Ik ben nog brak van een héle lange zit in de EK, en ook al niet erg vrolijk: ik vind het geen verheffend gezicht als een kamerlid waarvan we weten dat ze veel kritiek heeft op een wet en op de staatssecretaris die er voor verantwoordelijk is toch meestemt met de coalitie. Ik kon het voorspellen, toch hou ik er altijd een wee gevoel aan over: zo gaat dat dus in de politiek.
Er werd stevig gedebatteerd. De wet over de gratis schoolboeken vertoonde nogal wat mankementen, daar was eigenlijk bijna iedereen het over eens. Een principiele: dat het niet zou gaan over de mbo leerlingen. En een technische: dat een hele ingewikkelde regeling aan zit te komen over de aanbesteding van de boeken, met de vraag waar de staatssecretaris geen garantie over kon geven: of een leraar nog zelf kan beslissen welke boeken zijn leerlingen krijgen. De SP is er erg voor dat er gratis schoolboeken zijn voor kinderen, zeker als ze komen uit gezinnen waar ze maar net de eindjes aan elkaar kunnen knopen, en zoals Marijke Linthorst zei, die drie kinderen door het VMBO gesluisd heeft: die boeken zijn een flinke mep geld, zelfs als je een redelijk inkomen hebt. Laat staan dus als je dat niet hebt. Het mag niet meer voorkomen dat leerlingen zonder boeken op school komen omdat een gezin al in de schulden zit, bijvoorbeeld. Daar zijn we het erg mee eens. Maar.
Sineke ter Horn weerde zich, met veel kritische vragen die niet of met moeite door staatssecretaris Bijsterveldt beantwoord werden. En ook Linthorst gaf toe dat ze ook liever wat anders had gezien, en had net als wij ook meer gezien in een langere voorbereidingstijd met een paar pilots, zodat je weet of het kan werken, maar de politieke realiteit, zei ze, is dat de staatssecretaris daar niet in meegaat, en tja, dan stem je dus toch maar voor. Met als enige harde toezegging dat wanneer scholen juridisch in de moeilijkheden komen met de aanbesteding, ze de juridische kosten kunnen verhalen op het ministerie.
Om de boel nog een beetje te redden hadden de coalitiepartijen een slappe motie ingediend, waarin de regering wordt gevraagd, eerst, om onderzoek te doen naar de vraag of deze wet geen financiele ongelijkwaardigheid voor mbo leerlingen veroorzaakt, en ten tweede, om bij gebleken onrechtvaardige verschillen voorstellen te doen om die op te heffen. Daar hebben we met lange tanden maar voor gestemd. Niet omdat dat onderzoek er zou moeten komen, want je weet het al. Geef de ene groep gratis schoolboeken en de andere niet, dan hoef je geen onderzoek meer te doen naar een ‘onrechtvaardig verschil’. Maar doe dan tenminste iets voor de mbo groep aan compenstatie. De staatssecretaris wenste daar geen toezegging voor de geven, maar deze motie haalde het. Evenals de krakkemikkige wet. Omdat de staatssecretaris enige keren bedenktijd had gevraagd tussen de sessies door, en er hoofdelijke stemming was aangevraagd waar iedereen dus bij moet zijn zaten we er om twaalf uur nog. Klein lichtpuntje, ‘linksbuiten’ Margriet Meindertsma van de PvdA fractie stemde tegen – vanwege de onrechtvaardigheid ten aanzien van de mbo leerlingen. Niet dat het hielp. Toch: leve Margriet. (hieronder, terwijl ze de griffier een hand geeft bij onze installatie, een jaar geleden)
Als collega Slager wakker is komt er wel een verantwoord stukje op de SP site waar ik naar door zal linken. En ik ga vandaag naar de sauna om het ongenoegen er uit te zweten.
Dat is er nu, met dank aan Kees: hier.
Collega’s Tiny Kox en Arjan Vliegenthart zaten ondertussen in Berlijn vanwege de Navo. Hier.
Juist op het MBO zitten veel kinderen van ouders met een modaal of beneden-modaal inkomen. Voor die kinderen en hun ouders zou het een behoorlijk verschil kunnen maken.
Anja, zet je even een ‘h’ voor ’ttp’?
Dit is de link.
Op de scholen zijn we bepaald niet blij met deze ontwikkelingen. Onze hoop was echt gevestigd op de senaat, omdat die dit gedrocht van een wet nog kon stoppen. Maar kennelijk ging het allang niet meer over de wet inhoudelijk en de gevolgen ervan voor de praktijk, maar om gestand doen van de belofte in het regeerakkoord dat schoolboeken ‘gratis’ zouden worden. Typisch voorbeeld van het middel is erger dan de kwaal, dus. Of het rapport Dijsselbloem nu al vergeten is.