Het is niet zo simpel om een naam te geven aan de status van Palestijnen die in Israel wonen. Ze wonen er in hun eigen land. Maar de staat waarin ze wonen noemt zich Israel, definieert zich als een joodse staat – en Palestijnen zijn geen joden. In naam is Israel een democratie, en zou dus gelijke rechten moeten bieden aan alle burgers, in werkelijkheid is het dat een kwestie van all animals are equal, but some are more equal than others. Nimer Sultany is zo’n Palestijnse staatsburger van Israel. Hij schreef een artikel voor Electronic Intifada, en ik volg zijn betoog.
Een Palestijn in Israel is een burger die geacht wordt als individu gelijk te zijn aan andere burgers, en tegelijk is zijn gelijkheid ondergeschikt aan het algemeen belang, en dat algemeen belang is dat van de joodse staat, schrijft hij. Die joodse staat verandert de Arabische burgers in burgers zonder staatsburgerschapsrechten: zij worden gemarginaliseerd, hun land werd en wordt hen afgenomen, hun geschiedenis wordt verzwegen, en het ‘algemeen belang’ gaat op hun kosten.
De feiten: in 1948 bleven er na verdrijving van de meerderheid van de Palestijnse inwoners 156.000 Palestijnen over – die bevolkingsgroep is inmiddels aangegroeid tot 1,2 miljoen, bijna 20% van de inwoners. En dit zijn nog meer feiten: ondanks de bevolkingsaanwas is er in de zestig jaar geen enkele nieuwe Arabische woonkern, wijk of nederzetting gevestigd, tegen 600 nieuwe woonkernen voor joden. Tachtig procent van het land dat in bezit was van de Arabische bevolking is in beslag genomen. Twee en negentig procent van de Palestijnse burgers leven in aparte Arabische gemeenschappen, die economisch over veel minder middelen beschikken dan de joodse: ruim de helft van de Palestijnen leeft onder de armoedegrens. Het verschil tussen het joodse deel van Israël en het Palestijnse deel is zo groot, dat ze op geheel verschillende plaatsen terecht komen op de lijst waarmee landen worden gemeten naar de graad van ontwikkeling – de Human Development Index – gemeten dus naar levensstandaard, armoede, opleidingsniveau en ontwikkeling. Het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking is voor de Palestijnse minderheid eenderde van dat van de joodse meerderheid en komt daarmee op het niveau van Roemenië en Iran. Het aparte onderwijssysteem voor de Palestijnse minderheid – dat zwaar onder controle staat van de Shin Beth, de Israëlische geheime veiligheidsdienst die bepaalt wie er leraar mag worden – staat onder het niveau van Jordanië, Libanon en Libië. Met het gezondheidsniveau scoort de Palestijnse minderheid lager dan landen als Costa Rica en Cuba. Dit even voor de Israel-apologeten die regelmatig beweren dat de Palestijnen in Israel blij moeten zijn omdat ze het zoveel beter hebben dan de Arabieren in omringende landen.
Eens lieten de Palestijnen, zij die bleven (zie mijn hoofdstuk in het beroofde land, hier) weinig van zich horen. De achterblijvers waren ontredderd, gedemoraliseerd, ze waren beroofd van hun leiders, hun intelligentsia, hun middenklasse, ze stonden onder militair gezag, ze zagen om zich heen hun dorpen verwoest worden, en een groot deel van hen werd vluchteling in eigen land. Veel internationale aandacht was er voor hen ook niet – ze werden gezien als een interne aangelegenheid van Israel, alle aandacht ging in de loop van de tijd naar de Palestijnen in de bezette gebieden – mede door hun verzetsstrijd die de grens van geweldloosheid overschreed – en als minister Verhagen zegt dat hij een ‘kameraad, niet een vriend’ is van de Palestijnen, dan bedoelt hij het kwart van het Palestijnse volk dat onder Abbas op de Westoever leeft, want met de ’terroristen’ van Gaza praat hij niet, en al die andere Palestijnen, vluchtelingen in de diaspora en Palestijnen in Israel zelf, die bestaan niet.
Had Israel beter zijn best gedaan om de Palestijnen de gelegenheid te geven werkelijk te integreren, dan was de geschiedenis misschien anders gelopen, want de Palestijnen binnen Israel zijn over het geheel genomen altijd bereid geweest om voor hun rechten op te komen via de democratische middelen die hen nog enigszins tot hun beschikking stonden. Maar een aantal ontwikkelingen maken dat hun positie opnieuw in het middelpunt komt te staan, en het erg onverstandig is geworden om hen als een ‘interne aangelegenheid’ van Israel te negeren. Tegenstrijdige ontwikkelingen: de repressie tegen de Palestijnse minderheid neemt toe, terwijl of misschien ook daarom, neemt hun mondigheid en hun opstandigheid – hun empowerment ook toe – waarmee de repressie ook weer toeneemt – een spiraal waar het eind nog niet van in zicht is. Maar dit is duidelijk: de Palestijnen in Israel gaan zich in toenemende mate zien als een deel van het Palestijnse volk, meer dan als deel van Israel dat geen gelegenheid overslaat om hen er aan te herinneren dat ze als niet-joden ongewenste ‘gasten’ zijn, en in toenemende mate zien ze zichzelf als onderdeel van de grotere Arabische natie. En die aansluiting is wederzijds. Werden ze in het begin van de geschiedenis van Israel nog door andere Palestijnen gezien als halve collaborateurs, als halve Israeli’s, door dat dubbele proces van meer repressie en meer mondigheid worden ze ook door de andere Palestijnen steeds meer gezien als een deel van het volk in opstand. Tijdens de Oslo processen werden de Palestijnen van Israel – ook door de Palestijnse onderhandelaars – over het hoofd gezien en niet vertegenwoordigd – Abbas heeft nu begrepen dat hij naar hen moet luisteren, en heeft zich laten vertellen dat de Palestijnen van Israel niet willen dat hij Israel erkent als joodse staat. (Dit nog even voor degenen die niet begrijpen wat het essentiële verschil is: het bestaan van de staat Israel is al erkend door de Palestijnen, wat er nu van ze geëist wordt is ze erkennen dat Israel een joodse staat is, waarmee ze niet alleen de burgerrechten van de Palestijnse inwoners weg zouden geven, maar ook die van de vluchtelingen. Dat gebeurt dus ook niet.)
De Palestijnen binnen Israel laten steeds meer van zich horen, onder andere met een aantal ‘visie documenten’, waarmee ze opkomen voor gelijke behandeling voor de wet en in de praktijk, en dus voor een werkelijk democratisch Israel. Dat op zich is voor de Israelische establishment al zo bedreigend, dat de Shin Beth die initiatieven al ‘subversief’ noemt. Ondanks het feit dat de Palestijnse minderheid voor de eigen rechten opkomt met legale middelen, worden ze toch in toenemende mate gezien als een ‘vijfde colonne’, en als een ‘demografische en strategische bedreiging’.
Terwijl de mainstream in Israel steeds verder naar rechts bewoog, ontstonden er onder de Palestijnen verschillende politieke stromingen: aan de ene kant de buitenparlementaire islamitische stroming geleid door Raed Salah, en aan de andere kant de democratische stroming binnen het parlementaire stelsel, geleid door Azmi Bishara. Beiden hebben met elkaar gemeenschappelijk dat ze de vanzelfsprekende zionistische dominantie in Israel bestrijden. De islamitische stroming heeft drie doelen: binnen de Israëlische staat te komen tot zelfstandige Arabische instituties die de burgers die ondersteuning bieden die ze van de staat Israël niet krijgen, de bescherming van religieuze plaatsen, met name de Al-Aqsa moskee, en het organiseren van humanitaire hulp aan de Palestijnen in de bezette gebieden. Bishara komt vooral op voor de rechten van de Palestijnse burgers en voor hun collectieve rechten, en wil de Arabische minderheid vooral als een nationale minderheid erkend krijgen – plus probeert hij het isolement te doorbreken door meer contacten te leggen met de Arabische wereld.
Hoewel hun strategieën dus verschillen, worden beide stromingen door Israël gezien als staatsgevaarlijk, en worden ze met alle mogelijke middelen dwars gezeten – met valse beschuldigingen, met schijnprocessen – herhaaldelijk zijn ze er van beschuldigd landverraders, opruiers en aanhangers van terrorisme te zijn – hoewel beide stromingen nooit geweld hebben gebruikt en alleen vreedzame en legale middelen hebben gebruikt om hun doel te bereiken. Salah is al veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf, en Bishara is gevlucht en leeft nu in ballingschap – maar het is de Palestijnse burgers niet ontgaan dat dit een onderdeel uitmaakt van een toegenomen repressie.
Dat uit zich niet alleen in de taal – ook binnen de Knesset, waarin er over hen wordt gepraat als permanente bedreiging, als kankergezwel, als ongedierte, als verraders, en er wordt openlijk gediscussieerd over de mogelijkheid ze het land uit te zetten, dat wat in Israel ’transfer’ wordt genoemd, een eufemisme voor etnische zuivering. Het uit zich ook in de conferenties die gehouden zijn om het ‘demografische gevaar’ dat een groeiende Palestijnse bevolkingsgroep zou vormen tegen te gaan, en het uit zich in toegenomen racistische wetgeving, bijvoorbeeld een recente wet waarbij Arabische burgers zijn uitgesloten van het recht op gezinshereniging. De wet, die goedgekeurd is door het Hooggerechtshof, bepaalt dus dat Arabische burgers niet het recht hebben om te trouwen met wie ze willen – is dat iemand van de bezette gebieden of uit het buitenland, dan mogen ze daar binnen Israel niet mee samenwonen, terwijl het niemand ontgaat dat joden naar believen partners over mogen laten komen – ook als die niet-joods zijn. De repressie is ook af te meten aan het toegenomen aantal woningen dat wordt gesloopt – aangezien Palestijnse burgers niet in joodse woonwijken mogen wonen, en bijna nooit een vergunning krijgt om op het laatste beetje eigen land een huis te bouwen, wonen veel Palestijnen dus ‘illegaal’ en hangt hun voortdurend afbraak van hun huis boven het hoofd. Dat, en andere maatregelen, het toenemend geweld tegen Palestijnse burgers als ze demonstreren, of als ze op welke manier dan ook uiting geven aan hun solidariteit met de Palestijnen in de bezette gebieden, heeft tot gevolg dat de kloof tussen Palestijnen van binnen en van buiten Israël steeds kleiner wordt. Het is een les die elke kleuter kan begrijpen, maar die nog niet tot de Israëlische regering is doorgedrongen: meer repressie geeft meer opstand. En hoe minder de Palestijnse staatsburgers te verwachten hebben van de Israëlische ‘democratie’, hoe meer ze zichzelf als Palestijnen zullen definiëren en hoe minder als Israëli’s. Tot nu toe kwam het geweld voornamelijk van Israëlische zijde – op joodse demonstranten wordt nooit geschoten, op Palestijnse wel. De vraag is hoelang de jongeren, die niet meer pikken wat hun ouders nog wel hebben gepikt, dat zo zullen laten.
Het artikel van Nimer Sultany, Between oppression and empowerment, hier.
Foto hierboven: de politie treedt op tegenover een Palestijnse staatsburger van Israel.
Naast de 2 stromingen van Sheikh Raed salah en Azmi Bishara is er ook nog een derde. Dit is een seculiere staat voor alle volkeren. Deze gedachte komt voort uit het idee dat men niet als een minderheid wil worden gezien. De palestijnen in Israel zijn deel van eht palestijnse volk in de Westbank, Gaza en in de diaspora. Ook vind men dat als men ijvert voor een midnerheidsstatus dit een automatiche erkenning is van de Zionistische staat. Ik zelf vind het jammer dat de meeste aandacht uitgaat naar het “minderheid binnen een democratische israelische staat’ concept.De aandacht van de meeste NGO’s die hier mee bezig zijn en de meeste palestijnse leiders binnen israel die ook in de Knesseth zitten hebben te weinig ook voor een ‘eenstaat” oplossing. De twee staten oplossing wordt nu als bijna onuitvoerbaar gezien. Dit mede omdat Israel al zo ver in bezet gebied doorgedrongen is met het bouwen van nederzettingen, dat een palestijnse staat al bijna geen optie meer is. Daar zijn ook enkele items aan gewijd op dit weblog. Automatisch zou men dan moeten ijveren voor een seculiere democratische staat, en de palestijnen die nu in Israel wonen zouden daar ook hun steentje aan bij moeten dragen. De “minderheids” optie wordt nog steeds gebruikt,meest door politici en beleidsmakers, daar men denkt dat dit wel te behalen is. En dit is onzin. palestijnen binnen Israel zijn geen minderheid, met het accepteren van een minderheid zijn geven erkennen ze de bezettingspolitiek van israel in de WB en Gaza, en daarmee isoleren ze zich ook. Nogmaals de leiders gaan voor deze optie maar op de straat hoor je hele andere geluiden.
Ha Trees – goed dat je dit komt vertellen. Ik schreef dat ik het betoog van Sultany zou volgen, waar een paar belangrijke zaken in staan, vind ik, vooral die spanning tussen toegenomen repressie en toegenomen mondigheid, en ik dacht wel dat jij nog iets zou komen vertellen over de twee stromingen van Salah en Bishara.
Bedankt!
Krijg net van Tikkun weer een bak informatie binnen, om wat hier boven staat nog even aan te vullen. Sorry voor de lengte.
Bad News From Israel
Racism against Israeli Arabs by the Jewish citizens of Israel is on the Increase-and non-violent protests of the Occupation by Palestinians are met with violence from Israeli police, border guards and IDF.
[Tikkun magazine has regularly tried to avoid this topic because we are already critics of Israel’s treatment of Palestinians in the West Bank and Gaza, and we did not want to appear to be trying to find other areas of Israeli life to critique (particularly since the racism in our own country against African Americans, Latinos, Arabs and Muslims is so strong that it seemed inappropriate to be criticizing Israel). Moreover, the extreme criticisms from some genuine haters of Israel, their characterization of Israeli life as “apartheid,” seems so completely distorted, with regard to the situation of Arabs living inside the pre-67 borders of Israel, so utterly disregarding the civil rights that Arabs continue to have there, and to be based only on the outrageous and human- and civil-rights denying treatment of Arabs outside the pre-67 borders, in Gaza and the West Bank, that we at Tikkun did not wish to contribute to this calumny against Israel. So it is with great sadness that we pass on these news reports from reputable Israeli sources of growing prejudice and maltreatment of the Israeli minority population, and also, below, of the shooting of non-violent albeit boisterous Palestinian demonstrators from Ha’aretz this Friday, May 30, 2008. Israeli Peace Movement activists repeatedly report, and I usually don’t send on to you, accounts of Israeli police and border guards breaking up peaceful and totally non-violent demonstrations of Israeli Jews and Palestinian Arabs by using teargas or less-lethal rubber bullets,but when it comes to demonstrations by Arabs seeking to utilize the tactic of non-violence used by Martin Luther King, Jr. or Mahatma Gandhi, they face lethal violence-see below.
This response by the Israeli police and border guards and IDF troops makes it all the more difficult for those Palestinians who support a total non-violent struggle against the Occupation to get a fair hearing from fellow Palestinians who point to the way that Israel meets their non-violence with violence. Tikkun’s response has typically been: “Don’t expect non-violence unless all aspects of the Palestinian struggle are non-violent, which they are not yet, and unless the Palestinian leadership explicitly urges all Palestinians to give up any form of violence at all times.” But our response is increasingly wearing thin when faced with the seemingly indiscriminate violence of the Occupation and of the police, border guards and IDF. ]
Last update – 01:05 29/05/2008
East Jerusalem Arabs detail violence they face by city’s Jews
By Haaretz Staff and Channel 10
Tags: East Jerusalem, Jew, Israel
Haaretz.com/Channel 10 daily feature for May 28, 2008.
Last month’s attack by a Jewish mob on Arab youths got ample press, but shouldn’t be considered an isolated incident.
In fact, Arab residents of Jerusalem, particularly taxi drivers, detail a pattern of racially-motivated violent acts by religious Jews.
The drivers from East Jerusalem call the western part of the city the “Wild West.” This week, prominent rabbis circulated Halakhic rulings online, calling for the city’s Jews to carry out violent acts against Arab residents.
[Editor’s note: We at Tikkun have not seen independent evidence of the truth of this last claim about ‘prominent rabbis’ and are only reporting what appeared in Ha’aretz today There is, however, evidence of racially-motivated violent acts by religious Jews against Arab residents of Jerusalem.]
********************************************************
Study: Israeli Jews becoming increasingly racist toward Arabs
By Avirama Golan, Haaretz Correspondent
Tags: israel, arabs, racism, jews
Israel’s Jewish community increasingly supports the delegitimization, discrimination and even deportation of Arabs, found a report on racism in Israel, set to be released Wednesday.
The report, to be presented at a press conference in Nazareth by Mossawa, the Advocacy Center for Arab Citizens of Israel, states that the Israeli-Palestinian conflict has clearly impacted public opinion, and warns that ideas such as population exchange and racial segregation are gaining ground. It also warns that several Jewish politicians are gaining influence based on a platform of racial hatred.
Mossawa is supported by the Human Rights Program of the European Commission and the United Nations Democracy Foundation.
The report, written by Mossawa director Jafar Farah and others, mainly examines racism against Arabs in Israel, using criteria taken from the anti-Semitism reports in Europe.
The report covers Arabs killed by the security forces and by Jewish citizens, anti-Arab incitement by leading Jewish public figures, workforce discrimination by private Jewish organizations, the barring of Arabs from public places, and the destruction of Arab property. The report particularly highlights what it calls the government’s helplessness in the face of the problem.
The report lists Arab citizens killed by police, soldiers, security guards and Jewish civilians over the past seven years. It notes that only one Jewish citizen, of Ethiopian origin, was killed under similar circumstances during this period. Indictments were issued in only seven cases, the report states. In two cases, the assailants were found not guilty, and the State Prosecutor appealed the verdict in one of these cases. In another case, the indictment was dropped because the shooter was deemed mentally unfit to stand trial.
Most cases of Arab citizens injured by Jews were not fully investigated, and the attackers were not indicted in most cases, according to the report.
However, the report says Arab violence against Jews led to immediate police action, including collective punishment in villages like Jisr al-Zarqa this month.
The report also highlights employment discrimination against Arabs, and accuses the Industry, Trade and Labor Ministry of foot-dragging in enforcing the workplace anti-discrimination law.
Citing lawsuits and verdicts of recent years, the report states Arabs are subject to racial profiling at Israel’s airports. “Problematic passenger” forms, filled out by security guards and bearing the names of Arab passengers, were found in Israel Airports Authority files. Similar cases occured at train stations and on trains, the report stated.
The report also addresses discriminatory legislation, mentioning no less than 10 bills contravening the Basic Law on the Knesset that were passed by the Knesset presidium over the period the report covers.
A new element of the 2008 report is that it also addresses refugees from Africa, foreign workers, Jews of Ethiopian, Russian and Mizrachi origin, and the ultra-Orthodox.
21:35 16/12/2007
Civil rights group: Israel has reached new heights of racism
By Yuval Yoaz and Jack Khoury, Haaretz Correspondents
Tags: Association for Civil Rights
Racism against Israel’s Arab citizens has dramatically increased in the past year, including a 26 percent rise in anti-Arab incidents, according to the Association for Civil Rights in Israel’s annual report.
Author Sami Michael, the association’s president, said upon the release of the report that racism was so rife it was damaging civil liberty in Israel.
“Israeli society is reaching new heights of racism that damages freedom of
expression and privacy,” Michael said. The publication coincides with Human Rights Week, which begins Sunday.
“We are a society under supervision under a democratic regime whose institutions are being undermined and which confers a different status to residents in the center of the country and in the periphery,” Michael said.
The number of Jews expressing feelings of hatred toward Arabs has doubled, the report stated.
According to the June 2007 Democracy Index of the Israel Democracy Institute, for example, only half the public believes that Jews and Arabs must have full equal rights.
Among Jewish respondents, 55 percent support the idea that the state should encourage Arab emigration from Israel and 78 percent oppose the inclusion of Arab political parties in the government. According to a Haifa University study, 74 percent of Jewish youths in Israel think that Arabs are “unclean.”
The ACRI says that bills introduced in the Knesset contribute to delegitimize the country’s Arab citizens, such as ones that would link the right to vote and receive state allowances to military or national service.
They also include bills that require ministers and MKs to swear allegiance to a Jewish state and those that set aside 13 percent of all state lands owned by the Jewish National Fund for Jews only.
“Arab citizens are frequently subject to ridicule at the airports,” the report states.
It says that Arab citizens “are subject to ‘racial profiling’ that classifies them as a security threat. The government also threatens the freedom of expression of Arab journalists by brandishing the whip of economic boycott and ending the publication of government announcements in newspapers that criticize its policy.”
Hadash Chairman MK Mohammad Barakeh said that the report “did not take us by surprise and neither should anyone be surprised by it. Its results are the natural consequence of a racist campaign led by political and military leaders, as well as the result of the anti-Arab racist policies implemented by consecutive governments.”
*******************************
[Editor’s Note: Less surprising, though not less offensive, are the daily reports from the Israeli Human Rights Organization B’Tselem, detailing the human rights situation in the Occupied Territories. Important to note that B’tselem also reports on the suffering of Israelis who have been subjected to the outrageous and human-rights-violating shelling of Israeli targets by some Arabs in Gaza.}
Ik ben het er overigens niet mee eens dat je niet zou mogen spreken van apartheid, ik denk dat dat ruimschoots aantoonbaar is, Tikkun is altijd erg voorzichtig in zijn kritiek. Daarom is het des te opvallender dat ook zij nu zeggen dat er sprake is van een toename aan racisme.
Geweldig weblog; ik leer elke keer weer een beetje bij. Een vraag die na het lezen van bovenstaand stuk bij me opkomt (vergeef me mijn onwetendheid!): hoe sterk is de Palestijnse aanwezigheid in de Knesset? Kunnen de Israelische Palestijnen bepalend zijn voor welke coalitie er komt? Dit zou je verwachten uitgaande van het feit dat ze bijna 20 procent van de bevolking uitmaken. Of zijn er ook allerlei restricties op het stemrecht, of heerst er een soort ‘cordon sanitaire’ om hun aanwezigheid in het parlement?
Lees (bijna) alles met veel belangstelling -> Ga zo door Anja!
En dan zijn er nog lui die beweren dat Palestijnen net zoveel rechten hebben in Israel dan de Joden.
Ik ben net weer begonnen in “Drinkend uit de zee van Gaza” van Amira Hass. Als je dat leest kun je die jongens en meisjes bedrijpen die zelfmoordaanslagen hebben gepleegd. Als je altijd dag in dag uit zo onderdrukt wordt en je ziet onschuldige kinderen zo voor je eigen ogen doodgeschoten worden.
Pas kwam ik op de site van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Daar zag ik foto’s van Maxime Verhagen in Israel. Ik werd er niet goed van toen ik die zag.
Johan: ik weet niet hoeveel Palestijnen er op dit moment in de Knesset zitten, je kunt het ongetwijfeld zo op-googelen. Er is op zich geen restrictie bij stemrecht, wel is het zo dat het heel moeilijk is om een partij op te richten die opkomt voor gelijke burgerrechten voor niet-joodse burgers, zie het stukje hieronder dat ik al eerder schreef.
Ook zullen Palestijnse parlementsleden nooit in een coalitie opgenomen worden en zijn ze ook buitengesloten van alle belangrijke commissies. Zie verder hieronder.
Zie verder bij dossier: democratie Israel. Hier.
(In dit laatste rapport, Silencing Dissent, is sprake van 9 parlementsleden die lid zijn van onafhankelijke Arabische partijen)
Ik had nog wel een sprankje hoop dat er nu eens een frisse verandering zou komen met Barrack Obama – maar door dit onderstaand artikel ben ik weer even met mijn voetjes op de grond gekomen.
BBC World:Ceefax 4.6.2008
Obama pleadges support for Israel
Barrack Obama has pledged unwavering support for Israel in his first foreign policy speech since declaring himself the democaratic nominee for President.
He told the American Israel Public Affair Committee (Aipac), a prominent Jewish Lobby, Israel’s security was “sacrosanct” and “non-negotiable”.
He also said he would do “everything” to stop Iran getting nuclear weapon.
As the Democrats’primary season ended, Mr.Obama received the support of enough delegates to clinch the nomination.
Shauna, we zullen nooit weten hoe Obama echt over het conflict denkt, want iedere presidentskandidaat die niet uitdrukkelijk partij kiest voor de Israëlische politiek wordt door de machtige Joodse lobby zó tegengewerkt dat hij of zij geen president kan worden. Lees bijvoorbeeld het maandblad ‘De Brug’, maart 2008. Het lijkt wel alsof niet de president regeert, maar de lobbies Amerika regeren.
Ja Jov je hebt gelijk. Maar hij vertelde wel, niet zo lang geleden, dat hij zich niet laat sturen door lobbies! Oeps 1e leugen.
Door de pro-Israel lobby, de christelijke zionisten, de neocons en de wapenindustrie, Shauna en Jov. Het is maar dat je het niet vergeet: niet iedereen die pro-Israel is is joods, en niet iedereen die joods is is pro-Israel, dus met ‘joodse lobby’ maak je misverstanden.
Maar dat je zonder de steun van die lobbies geen president wordt is wel duidelijk, dus wat de Palestijnen eventueel aan Obama zouden hebben weet je pas wanneer hij president is, en dan nog zou het hard knokken zijn om enige onafhankelijkheid te behouden.
Last week, when Barack Obama became the first major candidate to break the silence on the situation in Gaza, he didn’t criticize Israel, whose blockade of a civilian population has been roundly condemned by human rights organizations, nor did he call for restraint from the United States’ top ally in the Mideast. Instead, he fired off a letter to U.N. Ambassador Zalmay Khalilzad with a resounding message—one that could have been mistaken for words straight from the American Israel Public Affairs Committee’s (AIPAC) website. “The Security Council should clearly and unequivocally condemn the rocket attacks against Israel.… If it cannot…I urge you to ensure that it does not speak at all,” Obama wrote, adding he understood why Israel was “forced” to shut down Gaza’s border crossings.
The letter was notable not only because Obama had distinguished himself from the rest of the field (John McCain later sent a similar letter to Condoleezza Rice), but also because it was a far cry from the Obama of last March, who let slip a rare expression of compassion for Palestinians by an American politician: “Nobody’s suffering more than the Palestinian people” he famously said at a small gathering in Iowa. What ensued in the 10 months between then and now is an object lesson in the intense pressure under which presidential candidates stake out ground on the Israeli-Palestinian conflict, and the extraordinary effectiveness of the self-styled “pro-Israel” movement. This high-pressured atmosphere goes a long way to explaining why the candidate with the most liberal foreign policy views went out of his way to take a hard line on Gaza.
Shauna,is het bovenstaande een citaat en waarvandaan dan, of schreef je het zelf en waarom dan in het Engels? Enfin, na een beetje studie heb ik de boodschap begrepen.
Anja, het is moeilijk om geen misverstanden te scheppen. Goed dat jij die duidelijkheid geeft,
Yep, Shauna, atlijd een goed idee om te vermelden waar je iets vandaan hebt en wie wat zegt. Maakt het betrouwbaarder, en dan kunnen mensen het zelf checken.
Via Google is Shauna’s stuk nog wel te vinden Jov: Obama’s Israel Shuffle, maar het maandblad ‘De Brug’ maart 2008 niet! Daar ben ìk nieuwsgierig naar.
Groet,
Ter informatie aan alle lezers van dit weblog: ‘De Brug’ is een kwartaalblad, uitgave van het Steunpunt Israëlische Vredesgroepen en Mensenrechten Organisaties (SIVMO) hier in Nederland. Het heeft al 17 jaargangen en geeft steeds weer interessante artikelen, geschreven vanuit de Israëlische groepen die tegen de stroom oproeien. Trouwens, ook Anja publiceerde in dit blad over haar ervaringen in Gaza. Warm aanbevolen! (email: sivm0@xs4all.nl , http://www.xs4all.nl/~sivmo)
Bert, ik weet niet of het wel zo verstandig is het hele stuk op de website van Anja te zetten. Het is trouwens een vertaling van een stuk dat al op 1 februari verschenen is.
Als je me je e-mail adres opgeeft, stuur ik het rechtstreeks naar je toe.
Bedankt Johke en Jov voor de informatie. Er bestaat ook een Vlaams antroposofisch digitaal ‘blad‘ dat ‘De Brug’ wordt genoemd, maar dat afgelopen maart niet verscheen. In de Vlaamse ‘De Brug’ wordt onder andere geschreven over de geënsceneerde ‘nine eleven’ en ik dacht Jov dat je wellicht dat initiatief bedoelde.
Groet,