We gaan weer.

Deze keer niet uitgezwaaid door Khaled, want die ging eerder dan wij de grens over.
We hebben ontzettend veel gedaan, nog een deel training, drie huisbezoeken, intens gesprek met het NCCR over de toekomst, een gesprek met het Rode Kruis over de samenwerking voor amputatiepatienten, ik nog een paar gesprekjes tussendoor, een gesprek met de nieuwe fondsenwerver Nasreen, Joes had ook nog een patient, en mocht nog even naar Fatma d’r medicijnen kijken, Jan vertrok gisteravond al voor een werkje in Israel, en ik loop erg achter met mijn verslagen.

Gisteravond zat de flat vol met de broers van Khaled die even afscheid kwamen nemen, Vijf broers. In Duitland zitten er nu twee broers op hem te wachten die hem al jaren niet meer hebben gezien. De elektriciteit was weer eens uitgevallen. In het duister op de trappen naar de achtste verdieping kwamen we steeds mensen tegen die de treden bijlichtten met hun mobieltje. Het kwam niet meer van mijn weblog bijwerken.

Zo meteen gaan wij ook met een taxi naar Erez.
We wachten op een telefoontje dat Khaled en de jongens er door zijn,