De Israelische organisatie Physicians for Human Rights (Artsen voor mensenrechten) probeert op te komen voor de patienten in Gaza die medische hulp nodig hebben en er niet uit mogen. Omdat medische hulp hoort bij de mensenrechten, ook van burgers die onder bezetting leven, begonnen ze een proces bij het Israelische Hooggerechtshof, met petitities voor 13 patienten. De uitspraak was negatief: het Hooggerechtshof bemoeit zich niet met de beslissingen van het leger wanneer het gaat om ‘veiligheid’.
Drie van de patienten hadden inmiddels een uitreisvergunning gekregen. Maar geen van hen is de grens overgelaten. Een voorbeeld van wat je kan gebeuren als je probeert – met vergunning – Gaza uit te komen: meneer Kafarne, vader van negen kinderen, kreeg de diagnose maagkanker met mogelijke uitzaaiingen, en werd op 18 april met spoed verwezen naar een ziekenhuis in Israel waar hij op 12 mei verwacht werd. Op 11 mei kreeg hij te horen dat hij de volgende ochtend om acht uur ’s ochtends verwacht werd bij Erez voor ondervraging en dat hij er dan waarschijnlijk uit zou kunnen.
De patient kwam met een broer, zijn moeder en zijn vrouw aan bij Erez. Daar werd hij meegenomen, samen met vijf andere kankerpatienten, voor ondervraging. Hij moest negen uur wachten, zonder water of voedsel. De andere patienten zeiden dat hij meerdere keren bloed spuugde. Om 17.00 begon de ondervraging. Al die tijd wachtte zijn familie op enig bericht. Om 22.00 werd ze gezegd bij Erez weg te gaan, zonder te weten hoe het met Kafarne ging. Via het Rode Kruis kwamen ze er achter dat Kafane was gearresteerd. Hij is overgebracht naar de gevangenis in Ashkelon.
Volgens de PHR komt dit neer op mishandeling. Het is eerder voorgekomen dat kankerpatienten die probeerden de grens over te komen door de geheime dienst onder druk werden gezet te fungeren als informanten en collaborateurs, en bij onwilligheid werden opgesloten dan wel werden teruggestuurd zonder medische behandeling.
Amnesty International heeft het zestigse jaarverslag gepubliceerd, waarin met name de blokkade, die een ernstige humanitaire ramp heeft veroorzaakt in de Gazastrook wordt veroordeeld. De feiten zijn bekend, ze zijn alleen erger als nooit tevoren: mensen die zonder proces worden opgepakt en opgesloten, burgerdoden, doden door het onthouden van medische behandeling. Ook het afschieten van raketten door de Palestijnen werd veroordeeld, plus de schendingen van mensenrechten tijdens de interne gevechten. Maar dit is een feit, zegt het hoofd van de Israelische afdeling van Amnesty, Amnon Vidan, Israel is het enige democratische land dat een regime voert van permanente bezetting. “Wij geloven dat Israel een buitenproportionele mate van geweld uitoefent. Vergelijkbaar met het misbruiken van burgers als gijzelaars – en dat accepteren we niet. We hebben nu vele voorbeelden gezien van grove schendingen van mensenrechten van diegenen die onze veiligheid bedreigen, of geacht worden dat te doen, in naam van onze veiligheid en het behoud van onze joodse identiteit” , zei Vidan.
“De Palestijnen in de gebieden, de Afrikaanse vluchtelingen die aan de grens staan, de vrouwenhandel in de steden en de gemeenschappen die geen water en elekriticiteit krijgen hebben een zaak gemeenschappelijk: dat er ten onrechte gedacht wordt dat je de veiligheid van een volk kunt verkrijgen door de mensenrechten van een ander volk weg te nemen.”
Ook de Engelsen hebben een artsen vereniging die de wantoestanden in israel aan de kaak stelt. Derek Summerfield is er contactpersoon.
Onderstaande kopieen van briefwisselingen laten zien hoe het er toe gaat.
In Nederland hebben we zoiets geloof ik niet. JAMMER!
Ik probeerde hierover al eerder op je site te publiceren Anja, maar ik geloof dat het artikel te lang was, dus het lukte niet. Hier een stuk van het vervolg van de correspondentie tussen pro en anti- mensenrechtenschendende israelische artsen.
Summerfield, Derek wrote: 21 May 2008
Dear Dr Baum
Thank you for your letter to me of 12 May 2008, which is reproduced below this one. As you know I had written to you a week or so ago, seeking to draw your attention to the report entitled “Ticking Bombs” on 9 exhaustively documented torture cases, all Palestinian men, published last year by the Public Committee Against Torture in Israel. I pointed to the fact that this report is but the latest to show how Israeli doctors form an integral and everyday part of the running of the interrogation suites whose output is torture. (http://www.stoptorture.org.il/eng/images/uploaded/publications/`140.pdf). There are 22 entries involving Israeli doctors in just these 9 cases; in several the doctors were actually named, whether doctors in the prisons or senior staff – including the Chief Medical Officer of the Israeli Prison Service Dr Alex Adler, the Chief Medical Officer of the Israeli Police Service Dr Tzvi Lankovski, and no less than the chairman of the Ethics Board of the Israeli Medical Association (IMA), Professor Avinoam Reches. You will read, indeed I hope you have already read, that doctors saw the prisoners at various points before, during and after episodes of torture , did not take a proper history (they knew perfectly well what had happened to these men), did not protest on their behalf, typically prescribed simple analgesia and returned them to their interrogators. It is this report to which Sir Iain Chalmers also directed your attention in his reply a few days ago, noting further that your long letter to me did not contain the word “torture” once!
Several concerned doctors, including myself, published a letter in the Lancet last December, citing the “Ticking Bombs” report and pointing to the continuing silence of the IMA about the practice of torture as state policy, and about the institutionalised involvement of Israeli doctors so emphatically illustrated. The upshot is that the IMA has threatened to sue us for quoting from the report about the involvement of Professor Avinoam Reches. The IMA do not dispute that Dr Reches received a copy from the Public Committee, and presumably read it, but deny that this makes him complicit. In so saying the IMA condemns itself out of its own mouth: the Chair of Ethics cannot maintain ethical probity by doing nothing. He has a duty to actively ensure that doctors in Israel abide by medical ethical codes, and with the World Medical Association’s (WMA) anti-torture Declaration of Tokyo. Dr Baum, does the “Ticking Bombs” report and the IMA admission that its Chair of Ethics read it count as evidence in your book?
Perhaps you could remind the IMA that last year the World Medical Association (WMA), the official international watchdog on medical ethics, raised the stakes. WMA President Dr Jon Snaedal reiterated that doctors should be a powerful voice in the struggle against torture, and stated that for the first time the WMA was explicitly obliging doctors to document cases of torture when they encountered these. The WMA added that the absence of documenting and denouncing such acts “might be considered as a form of tolerance and of non-assistance to the victims”.
You circulated my earlier letter to you and I am doing the same, in particular to the group of largely UK doctors concerned by the appalling standards of ethical leadership provided by the IMA – its refusal to insist on that doctors adhere to anti-torture codes, and refusal to speak out about persistent IDF violations of those sections of the Fourth Geneva Convention enshrining a civilian population’s right to unimpeded access to heath care and other services vital to life, and immunity for medical facilities and health workers on duty. All these doctors, and many other health professionals here and abroad associated with our movement, are thoroughly familiar with the region over years, have worked or taught in Israel/Palestine, are party to ongoing humanitarian activities, and cannot but be committed to speaking out. We are not a bunch of wrong-headed amateurs, not “anti-semitic”, and we are not going to go away.
In view of what is at stake, I am also copying this to others, some medical, some not, here, USA and elsewhere. I am including the editors of the BMJ, Lancet and JRSM: UK journal editors have learned the hard way over the past 20 years that publishing a paper critical of human rights under Israeli occupation, however carefully referenced, unleashes a storm of protest and pressure. Charges of “anti-semitism”- which I see from the SPME website that you think applicable to us- have undoubtedly acted as an effective form of censorship, via self-censorship, for all but the boldest. The most striking single example of the power of UK Jewish doctors in this regard was the demise of the journal World Medicine after an article in 1981 made a reference to the infamous Deir Yassin massacre of 10 April 1948. The journal was engulfed in accusation that the massacre never took place and that it was recycling vicious lies, advertisers were lobbied to withdraw business, and the journal clos
ed. This record of aggressive intimidation of medical journals is a scandal in itself.
It saddens me that the stimulus for your replying to me was not provided by the “Ticking Bombs” report, but merely because you think that I have been conducting “personal attacks on my(your) integrity”, indulging in “public vilification” of you at the Royal Society of Medicine (RSM) etc. In fact I have made no ad hominem remarks about you in any forum: at the RSM I gave a brief account of the BMJ debate on a putative academic boycott of Israel in its 21 July edition last year, and of your authorship of the anti-boycott lead essay in which you emphatically endorsed as a “lie” IMA rebuttals of the overwhelming weight of evidence as to their collusion with torture. Giving this as an example of what we were up against, I told the meeting that 3 respectful detailed and referenced Rapid Responses I had posted up at bmj.com (where the debate was vigorous indeed) had elicited nothing but, to use your phrase, public vilification from you. You consistently refused to justify citing me
as a liar in the BMJ, or to comment on any of the incriminating documentation from authoritative human rights organisations to which I and other correspondents at bmj.com drew your attention. (For example, I reviewed 300 Amnesty International publications on Israel/Palestine published 2002-7, and just for a start the titles of 11 of them contain the word “torture”!).
Lastly, I commented to the meeting about what might be considered evidence of the natural limits of evidence-based medicine (EBM). You are one of the most outspoken proponents of EBM in this country, and called for the closure of homeopathy services in the NHS because there seemed too little evidence of its efficacy. Yet from my experience you simply cannot not be brought to address the mass of evidence in the public realm, accumulated over many years, implicating the ethical probity of the IMA and large numbers of individual Israeli doctors. Perhaps there is a general rule here, though a depressing one: the starkest of evidence is capable of being dismissed if it comes up against personal values and identity, which are held to trump everything else. It is of central significance, clearly, that at the outset of your BMJ essay you told us that you were a Zionist.
I was interested in your reference on page 2 of your letter to the Palestinian women and her children killed in Gaza 2 weeks ago (there’s been more since). You acknowledge that the Israeli Defence Force (IDF) was firing missiles, but you say that “the proximal event was the explosion of ordinance carried by a Hamas militant”, set off by IDF fire. You appear to state this confidently, as if it was hard evidence. Where did you get this from, Dr Baum? B’Tselem, Human Rights Watch, Physicians for Human Rights Israel (PHRI) and other agencies could confirm that the IDF routinely makes claims of this kind- lies, they turn out – in self-justification and to shift the blame to the Palestinian side. The IDF is particularly likely to do this after an incident that catches the world’s attention. You will recall the Palestinian family of 7 shredded as they picnicked on Gaza beach in June 2006. At the time the IDF were firing missiles from out to sea, and no serious observer can doubt
that one of these murdered this family. For once, footage of the event was beamed on mainstream TV abroad (and certainly in UK) and the IDF had a certain public relations problem. They responded by immediately floating the notion that Palestinian explosives buried on the beach were probably responsible. In so doing the IDF sought to introduce doubt, to introduce what has been called the ‘fog of war’, and to give friends of Israel something to hold on to. Human Rights Watch, one of the world’s most reputable and well established human rights organisations, then conducted an investigation and concluded that there was no basis for any explanation other than the obvious one (see attachment). By then public attention abroad to the Gaza beach atrocity had long since moved on, and the lie had served its purpose. IDF authorship is also evident in mantras like “Palestinian ambulances carry terrorists and weapons”, frequently recycled at bmj.com, to obscure or justify the shooting of a
mbulances (hundreds of incidents) or delaying their passage to hospital- however critical the case medically. (US Jewish Voice for Peace Health & Human Rights Project looked into the claim and found only 1 incident, and even this one had disputed circumstances. Would you like me to ask them to send you the details? Incidentally, the IDF have at various points commandeered Red Crescent ambulances to transport soldiers for particular missions!). Another mantra regularly produced by doctors at bmj.com is that “the overwhelming majority of IDF casualties are armed militants”. Fact: it is civilians- around 5000 since 2000, including nearly 1000 children (1000!) -who comprise the vast bulk of IDF victims: killed in their homes, schools, streets, places of work. The IDF makes war on a whole people…etc.
En nu de mensenrechten in Palestina.
Daar is het slechter mee gesteld dan in Israel
Dat is niet waar, Dineke. Maak je huiswerk voordat je zo iets beweert. Ga kijken bij Amnesty, Human Rights Watch, B’Tselem. Wat betreft het schenden van mensenrechten heeft Israel een gigantische lijst van permanente overtredingen te verantwoorden. Plus het internationale recht. Of bedoel je alleen de mensenrechten van Israelische joden, en tel je andere mensen niet mee?
En even voor de goede orde, Herman. Het is handiger als je kort samenvat waar zo’n lange lap tekst over gaat en er dan een link naar geeft, want ik vrees dat weinig mensen het geduld zullen hebben om zich daar doorheen te worstelen om te kijken wat er gezegd wordt.
Anja, was er al een gayparade in Gaza? Mijns inziens zijn de mensenrechten net zo slecht in de Palestijnse gebieden
Dat zal ik voortaan doen Anja. Bedankt!
Helaas was dit een mail en was er dus geen link.
Wat niet wegneemt dat ik zoiets voortaan toch maar beter kan samenvatten. Met het gevaar dan weer dat de eigenaar dan kan vinden dat ik belangrijke zaken weglaat.
Nee, Willeke, er was nog geen gayparade in Gaza. We begrijpen natuurlijk nu dat dat de werkelijke reden is waarom Israel ze uithongert, doodschiet, hun land steelt en verwoest, hun zieken laat sterven.
Overigens hoef je in Jeruzalem ook geen gayparade te houden zonder poepluiers van de orthodoxen naar je hoofd te krijgen.
En doe even de moeite om je beter te informeren, zie bij 3. Het gaat namelijk niet om een wedstrijdje wie het met de ‘eigen’ burgers beter zou doen, het gaat er op dit moment vooral om dat Israel uitgebreid, chronisch en opzettelijk de mensenrechten schendt van een ander volk. Dat is inmiddels uitgebreid gedocumenteerd en je kunt het niet meer ontkennen.
Je hebt gewoon ongelijk.
Het onthouden van nodige medische behandeling valt juridisch zeker (ook in de Nederlandse wet zwart op wit) onder mishandeling. In het geval van een (maag)kankerpatient is er bij overlijden van de patient, als medische behandeling is verhinderd, m.i. zelfs mogelijk sprake van doodslag (in Nederland via de constructie van de zg. “voorwaardelijke opzet”).
@Olav
Deze weigeringen om mensen behoolijk medisch te (laten) behandelen komen van het israelisch militaire apparaat. israel als bezetter gebruikt voor de meest absurde afwijzingszaken gronden betreffende staatsveiligheid. (security reasons)