Te gast: Ruben Verhasselt. (Niet hierboven, dat is Mark Spitz). Deze column verscheen in het laatste nummer van De Brug, alleen was de laatste zin weg. Hier dan compleet.

De grote verbroedering

Sport verbroedert, zoals bekend. Daarom skate en fiets ik ook altijd in mijn eentje. Maar nu de Olympische Spelen zich weer eens voordeden, moest ik eraan geloven. De Italiaanse partner, met wie ik op vakantie was in Frankrijk, zocht iedere ochtend verwoed op de Franse teletekst naar een medaillespiegel, maar die was nergens te vinden. Frankrijk greep namelijk telkens net naast het goud en had tig zilveren en tig bronzen medailles, maar geen gouden. Tot zwemmer Alain Bernard en nog zo’n Fransoos op één dag twee gouden plakken binnensleepten. Prompt verscheen er op de Franse tv een medaillespiegel. En wat bleek? Italië stond op zes goud en Nederland nog maar op één. Waar onze meiden één keer feilloos de estafette zwommen, schenen de Italianen alles te hebben gewonnen met schermen. Kunst, als de kinderen daar al oefenen door elkaar met spaghetti te prikken.
Niet lang daarna kwam ik thuis in Nederland. Ik had ineens de beschikking over een tv met Nederlandse zenders en gaf me over aan de Olympische gekte. We waren geweldig! We wonnen het lange-afstandszwemmen en het dameshockey, we wonnen met Anky van Grunsven en roeien, we wonnen met wielrennen en vooral ook met waterpolo, waarin we achtereenvolgens de Italiaanse, Hongaarse en Amerikaanse vrouwen versloegen. Top! Vooral de overwinning op de Italiaansen deed mij deugd, al vond ik het gemeen van onze verslaggevers dat ze mevrouw Casanova van de tegenpartij consequent ‘het beest’ of ‘de destructiemachine’ noemden.
In Italië waren ze niet tevreden. Ze stonden nog altijd op zes of zeven gouden medailles en het lag allemaal aan de scheidsrechters. Vooral dat waterpolo tegen Nederland zat ze dwars. Om me te pesten ging de Italiaanse partner een valse kaart spelen. Israël had nog nul komma nul medailles, zei hij smalend, en ook die hele Mark Spitz* van mij was overtroefd door een goj uit Baltimore.
Gelukkig kreeg een blaag uit Eilat toen de wind mee en won een bronzen medaille op een zeilnummer. Ha! Heel Israël werd hysterisch en premier Olmert deed alsof het land alsnog de Tweede Libanonoorlog had gewonnen. ‘O zo!’ zei ik tegen de Italiaan. ‘Zie je wel dat Israël toch een plak in de wacht heeft gesleept?’
‘Met schieten, zeker,’ zei hij.
‘Nee,’ zei ik, ‘maar je stipt een teer onderwerp aan. Hoewel het in het Israëlische leger stikt van de scherpschutters, weten die jongens zelfs op één meter afstand een geblinddoekte Palestijn nog maar net in zijn voet te schieten. De schutter is dan ook berispt voor gedrag dat het Israëlische leger misstaat, net als de officier die hem het bevel gaf. Want het was mis. Werden ze in het gevang gezet, vraag je? Nee, in het gevang gezet zijn ze niet. Wie in het gevang is gezet, is de vader van het Palestijnse meisje dat alles opnam met een van de filmcamera’s die door mensenrechtenorganisatie B’Tselem zijn uitgedeeld onder Palestijnen in de bezette gebieden.’

Eindstand: Italië (8-10-10) op de negende plaats, Nederland (7-5-4) op de twaalfde. Israël (0-0-1) op een gedeelde eenentachtigste en laatste plaats, ver onder sportnaties als Zimbabwe, Bahrein en Tadzjikistan. Maar zoals een ingezonden brievenschrijver in de Ha’aretz trots meedeelde: Israël blonk dan misschien niet uit in Olympische sporten, maar wel in de zaken die er echt toe deden. Want het was toch maar mooi wereldkampioen als het ging om de verdediging van het vaderland.
Ja, ja. Nu nog even de Olympische status aanvragen voor sporten als bommenwerpen en landjepik, en alles komt goed.