Het heet geloof ik de wet van Godwin: begin een heftige discussie, waar dan ook over, en vroeger of later maakt de ene kant de andere uit voor nazi. Zo kunnen mensen in verontwaardiging over wat Israel doet zeggen: net zo erg als de nazi’s, wat uiteraard een tegenreactie oproept: hoe durven jullie joden met hun ergste vijanden te vergelijken! Omgekeerd zijn veel Israel-verdedigers er nogal scheutig mee om iedereen die kritiek heeft op Israel en opkomt voor de Palestijnen inclusief de Palestijnen zelf weg te zetten als nazi’s of NSBers. Van welke kant het ook komt: het betekent meestal het einde van elke discussie.
Tenzij je heel goed weet waar je het over hebt. Uri Avnery, de vredesveteraan van Gush Shalom, nu in de tachtig, hoort bij de Israeli’s die ik al beschreef, naar aanleiding van de aanslag op Sternhell hier, als een oude zionist die vindt dat er niets mis is met het zionistisch ideaal, maar dat het verpest is door de bezetting en met name door de kolonistenbeweging. Persoonlijk ga ik er van uit dat er veel meer continuïteit is tussen het oorspronkelijke zionisme, en de stichting van de joodse staat, die er nooit had kunnen komen zonder een ernstige misdaad tegen de mensheid: de etnische zuivering van de oorspronkelijke bevolking.
Het is een oud thema van Avnery dat er sprake is van een diepgaande cultuurstrijd in Israel, tussen twee joodse visioenen: een modern, verlicht seculier, liberaal en democratisch Israel dat in vrede leeft en in partnerschap met de Palestijnen en de omringende landen, en aan de andere kant een fanatiek Israel, religieus, fascistisch, naar binnen gekeerd en afgesneden van de omgeving en van de beschaafde wereld, een volk dat geestelijk nog leeft in de meest bloeddorstige bladzijden van de bijbel. Of om het anders te zeggen: toen na de shoa gezegd werd: dat mag ons nooit meer gebeuren, bedoelden de eerste met ‘ons’, ‘ons mensen’, en de laatsten alleen ‘ons joden’.
Inderdaad, Avnery gebruikt de term ‘fascistisch’, als jood die de opkomst daarvan in Duitsland nog bewust mee heeft gemaakt, net als Sternhell, die ook waarschuwt tegen de opkomst van het Israelische fascisme, en het is volgens Avnery dan ook niet toevallig dat de moordaanslag op hem was, een geleerde, geen activist, en niet op die vriendelijke groepen als Vrouwen in het Zwart of de Machsom Watch – de vrouwen die de wacht doen bij checkpoints. Lees zijn recente artikel, hieronder.
Uri Avnery
27.9.08
It Can Happen Here!
THE GERMAN name Sternhell means bright as the stars. The name fits: the positions of Professor Ze’ev Sternhell indeed stand out sharply against the darkness of the sky. He warns against Israeli fascism. This week, Israeli fascists laid a pipe-bomb at the entrance of his apartment and he was lightly injured.
The choice of victim seems surprising at first. But the perpetrators knew what they were doing.
They did not attack the activists who demonstrate every week against the Separation Wall in Bil’in and Na’alin. They did not attack the leftists who mobilize every year – this year, too – to help the Palestinians pick their olives near the most dangerous settlements. They did not attack the “Women in Black” who demonstrate every Friday, or the women of “Machsom Watch”, who keep an eye on events at the army checkpoints. They attacked a person whose entire activity is in the academic field.
The struggles on the ground are essential. But their main purpose is to influence public opinion. That is the main battlefield, and there the man of letters has an important part to play.
On this battlefield, two visions confront each other, two visions that are as far apart as the West is from the East. On the one side: An enlightened Israel, modern, secular, liberal and democratic, living in peace and partnership with Palestine as an integral part of the region. On the other side: a fanatical Israel, religious, fascist, cut off from the region and civilized humanity, a people that “dwells alone and shall not be reckoned among the nations” (Numbers, 23:9), where “the sword will devour for ever” (2 Samuel 2:26).
Ze’ev Sternhell is one of the outstanding guides of the enlightened vision. His positions are bright as the stars, resolute and incisive. Not a surprising target for the Neo-Nazi pipe-dreamers and pipe-bombers.
THE FIELD of Sternhell’s academic expertise is the origins of Fascism, a subject that has occupied me all my life. The reasons for our interest are similar: Nazism left an indelible stamp on our childhood and fate. As a child, I witnessed the rise of Nazism in Germany. As a child, Sternhell saw it in Poland, when, after the death of his father, he lost his mother and sister in the Holocaust.
“He who has been scalded by boiling water is cautious even with cold water,” a Hebrew adage goes. Those who experienced Fascism bursting into their lives in childhood are sensitive to the slightest symptom of the outbreak of this disease. In 1961 I wrote a book called “The Swastika” (which exists only in Hebrew), in which I tried to crack the code of the roots of Nazism. At the end of the book I posed the question: Can it happen here? My unequivocal answer was: Yes, indeed.
Because of this, I am sensitive to every warning sign in our society. As a journalist and magazine editor, I shone the searchlight on all such signs. As a political activist, I fought against them in the Knesset and in the street.
Sternhell, on his part, after a military career, is a pure academic. He uses the instruments of academia: research, teaching and publication. He strives for exact definitions, without seeking popularity or avoiding provocation. In one of his articles years ago he asserted that the violent response of the Palestinians to the settlements is quite natural. By this he attracted the lasting wrath of the settlers and the extreme Right, which made an effort to prevent him from receiving the Israel Prize, Israel’s highest distinction.
Now the pipe-bombs are speaking.
WHO LAID the bomb? A lone individual? A group? A new underground? The terrorists from the settlements? That’s for the police and the Shin-Bet to find out.
From the public point of view, the matter is much more simple: it is quite clear in which flowerbed these poisonous weeds grow, which ideology serves as fertilizer, and who is spreading it.
Israeli Fascism is alive and kicking. It is growing in the flowerbed that produced the various religious-nationalist underground groups of the past: the group that tried to bomb the Muslim shrines on the Temple Mount, the underground that tried to assassinate the Palestinian mayors, the “Kach” gang, the perpetrator of the Hebron massacre Baruch Goldstein, the murderer of peace activist Emil Gruenzweig, the murderer of Yitzhak Rabin and all the underground groups that were uncovered at an early stage before their deeds could bring them to public notice.
These acts cannot simply be attributed to individuals or “rogue groups”. There exists a definite fascist fringe at the margin of Israel’s political society. Its ideology is religious-nationalist, and its spiritual leaders are mostly “Rabbis”, who formulate its world view and the practical application. These Jewish idolaters do not work in secret. On the contrary, they offer their wares on the open market.
This sector is concentrated in the “ideological” settlements. That does not mean that all settlers are fascists. But most fascists are settlers. They are concentrated in certain well-known settlements. By accident or not by accident, all these settlements are located in the heart of the West Bank, beyond the Separation Wall. The first of these, in the Hebron area, were installed with the help of “leftist” leader Yigal Allon, and in the Nablus area by “leftist” leader Shimon Peres.
DURING THE last months, there has been a marked increase in the number of incidents in which settlers attack Palestinians, soldiers, policemen and “leftists”.
These acts are committed openly, in order to terrorize and deter. Settlers riot in the Palestinian villages whose lands they covet, or for revenge. These are “pogroms” in the classical sense of the term: riots by an armed mob intoxicated with hatred against helpless people, while the police and the army look on. The Pogromchiks destroy, injure and kill. These days it is happening more and more frequently.
In the few cases when the army or the police intervene, they do not turn on the settlers, but on the Israeli peace activists who come to help the beleaguered Palestinian farmers. The spokesmen of the Security Establishment and the commentators try to sound balanced and speak about “rioters from the Left and the Right”. That is a false even handedness, which itself belongs to the Fascist arsenal of tricks.
The Settlers’ pogroms are violent by nature, both in thought and deed, while the peace activists are non-violent on principle. If there is violence, it comes from the army and the border police, the pretext being that local boys have been throwing stones. What is not mentioned is that the well-protected soldiers and border policemen pursue the Palestinian demonstrators into the alleys of their villages.
The “boldness” of the extreme right-wing thugs – or “rightist activists” as the media insist on calling them courteously – is increasing by the day. They do whatever they want, knowing full well that no harm will befall them. The police do not interfere, since anyhow the courts will not mete out meaningful punishment.
ANYBODY WHO knows the history of Nazism is familiar with the shameful role played by the courts and the other law-enforcement agencies in the German republic vis-à-vis the law-breakers whose declared purpose was to put an end to the democratic system. The judges imposed ludicrously light penalties on Nazi rioters, whom they considered “misguided patriots”, while treating Communist rioters as foreign agents and traitors.
Now we are experiencing this phenomenon here. The law-breaking settlers get symbolic sentences, while Palestinians who are accused of much lesser offenses get harsh penalties. Nowadays, even a settler who sets his dog on a company commander goes free, as does a settler who breaks the bones of a battalion chief.
The army’s internal justice system can only be called monstrous: the commander who held up a bleeding woman in labor at a checkpoint causing the death of the child, was punished with two weeks detention. The commander who told a soldier to shoot a handcuffed Palestinian prisoner in the leg was “transferred”, meaning that this war criminal can serve in another unit.
DOES THE increase in the number and severity of such incidents testify to the increasing power of Israeli Fascism? At first sight, one might get this impression.
However, on second thought I think that the opposite is true.
The fanatical settlers know that they have lost the support of public opinion in Israel, and that ordinary people consider them dangerous thugs. Their actions, as seen on television, arouse distaste, even abhorrence. The vision of “All of Eretz-Israel” has not only lost altitude – it has crashed on the ground of reality. The Zealots are acting out of weakness and frustration.
Much as the Nazis hated the German republic, these fanatics are starting to hate the State of Israel. And with good reason. They see that they have no place in a national consensus that is solidifying around the concept of “Two States for Two peoples”, whether it is being accepted for negative reasons, such as demographic fears or the burdens of occupation, or for positive reasons, such as the hope for peace and prosperity after the withdrawal from the occupied territories.
The discussion about the borders is still going on, but the majority sees the Separation Wall as the future border. (As we made clear right from the beginning, the wall was not really being constructed in order to keep out Palestinian suicide bombers, as was claimed, but as a future border between the two states.)
The Israeli establishment wants to annex the lands between the wall and the Green Line, and is prepared to give the Palestinians Israeli areas in return. What does this tell the settlers?
Most settlers live in settlements near the Green Line, which according to this concept will be joined to Israel. These are, not by accident, the non-ideological “lifestyle” settlers, those who were looking for cheap apartments and “quality of life” at a short distance from Tel-Aviv or Jerusalem. These settlers will, probably, agree in the end to any peace that leaves them in Israel.
The great majority of the extreme settlers, those motivated by a religious-Fascist ideology, live in the small settlements east of the wall, which must be dismantled when peace comes. This is a small minority even among the settlers, supported by a radical minority on the extreme right. That is where violent Israeli Fascism is growing.
ONCE UPON a time it seemed that a Red Line ran parallel to the Green Line – that nationalist-religious terrorism would hurt “only” Palestinians, not Israelis. Even Rabbi Meir Kahane, a born fascist, said so.
That illusion was shattered with the murder of Yitzhak Rabin. Israeli Fascism was found to be like any other classical Fascism, which thunders against the “foreign enemy” but directs its terrorism against the “enemy within”. The pipe-bomb at the entrance of Sternhell’s home must turn on all the red lights, as it joins the murder of Emil Gruenzweig and the threats on the lives of other conspicuous peace activists.
The decisive battle, the battle for Israel, is entering a new phase – much more violent, much more dangerous. But more serious than any danger to individuals is the danger to Israeli society as a whole. Especially if it does not mobilize all its resources – government, police, Security Service, the law, the courts, the media and the educational system – for an all out battle against this danger.
I do not believe that Fascism will win in our society. I believe in the strength of Israel democracy. But if I am pushed into a corner and asked: “Can it happen here?” I am bound to answer: “Yes, it can.”
Met jou, Anja, vrees ik dat Avnery nog een wat te zonnige kijk op de zaak heeft, om de redenen die je al aangaf.
Ik voeg daar nog twee aan toe:
– vele vredesactivisten hebben een open oog voor de misstanden in de bezette Gebieden, maar voor de sinds jaar en dag bestaande discriminerende behandeling van de Palestijnen in hun eigen land, een democratische rechtsstaat onwaardig, hebben ze in meer of mindere mate een blinde vlek (zie verder Susan Nathan’s “De andere kant van Israël”);
-in Israëls geschiedenis is geweld tussen Joden onderling minder uitzonderlijk dan Avnery suggereert. Tussen de revisionisten van Jabotinsky en de daarmee verwante terreurgroepen enerzijds en de overige Joodse immigranten rond Ben Goerion c.s. anderzijds kwam het meer dan eens tot dodelijke confrontaties. Dat waren conflicten tussen seculiere groepen over strategie en tactiek. Invloedrijke religieuze joodse anti-zionisten in het Britse mandaatgebied werden daarenboven door deze seculiere zeloten vermoord,waaronder Jacob Israels de Haan; zij vormden een gevaar voor het Zionistisch project. Als orthodoxe Jood was je toen anti-Zionistisch; het kan verkeren.(zie o.a.Tom Segev “One Palestine Complete”)
@erik,
Over leven, werken en dood van Jacob Israel de Haan heeft Jaap Meijer (vader van Ischa) alweer lang geleden een even prachtig als chaotisch boek geschreven: De zoon van een Gazzen.
(Dat ‘chaotisch’ had ik wel kunnen weglaten, want Jaap Meijer schreef altijd een beetje, eh, springerig. Dat was al zo in zijn boeken. Later, toen hij op zijn befaamde typoscripten overging, werd het alleen maar erger…)
De moord op De Haan, nooit opgelost, geldt als de eerste grote politieke moord in Joods-Palestina. Er zijn aangrijpende foto’s van de lange rouwstoet bij zijn begrafenis.
De tweede politieke moord die Joods-Palestina op zijn nog jonge grondvesten deed schudden, is de moord op Chaim Arlosoroff en zijn vrouw geweest, op 16 juni 1933, ’s avonds op het strand bij Tel Aviv. Toen Lea Rabin hoorde van de moordaanslag op haar man, riep ze uit: “Een tweede zaak Arlosoroff!!!” Een van haar kinderen vroeg toen: “Wie is Arlosoroff?” Tja. Geschiedenis. Wat moeten we ermee.
De Haan eindigde als anti-zionist, Arlosoroff was daarentegen een fervent zionist. In beide gevallen is niet aannemelijk dat arabieren / Palestijnen / Maronieten / de Duits-Lutherse gemeenschap in Galilea (ja, die was er ook, die hadden al boerderijen, zeg ‘kibboetsim’ voor er kibboetsim bestonden) / bedoeienen / Turken / Armeniers / Egyptenaren / Druzen / Engelsen / Fransen / Grieks-orthodoxen er iets mee te maken hadden. Dan blijven joden over. Beiden hadden vijanden binnen de eigen, hevig verdeelde, joodse gemeenschap.
Over joodse anti-zionisme ligt momenteel bij de Slegte een interessant boek van Yakov M. Rabkin: “In naam van de Thora, de geschiedenis van de antizionistische joden”. Het boek behandelt de weerstand tegen zionisme vanuit joods-religieus perspectief.
Toen ik, vele jaren geleden, in de orthodoxe wijk van Jerusalem Mea-Sheariem (ik spel uit mijn hoofd) rondliep, was het religieuze anti-zionisme daar nog springlevend: men sprak jiddisch, en op alle muren kon je graffiti lezen gericht tegen de staat Israel. Ik heb er dia’s van.
Maar de joods-religieuze afkeer van zionisme is altijd een zijlijn in de geschiedenis geweest, een voetnoot die telkens herdrukt wordt, maar desalniettemin nooit boven de status van de kleine letters zal uitstijgen.
Er heeft zich in de jaren 1900-1938 in Duitsland een veel GROTERE strijd afgespeeld tussen niet- resp. anti-zionisten enerzijds en de zionisten in hun soorten en maten anderzijds. Over die grote strijd hoor je in het moderne discours niets. Helemaal niets. Nooit en nooit en nogmaals nooit ook maar iets.
Ik doel op de permanente woordenwisseling tussen de CV en de ZVfD, tussen de Centralverein deutscher Staatsbürger jüdischen Glaubens en de Zionistische Vereinigung für Deutschland.
Waarom lees je hier nooit over? Omdat je bij enig onderzoek al snel stuit op verbijsterende feiten, feiten die niet passen in het huidige plaatje en daarom “onaangenaam” zijn.
Rabkin schrijft in genoemd boek op blz. 28 het volgende:
“Het aantal tegenstanders van het zionisme is betrekkelijk klein gebleven, misschien niet meer dan een paar honderdduizend (Ravitzky 1996, 60).”
Hij suggereert hiermee dat het zionisme altijd de hoofdstroom van het joodse politieke denken heeft vertegenwoordigd en dat de niet-zionisten “eigenlijk altijd” een marginale groep waren. Niets is minder waar. Het was precies OMGEKEERD.
Het vroege Zionisme is eerst en vooral een Oostenrijks-Duits fenomeen, al hebben van oudsher ook mensen uit het toenmalige Russische Rijk een rol gespeeld. Herzl was een Duits sprekende Hongaar die werkte voor een Weense krant, Moses Hess was Duitser, Leo Pinsker kwam uit Russische Polen, maar schreef “Auto-Emancipation”, de eerste zionistische klaroenstoot, in het Duits.
Tot de jaren ’30 waren de verslagen van de debatten op de Zionistische Wereld Congressen in het Duits, pas daarna in het Hebreeuws. Tot in de jaren ’30 lag het zwaartepunt van het zionisme dus in de Duitstalige landen en was de voertaal van het zionisme Duits.
In het Duitsland van na WO I leefden circa 530.000 joden, ongeveer 0,7 % van de toenmalige bevolking. De cruciale vraag is nu: hoeveel procent van die Duitse joden hing in de jaren ’20-’30 het zionisme aan?
Bedenk dat Palestina dan al enige tijd Engels mandaatgebied is, dat er al talloze kibboetsim zijn opgericht, dat Joods-Palestina inmiddels allang in opbouw is, dat er joodse politieke partijen in Palestina zijn, dat de vakbond Histadrut is opgericht, dat er joodse banken zijn, een joodse universiteit, enz.
Dus, nogmaals, hoeveel procent van de Duitse joden was zionist?
Ongeveer 4 (vier) procent. Aha. Dus zo’n 96 (zesennegentig) procent van de Duitse joden moest weinig tot niets van het zionisme hebben. Of stond er op zijn best onverschillig tegenover. In andere land lagen de verhoudingen niet zo heel veel anders.
Kijk. Dat is nu eens een markant cijfer. Waarom lezen we dat nooit in de krant? Waarom schrijft Anet Bleich er niet over? Waarom Leon de Winter niet?
Omdat ze het niet weten. Omdat ze het niet willen weten. Omdat dit voor hun onaangename feit leidt tot cognitieve dissonantie.
De CV had al vrij snel na haar oprichting 80.000 leden, in de 20e eeuw oplopend tot boven de 100.000. De ZVfD is in de jaren ’20 nooit boven de 15.000 leden uitgekomen.
De volgende vraag is WAAROM die grote meerderheid der joden weinig van het zionisme moest hebben. Op deze vraag geef ik even geen antwoord, omdat het verhaal dan te groot wordt.
De derde vraag is waarom we dan tegenwoordig zo weinig van die niet- resp. anti-zionistische joden horen. Als het er vroeger zoveel waren, waar zijn ze dan gebleven? Het antwoord op die vraag is even eenvoudig als verschrikkelijk: ze zijn allemaal uitgemoord.
Hier laat ik het bij.
Ernst Raedecker
Op Rabkin kom ik nog eens terug, Ernst, ik had het er even over, hier. Het boek was voor mij een eyeopener. Die ‘vergeten’ hoofdstukken van de joodse/zionistische/Israelische geschiedenis wil ik toegankelijk maken in het dossier waar ik mee bezig ben, zie hier. Ik heb ontzettend veel materiaal, het is een kwestie van tijd en ordenen.
‘Vergeten’ is dus ook als omschrijving te passief, het is duidelijk dat in de huidige zionistische canon die verhalen bewust worden verdonkeremaand. Ook Avnery, hoe dierbaar die man me ook is, wil niet alles weten.
En lees hier een interessant stuk van Jonathan Cook over een nieuw boek van Schlomo Sand, die ik al eerder noemde, hier: de historicus die korte metten maakt met de ontstaansmythologie van Israel. Ik hoop dat het boek ook in het Nederlands vertaald gaat worden. Ik kom er nog op terug op mijn weblog, maar hier alvast de link naar het onvolprezen Electronic Intifada, hier.