Heerlijk. Onze vaste ‘medewerkster’ Clara Legêne is een eigen weblog begonnen. Ik had er al vaker om gezeurd, want ze is een meester in grapjes over taal, en verrassende stukjes over alledag met een pastoraal of links moraaltje aan het verhaaltje. Heerlijk, want ik wil ook wel eens ergens heen, en graag ook waar het niet elke dag over Palestijnen en Israel gaat, want daar heb ik er al 327 van. En Wim de Bie was er al mee opgehouden.

Je kunt ook serieus op les bij haar, bijvoorbeeld over luisterkunde, want ze is net als ik een juf in het diepste van haar gedachten.
Clara’s Notes gaat meteen op mijn lijstje favorieten, hier is de link.

Als voorproefje heb ik een verhaaltje van haar gejat. Hierna moeten jullie zelf naar haar toe. Er staat al een boel op.

heilig vuurtje
Zondag 03 Augustus 2008 at 1:00 pm. Gebruikte Tags: onderweg

Hoe zoiets gaat.
Situatieschets: zaterdagmiddag rond een uur of drie. Een kleine kledingwinkel. Gezellig rommelig. De twee aanwezige klanten, nette gezette dames van middelbare leeftijd, grasduinen op hun dooie akkertje in de afgeladen rekken. Het is er warm. De eigenaresse van de winkel zit achter haar kassa. Ze is slecht ter been, leunt zelfs zittend op een stok.
De drie vrouwen kennen elkaar niet, er dartelen wat zomerse koetjes en kalfjes door het winkeltje. De ene klant zet haar rugzak bij de eigenaresse op de toonbank, duikt met wat kleren het piepkleine pashok in en trekt het gordijn dicht. De andere klant heeft gevonden wat ze zocht en legt de kleren die ze wil afrekenen bij de eigenaresse op de toonbank. Zegt dat ze toch nog even naar een bijpassend t-shirt wil kijken en loopt weer naar de rekken. ‘Lukt het allemaal?’, vraagt de eigenaresse aan de vrouw in het pashokje. Die antwoordt dat een maat groter misschien toch beter is. ‘Ik pak hem wel even voor je’, zegt de eigenaresse.
Zo gaat dat dus.
Terwijl de eigenaresse het gordijn opzijschuift en gedienstig het maatje groter aanreikt, klingelt bij de deur de winkelbel. Niet omdat er iemand binnenkomt. Er gaat iemand weg. De eigenaresse houdt van schrik haar adem in, vloekt dan luid. Nog net is te zien dat de andere mevrouw op haar fiets springt en verdwijnt. De stapel kleren die op de toonbank lag is weg.
Hoe de scène ineens verandert. De warmte is drukkend. We kijken elkaar zwijgend aan. Er moet gehandeld worden, beseffen we. De eigenaresse belt ontredderd haar dochter. Die zal de politie bellen. Ik leg de kleren die ik wil kopen op de toonbank. Zoek terwijl de eigenaresse nog telefoneert in het zijvak van mijn rugzak alvast naar mijn bankpas. De bankpas is weg. De nieuwe strippenkaart is weg. Mijn pakje sigaretten is weg.
Hoe de scène opnieuw verandert. IJskoud zijn van binnen, bankpas direct laten blokkeren. Kleren opzij laten leggen. Die kunnen nu niet afgerekend worden. Kom ik later voor terug, beloof ik. Nieuwe broek uittrekken en oude weer aandoen. Me vies voelen. Eigenaresse proberen op te beuren, verbijstering delen. Mijn naam en telefoonnummer aan haar geven, om haar het gevoel te geven dat ik echt terugkom; en ook voor de politie. Als ik de winkel verlaat begint het te motregenen.
Ik heb nog net contant geld voor een pakje sigaretten. In de sigarenwinkel vertel ik de meneer achter de toonbank zomaar wat is gebeurd. Ik moet het met iemand delen. De meneer achter de toonbank begrijpt het en rijgt zijn eigen winkeldiefstallen aan de mijne. Ik doe de sigaretten in mijn rugzak. “Heb je nou nog wel een aansteker?’, vraagt de man. Nee, maar mijn geld is op. Hij pakt een aansteker uit een standaard. ‘Hier, deze krijg je van mij’, zegt hij lachend. ‘Nu zal je niets meer overkomen.’
Het begint harder te regenen. Het is niet druk meer op straat. Ik steek mijn paraplu op en rook al wandelend lekker droog onder het scherm een sigaretje tegen de schrik. De zacht roffelende druppels op het doek geven een vakantiegevoel. De lucht ruikt naar ozon, de geur mengt zich plezierig met die van de sigaret. Ik kijk naar mezelf en zie dat ik niet wil dat de diefstal me raakt. Zo gaat dat in een mensenleven. Ik ben iemand geworden die steeds beter wordt in incasseren en weet even niet of ik daar verdrietig om moet zijn of blij.
’s Avonds thuis vertel ik het verhaal. De aansteker wekt grote hilariteit.
Nu roken onlangs zondig is verklaard is het goed te weten dat God alles vergeeft en alle zondaars blijft beschermen.

(O en kijk even hier. Over de Gay Parade)