Omdat ik er was, en omdat het personeel van het NCCR zich al een jaar lang een slag in de ronde werkt om veel te veel patienten te verzorgen, en omdat ze door de toestand al meer dan een jaar geen personeelsuitje hadden gehad, hadden we donderdag een dagje aan het strand. Met iedereen, de teams, de vrouwen van het dovenschooltje, de vrouw van de koffie, de chauffeurs, de artsen. Spelletjes mee. Sausan zong. De mannen (en ik) rookten waterpijp, en de jongens van Khaled gingen de zee in, ook al is het eng omdat die vies is door de riolering. (Twee dagen later: ze leven nog). Gesprekken, soms met vertaling ernaast, ik praat met Anwar, de chauffeur die niet snapt waarom de hele wereld maar toekijkt terwijl Gaza naar de kloten gaat en wat ze wel denken dat Palestijnen voor mensen zijn, zijn zij geen gewone mensen? Weet je, zegt hij, zeg het ze maar in Nederland: wij zijn simpele mensen, we willen gewoon leven. Wij zijn geen mensen met haat in ons hart. Als Israel ons onze rechten geeft dan vergeven we ze. Zeg ze dat maar.

Anwar, zeg ik, als jij de president wordt van Palestina, en ik van Europa, dan maken we dat met z’n tweeen zo in orde. Hij lacht. Vind je het goed, Khaled, dat Anwar president wordt van Palestina, vraag ik. We willen een vrouw als president, zegt Khaled, daar is het tijd voor. Okee, dan Fatma, dan hebben jullie meteen een Bedoein als president ook nog. Heel goed zegt Fatma, jij en ik hebben maar een dag nodig om vrede te maken.

Er komt kip en rijst, en bekertjes yoghurt, en dan gaat iedereen weer naar huis, want op vrijdag, hun vrije dag, begint de training.