Die te Amsterdam vaak zei: “Jeruzalem”
en naar Jeruzalem gedreven kwam,
hij zegt met mijmerende stem:
“Amsterdam, Amsterdam”.

Gedicht van Jacob Israel de Haan. Ik herinnerde me zijn woorden toen ik met een paar vriendinnen zat te praten, een van hen kwam net terug uit het buitenland, waar ze een tijd heeft gewoond. Voor altijd blijf je dan een beetje gespleten, omdat je hier daar mist en daar hier. Mijn gezin was net weer terug naar Gaza. Ik probeerde me de woorden te herinneren van een gedicht over afscheid, ook van De Haan.

In de ekklesia kwam ik die vriendin weer tegen. Ze had een zakdoek voor me meegenomen, met een ‘snikgedicht’ er op: precies het gedicht dat ik zocht:

Want altijd scheiding. Altijd weer begroeten,
Gedreven door verlangen en gemis.
Tot aan het uur van ’t eindelijk ontmoeten,
Waaruit geen scheiden is.