Wanneer we kijken naar de schade, economisch, sociaal, van de bezetting van de Palestijnse gebieden denken we eerst aan de Palestijnen. Terecht. Econome Sara Roy heeft een nieuwe uitdrukking moeten verzinnen voor het tegendeel van ontwikkeling, voor de bewuste, moedwillige vernietiging van de Palestijnse economie en de afbraak van het vermogen om zelfstandig in eigen levensonderhoud te voorzien: de-development. On-ontwikkeling. Ik verwees er op dit weblog eerder naar: hier een artikel over de politiek-economische situatie in de bezette gebieden, Haar eerste boek, een belangrijk standaardwerk heet The Gaza Strip, The Political Economy of De-development. Haar laatste: Failing Peace.

Maar er is nog een andere kant: welke enorme prijs betaalt Israel voor het handhaven van de bezetting? Wat kost het om permanent een groot leger te onderhouden, niet alleen om het land te verdedigen, maar om de bezetting uit te voeren: ’to police the Palestinians’? Schlomo Swirsky van het Adva Center heeft een rapport geschreven dat in koude cijfers neerlegt wat het kost, en ten koste van wat: de groeiende armoede in Israel, bijvoorbeeld, en de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk.

Een citaat:

The prolonged conflict has been extremely damaging to
both sides, but especially to the Palestinians: they have
failed to create stable institutions and to promote economic
development; their daily sustenance is dependent upon
the good will of donors; they are exposed to violent death,
injury, imprisonment and deportation, as well as to land
confiscation and property damage; many are prevented from
studying; they suffer from high unemployment, broad-ranging
poverty, food insecurity and daily humiliations in their homes
and streets and at road barriers.

As for Israel, since it is the dominant side whose state
institutions, army and economy are stronger, the general
impression is that not only does Israel have nothing to lose
from the situation but that it actually benefits from it.

However, the truth is that the conflict with the Palestinians
is like a millstone around the neck of Israel: it undermines
economic growth, burdens the budget, limits social
development, sullies its vision, hangs heavy on its
conscience, harms its international standing, exhausts its
army, divides it politically, and threatens the future of its
existence as a Jewish nation-state. It also kills and injures
thousands of Israelis. In short, Israel is paying a heavy price for the continuation of the conflict and for the absence of a fair and agreed-upon partition.

Wat maakt dat de Israeli’s dat niet willen zien? Een aantal factoren: dat veel van hen denken dat er geen alternatief is, politiek gezien, ze moeten zich wel ‘verdedigen’ tegen de Palestijnen.

Many Israelis have difficulty thinking in terms of cost; in
other words, in terms of a policy that has alternatives. The
majority of Israelis were born or arrived in Israel after 1967.
The Green Line holds little meaning for them, and they are
accustomed to viewing the opposition of the Palestinians
as an expression of blind hostility, rather than as an
expression of the desire to end the occupation and live in
an independent state of their own.

Dan zijn er Israeli’s die van de bezettingspolitiek profiteren: bijvoorbeeld de goedkope woningen die op Palestijns gebied zijn gebouwd voor joodse Israeli’s, waarmee gewone burgers een onderdeel van de bezettingsmacht worden.

Moreover, there are Israelis for whom the occupation
does not exact any personal cost but rather constitutes a
definite benefit, even though the benefit may not be direct.
Examples: Israelis who purchased homes at bargain prices
in neighborhoods and settlements built on Palestinian
lands; industrial entrepreneurs and workers in plants that
export to the occupied territories without paying customs
duties and without having to incur heavy transport costs;
land-owners, garage owners, building contractors and
others who employ Palestinian workers for low wages.

En dan is er het feit dat het economisch gezien niet slecht met Israel lijkt te gaan.

Even when it is clear that costs are involved, it is not always
easy to discern them, especially in cases in which the cost
is not personal but macro-economic or macro-social.
At the time of writing, Israel finds itself in the fifth straight
year of economic growth. At such a time, it is easy to
believe that the good times will go on forever; it is easy
to forget that only a few years ago, the conflict led to the
longest recession that Israel had ever known.
At such a time, it is also easy to ignore the fact that economic
prosperity is to be found only on the Israeli side of the
Green Line.
At a time like this, it should be remembered that without a
political solution that allows the Palestinians an honorable,
independent existence as well as an opportunity for
economic development, Israel is liable to be called upon
– time and time again – to pay the price it paid following
the first and second Intifadas.

Lees het rapport van Adva Center: hier.