Het was een perfect georganiseerde en boeiende bijeenkomst gisteren, in de Verkadefabriek in Den Bosch. De Brabantse SP fractie organiseerde een symposium dat de opmaat moet zijn voor een beter ‘hlbt-beleid’ voor de provincie. Hlbt, nog even vertaald: homo, lesbisch, bi en transgender. Ik was gevraagd het symposium voor te zitten. Normaal zeg ik daar nee tegen, want ik heb zelf te veel praatjes en als voorzitter moet je je erg inhouden, maar dit vond ik te leuk om te weigeren. Betekent wel dat mijn verslag er wat bekaaid afkomt en dat ik het qua foto’s ook wel eens beter heb gedaan, want ik kan maar twee dingen tegelijk. En niet drie of vier.

Ron van Zeeland, belangrijke man achter het initiatief deed de aftrap. En ik begon meteen maar met een kleine provocatie. Was ik toch pas in Ankara, bij de eh…lgbt beweging, daar geloven ze hun oren niet als ik vertel dat wij politici hebben die openlijk zó zijn, en dat er politie meedoet met de gay pride. Als deelnemers. En dan wij in Nederland. Hebben we de strijd niet al gewonnen? Nu zelfs rechts goede sier maken met de homorechten?

En dan punt twee. Hoe noemen we ons, mensen die op welke manier dan ook qua seks en sekse niet willen deugen? btlg eh.. lhbt eh.. alfabet people? Nemen de de Belgische holebi’s over die klinken naar speelgoedbeertjes? Of zeggen we zoals Judith gewoon maar homobeleid en spreken af dat we daar de hele zwik mee bedoelen? Ik loofde een drankje uit voor het beste voorstel, dat gewonnen werd door Selçuk Akinci, fractievoorzitter GroenLinks van Breda, die ons regenboogmensen noemde. Extra mooi omdat we het er later in de discussie over hadden dat we ons moeten verbreden: het gaat niet alleen over homo’s maar in het algemeen over diversiteit.

Okee. Forum. Daarin behalve Selçuk ook Judith Schuyf, vrouw met een indrukwekkende staat van dienst en vele petten maar nu aanwezig namens MOVISIE, Giovanni Nijenhuis, directeur van Embrace Pink Tilburg, Wieke Wijnen directeur van Basta! (meldpunt discriminatie) en Wouter Neerings, nieuwe voorzitter COC Nederland.

Stellingen. Is er nog actie nodig? Ja. Bijvoorbeeld dat homodiscriminatie nog steeds niet is opgenomen in artikel 1 van de Grondwet. Ja, want er is weer sprake van oude en nieuwe discriminatie. Van homo’s die niet meer hand in hand over straat durven, omdat ze bespuugd en uitgescholden worden, van ouderen die geheimzinnig moeten doen in bejaardentehuizen, van zorg voor mensen die dat nodig hebben, die niet zijn opgeleid om een beetje homovriendelijk te zijn.

Discussie over de vraag of er behoefte is aan aparte homovoorzieningen. Er is in sommige steden al een beleid om in verpleeghuizen ruimte te maken voor afdelingen voor Indonesische of Turkse mensen. Er wordt vaker rekening gehouden met etniciteit, met religie, bijvoorbeeld ook wat de maaltijden betreft. Een vrouw in het publiek was faliekant tegen: géén aparte lesbo voorzieningen, daar willen we nou juist uit. Aan de andere kant: niet iedereen is zo assertief, als je ouder bent en afhankelijker. En het is geen pretje om je oude dag te slijten tussen de homofoben.

Ik zei dat ik me de tijd nog kon herinneren dat het heel normaal was dat in alle opleidingen van mensen die met mensen werken aandacht werd geschonken aan diversiteit, aan omgaan met verschil. Ook de werkers in de thuiszorg die een betere positie verdienen zouden ook een betere opleiding moeten kunnen krijgen, en alle zorg- en dienstverlenende instanties zouden op moeten letten dat hun werkenden homovriendelijk zijn. Het werd al snel duidelijk dat het niet makkelijk zou zijn om de discussie binnen de perken van het provinciale beleid te houden, want we hadden het ook over onderwijs, de politie, de jeugdzorg. Een homo-ondersteunend beleid zou onderdeel uit moeten maken van de notities over veiligheid, over jeugdzorg, over welzijn. En die potjes met geld van de provincie, die wel gaan naar wat etnisch is, en oud, en jong, mogen ook wel naar de regenboog coalitie.

Het viel mij vooral op hoe vitaal de discussie was, ook vanuit de deelnemers in de zaal. We kwamen tijd tekort om alle stellingen te bespreken. Het leeft. Het zag er uit alsof er weer nieuw elan in de maak is. Nieuw elan ook in een andere houding dan vroeger: geen slachtofferisme. Niet vergeten dat we homo zijn omdat dat leuk is. Niet vergeten dat wij een belangrijke bijdrage kunnen hebben in diversiteitsbeleid, na zoveel jaren ervaring een voorbeeldfunktie. En ja, vatte ik het samen, die ene les van het maoisme kunnen we nog wel houden: dat het gaat om een lange mars door de instituties.

Kijk ook even op het weblog van Ron van Zeeland. Hier. Met hier meer foto’s.
En op zaterdag is het Roze Zaterdag in Tiel, waarbij ook de SP meeloopt: Rood voor Roze.