijgen.
Je ondersteunt dus het recht om partij te kiezen en daar dus voor te vechten in wat voor vorm dan ook. De Duitsers in WOII dienden bevochten te worden, dat zou ik ook gedaan hebben.
Maar terwijl je dat recht om te vechten erkent, en hebt, wil je blijkbaar ook bepalen wie dat wel mag en wie niet. In dit geval Israel mag dat van jou niet. Maar de Palestijnen wel. Daar wrikt wat lijkt mij.
Ligt dan de schaal van de strijd op de hoeveelheid kracht je gebruikt? Of is het te rechtvaardigen dat er drie doden vallen tegen drie doden? Of honderd doden tegenover een enkele?
Dus beide partijen mogen zich verdedigen en ieder heeft recht op bescherming en zelfbescherming.
De houding en emotie komt alnaar voren in de volgende vraagstelling: Ben je pro-palestijns of ben je anti-israelisch?
ben je pro-israelisch of anti palestijns?
Beschouw je Israelis als joden en palestijnen als moslims?
Wil de discussie voortzetten of zijn je bakens als SP’r (een communistische partij) al vastgezet?
Dit laatste natuurlijk ter provocatie van je idealen.
Zoals gezegd: deze hebben we al uitgebreid gehad. Vervoeg je bij de ‘paradigmastijd’, hier.
Beste Anja,
Wat een up to date kennis. Dank voor het verspreiden ervan.
Wat mij opvalt is:
A: dat ik precies hetzelfde denk over hetgeen zich afspeelt met betrekking tot de expansiezuchtige Midden-Oosten politiek van het Westen. Daar ben ik best wel ‘blij’ mee, immers ik heb wel eens het gevoel dat het gros van de mensen gelooft wat hen wordt verteld door sommige vertegenwoordigers van onze regering die de expansiepolitiek van ‘hun’ grote leider Amerika interpreteert als: verdediging van de mensenrechten, de wederopbouw van een democratische samenleving geënt op het Amerikaanse droommodel en humanistische interventies.
B) dat jij weinig gevraagd wordt door de Mainstreammedia zoals NOVA, Pauw en Witteman etc. Jij bent echt wel een expert en zou veel kunnen bijdragen aan opheldering rondom en oplossingen voor dit probleem
Groet,
Tess
Wat betreft B, Tess, dat is een beetje mijn eigen schuld, want ik heb een hekel aan die kwekprogramma’s waar je nooit uit mag spreken en waar je ook nooit weet wie er nou weer als tegenstander tegenover je wordt gezet. Dus als ik word gevraagd verzin ik het liefst een smoes om niet te hoeven. En dus verschijn ik nooit in zulke programma’s en vervolgens word je ook bijna nooit meer gevraagd.
Laat mij het maar op dit weblog doen – daar kan ik tenminste er zelf voor zorgen dat ik uit kan spreken. Laat me lezingen geven – ik weet nog dat ik een leiding kwam geven over Palestina bij een fractieweekeinde van de SP, en ik als voorwaarde stelde dat ik eerst drie kwartier mocht praten zonder onderbroken te worden, en dat ze daarna alles mochten zeggen en vragen – ik ben de dag erna lid geworden van de SP. Maar zeg dat maar in zo’n kwebbel en schreeuwprogramma, dat ze je de tijd moeten geven en niet in de rede mogen vallen… En binnenkort is er dus weer een boek van me.
Laat mij mijn ding maar doen.
Is er dan ook een officiële boekpresentatie Anja?
Ja, maar besloten want klein zaaltje. Met iedereen er bij die ik er bij vind horen zitten we al vol.