We wachten, tot de grens bij Rafah opengaat, voor Gazanen met vergunningen en visa. Mijn lieve mannen hebben hun visa, maar die verlopen over enige tijd weer. De grens zou opengaan, maar die zit weer potdicht.
Ik ben de enige niet die haar man graag weer wil zien, en die het de kinderen zo gunt dat ze na twee jaar opgesloten zitten er even uit kunnen. Vorige week was de grens even open. Dinsdag en woensdag mochten de zieken en de mensen met vergunningen, voor studie in het buitenland of werkvergunningen in Egypte er uit, en donderdag zouden de Palestijnen die aan de andere kant wachtten er weer in gelaten worden. Maar er was zo’n bestorming van de grens dat Egypte de boel weer dicht deed. En dus was de Palestijnse vrouw Sarah er al doorheen, terwijl haar man voor een gesloten hek stond, met hun bagage, hun papieren en hun geld. Nu weet ze niet wat ze doen moet. En dan is er Ibrahim, die zijn tachtigjarige moeder op kwam halen om haar mee te nemen naar Jordanie waar hij woont. Ze was al bijna aan de beurt. Hij is bang om haar gezondheid. Zie Al Ahram, hier.
En zo zijn er meer.
Dus.
We wachten.
Wat heeft dat met de veiligheid van Israel te maken. Beseffen die dan niet dat ze zo de haat aanwakkeren. Ik snap niet dat er nog 1 Palestijn is die dat gelaten over zich laat komen. Ik zou me opvreten van kwaadheid. Wat moeten die mensen zich in de steek gelaten voelen door de wereldmachten zoals amerika, Europa. Ik wens jou en je geliefden heel veel sterkte en hoop dat het lukt weer eens even van de vrijheid te kunnen proeven.
Laat het een troost zijn dat er toch nog heel veel mensen om jullie geven en aan jullie denken en doen wat in ons vermogen ligt om zo mogelijk het onrecht wat de Palestijnen aangedaan wordt openbaar te maken. Waar de media het laten liggen.
Ik volg deze website al een tijd, maar reageer niet omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Ik heb geld overgemaakt naar Kifaia en zal het zeker blijven doen. Dat ene zinnetje over die vrouw Sarah aan de ene kant van de grens en haar man aan de andere kant met alle papieren en geld…en nu weet ze het niet meer. Wilt u alstublieft overbrengen aan uw geliefden in de Gazastrook dat er meegeleefd wordt door mij? Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het lukt om over te komen!!!
Anja wat duurt het wachten lang . Ik hoop dat ze snel kunnen komen.
We weten nog niks.