Gisteravond aangekomen, moe en nogal verkreukeld, en drie van ons met een virusje, schijterij enzo. Fijn dat we een dokter bij ons hadden, die zelf niks had, en die ons vol kon stoppen met pillen.

Maar het belangrijkste nieuws: Khaled en de kinderen zitten in Jordanie. Gisterochtend een paar uur spanning, want hij belde dat ze hem Erez niet door wilde laten, ondanks de officiele papieren dat hij een vergunning had om van Erez naar Allenby Bridge te reizen, en dat gaat ook al niet zomaar: er moest precies opgegeven worden met welke taxi en welke chauffeur hij Israel zou oversteken, en alle antecedenten werden nagegaan. Affijn. Toen moesten we weer alles wat we aan kontakten hadden inzetten, en uiteindelijk heeft iemand die hoger was dan de commandant van Erez gebeld dat het toch echt in orde was en mocht hij er uit. Alhamdulillah. Hebben ze Joes ook nog even gepest bij Erez, want ze zeiden dat hij niet in de computer zat. Dat zit hij natuurlijk wel, want hij is er ook na enig gezeur ingekomen. Half uur wachten, een meneer die hem een speech kwam geven dat het zomaar niet ging, en dat we voortaan de coordinatie moeten doen, wat we uiteraard gedaan hebben, alleen geven ze de toestemming telefonisch en daar heb je nooit een bewijs van. Na een tijdje gezeur ook Joes er doorheen, en hadden we nog genoeg tijd om het vliegtuig te halen, want tegenwoordig nemen we een uur of zes, zeven, voor wat in een normaal land met twee uur gepiept is. Maar dat is allemaal maar klein gezeur, belangrijkste is: Khaled en de jongens zijn er voor het eerst sinds twee jaar uit.

In Amman hebben ze 48 uur om met een vliegtuig weg te komen, dus nu wacht ik op het bericht met welk vliegtuig ze komen. En dan doe ik mijn weblog dicht want dan hebben we even wat anders te doen.