De God in Goethes Faust gelooft in de kracht van mensen. De God, zoals Goethe die schetst geeft Mefisto toestemming om Faust te verleiden. De mens, overgeleverd aan mefistofelische goden, denkt dat hij beter is dan God (ontkent daarmee tegelijk zijn eigen geestelijke oorsprong, zijn eigen geestelijke wezenskern) en manipuleert, gelijk de tovenaarsleerling, er lustig op los. God kijkt toe, nieuwsgierig naar wat de mens er van bakt.
Ik denk dat embrio-selektie behoort tot het gebied waar de mens (tegenwoordig) vrij moet zijn, ook al acteert hij daar als tovenaarsleerling. Het gaat hier om de ontwikkeling van individuele moraliteit, de tijd is voorbij dat kerk en staat daar voor moraalridder kunnen spelen. Slechts daar waar het economische aspect en daarmee mensenrechten een rol gaan spelen kan het recht c.q. de staat aan de bel strekken.
Of God, gelijk de tovenaar in Goethes ballade, alles weer recht zal breien, mocht het onverwijld mis lopen? Ik denk niet dat het wel los zal lopen.
Groet,
Hoi Anja,
Deze gelegenheid kan ik natuurlijk niet onbenut laten.
Dank je wel.
De kwestie van embryoselectie is voor mij zo’n voorbeeld van een issue, waar de pijlers van de SP voor mij niet toereikend zijn om een – min of meer logisch – standpunt op te baseren.
Ik vind het eigenlijk ook geen issue voor de politiek. Meer iets voor een persoonlijke levensbeschouwing, al dan niet gedeeld met gelijkgestemden. In die zin zeg ik, dat embryoselectie moet kunnen worden toegepast door degenen, die dat voor hun geweten kunnen verantwoorden. Als we dat vertalen naar de politiek, zou embryoselectie dan dus NIET wettelijk verboden mogen worden.
Op de vraag, of de grootte van de kans op ellende van invloed zou moeten zijn in deze discussie, kan ik kort zijn: NEE. (Althans, voor het moment.)
Hoewel het volgens mij geen politiek item is, wórdt het dat wel, zodra een partij als de CU er een politiek item van máákt. Andere partijen worden dan wel gedwongen om er ook een partijstandpunt over in te nemen.
Verder wil ik graag opmerken, dat ook ik het een razend moeilijk issue vind en absoluut niet uitsluit, dat er bij mij van voortschrijdend inzicht sprake kan zijn.
Je kunt je er nooit van af maken met de mededeling dat het gaat om individuele keuze en geen zaak is voor de politiek. Of mensen verkiezen te stelen is niet een individuele keuze, een ander mishandelen is ook strafbaar en dus een kwestie waar de staat zich mee moet bemoeien. Bijvoorbeeld: je mag mensen niet vermoorden, ook niet als het je eigen kinderen zijn. Dus was destijds met de abortusdiscussie de vraag: op welk moment begint een leven de bescherming van de staat nodig te hebben? Vnaf het moment dat een kind geboren is of al ervoor en wanneer dan? De vraag is dus in welke mate de staat zich er mee moet bemoeien en in welke mate het een individuele keuze is. Juist die spanning maakt het lastig, juist omdat de technologie steeds voor nieuwe mogelijkheden zorgt. Moet alles mogen wat kan? Wil je dat het zo ver gaat dat ouders kunnen eisen met alle inzet van technologie alleen een perfecte baby te krijgen? Mogen ze de technici straks aanklagen als hun baby een ‘defect’ vertoont? Worden straks ouders die er niet met de beschikbare technologie voor gezorgd hebben dat ze perfecte baby hebben er op aangekeken dat ze de overheid met een kind dat extra zorg behoeft op kosten jagen? Mogen ouders, nu het mogelijk is om prenataal onderzoek te doen, meisjesfoetussen aborteren omdat ze liever een jongetje hebben? In sommige landen gebeurt dat al en is er een ‘mannenoverschot’. Zijn we daar voor? Ik niet.
Het is dus niet zo simpel, ook niet als je bij deze kwestie beslist dat het levensgeluk van vrouwen die bedreigd worden met borstkanker voor gaat.
Ik vind het spijtig dat op mijn reactie geen respons komt. Wellicht is deze weblog ook geen plek voor een spirituele benadering van onderhavig onderwerp.
Dat je geen mensen mag vermoorden, zelfs je eigen kinderen niet, daar is in onze maatschappij, ook onze materialistische maatschappij (gelukkig) in hoge mate consensus over, dat kan los van politieke verhoudingen in het rechtsleven gehandhaafd worden.
Bij de abortus-discussie komt de vraag aan bod wanneer het leven beschermwaardig is. Daar is ook in hoge mate consensus over te bereiken, juist omdat de discussie over ‘leven’ gaat. Planten en dieren leven ook. En plantaardig leven, zeker waar het om bedreigde plantensoorten gaat is tegenwoordig van rechtswege ook beschermd.
Waar geen consensus meer over is is, voorbij het leven, het verschil tussen mens en dier, namelijk dat de mens ‘ik’ tegen zichzelf zegt, wat bij wijze van spreken elke mens een soort op zich maakt. (Veel mensen zien de mensheid als een diersoort, waarbij dan eigenlijk, logisch door geredeneerd, een mens meer of minder niet uitmaakt.)
Dat datgene waar we ‘ik’ tegen zeggen los van ons fysieke lichaam zou kunnen bestaan, daar zal voorlopig ook geen consensus over bereikt worden. Mensen die beroepsmatig met ‘bijna doodservaringen’ te maken hebben hebben daar een vermoeden van.
Als we het over embryo-selectie hebben, of meer in het algemeen over IVF, in-vitrofertilisatie dan hebben we het wat mij betreft ook over dat niet fysieke wezen waar we ‘ik’ tegen zeggen. Dat wezen is niet vrij als wij als tovenaarsleerlingen met embryo’s knutselen.
Het zal niet toevallig zijn dat we èn daar (voorlopig) geen consensus over bereiken, èn dat dat (dus) een kwestie van individuele moraliteit is.
Omdat we hier met de niet fysieke wereld, de geestelijke wereld te maken, vind ik dat ik daar geen moreel oordeel over kan hebben. Ik zou God-gelijk moeten zijn om dat te kunnen.
Over de vraag of “straks ouders die er niet met de beschikbare technologie voor gezorgd hebben dat ze perfecte baby hebben er op aangekeken … worden … dat ze de overheid met een kind dat extra zorg behoeft op kosten jagen?” zal ook voorlopig geen consensus bereikt worden. Dergelijke ouders zullen zelfs in toenemende mate daar op aangekeken worden. Dat zal dus ook een kwestie van individuele moraliteit worden, in vrijheid tegen de stroom oproeien.
Groet,
Beste Anja,
Ik hoop dat ik in de loop van de week nog in de gelegenheid ben om te reageren op wat je schreef.
De God in Goethes Faust gelooft in de kracht van mensen. De God, zoals Goethe die schetst geeft Mefisto toestemming om Faust te verleiden. De mens, overgeleverd aan mefistofelische goden, denkt dat hij beter is dan God (ontkent daarmee tegelijk zijn eigen geestelijke oorsprong, zijn eigen geestelijke wezenskern) en manipuleert, gelijk de tovenaarsleerling, er lustig op los. God kijkt toe, nieuwsgierig naar wat de mens er van bakt.
Ik denk dat embrio-selektie behoort tot het gebied waar de mens (tegenwoordig) vrij moet zijn, ook al acteert hij daar als tovenaarsleerling. Het gaat hier om de ontwikkeling van individuele moraliteit, de tijd is voorbij dat kerk en staat daar voor moraalridder kunnen spelen. Slechts daar waar het economische aspect en daarmee mensenrechten een rol gaan spelen kan het recht c.q. de staat aan de bel strekken.
Of God, gelijk de tovenaar in Goethes ballade, alles weer recht zal breien, mocht het onverwijld mis lopen? Ik denk niet dat het wel los zal lopen.
Groet,
Hoi Anja,
Deze gelegenheid kan ik natuurlijk niet onbenut laten.
Dank je wel.
De kwestie van embryoselectie is voor mij zo’n voorbeeld van een issue, waar de pijlers van de SP voor mij niet toereikend zijn om een – min of meer logisch – standpunt op te baseren.
Ik vind het eigenlijk ook geen issue voor de politiek. Meer iets voor een persoonlijke levensbeschouwing, al dan niet gedeeld met gelijkgestemden. In die zin zeg ik, dat embryoselectie moet kunnen worden toegepast door degenen, die dat voor hun geweten kunnen verantwoorden. Als we dat vertalen naar de politiek, zou embryoselectie dan dus NIET wettelijk verboden mogen worden.
Op de vraag, of de grootte van de kans op ellende van invloed zou moeten zijn in deze discussie, kan ik kort zijn: NEE. (Althans, voor het moment.)
Hoewel het volgens mij geen politiek item is, wórdt het dat wel, zodra een partij als de CU er een politiek item van máákt. Andere partijen worden dan wel gedwongen om er ook een partijstandpunt over in te nemen.
Verder wil ik graag opmerken, dat ook ik het een razend moeilijk issue vind en absoluut niet uitsluit, dat er bij mij van voortschrijdend inzicht sprake kan zijn.
Je kunt je er nooit van af maken met de mededeling dat het gaat om individuele keuze en geen zaak is voor de politiek. Of mensen verkiezen te stelen is niet een individuele keuze, een ander mishandelen is ook strafbaar en dus een kwestie waar de staat zich mee moet bemoeien. Bijvoorbeeld: je mag mensen niet vermoorden, ook niet als het je eigen kinderen zijn. Dus was destijds met de abortusdiscussie de vraag: op welk moment begint een leven de bescherming van de staat nodig te hebben? Vnaf het moment dat een kind geboren is of al ervoor en wanneer dan? De vraag is dus in welke mate de staat zich er mee moet bemoeien en in welke mate het een individuele keuze is. Juist die spanning maakt het lastig, juist omdat de technologie steeds voor nieuwe mogelijkheden zorgt. Moet alles mogen wat kan? Wil je dat het zo ver gaat dat ouders kunnen eisen met alle inzet van technologie alleen een perfecte baby te krijgen? Mogen ze de technici straks aanklagen als hun baby een ‘defect’ vertoont? Worden straks ouders die er niet met de beschikbare technologie voor gezorgd hebben dat ze perfecte baby hebben er op aangekeken dat ze de overheid met een kind dat extra zorg behoeft op kosten jagen? Mogen ouders, nu het mogelijk is om prenataal onderzoek te doen, meisjesfoetussen aborteren omdat ze liever een jongetje hebben? In sommige landen gebeurt dat al en is er een ‘mannenoverschot’. Zijn we daar voor? Ik niet.
Het is dus niet zo simpel, ook niet als je bij deze kwestie beslist dat het levensgeluk van vrouwen die bedreigd worden met borstkanker voor gaat.
Ik vind het spijtig dat op mijn reactie geen respons komt. Wellicht is deze weblog ook geen plek voor een spirituele benadering van onderhavig onderwerp.
Dat je geen mensen mag vermoorden, zelfs je eigen kinderen niet, daar is in onze maatschappij, ook onze materialistische maatschappij (gelukkig) in hoge mate consensus over, dat kan los van politieke verhoudingen in het rechtsleven gehandhaafd worden.
Bij de abortus-discussie komt de vraag aan bod wanneer het leven beschermwaardig is. Daar is ook in hoge mate consensus over te bereiken, juist omdat de discussie over ‘leven’ gaat. Planten en dieren leven ook. En plantaardig leven, zeker waar het om bedreigde plantensoorten gaat is tegenwoordig van rechtswege ook beschermd.
Waar geen consensus meer over is is, voorbij het leven, het verschil tussen mens en dier, namelijk dat de mens ‘ik’ tegen zichzelf zegt, wat bij wijze van spreken elke mens een soort op zich maakt. (Veel mensen zien de mensheid als een diersoort, waarbij dan eigenlijk, logisch door geredeneerd, een mens meer of minder niet uitmaakt.)
Dat datgene waar we ‘ik’ tegen zeggen los van ons fysieke lichaam zou kunnen bestaan, daar zal voorlopig ook geen consensus over bereikt worden. Mensen die beroepsmatig met ‘bijna doodservaringen’ te maken hebben hebben daar een vermoeden van.
Als we het over embryo-selectie hebben, of meer in het algemeen over IVF, in-vitrofertilisatie dan hebben we het wat mij betreft ook over dat niet fysieke wezen waar we ‘ik’ tegen zeggen. Dat wezen is niet vrij als wij als tovenaarsleerlingen met embryo’s knutselen.
Het zal niet toevallig zijn dat we èn daar (voorlopig) geen consensus over bereiken, èn dat dat (dus) een kwestie van individuele moraliteit is.
Omdat we hier met de niet fysieke wereld, de geestelijke wereld te maken, vind ik dat ik daar geen moreel oordeel over kan hebben. Ik zou God-gelijk moeten zijn om dat te kunnen.
Over de vraag of “straks ouders die er niet met de beschikbare technologie voor gezorgd hebben dat ze perfecte baby hebben er op aangekeken … worden … dat ze de overheid met een kind dat extra zorg behoeft op kosten jagen?” zal ook voorlopig geen consensus bereikt worden. Dergelijke ouders zullen zelfs in toenemende mate daar op aangekeken worden. Dat zal dus ook een kwestie van individuele moraliteit worden, in vrijheid tegen de stroom oproeien.
Groet,
Beste Anja,
Ik hoop dat ik in de loop van de week nog in de gelegenheid ben om te reageren op wat je schreef.
Groet,