Mijn vaderland is geen bundel verhalen
Geen herinnering, geen veld met halve manen
Mijn vaderland is geen lied of vertelling
Geen licht dat valt op takken van jasmijn
Mijn vaderland is de woede van een balling over zijn verdriet
Een kind dat verlangt naar een feestdag, een kus
Windvlagen beklemd tussen gevangenismuren
Een oude man die weent om zijn zonen, zijn grond
Dit land is de huid over mijn botten
En mijn hart
Zweeft over de velden als een bij.
Gisteravond overleed de beroemde Palestijnse dichter Machmoud Darwish na een hartoperatie, in Texas. Hij werd 67. Hij zal diep betreurd worden door elke Palestijn, en door iedereen die met hen meeleven. Zijn dood is een groot verlies voor het volk dat, in zijn woorden, ‘in een storm van woede leeft’.
Ik ontmoette hem voor het eerst in 1997, waar hij te gast was op een conferentie in Ramallah. Na vele uren wachten was het hem gelukt om toestemming te krijgen om de Allenby Bridge over te gaan, bij de grens met Jordanië. Buiten werd er gevochten tussen jongeren die stenen gooiden en Israëlische tanks. Maar wat mij toen zo opviel was dat de jongeren heel veel meer geïnteresseerd waren in een ontmoeting met hun vereerde volksdichter, dan in de rellen buiten. In zag ik hem weer, december 2004, in Nederland, toen hij een prijs kreeg van het Prins Claus Fonds.
Ik ging naar de deur
En de deur ging open
Ik vertrok en ze sloot
En ook mijn schaduw vertrok achter mij
Waarom zeg ik “vaarwel”?
Van nu af aan
Ben ik voor herinnering een vreemde geworden
En een vreemde voor mijn huis.
Zie hier.
De gedichten van Darwish zijn afkomstig uit de tentoonstelling in het Tropenmuseum, hier.
Zie over Darwish op mijn weblog: hier en hier en hier.